πφφφ. το αστείο είναι ότι ήταν πάλι εκεί, που ακούς κάτι, και λες "είναι ωραίο", "μπλα μπλα μπλα", "πως και δεν τον άκουσα αυτό τον δίσκο των beach house καλύτερα", "μερικά ωραία τραγούδια", "άνοιξη", και δίαφορες αρχιδιές τελικά. σαν τα "oh me too" του λούι σικέϊ. πφφφ.
μέχρι που σκάει η αρχή από το costa του dondestan, ή το alliance από το old rottenhat, και τότε, πάλι λες "ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΓΡΑΨΕ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ Ο ROBERT WYATT, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ" και διάφοροι άλλοι που προσπάθησαν να βγάλουν καμιά κλανιά προς τα έξω, ξοδεύοντας μία ζωή αποτυγχάνοντας οικτρά.
διάβαζα τα αφιερώματα στο ζου όταν ήμουν στο σχολείο για το canterbury, αλλά εκεί στα 15 μπορούσα να ακούω μέχρι κάραβαν, ίσως ο εγκέφαλος μου δεν ήταν για περισσότερα. μετά όταν ήμουν στο βόλο, πήγα μία μέρα και αγόρασα μαζί το rock bottom και το shleep, αλλά και πάλι, ήταν 2003, ήμουν 20, άκουγα το sea song στο ριπίτ, διάβαζα τους στίχους, έλιωνα με το άλιφιμπ, αλλά δεν είχα πάθει ακόμα ΤΟ κακό.
μετά από κάνα δυο χρόνια, ένιωσα με όλο το rock bottom, από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά το ένιωσα, μου έσκαγε μέσα στο σώμα μου, και διάβαζα και ξαναδιάβαζα για τις διαλυμένες μέρες του, λίγο πριν το ατύχημα στην βενετία, όταν η αλφι ήταν στο κρου του νίκολας ρεγκ όταν γύριζαν το dont look now και ο ρομπερτ καθόταν στο δωμάτιο με ένα νέο πλήκτρο και ξεκίνησε να γράφει ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ. με αρρώσταινε αυτή η σκέψη, να είναι ο άλλος στην βενετία, που είναι ούτως ή άλλως από τα πιό κρίπι μέρη του σύμπαντος, και να γράφει αυτή την πανέμορφη μουσική στην μέση από τα γυρίσματα μίας ξεκάθαρα φρικιαστικής ταινίας.
πριν καν να συμβεί οτιδήποτε. "we are not prepared"
και μετά έπεσε μεθυσμένος κλπ κλπ.
δεν έχει υπάρξει φωνή λευκού πιό συγκλονιστική από την φωνή του robert wyatt. δεν έχει γράψει κανένας λευκός πιό συγκλονιστικά chord progressions με τόσο όμορφους στίχους μαζί. κανένας απολύτως.
το πρώτο πράγμα που με είχε διαλύσει ήταν η αλλαγή στο sea song, που αρχίζει και λεει "you'll be different in the spring, i know you're a seasonal beast". θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι σε διαλυμένα αστικά στην βέροια, να ετοιμάζομαι να πάω ούτε εγώ δεν θυμάμαι που, και να έχω το ντισκμαν μαζί, μόνο με το rock bottom, και να σκάει το we're not alone και να απογειώνεται το σύμπαν και να φεύγει.
αυτές τις μέρες, έχω βουτήξει μέσα του πάλι, σε όλο τον κατάλογο. συνειδητοποιώ πόσο γελοίες έιναι κάποιες κριτικές που λένε για το dondestan και το old rottenhat οτι είναι "προχειρογραμμένοι" δίσκοι με "presets" και όχι πολύ "innovation". πραγματικά είναι από τις φορές που θες να φορέσεις στον εκάστοτε reviewer δυο-τρια ακόμα ζευγάρια αρχίδια (και ένα μουνί) για να τα κλωτσάς όλα μαζί και να χαίρεσαι και να τον τιμωρείς για τις παπαριές που τολμάει και ξεστομίζει.
το old rottenhat είναι τόσο αριστούργημα σαν δίσκος, τόσο άδειος και sparse και με διαλυμένη εσωτερική ένταση, φουλ πολιτικοποιημένους στίχους, άρρωστο sequencing στο τρακλιστ, συγκλονιστικά ΠΟΠ κομμάτια (the age of self), άρρωστα drones και τόσα τόσα πράγματα μέσα. και πάντα η γαμωφωνή του μαζί, αυτή η γαμημένη φωνή του, με όλο αυτό το εύρος, που νομίζεις ότι συνέχεια είναι έτοιμος να κλάψει. και το dondestan, με ρυθμικές ανωμαλίες να σε περιμένουν σε κάθε δεύτερο γύρισμα, διφωνίες από το διάστημα, και γκρούβες που θες να σε κουβαλήσουν με φορείο.
και μετά διαβάζεις συνεντεύξεις του, και τον βλέπεις σε βίντεο να μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα του, τον κόσμο που έφτιαξε, την γυναίκα του. ειδικά την γυναίκα του. "I came out of the hospital and my wife Alfie married me, very kindly, in
1974. We had a wonderful honeymoon period which, on and off, hasn't
really finished."
δηλαδή χριστέ μου ρε ρομπέρτ γουάϊατ, είσαι σε όλα τόσο τέλειος, στα πάντα σου, στην μουσική σου, στο παιξιμό σου, στην αισθητική σου, στις αναφορές σου, πρέπει να σε ακούμε να λες και τα πιό συγκλονιστικά λόγια ερωτευμένου? απίστευτο. απορώ μερικές φορές γιατί προσπαθώ ακόμα να κάνω το οτιδήποτε.
και το PLA, τι κομμάτι, τόσο απλό με τις στιχάρες για την άλφι. ένα άλλο τραγούδι που με αρρωσταίνει είναι η διασκευή του στο at last i am free των chic (!!!) που είναι στο nothing can stop us. τόσο καθαρός ήχος, παίρνει το νόημα του original και του αλλάζει το κόντεξτ, το γαμάει, το κουνάει 150 θέσεις και το φέρνει εκεί που θα έπρεπε να ήταν από την αρχή. δεν είναι απλώς επιθυμία: ειναι ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΑΝΑΓΚΗ.
είμαι τόσο χαρούμενος, γιατί ακόμα δεν έχω βουτήξει με τα μούτρα στα δύο τελευταία του, το κομικόπερα και το cuckooland, παρα μόνο τα είχα ακούσει όταν βγήκαν, έτσι ίσα ίσα. και είμαι ΤΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΣ, που σκεφτόμουν "καλά ρε wire, 2007 και έχεις νουμέρο τρία το περσον πιτς και πάλι νούμερο ένα τον γουάϊατ?" ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΖΕΙ. ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΟ. ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Η ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. όταν βγάζει δίσκο, είναι λογικό τα πάντα να εξαφανίζονται. και μόνο από την χαρά που ΕΒΓΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΔΙΣΚΟ.
τόσες δισκάρες, μόνος του, τα soft machine, οι συνεργασίες του, τα κολεκτιβ άλμπουμ του, τα σόλο σόλο, πωπω, ruth is stranger than richard, η λαιβάρα στο drury lane, moon in june, τόσα μαζεμένα.
σκέφτομαι ότι οι πολύ κοντά μου καμιά φορά με σιχαίνονται με όλο τους το μίσος, γιατί όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, κάνω τον απέναντι μου να θέλει να το αποκηρύξει σαν άμεση αντίδραση. αλλά δεν γίνεται να μην πάθω κακό με τον wyatt. το θέμα είναι να βρω έναν τρόπο να τον δω λάϊβ.
αυτές τις μέρες, έπεσα πάνω και σε βίντεο που παίζει λαιβ το 74 το αλιφιμπ. εκεί μάλλον είναι τα πάντα, εκεί δεν λείπει τίποτα απολύτως.
we are never prepared
14.2.12
πως πέθανε ο μένιος κουτσόγιωργας?
πως μπορείς να πάρεις σοβαρά άνθρωπο που έχει πει "δεν μου αρέσει ο μπόρχες, γιατί δεν είσαι συγγραφέας αν δεν γράψεις κανόνικο/μεγάλο μυθιστόρημα". πφφφ, χέσιμο στο στόμα.
όμως πραγματικά το θέμα είναι άλλο: γιώργο κηετζή, θα προτιμούσες να βρεθείς στο ίδιο κρεβάτι με τα γερασμένα παπάρια του ζάρκο πάσπαλιε, την στραβωμένη μούρη της φώφης γεννηματά, την λιγδιασμένη μουστάκα του γιώργου παράσχου ή πολύ απλά θα προτιμούσες να βγάζαμε τα γυαλιά του κωστή κηλύμη και να τον πηγαίναμε μία βόλτα παρέα?
αλλά αλήθεια, πως πέθανε?
όμως πραγματικά το θέμα είναι άλλο: γιώργο κηετζή, θα προτιμούσες να βρεθείς στο ίδιο κρεβάτι με τα γερασμένα παπάρια του ζάρκο πάσπαλιε, την στραβωμένη μούρη της φώφης γεννηματά, την λιγδιασμένη μουστάκα του γιώργου παράσχου ή πολύ απλά θα προτιμούσες να βγάζαμε τα γυαλιά του κωστή κηλύμη και να τον πηγαίναμε μία βόλτα παρέα?
αλλά αλήθεια, πως πέθανε?
6.2.12
βέρσιονς
ενώ εδώ και μήνες ξυπνάω κάθε δευτέρα ελπίζοντας ότι είναι κυριακή, χθές ξύπνησα κυριακάτικα πιστεύοντας ότι είναι δευτέρα.
//
από την μέρα που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάμε και εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες που ήταν κυριακή, η μόνη κυριακή που λείπεις, ξυπνούσα, και μέχρι να καταλάβω που είμαι, πίστευα ότι είναι δευτέρα.
//
εδώ και μήνες, από την στιγμή που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάω, και τα λιγοστά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποίησω ότι ξύπνησα, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες όμως, παρόλο που ήταν κυριακή, ξύπνουσα, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαιρνα όρκο ότι είναι δευτέρα, και ένιωθα χαρούμενος που είναι πολύ κοντά η ώρα που θα έρθω να σε πάρω από το τσεντράλε.
//
από την μέρα που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάμε και εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να καταλάβω τι γίνεται, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες που ήταν κυριακή, η μόνη κυριακή που λείπεις, ξυπνούσα, και μέχρι να καταλάβω που είμαι, πίστευα ότι είναι δευτέρα.
//
εδώ και μήνες, από την στιγμή που ήρθα στο μιλάνο, κάθε δευτέρα ξυπνάω, και τα λιγοστά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποίησω ότι ξύπνησα, πιστεύω ότι είναι κυριακή.
χθες όμως, παρόλο που ήταν κυριακή, ξύπνουσα, και εκείνη ακριβώς τη στιγμή έπαιρνα όρκο ότι είναι δευτέρα, και ένιωθα χαρούμενος που είναι πολύ κοντά η ώρα που θα έρθω να σε πάρω από το τσεντράλε.
σημειώσεις
τις τελευταιες δυο τρεις μερες εχω στο ριπιτ το ρεβολβερ και το ΥΣ της τζοανα. δεν έχουν και πολλή σχέση μεταξύ τους οπότε θα τα πιάσω ένα ένα. (επίσης, είδα λάιβ τον φεράρο)
το Ys είναι δισκάρα, το λατρεύω και είναι 2-3 σημεία εκει μέσα που πάντα λυγίζω (βλέπε κλάματα και κοπάνημα κεφαλιού στον τοίχο). είναι τόσο δισκάρα που δεν έχω και πολλά λόγια, απέραντος θαυμασμός μόνο.
το ρεβόλβερ ξεκίνησα να το ακούω αυτές τις μέρες γιατί σε κάποια φάση, εκεί που μόλις τον είχα παίξει, δηλαδή ακριβώς την στιγμή που τελείωνε η χαρά (και ερχόταν η σιχασιά όπως πάντα), μου έσκασε η γέφυρα από το here there and everywhere. και αφού το έβαλα στο ριπίτ να παίζει ενώ πήγαινα στην τουαλέτα να πετάξω τα φάπκινς (ναι, γιαυτό τελειώνουν καμιά φορά πιό γρήγορα τα χαρτομάντιλα κωστάντια) σκεφτόμουν ότι είναι τόσο κομματάρα που δεν έχω λόγια, πραγματικά δεν έχω λόγια.
δεν ξέρω αν είναι αλήθεια η ιστορία που λέει πως ο μακάρτνει, με το που άκουσε το πετ σάουντς και ερωτεύτηκε το god only knows, προσπάθησε να το "αντιγράψει" με το here there and everywhere. πραγματικά, δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια αυτό το anecdote, ειναι τόσο τεράστιο κομμάτι, παθαίνω κακό. και τώρα που θα μου εξηγήσει ο μοσχάς τα modulations και την θεωρία του, θα το αγαπάω ακόμα πιο πολύ.
και μετά, άρχισα να ακούω το ρεβόλβερ. είχα να το ακούσω πολλά χρόνια, τουλάχιστον 4-5. γενικά το τελευταίο τρίχρονο τετράχρονο πεντάχρονο, εκφράζω πολύ θαυμασμό για το odessey and oracle, και πολλές φορές έχω βρεθεί να μιλάω και να μιλάω και να μιλάω και να λέω ότι οι μπιτλς δεν έχουν δίσκο σαν το pet sounds ή αυτή την δισκάρα των ζόμπις. σαν κατάλογο, έχουν πολύ περισσότερες κομματάρες από τους ζομπις και τους μπιτς μπόις, αλλά δεν νιώθω για κανέναν δίσκο τους τόσο τεράστιο δέος.
και μετά απο όλα τα ριπίτ του ρεβόλβερ, εξακολουθώ να το πιστεύω. και κατάλαβα και ποιός έιναι ο λόγος: εχει 6-7 κομμάτια ΠΟΥ ΧΥΝΩ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ακούγοντας τα, αλλά εχει και 1 που είναι εντελώς φίλερ, και άλλα δυό που δεν με τρελαίνουν και πολύ. και συνεχίζοντας το ρεσιτάλ υποκειμενικότητας και μαλακίας, σε κάθε δίσκο μπιτλς βρίσκω 2-3 κομμάτια που θα ήθελα να μην υπήρχαν.
οπότε έκανα λίστα με τα αγαπημένα μου κομμάτια στο ρεβόλβερ, για την ακρίβεια έκανα λίστα με όλα τα κομμάτια από αυτό που μου αρέσει πιο πολύ προς αυτό που μου αρέσει λιγότερο (επίσης για χάρη της έρευνας κατάλαβα ότι σε όλο τον κατάλογο των μπιτλς, τα πιο πολλά αγαπημένα μου τραγούδια είναι του μακάρτνει, αλλά τα ΠΙΟ αγαπημένα, αυτά που προσκυνάω γυμνός τα ηχεία και τρίβω την κωλοτρυπίδα μου πάνω τους, είναι του λένον)
1. Tomorrow Never Knows
2. Here There and Everywhere
3. For No One
4. Love You To
5. Eleanor Rigby
6. And Your Bird Can Sing
7. I'm Only Sleeping
8. She Said, She Said
9. I Want to Tell You
10. Got to Get You into My Life
11. Taxman
12. Yellow Submarine
13. Doctor Robert
14. Good Day Sunshine
πχ, το good day sunshine, πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους που εφευρέθηκε το χίντεν τρακ. δεν του αξίζει να υπάρχει σε έναν τέτοιο δίσκο, γιαυτό είναι χαντακωμένο εκεί στην μέση, χαμένο όπως του αξίζει. γίνονται τα μηνίγγια μου κόκκινα από την πίεση και τα νεύρα κάθε φορά που ξεκινάει και πρέπει να το κάνω σκιπ.
το ντόκτορ ρόμπερτ, ενώ μου αρέσει η γέφυρα, μου φαίνεται λίγο σαχλό. το yellow submarine είναι κομματάρα, απλά το έχω ακούσει τόσες φορές σε τόσα διαφορετικά κόντεξτ που λιγώθηκα. από αυτό και πάνω όλα μου αρέσουν και τα λατρεύω, άρα στην ουσία μόνο τα δυο τελευταία με ενοχλούν.
εννοείται ότι αυτά όλα δεν απασχολούν κανέναν, απλά αλήθεια, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δω καταγραμμένη αυτή την έρευνα που έκανα στον εαυτό μου.
το tomorrow never knows είναι στα 3 αγαπημένα μου μπιτλς έβερ γενικά, και εννοείται πως η εκτέλεση στο ανθόλοτζι είναι επίσης επική και συγκλονίστική, αλλά και στο ρεβόλβερ, πωπω, κλάνω κάθε φορά που το ακούω, είναι τόσο γεμάτο γαμηστερή πληροφορία, τόσο ιδιοφυές, και η γκρούβα του ρίνγκο, σκοτώνει κόβει κώλους κώλους γαμεί, με την μπασάρα από κάτω και τα σαμπλς να μπαινοβγαίνουν και μελωδιάρα φωνάρα στιχάρες, θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, σαν να σε παίρνει από το λαιμό και να σε χώνει μέσα στα ηχεία και σε γαμάει και σε γαμάει και μετά γαμάει την μάνα σου και όλους σου τους συγγενείς και εσύ του λές "τους συγγενείς μου γάμα τους όλους, αλλά την μάνα μου άστην δεν σου έφταιξε κάτι" αλλά αυτό εκεί τα δίνει τα δίνει τα δίνει. τι κομμάτι γαμώ τον χριστό τους, απορώ αν είχαν αίσθηση τι γράψανε.
επίσης το for no one, είναι κομμάτι που από παιδάκι με διέλυε και πάλι το ακούω και λιώνω από την μελωδιάρα και τους στίχους. το βάζω δίπλα στο in my life για το φιλινγκ που μου βγάζουν και τα δύο, συγκλονιστικό. επίσης το λαβ γιου του είναι γκρούβαρος άρρωστος και σκάει και στο ρεφρέν αυτή η ηχάρα στο δεξί κανάλι, απογειώνεται το δωμάτιο στριφογυρνάει και σε παίρνει και σε ξερνάει 20 χιλιόμετρα μακρία, και είναι και οι συγγενείς σου εκεί, κακογαμημένοι από πριν, τους χαιρετάς και φεύγεις. αφού χέσεις στο στόμα τους.
δεν χρειάζεται να αναλύσω όλα τα άλλα, θα ήθελα να ακούσω και άλλους δίσκους μπιτλς αυτές τις μέρες έχω ψηθεί πάρα παρα πολυ, είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο πολύ, δεν θέλω να πάει χαμένο όλο αυτό.
πάντα το αγαπημένο μου τραγούδι θα ειναι το strawberry fields forever, δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ, είναι εκεί στα 5-6 αγαπημένα μου ταγούδια έβερ, μαζί με το wichita lineman και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλα, μόνο αυτό μου έσκασε τόσο γρήγορα.
α! ο φεράρο ήταν απάραδεκτος, δεν έχω δει πιο ντροπιαστικό λάϊβ από άνθρωπο.
το Ys είναι δισκάρα, το λατρεύω και είναι 2-3 σημεία εκει μέσα που πάντα λυγίζω (βλέπε κλάματα και κοπάνημα κεφαλιού στον τοίχο). είναι τόσο δισκάρα που δεν έχω και πολλά λόγια, απέραντος θαυμασμός μόνο.
το ρεβόλβερ ξεκίνησα να το ακούω αυτές τις μέρες γιατί σε κάποια φάση, εκεί που μόλις τον είχα παίξει, δηλαδή ακριβώς την στιγμή που τελείωνε η χαρά (και ερχόταν η σιχασιά όπως πάντα), μου έσκασε η γέφυρα από το here there and everywhere. και αφού το έβαλα στο ριπίτ να παίζει ενώ πήγαινα στην τουαλέτα να πετάξω τα φάπκινς (ναι, γιαυτό τελειώνουν καμιά φορά πιό γρήγορα τα χαρτομάντιλα κωστάντια) σκεφτόμουν ότι είναι τόσο κομματάρα που δεν έχω λόγια, πραγματικά δεν έχω λόγια.
δεν ξέρω αν είναι αλήθεια η ιστορία που λέει πως ο μακάρτνει, με το που άκουσε το πετ σάουντς και ερωτεύτηκε το god only knows, προσπάθησε να το "αντιγράψει" με το here there and everywhere. πραγματικά, δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια αυτό το anecdote, ειναι τόσο τεράστιο κομμάτι, παθαίνω κακό. και τώρα που θα μου εξηγήσει ο μοσχάς τα modulations και την θεωρία του, θα το αγαπάω ακόμα πιο πολύ.
και μετά, άρχισα να ακούω το ρεβόλβερ. είχα να το ακούσω πολλά χρόνια, τουλάχιστον 4-5. γενικά το τελευταίο τρίχρονο τετράχρονο πεντάχρονο, εκφράζω πολύ θαυμασμό για το odessey and oracle, και πολλές φορές έχω βρεθεί να μιλάω και να μιλάω και να μιλάω και να λέω ότι οι μπιτλς δεν έχουν δίσκο σαν το pet sounds ή αυτή την δισκάρα των ζόμπις. σαν κατάλογο, έχουν πολύ περισσότερες κομματάρες από τους ζομπις και τους μπιτς μπόις, αλλά δεν νιώθω για κανέναν δίσκο τους τόσο τεράστιο δέος.
και μετά απο όλα τα ριπίτ του ρεβόλβερ, εξακολουθώ να το πιστεύω. και κατάλαβα και ποιός έιναι ο λόγος: εχει 6-7 κομμάτια ΠΟΥ ΧΥΝΩ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ακούγοντας τα, αλλά εχει και 1 που είναι εντελώς φίλερ, και άλλα δυό που δεν με τρελαίνουν και πολύ. και συνεχίζοντας το ρεσιτάλ υποκειμενικότητας και μαλακίας, σε κάθε δίσκο μπιτλς βρίσκω 2-3 κομμάτια που θα ήθελα να μην υπήρχαν.
οπότε έκανα λίστα με τα αγαπημένα μου κομμάτια στο ρεβόλβερ, για την ακρίβεια έκανα λίστα με όλα τα κομμάτια από αυτό που μου αρέσει πιο πολύ προς αυτό που μου αρέσει λιγότερο (επίσης για χάρη της έρευνας κατάλαβα ότι σε όλο τον κατάλογο των μπιτλς, τα πιο πολλά αγαπημένα μου τραγούδια είναι του μακάρτνει, αλλά τα ΠΙΟ αγαπημένα, αυτά που προσκυνάω γυμνός τα ηχεία και τρίβω την κωλοτρυπίδα μου πάνω τους, είναι του λένον)
1. Tomorrow Never Knows
2. Here There and Everywhere
3. For No One
4. Love You To
5. Eleanor Rigby
6. And Your Bird Can Sing
7. I'm Only Sleeping
8. She Said, She Said
9. I Want to Tell You
10. Got to Get You into My Life
11. Taxman
12. Yellow Submarine
13. Doctor Robert
14. Good Day Sunshine
πχ, το good day sunshine, πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους που εφευρέθηκε το χίντεν τρακ. δεν του αξίζει να υπάρχει σε έναν τέτοιο δίσκο, γιαυτό είναι χαντακωμένο εκεί στην μέση, χαμένο όπως του αξίζει. γίνονται τα μηνίγγια μου κόκκινα από την πίεση και τα νεύρα κάθε φορά που ξεκινάει και πρέπει να το κάνω σκιπ.
το ντόκτορ ρόμπερτ, ενώ μου αρέσει η γέφυρα, μου φαίνεται λίγο σαχλό. το yellow submarine είναι κομματάρα, απλά το έχω ακούσει τόσες φορές σε τόσα διαφορετικά κόντεξτ που λιγώθηκα. από αυτό και πάνω όλα μου αρέσουν και τα λατρεύω, άρα στην ουσία μόνο τα δυο τελευταία με ενοχλούν.
εννοείται ότι αυτά όλα δεν απασχολούν κανέναν, απλά αλήθεια, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δω καταγραμμένη αυτή την έρευνα που έκανα στον εαυτό μου.
το tomorrow never knows είναι στα 3 αγαπημένα μου μπιτλς έβερ γενικά, και εννοείται πως η εκτέλεση στο ανθόλοτζι είναι επίσης επική και συγκλονίστική, αλλά και στο ρεβόλβερ, πωπω, κλάνω κάθε φορά που το ακούω, είναι τόσο γεμάτο γαμηστερή πληροφορία, τόσο ιδιοφυές, και η γκρούβα του ρίνγκο, σκοτώνει κόβει κώλους κώλους γαμεί, με την μπασάρα από κάτω και τα σαμπλς να μπαινοβγαίνουν και μελωδιάρα φωνάρα στιχάρες, θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, σαν να σε παίρνει από το λαιμό και να σε χώνει μέσα στα ηχεία και σε γαμάει και σε γαμάει και μετά γαμάει την μάνα σου και όλους σου τους συγγενείς και εσύ του λές "τους συγγενείς μου γάμα τους όλους, αλλά την μάνα μου άστην δεν σου έφταιξε κάτι" αλλά αυτό εκεί τα δίνει τα δίνει τα δίνει. τι κομμάτι γαμώ τον χριστό τους, απορώ αν είχαν αίσθηση τι γράψανε.
επίσης το for no one, είναι κομμάτι που από παιδάκι με διέλυε και πάλι το ακούω και λιώνω από την μελωδιάρα και τους στίχους. το βάζω δίπλα στο in my life για το φιλινγκ που μου βγάζουν και τα δύο, συγκλονιστικό. επίσης το λαβ γιου του είναι γκρούβαρος άρρωστος και σκάει και στο ρεφρέν αυτή η ηχάρα στο δεξί κανάλι, απογειώνεται το δωμάτιο στριφογυρνάει και σε παίρνει και σε ξερνάει 20 χιλιόμετρα μακρία, και είναι και οι συγγενείς σου εκεί, κακογαμημένοι από πριν, τους χαιρετάς και φεύγεις. αφού χέσεις στο στόμα τους.
δεν χρειάζεται να αναλύσω όλα τα άλλα, θα ήθελα να ακούσω και άλλους δίσκους μπιτλς αυτές τις μέρες έχω ψηθεί πάρα παρα πολυ, είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο πολύ, δεν θέλω να πάει χαμένο όλο αυτό.
πάντα το αγαπημένο μου τραγούδι θα ειναι το strawberry fields forever, δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ, είναι εκεί στα 5-6 αγαπημένα μου ταγούδια έβερ, μαζί με το wichita lineman και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλα, μόνο αυτό μου έσκασε τόσο γρήγορα.
α! ο φεράρο ήταν απάραδεκτος, δεν έχω δει πιο ντροπιαστικό λάϊβ από άνθρωπο.
27.1.12
κενό
"Not only your childhood, but the whole of your past, is a gaping void. This is why it’s best not to look back. You have to understand that you mustn’t look back, if only for reasons of self-protection, I thought. Whenever you look back into the past, you’re looking into a gaping void. Even yesterday is a gaping void, even the moment that’s just passed."
από το extinction του thomas bernhard
από το extinction του thomas bernhard
26.1.12
μάλλον είμαι άρρωστος.
είναι ωραίο το διάβασμα στις βιβλιοθήκες γενικά. είναι ωραίο σε κάθε περίπτωση, απλά στις βιβλιοθήκες είναι μάλλον πιό όμορφα. στην βιβλιοθήκη του βόλου είχα περάσει εκατοντάδες ώρες, δεν ξέρω αν θέλω να τις θυμάμαι, δεν ξέρω αν θέλω να θυμάμαι το πρώτο πτυχίο μου μάλλον, αλλά δεν είναι της ώρας. αυτό που σκέφτομαι είναι ότι ο αγαπημένος μου τρόπος για να διαβάζω είναι περπατώντας. περνάω πάρα πολυ ωραία όταν το κάνω έτσι, ειδικά όταν διαβάζω λογοτεχνία, ή γενικά οτιδήποτε μη ακαδημαϊκό. το πρόβλημα είναι οι σημειώσεις, γιατί πρέπει να σταματάς και να ακουμπάς το βιβλίο στην πλάτη κανενός περαστικού, και συνήθως αυτό δεν τους κάνει και πολύ χαρούμενους.
αλλά από την άλλη, γίνεται να είναι όλοι χαρούμενοι? κάποιος δεν πρέπει πάντα να είναι στραβωμένος? ίσως τελικά να πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ χαράς και λύπης. ίσως και μέσα μας ακόμα ακόμα. αλλά εγώ δεν θέλω. θα προτιμούσα να είμαι χαρούμενος για πάντα, κι ας ξέρω ότι θα μου αντιστοιχεί ένας αιώνια δυστυχισμένος.
ούτως ή άλλως, και τώρα κάπως έτσι δεν είναι?
χα. κατουρλιό στον τάφο και χέσιμο στην εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.
αλλά από την άλλη, γίνεται να είναι όλοι χαρούμενοι? κάποιος δεν πρέπει πάντα να είναι στραβωμένος? ίσως τελικά να πρέπει να υπάρχει ισορροπία μεταξύ χαράς και λύπης. ίσως και μέσα μας ακόμα ακόμα. αλλά εγώ δεν θέλω. θα προτιμούσα να είμαι χαρούμενος για πάντα, κι ας ξέρω ότι θα μου αντιστοιχεί ένας αιώνια δυστυχισμένος.
ούτως ή άλλως, και τώρα κάπως έτσι δεν είναι?
χα. κατουρλιό στον τάφο και χέσιμο στην εγχείρηση ανοικτής καρδιάς.
περι νοσταλγίας
an obsession with the past is like a dead fly
only a few things are related to the "old times"
when we did believe in magic
and we did die
only a few things are related to the "old times"
when we did believe in magic
and we did die
25.1.12
τις μισές μέρες του χρόνου
αλλά δεν ξέρω αν είναι μισές οι μέρες, ή αν είναι ο μισός χρόνος.
σιχασιά για τα πάντα, αλλά όχι επί της ουσίας αηδία, απλά μία ελεγχόμενη επίφαση σίχλας.
και δεν ξέρω αν θα μείνει αυτό. χμμ.
σκέφτομαι ότι οι στόχοι είναι εύκολο να μπαίνουν, τις περισσότερες φορές είναι ένα correlation μεταξύ ρεαλιστικού, εφικτού και ιδανικού. χωρίς να είναι τυχαίος ο τρόπος που τίθεται.
ο τρόπος που επιτυγχάνεται όμως είναι σίγουρα τυχαίος. αλλά και πάλι, μακάρι να μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι, έστω για μία φορα, να μπορώ να πω με βεβαιότητα έστω και μισή κουβέντα. ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν με τόση άνεση.
αφού τελείωσα τους μαύρους ελάχιστα πιθανούς κύκνους του λιβανέζου, δεν ήξερα τι να διαβάσω. αλλά ευτυχώς έπεσα με τα μούτρα στο extinction του bernhard, και με έναν παράξενο τρόπο είναι ακριβώς το βιβλίο που περιγράφει τα συναισθήματα μου.
δεν είναι ότι έχω αηδιάσει με κάτι (το μόνο που σταθερά μου προκαλεί εμετό στη ζωή μου εδώ και τόσα χρόνια είναι ένα μέρος των συγγενών μου), αλλά νιώθω τόση ασφάλεια για όσα αποφασίζει να σύρει ο αφηγητής στην δική του οικογένεια. νιώθω τόσο όμορφα κοιτώντας αυτό τον τόσο ευρηματκό τρόπο με τον οποίο τους ξεφτιλίζει και τους μηδενίζει. όλο το βιβλίο είναι 2 κεφάλαια. το κάθε κεφάλαιο είναι μία ασταμάτητη παράγραφος. και όταν ξεκινάει δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
το καλοκαίρι είχα διαβάσει τον μίμο των φωνών και είχα σοκαριστεί με την γλώσσα. είχα περάσει αρκετό καιρό με φουλ μαξιμαλιστικά κείμενα, που σνόμπαρα οτιδήποτε θύμιζε απλότητα και ακρίβεια (σαν χωριάτης που είμαι). αλλά τώρα νιώθω σαν να με έχουν πάρει αγκαλιά και να με ξεχέζουν στα βρισίδια, και νιώθω τόσο οικεία, τόσο γαλήνιος.
--
συγχρόνως
--
ξεκίνησα πάλι την διπλωματική μου, την οποία την άφησα κάπου εκεί τον μάϊο του 2010, μαζί με την βαρκελώνη και την εικόνα της βαρκελώνης που μου άφησε τελικά πάνω από όλα ένα μικρό κομμάτι του 2666. νιώθω ότι με τις συγκυρίες που με κοπάνησαν εκεί, όποτε προσπαθώ να αναπωλήσω έστω και λίγο, είναι πρακτικά αδύνατο, γιατί πολύ απλά: ΠΙΑΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
θα ήταν καλό να καταλάβω κάποτε γιατί συμβαίνει αυτό.
νιώθω τόση χαρά που είμαι στο μιλάνο, και είμαι τόσο ευτυχισμένος που είμαι ολομόναχος και δεν έχω ούτε ενα φίλο μου εδώ. είμαι κάθε μέρα μόνος, ξυπνώντας, κάνοντας το πρόγραμμα μου, προσπαθώντας να κάνω διορθώσεις στο γίαρς ή να διαβάσω κάνα πέϊπερ, και μετά βγαίνω και κάνω τεράστιες βόλτες μέσα στην πόλη ολομόναχος, και με την απλή συνδυαστική μου σκέψη (που συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη ενός κουνουπιού σε ικανότητα) θυμάμαι ότι εδώ ζούσε ο λούτσιο και νιώθω αρκετά χαρούμενος.
τελικά όντως, ο λούτσιο μπατίστι είναι ο ένας από τους δύο λόγους που μετακόμισα εδώ. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος? ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος.
σιχασιά για τα πάντα, αλλά όχι επί της ουσίας αηδία, απλά μία ελεγχόμενη επίφαση σίχλας.
και δεν ξέρω αν θα μείνει αυτό. χμμ.
σκέφτομαι ότι οι στόχοι είναι εύκολο να μπαίνουν, τις περισσότερες φορές είναι ένα correlation μεταξύ ρεαλιστικού, εφικτού και ιδανικού. χωρίς να είναι τυχαίος ο τρόπος που τίθεται.
ο τρόπος που επιτυγχάνεται όμως είναι σίγουρα τυχαίος. αλλά και πάλι, μακάρι να μπορούσα να είμαι σίγουρος για κάτι, έστω για μία φορα, να μπορώ να πω με βεβαιότητα έστω και μισή κουβέντα. ζηλεύω πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν με τόση άνεση.
αφού τελείωσα τους μαύρους ελάχιστα πιθανούς κύκνους του λιβανέζου, δεν ήξερα τι να διαβάσω. αλλά ευτυχώς έπεσα με τα μούτρα στο extinction του bernhard, και με έναν παράξενο τρόπο είναι ακριβώς το βιβλίο που περιγράφει τα συναισθήματα μου.
δεν είναι ότι έχω αηδιάσει με κάτι (το μόνο που σταθερά μου προκαλεί εμετό στη ζωή μου εδώ και τόσα χρόνια είναι ένα μέρος των συγγενών μου), αλλά νιώθω τόση ασφάλεια για όσα αποφασίζει να σύρει ο αφηγητής στην δική του οικογένεια. νιώθω τόσο όμορφα κοιτώντας αυτό τον τόσο ευρηματκό τρόπο με τον οποίο τους ξεφτιλίζει και τους μηδενίζει. όλο το βιβλίο είναι 2 κεφάλαια. το κάθε κεφάλαιο είναι μία ασταμάτητη παράγραφος. και όταν ξεκινάει δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ.
το καλοκαίρι είχα διαβάσει τον μίμο των φωνών και είχα σοκαριστεί με την γλώσσα. είχα περάσει αρκετό καιρό με φουλ μαξιμαλιστικά κείμενα, που σνόμπαρα οτιδήποτε θύμιζε απλότητα και ακρίβεια (σαν χωριάτης που είμαι). αλλά τώρα νιώθω σαν να με έχουν πάρει αγκαλιά και να με ξεχέζουν στα βρισίδια, και νιώθω τόσο οικεία, τόσο γαλήνιος.
--
συγχρόνως
--
ξεκίνησα πάλι την διπλωματική μου, την οποία την άφησα κάπου εκεί τον μάϊο του 2010, μαζί με την βαρκελώνη και την εικόνα της βαρκελώνης που μου άφησε τελικά πάνω από όλα ένα μικρό κομμάτι του 2666. νιώθω ότι με τις συγκυρίες που με κοπάνησαν εκεί, όποτε προσπαθώ να αναπωλήσω έστω και λίγο, είναι πρακτικά αδύνατο, γιατί πολύ απλά: ΠΙΑΝΕΤΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ.
θα ήταν καλό να καταλάβω κάποτε γιατί συμβαίνει αυτό.
νιώθω τόση χαρά που είμαι στο μιλάνο, και είμαι τόσο ευτυχισμένος που είμαι ολομόναχος και δεν έχω ούτε ενα φίλο μου εδώ. είμαι κάθε μέρα μόνος, ξυπνώντας, κάνοντας το πρόγραμμα μου, προσπαθώντας να κάνω διορθώσεις στο γίαρς ή να διαβάσω κάνα πέϊπερ, και μετά βγαίνω και κάνω τεράστιες βόλτες μέσα στην πόλη ολομόναχος, και με την απλή συνδυαστική μου σκέψη (που συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη ενός κουνουπιού σε ικανότητα) θυμάμαι ότι εδώ ζούσε ο λούτσιο και νιώθω αρκετά χαρούμενος.
τελικά όντως, ο λούτσιο μπατίστι είναι ο ένας από τους δύο λόγους που μετακόμισα εδώ. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος? ποτέ δεν θα είσαι σίγουρος.
18.1.12
αλφαβητικά
Days and Seasons
The Eternal and The Ephemeral
In Violet Ink (Misprints)
The Night Patrols (A Man Asleep)
Paths Laid Down
Pericles
The Percival Seascapes
Red Sun and All
The Sun Plagues
With All Your Eyes Look
4.1.12
24 Beats (July '11)
Free download here through Waaga Records (many thanks to Matt Kilbourne and Matt Halverson)
My first album (Stitches) was released on December 2009, while Ι was still in Barcelona. It was mainly an SP-404 affair, with some vocals on top. Soon after that, i started working on my next album (Years Not Living) on April 2010, trying to change my sound a little bit: more drums, more layers, more vocals, more percussion, more brass sections and more sophomore typicalities. By August, I decided to move back to my hometown in Greece (Veria, Imathia), to focus properly on that, and Ι was working exhaustively until June 2011. Then I moved to Milan (where my girlfriend lives), putting some effort to calm down after all those months of super intense work.
For weeks I was spending my days in the exact same way: Buying records from flea markets, reading Chesterton, Stevenson and James, going for groceries, listening to Madlib while jogging round the public gardens and deciding not to mess things up with infinite complexities. I was just sampling on my SP-404, deliberately and intentionally trying to copy Madlib.
As anyone would guess, I totally failed. (But there were quite some joyful moments involved)
24 Beats (July '11) is the exact document of this failure.
more info here (via XLR8R)
and an older post in greek regarding the Madlib days in Milan.
31.12.11
μανζόνι
"αχ, πόσο θα ήθελα να είχα γεννηθεί σε μία άλλη εποχή"
απευθείας κλωτσιά στο μουνί για όποιον και όποια ξεστομίζει τέτοια κουβέντα. για πάντα υπάρχει μόνο το μέλλον, και είναι πάντα απρόβλεπτο, και τίποτα άλλο. μπορεί και κάτι ακόμα ίσως, γι' αυτό και είναι απρόβλεπτο μάλλον.
σε κάθε περίπτωση όμως, προσπαθώντας να το καταλάβω καλύτερα, σκέφτηκα ότι αν με θλίβει ένα πράγμα και μόνο, είναι το ότι έχασα την εποχή του κινηματογράφου σαν το απόλυτο μέσο για να βλέπεις ταινίες, με όλη την κοινωνικότητα που περικλειόταν μέσα σε αυτό. σαν να έχω χάσει ένα ολόκληρο πιθανό σύμπαν ευτυχίας νιώθω, σαν να είναι πιά ανεπανόρθωτο.
τα πράγματα που με ευχαριστούν στην ζωή μου περισσότερο από όλα είναι να ακούω μουσική ενώ περπατάω και να βλέπω ταινίες στο σινεμά. μετά από αυτό, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία (περισσότερο μερικές φορές νιώθω ότι το κάνω για να το παίζω έξυπνος και όχι κάτι άλλο, αλλά συνεχίζω να διαβάζω για να το ξεχάσω), να ακούω μουσική χωρίς να περπατάω, και να περπατάω με παρέα. ίσως το περπάτημα με την παρέα να το έβαζα και πιό πάνω, δεν ξέρω.
άλλα πράγματα που μου αρέσουν είναι να τρώω γλυκά και κυρίως φτηνές σοκολάτες, να τρώω φαγητά κανονικά μέχρι να φτάσω στο σημείο να μην μπορώ να πάρω ανάσα, να προσπαθώ να παίξω ντραμς, και να νιώθω στιγμιαία περήφανος για πράγματα που δεν έχουν νοήμα, συνήθως προβάλλοντας την εικόνα που θα με ευχαριστούσε να έχω πάνω σε άνθρωπους που υποθέτω ότι θα χαίρονταν να με βλέπαν κάπως έτσι, διαφορετικό δηλαδή από ότι είμαι.
μία ζωή προσπαθώ να είμαι κάποιος άλλος, κάθε λεπτό της ζωής μου. το μεγαλύτερο κόμπλεξ στο σύμπαν. το χειρότερο είναι ότι οι στιγμές που ξέρω πραγματικά ποιός είμαι, είναι αυτές που μου το λέει κάποιος άλλος. ακόμα χειρότερο κόμπλεξ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το έθεσα σωστά.
το πιό όμορφο πράγμα που μου συνέβη μέσα στο 2011 και δεν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου, μάλλον ανάποδα. μέσα στο 2011 τα πιό όμορφα πράγματα που μου συνέβησαν ήταν: ο μπόρχες, το kick low enhancer στο ableton, το καθημερινό τρέξιμο στους δημόσιους κήπους (τζιαρντίνι πούμπλιτσι, ίντρο μοντανέλι) μέσα στο καλοκαίρι, τα όνειρα που έβλεπα όταν διάβαζα τον μπόρχες, το ότι γνώρισα τον αχιλλέα κυριακίδη και μιλήσαμε έστω και για 7 λεπτά, η ιστορία "επιστροφή" του τόμας μπέρνχαρντ, μερικά ακόμα φαγητά που τα ξεχνάω παρόλο που όταν μου συνέβαιναν πίστευα ότι ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα δυό μέϊλ που ήταν ανέλπιστα, δηλαδή με κάναν να ελπίζω, προσπαθώντας να μιλήσω για τον ορισμό του ανέλπιστος.
αλλα, το σοκ ήρθε αργά στην χρονιά και ήταν η έκθεση παρασιμπατικο της πιπιλότι ρίστ στο κινηματογράφο μανζόνι που ήταν κλειστός έδώ και χρόνια και ήταν ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί εδώ και 6 χρόνια που με ξέρω. πήγα στην έκθεση 1 φορά με το κορίτσι και 2 φορές μόνος, και καθόμασταν και καθόμουν με τις ώρες μόνος μου μέσα στην τεράστια αίθουσα του κινηματογράφου, του πιό όμορφου κινηματογράφου και της πιό όμορφης αίθουσας που έχουν δει τα μάτια μου και κοιτούσα την ελβετίδα και τις ιπτάμενες πούτσες και άκουγα την μουσική της και ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που έβλεπα ένα έργο τέχνης και ένιωθα ότι υπήρχε πραγμάτικα κάποιος εκεί και νοιαζόταν για μένα, πραγμάτικα νοιαζόταν για μένα, και με αγκάλιαζε παρόλο που ήμουν μόνος ολομόναχος και δεν ήξερα που είναι καν το άγνωστο και όλα είναι για πάντα διαλυμένα και το αύριο θα είναι πάντα πιό ζοφερό και σιχαμένο από το σήμερα, πάντα με τον πιό απότομο και σκληρό τρόπο. αλλά όχι εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες που καθόμουν στα καθίσματα μέσα στο σκοτεινό σινεμά και η ελβετίδα έτριβε την μούρη της στην οθόνη θυμόμουν ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και δεν πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ, πότε δεν πρέπει να σταματήσω να κάνω τα πάντα και να δουλεύω χαρούμενος και ευτυχισμένος.
και η γαμημένη είναι 50 χρονών και είναι ακόμα ένας μούναρος και κάθεσαι εκεί και την κοιτάς και νιώθεις πως μπορεί να είναι να σε αγαπάει έστω και στιγμιαία ένας εντελώς άγνωστος. ή μάλλον πως είναι να πιστεύεις ότι πραγματικά ίσως και να θέλει να είσαι ευτυχισμένος, ακριβώς γι'αυτό που είσαι, χωρίς να ξέρει καν ποιός είσαι.
απευθείας κλωτσιά στο μουνί για όποιον και όποια ξεστομίζει τέτοια κουβέντα. για πάντα υπάρχει μόνο το μέλλον, και είναι πάντα απρόβλεπτο, και τίποτα άλλο. μπορεί και κάτι ακόμα ίσως, γι' αυτό και είναι απρόβλεπτο μάλλον.
σε κάθε περίπτωση όμως, προσπαθώντας να το καταλάβω καλύτερα, σκέφτηκα ότι αν με θλίβει ένα πράγμα και μόνο, είναι το ότι έχασα την εποχή του κινηματογράφου σαν το απόλυτο μέσο για να βλέπεις ταινίες, με όλη την κοινωνικότητα που περικλειόταν μέσα σε αυτό. σαν να έχω χάσει ένα ολόκληρο πιθανό σύμπαν ευτυχίας νιώθω, σαν να είναι πιά ανεπανόρθωτο.
τα πράγματα που με ευχαριστούν στην ζωή μου περισσότερο από όλα είναι να ακούω μουσική ενώ περπατάω και να βλέπω ταινίες στο σινεμά. μετά από αυτό, μου αρέσει να διαβάζω βιβλία (περισσότερο μερικές φορές νιώθω ότι το κάνω για να το παίζω έξυπνος και όχι κάτι άλλο, αλλά συνεχίζω να διαβάζω για να το ξεχάσω), να ακούω μουσική χωρίς να περπατάω, και να περπατάω με παρέα. ίσως το περπάτημα με την παρέα να το έβαζα και πιό πάνω, δεν ξέρω.
άλλα πράγματα που μου αρέσουν είναι να τρώω γλυκά και κυρίως φτηνές σοκολάτες, να τρώω φαγητά κανονικά μέχρι να φτάσω στο σημείο να μην μπορώ να πάρω ανάσα, να προσπαθώ να παίξω ντραμς, και να νιώθω στιγμιαία περήφανος για πράγματα που δεν έχουν νοήμα, συνήθως προβάλλοντας την εικόνα που θα με ευχαριστούσε να έχω πάνω σε άνθρωπους που υποθέτω ότι θα χαίρονταν να με βλέπαν κάπως έτσι, διαφορετικό δηλαδή από ότι είμαι.
μία ζωή προσπαθώ να είμαι κάποιος άλλος, κάθε λεπτό της ζωής μου. το μεγαλύτερο κόμπλεξ στο σύμπαν. το χειρότερο είναι ότι οι στιγμές που ξέρω πραγματικά ποιός είμαι, είναι αυτές που μου το λέει κάποιος άλλος. ακόμα χειρότερο κόμπλεξ, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν το έθεσα σωστά.
το πιό όμορφο πράγμα που μου συνέβη μέσα στο 2011 και δεν έχει να κάνει με τα προσωπικά μου, μάλλον ανάποδα. μέσα στο 2011 τα πιό όμορφα πράγματα που μου συνέβησαν ήταν: ο μπόρχες, το kick low enhancer στο ableton, το καθημερινό τρέξιμο στους δημόσιους κήπους (τζιαρντίνι πούμπλιτσι, ίντρο μοντανέλι) μέσα στο καλοκαίρι, τα όνειρα που έβλεπα όταν διάβαζα τον μπόρχες, το ότι γνώρισα τον αχιλλέα κυριακίδη και μιλήσαμε έστω και για 7 λεπτά, η ιστορία "επιστροφή" του τόμας μπέρνχαρντ, μερικά ακόμα φαγητά που τα ξεχνάω παρόλο που όταν μου συνέβαιναν πίστευα ότι ήταν ότι καλύτερο μου είχε συμβεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ένα δυό μέϊλ που ήταν ανέλπιστα, δηλαδή με κάναν να ελπίζω, προσπαθώντας να μιλήσω για τον ορισμό του ανέλπιστος.
αλλα, το σοκ ήρθε αργά στην χρονιά και ήταν η έκθεση παρασιμπατικο της πιπιλότι ρίστ στο κινηματογράφο μανζόνι που ήταν κλειστός έδώ και χρόνια και ήταν ότι πιο όμορφο μου έχει συμβεί εδώ και 6 χρόνια που με ξέρω. πήγα στην έκθεση 1 φορά με το κορίτσι και 2 φορές μόνος, και καθόμασταν και καθόμουν με τις ώρες μόνος μου μέσα στην τεράστια αίθουσα του κινηματογράφου, του πιό όμορφου κινηματογράφου και της πιό όμορφης αίθουσας που έχουν δει τα μάτια μου και κοιτούσα την ελβετίδα και τις ιπτάμενες πούτσες και άκουγα την μουσική της και ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που έβλεπα ένα έργο τέχνης και ένιωθα ότι υπήρχε πραγμάτικα κάποιος εκεί και νοιαζόταν για μένα, πραγμάτικα νοιαζόταν για μένα, και με αγκάλιαζε παρόλο που ήμουν μόνος ολομόναχος και δεν ήξερα που είναι καν το άγνωστο και όλα είναι για πάντα διαλυμένα και το αύριο θα είναι πάντα πιό ζοφερό και σιχαμένο από το σήμερα, πάντα με τον πιό απότομο και σκληρό τρόπο. αλλά όχι εκείνες τις στιγμές, εκείνες τις ώρες που καθόμουν στα καθίσματα μέσα στο σκοτεινό σινεμά και η ελβετίδα έτριβε την μούρη της στην οθόνη θυμόμουν ότι μπορώ να κάνω τα πάντα και δεν πρέπει να σταματήσω να προσπαθώ, πότε δεν πρέπει να σταματήσω να κάνω τα πάντα και να δουλεύω χαρούμενος και ευτυχισμένος.
και η γαμημένη είναι 50 χρονών και είναι ακόμα ένας μούναρος και κάθεσαι εκεί και την κοιτάς και νιώθεις πως μπορεί να είναι να σε αγαπάει έστω και στιγμιαία ένας εντελώς άγνωστος. ή μάλλον πως είναι να πιστεύεις ότι πραγματικά ίσως και να θέλει να είσαι ευτυχισμένος, ακριβώς γι'αυτό που είσαι, χωρίς να ξέρει καν ποιός είσαι.
28.11.11
τρακς
θέλω να ζητήσω μία χάρη: υπάρχει περίπτωση να έχει κάποιος μαζεμένα τα τραγούδια που έχω ανεβάσει εδώ στο μπλογκ από το 2009 μέχρι σήμερα? είχα ένα rapidshare λογαριασμό που πέθανε και πραγματικά, σαν αληθινός γιωτάς και κάθυστερ δεν ξέρω που να τα βρω αυτά τα κομμάτια.
θα ήθελα να τα ανεβάσω πάλι όλα μάζι. αν κάποιος ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που τα έχει ας μου στείλει ένα μέϊλ και για να ανταποδώσω μπορώ να του δώσω να φασώσει την αδερφή μου αν είναι άντρας, τον αδερφό μου αν είναι γυναίκα, αλλά και τους υπόλοιπους πιθανούς συνδυασμούς. έχω την αίσθηση ότι η μάνα μου δεν θα ενδιαφερθεί και τόσο πολύ με αυτή την εξέλιξη, αλλά και πάλι ποτέ δεν μπορείς να είσαι εντελώς σίγουρος οπότε αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο.
αυτό άρα. τα μπ3 που έχω ανεβάσει εδώ, τα έχω χάσει. μπορεί να με βοηθήσει κάποιος καλός κύριος?
θα ήθελα να τα ανεβάσω πάλι όλα μάζι. αν κάποιος ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που ξέρει κάποιον που τα έχει ας μου στείλει ένα μέϊλ και για να ανταποδώσω μπορώ να του δώσω να φασώσει την αδερφή μου αν είναι άντρας, τον αδερφό μου αν είναι γυναίκα, αλλά και τους υπόλοιπους πιθανούς συνδυασμούς. έχω την αίσθηση ότι η μάνα μου δεν θα ενδιαφερθεί και τόσο πολύ με αυτή την εξέλιξη, αλλά και πάλι ποτέ δεν μπορείς να είσαι εντελώς σίγουρος οπότε αφήνουμε ανοιχτό το ενδεχόμενο.
αυτό άρα. τα μπ3 που έχω ανεβάσει εδώ, τα έχω χάσει. μπορεί να με βοηθήσει κάποιος καλός κύριος?
9.11.11
οι τέσσερις ταφές
σήμερα κατέληξα σε μερικά ίσως αχρείαστα συμπεράσματα (και πάλι)
το πρώτο είναι ότι είναι πολύ βλακεία που εδώ και τόσο καιρό κρατάω σημειώσεις στο πίσω μέρος από αυτές εδώ τις σελίδες από ημερολόγιο. πέρασε ένας χρόνος σχεδόν, και ήρθε η ώρα να ξαναγοράσω τετράδιο, ή μάλλον περάσανε 4 μήνες, ίσως και 5, και μαζεύτηκαν τόσα πολλά τέτοια χαρτάκια με σημειώσεις, κρυμμένα σε ζακέτες, τσάντες, συρτάρια, σακούλες, θήκες, σορτσάκια, παντελόνια, μπουφάν, κρεβάτια, κάτω από κρεβάτια και δεν ξέρω που σκατά αλλού. και είναι τόσο κουραστικό τόσο να τα αντιγράφεις, όσο και να τα γράφεις μετά μεταφέροντας τα, καταρχάς χάνεται όλη η χαρά της πρώτης φοράς που σημείωνες κάτι, με το γράψε και ξαναγράψε γίνεται ήδη μαλακία, πουρές σχεδόν.
αλλά τώρα ξαναγράφω σε τετράδιο οπότε όλα θα αλλάξουν για πάντα. προς το καλύτερο. αν όχι προς το τρισχείριστο.
το δεύτερο είναι ότι πάντα οι συγκάτοικοι σε ένα σπίτι, που δεν είναι φίλοι σου, θα είναι χαζοί, και αν όχι χαζοί σίγουρα θα πιέζεσαι για να τους βγάλεις χαζούς. ή ακόμα καλύτερα, όπου είναι 2 απέναντι σε έναν, όλα τα μικρά ελαττώματα του απέναντι γιγαντώνονται και βγάζουν μάτια στο τέλος. δεν είναι όμως ότι η ολλανδέζα συγκάτοικος μου δεν είναι ίδρυμα. είναι ΤΟ ίδρυμα, από αυτά που κανονικά τα κλειδώνεις στο σπίτι και τα αφήνεις να τρέφονται με τα κάτουρα τους, αν όχι με τα κάτουρα των γειτόνων. ένα απαύγασμα ηλιθιότητας και επιπολαιότητας, με την καλή έννοια πάντα. και το παράξενο είναι ότι μου είναι αρκετά συμπαθής. όποια μορφή πρωτοζωϊκού μιάσματος κι αν αποκτά.
το πρόβλημα με την τουαλέτα τα βράδια είναι πάντως εκεί ακόμα. και επίσης, θέλει να βάλει φωτογραφίες της όντρεϊ χέμπορν στο κοινό δωμάτιο. θα προτιμούσα να μαζέψω όλα τα σκατά που χέσαν τα σκυλιά στο τετράγωνο και να τα φάω αντί για μούσλι παρά να αναγκαστώ να ζω σε ένα χώρο που με κοιτάει η όντρεϊ χέμπορν. το αμέσως χειρότερο είναι ο μένος κουτσόγιωργας, η αμελί, νυχτερινές φωτογραφίες της νέας υόρκης, ο ατλαντικός ωκεανός από κάτω προς τα πάνω και η τζούλια ρόμπερτς.
αλλά αλήθεια, θα προσπαθήσω να έρθω στα ίσα μου, γιατί κατά 99% είμαι υπερβολικός.
-//-
επίσης
-//-
κατέληξα ότι είναι πολύ λίγα πράγματα τα τελευταία 4-5 χρόνια ανώτερα από τον σάκλετον. υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει ρυθμικά στη ζωή μου. και ακόμα δεν το έχω χωνέψει εντελώς, παρόλο που τα ακούω και τα ξανακούω. νιώθω δέος και σύγκρυο μπροστά στην ροκαμπιλόφατσα αυτού του κακάσχημου ξανθοάγγλου. άκουγα το pinch & shackleton και περίμενα πως και πως να σκάσουν αυτές οι διαβολικές κόγκες και τα διαλυμένα τάμπλας. και όποτε εμφανίζονταν σταματούσαν το περπάτημα και πήγαινα λίγο πιό πέρα στον δρόμο και έκανα εμετό. από την ευφορία.
-//-
όμως το θέμα ήταν άλλο εξαρχής: κατάλαβα σήμερα με βεβαιότητα ότι είμαι εθισμένος στην σοκολάτα, και είναι μια αλήθεια τόσο σοκαριστική που κάνει το μυαλό μου να μην μπορει να την επεξεργαστεί.
από μικρός ήμουν πολλά πράγματα, αλλά κυρίως ένα: ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ποτέ δεν έβγαινα έξω, ποτέ δεν έπινα, ποτέ δεν ευχαριστιόμουν την διασκέδαση, ποτέ δεν ένιωσα καμία ανάγκη να πάρω ναρκωτικά, τίποτα ποτέ τίποτα. δεν ήθελα ποτέ μηχανάκι στα 13 μου, προτιμούσα να κοιτάω το ταβάνι παρά να προσπαθώ να την πέσω σε γκόμενες, ακόμα και τώρα σιχαίνομαι την μπίρα, ξερνάω στην μυρωδιά των περισσότερων αλκοολούχων, και πολλά άλλα φλωροκλισέ, που βλέποντας τα γραμμένα φαίνονται εξαιρετικά ηλίθια με το πως καταναλώνουν χώρο στην σελίδα, αλλά δυστυχώς είναι όλα αλήθεια.
όμως, είμαι χοντρός. γιατί μου αρέσει να τρώω. και κυρίως μου αρέσει να τρώω βλακείες. και ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να τρώω φτηνές σοκολάτες από τα περίπτερα ή/και τα σούπερ μάρκετ. και φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω μπορέσει να σταματήσω ούτε για το καθιερωμένο τετράμηνο που τα κόβω για κάθε χρόνο.
πάει κάπως έτσι: ξεκινάω και τρώω κορνφλέϊκς με σοκολάτα και γιαούρτια με σοκολάτα, πιστεύοντας ότι θα με βοηθήσουν να κάνω την μετάβαση προς την καθόλου σοκολάτα. όμως κάπου εκεί στην πορεία, ξεχνάω το προς τα που πηγαίνω, και νιώθω πως ο προορισμός είναι πίσω μου. και τότε ξεκινάω πάλι να τρώω κανονικές σοκολάτες και όχι υποκατάστατα, και όλο αυτό επαναλαμβάνεται στο άπειρο, κάπως σαν μια (πραγματικά) καθυστερημένη εκδοχή του σίσυφου. νιώθω ότι η σοκολάτα είναι το παν στη ζωή μου, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. πφφφφ, στο τέλος δεν θα μπορώ να ζήσω από τα εκατοντάδες έξτρα κιλά που δεν θα μπορώ να σηκώσω πάνω στο κορμί μου.
για την ώρα όμως πάω να διαλύσω μερικά ακόμα κίντερ αυγά χωρίς καν να ανοίξω τα δωράκια.
το πρώτο είναι ότι είναι πολύ βλακεία που εδώ και τόσο καιρό κρατάω σημειώσεις στο πίσω μέρος από αυτές εδώ τις σελίδες από ημερολόγιο. πέρασε ένας χρόνος σχεδόν, και ήρθε η ώρα να ξαναγοράσω τετράδιο, ή μάλλον περάσανε 4 μήνες, ίσως και 5, και μαζεύτηκαν τόσα πολλά τέτοια χαρτάκια με σημειώσεις, κρυμμένα σε ζακέτες, τσάντες, συρτάρια, σακούλες, θήκες, σορτσάκια, παντελόνια, μπουφάν, κρεβάτια, κάτω από κρεβάτια και δεν ξέρω που σκατά αλλού. και είναι τόσο κουραστικό τόσο να τα αντιγράφεις, όσο και να τα γράφεις μετά μεταφέροντας τα, καταρχάς χάνεται όλη η χαρά της πρώτης φοράς που σημείωνες κάτι, με το γράψε και ξαναγράψε γίνεται ήδη μαλακία, πουρές σχεδόν.
αλλά τώρα ξαναγράφω σε τετράδιο οπότε όλα θα αλλάξουν για πάντα. προς το καλύτερο. αν όχι προς το τρισχείριστο.
το δεύτερο είναι ότι πάντα οι συγκάτοικοι σε ένα σπίτι, που δεν είναι φίλοι σου, θα είναι χαζοί, και αν όχι χαζοί σίγουρα θα πιέζεσαι για να τους βγάλεις χαζούς. ή ακόμα καλύτερα, όπου είναι 2 απέναντι σε έναν, όλα τα μικρά ελαττώματα του απέναντι γιγαντώνονται και βγάζουν μάτια στο τέλος. δεν είναι όμως ότι η ολλανδέζα συγκάτοικος μου δεν είναι ίδρυμα. είναι ΤΟ ίδρυμα, από αυτά που κανονικά τα κλειδώνεις στο σπίτι και τα αφήνεις να τρέφονται με τα κάτουρα τους, αν όχι με τα κάτουρα των γειτόνων. ένα απαύγασμα ηλιθιότητας και επιπολαιότητας, με την καλή έννοια πάντα. και το παράξενο είναι ότι μου είναι αρκετά συμπαθής. όποια μορφή πρωτοζωϊκού μιάσματος κι αν αποκτά.
το πρόβλημα με την τουαλέτα τα βράδια είναι πάντως εκεί ακόμα. και επίσης, θέλει να βάλει φωτογραφίες της όντρεϊ χέμπορν στο κοινό δωμάτιο. θα προτιμούσα να μαζέψω όλα τα σκατά που χέσαν τα σκυλιά στο τετράγωνο και να τα φάω αντί για μούσλι παρά να αναγκαστώ να ζω σε ένα χώρο που με κοιτάει η όντρεϊ χέμπορν. το αμέσως χειρότερο είναι ο μένος κουτσόγιωργας, η αμελί, νυχτερινές φωτογραφίες της νέας υόρκης, ο ατλαντικός ωκεανός από κάτω προς τα πάνω και η τζούλια ρόμπερτς.
αλλά αλήθεια, θα προσπαθήσω να έρθω στα ίσα μου, γιατί κατά 99% είμαι υπερβολικός.
-//-
επίσης
-//-
κατέληξα ότι είναι πολύ λίγα πράγματα τα τελευταία 4-5 χρόνια ανώτερα από τον σάκλετον. υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει ρυθμικά στη ζωή μου. και ακόμα δεν το έχω χωνέψει εντελώς, παρόλο που τα ακούω και τα ξανακούω. νιώθω δέος και σύγκρυο μπροστά στην ροκαμπιλόφατσα αυτού του κακάσχημου ξανθοάγγλου. άκουγα το pinch & shackleton και περίμενα πως και πως να σκάσουν αυτές οι διαβολικές κόγκες και τα διαλυμένα τάμπλας. και όποτε εμφανίζονταν σταματούσαν το περπάτημα και πήγαινα λίγο πιό πέρα στον δρόμο και έκανα εμετό. από την ευφορία.
-//-
όμως το θέμα ήταν άλλο εξαρχής: κατάλαβα σήμερα με βεβαιότητα ότι είμαι εθισμένος στην σοκολάτα, και είναι μια αλήθεια τόσο σοκαριστική που κάνει το μυαλό μου να μην μπορει να την επεξεργαστεί.
από μικρός ήμουν πολλά πράγματα, αλλά κυρίως ένα: ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ποτέ δεν έβγαινα έξω, ποτέ δεν έπινα, ποτέ δεν ευχαριστιόμουν την διασκέδαση, ποτέ δεν ένιωσα καμία ανάγκη να πάρω ναρκωτικά, τίποτα ποτέ τίποτα. δεν ήθελα ποτέ μηχανάκι στα 13 μου, προτιμούσα να κοιτάω το ταβάνι παρά να προσπαθώ να την πέσω σε γκόμενες, ακόμα και τώρα σιχαίνομαι την μπίρα, ξερνάω στην μυρωδιά των περισσότερων αλκοολούχων, και πολλά άλλα φλωροκλισέ, που βλέποντας τα γραμμένα φαίνονται εξαιρετικά ηλίθια με το πως καταναλώνουν χώρο στην σελίδα, αλλά δυστυχώς είναι όλα αλήθεια.
όμως, είμαι χοντρός. γιατί μου αρέσει να τρώω. και κυρίως μου αρέσει να τρώω βλακείες. και ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να τρώω φτηνές σοκολάτες από τα περίπτερα ή/και τα σούπερ μάρκετ. και φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω μπορέσει να σταματήσω ούτε για το καθιερωμένο τετράμηνο που τα κόβω για κάθε χρόνο.
πάει κάπως έτσι: ξεκινάω και τρώω κορνφλέϊκς με σοκολάτα και γιαούρτια με σοκολάτα, πιστεύοντας ότι θα με βοηθήσουν να κάνω την μετάβαση προς την καθόλου σοκολάτα. όμως κάπου εκεί στην πορεία, ξεχνάω το προς τα που πηγαίνω, και νιώθω πως ο προορισμός είναι πίσω μου. και τότε ξεκινάω πάλι να τρώω κανονικές σοκολάτες και όχι υποκατάστατα, και όλο αυτό επαναλαμβάνεται στο άπειρο, κάπως σαν μια (πραγματικά) καθυστερημένη εκδοχή του σίσυφου. νιώθω ότι η σοκολάτα είναι το παν στη ζωή μου, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. πφφφφ, στο τέλος δεν θα μπορώ να ζήσω από τα εκατοντάδες έξτρα κιλά που δεν θα μπορώ να σηκώσω πάνω στο κορμί μου.
για την ώρα όμως πάω να διαλύσω μερικά ακόμα κίντερ αυγά χωρίς καν να ανοίξω τα δωράκια.
4.11.11
σημειώσεις άλυτων θεμάτων
εδώ ο κάρπα μιλάει και τα λέει ωραία για τον δίσκο του. όλα τα αντίτυπα βρίσκονται στον κωνσταντή στο vinyl microstore, παρόλο που περίμενα να έχει κρύψει και καμιά κόπια πουθενά έτσι στο κέντρο, για το καλό της αναζήτησης.
2.11.11
τον πιό ωραίο μήνα του χρόνου, έπρεπε να έχω κι αυτό να μου τρώει τα συκώτια?
πφφφ, θα μπορούσαν όλα να είναι τέλεια, ή έστω σχεδόν τέλεια, ή έστω απλά υποφερτά. με τις προσδοκίες που ακυρώνονται και με όλες τις γεύσεις από τα γιαούρτια με φρούτα στο ψυγείο.
ουφ, υπάρχουν μερικές στιγμές που νιώθω τύψεις, που για την ακρίβεια οι τύψεις με νιώθουν περισσότερο από οτι εγώ, και αυτό γιατί ίσως να έπρεπε να ήμασταν στην ελλάδα με όλο αυτό τον κακό χαμό, σαν να έρχεται μισή λιποψυχία και μισή φυγοπονία και να μου γαμάει το μυαλό σιγά-σιγά. αλλά όχι για πολύ.
όταν κάποιος μου λέει "2007", εγώ του απαντάω δύο πράγματα: "φαντάρος" και "person pitch". αλλά κυρίως φαντάρος.
όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το avenue των saint etienne (το ένα από τα δύο τραγούδια τους που μου αρέσουν) μέσα σε εκείνο το μπεστ που βγάλανε το 2001 (την ίδια μέρα αγόρασα αυτό το διπλό σιντι-πιπάρα και το in search of των nerd, τον υπερδίσκο), θυμάμαι ότι ψάχνοντας στο ίντερνετ για αναφορές που ξεκινάνε από το avenue, έπεσα πάνω στο wonderful των beach boys, μιλώντας για το smile, και όχι για το smiley smile, και γιά όλο το χαμένο ποτένσιαλ εκείνου του δίσκου και όλα αυτά τα μουσικοδημοσιογραφικά κλισέ.
στα γρήγορα (δηλαδή στο audiogalaxy, στο limewire και στο kazaa) προσπάθησα να βρω κάποιο από τα bootleg του smile, αλλά δεν τα κατάφερα. το pet sounds, έλεγα τότε, και το λέω ακόμα μάλλον, ότι ήταν ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει στη ζωή μου, και σίγουρα ακόμα είναι, είναι από αυτά τα πράγματα που τα κουβαλάω μαζί μου κάθε χρόνο, και όσο αλλάζουν τα γούστα μου, και άρα αλλάζει και το κόντεξτ, τόσο πιό πολύ τον εκτιμώ, παρατηρώντας πράγματα που μου διέφευγαν. (ένας άλλος τέτοιος δίσκος είναι το harvest του neil young, σε μικρότερο βαθμό μεν, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι επί του θέματος αυτή την στιγμή)
το pet sounds το αγόρασα σε σιντι αφού είχα ακούσει το god only knows σε μία τυπική γυμνασιακή beach boys συλλογή, παθαίνοντας απανωτά αμόκ. άκουγα τα λέϊερς των φωνών και ένιωθα τα διαλύεται το σύμπαν γύρω μου, ένιωθα μηδενικός και ποταπός, όλα τα ωραία συναισθήματα δηλαδή, ακριβώς αυτά που κουβαλάω ακόμα μέσα μου. ένας πραγματικός άχρηστος.
προσπαθώντας να συντομέψω όλο το backstory, θα αναφερθώ μόνο στο good vibrations που ήταν το άλλο σοκ της εφηβείας μου, και επίσης ακόμα και τώρα, κάθε γαμημένη φορά που σκάει το πρώτο "ahh", πιστεύω ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα αρχίζουν να βρέχουν σκατά κατα πάνω μου, αλλά τα πιό όμορφα σκατά που έχει δει ανθρώπινο μάτι.
άρα έπρεπε να βρω, το smile.
την βερσιόν του brian wilson, δεν την άκουσα απλά ποτέ, γιατί οι γέροι μουσικοί που κάνουν τα ίδια και τα ίδια πρέπει απλα τους κόβουν τα παπάρια και να τα ταϊζουν στους συγγενείς τους, μαζί με κάθε επιταγή που παίρνουν για ένα reunion και ένα reissue.
όποτε φτάνω πάλι στο 2007, και τις φανταρικές μέρες μου, και στην χαμένη εβδομάδα που κατέβασα όλες τις βερσιόν του σμάϊλ που παίζανε σε όλα τα μπλογκ, όλα τα outakes, όλα τα ιντρουμένταλς, όλα τα ακαπέλα. συγχρόνως διάβαζα ότι κείμενο υπήρχε για το δίσκο, έβλεπα ότι βίντεο μπορεί να τραβήχτηκε που να μιλούσε κάποιος για τον δίσκο, όλα όλα.
στην αρχή, το μόνο συναίσθημα ήταν δέος. διάβαζα τον leo bernstein να λέει πόσο θεός είναι ο γουίλσον και πόσο κομματάρα είναι το surf's up, άκουγα όλα τα van dyke parks καβλωμένος και διαλυμένος για να καταλάβω από που προσγειώθηκε και αυτός, άκουγα το cabin essence, το child is the father of the son, το do you like worms, κοιτούσα τα διαφορετικά εξώφυλλα, μελέταγα τις πρώτες εκδόσεις του good vibrations, με πλυμμήριζε ευφορία, από εκείνες τις φορές που νιώθεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα έργο τόσο τεράστιο που τα πάντα σε ξεπερνάνε. στα αυτιά μου, το smile φαινότανε συνθετικά πιό στρωτό από το pet sounds, αλλά ενορχηστρώτικα ήταν ένα αδιανόητο σύμπλεγμα από όργανα, κοφτούς ρυθμούς, μουρλά μέντλεϊ, και απαλά μεταλόφωνα. ήμουν τόσο πορωμένος και με το πέρσον πιτς εκείνο τον καιρό που έφταναν όλα αυτά να προσκυνήσω και πάλι το μεγαλείο του γουϊλσον, ακούγοντας μονο το σμάϊλ ευχόμενος να είχαν όλες οι διφωνίες καβλί και να με κατουρούσαν νέκταρ.
όμως, σιγά σιγά, όσο συνέχιζα να διαβάζω, άρχιζα να μπαίνω πιό βαθιά στα σημεία που ο γουίλσον μουρλαινότανε. και το κακό είναι ότι τα άκουγα κιόλας αυτά τα σημεία. οι σκελετοί από sparse ενορχηστρώσεις ένιωθα ότι ήταν σκελετοί ανθρώπινοι, νεκροί από χρόνια, μολυσμένοι μόνο με την παράνοια και την τελειομανία που σε αρρωσταίνει. άκουγα το "in the cantina" section του heroes and villains και άρχιζα να τρέμω και να φοβάμαι.
προσπαθούσα να κοιμηθώ και έβλεπα τρομακτικές εικόνες. έβαζα να ακούσω το surf's up και τα dissonant πνευστά βγαίνανε μπροστά στην μίξη και δεν με άφηναν να χαρώ τίποτα. άκουγα τον στίχο "the pit and the pendulum drawn" και όλη αυτή η ευφορία είχε πιά μετατραπεί σε αγνό τρόμο, σε αγνό πεντακάθαρο έντγκαρ άλαν πόε τρόμο. κεφάλια που βγαίνουν μέσα από άλλα κεφάλια και ματωμένα χέρια που αδυνατούν να αγγίξουν οτιδήποτε. αργότερα, όταν διάβαζα τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, επανήλθε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. έβλεπα στον ύπνο μου μόνο θανάτους και ανθρώπους υπνωτισμένους από την εξωγήινη μεγαλοφυία τους, όπως ο μπράϊαν γουίλσον.
άργησα πολύ να ξανακούσω το σμάϊλ. όποτε πέρναγα από τα αρχεία που ήταν στο ipod τα προσπέρναγα με μίσος, με φόβο μην ακούσω κατα λάθος τις φωνές του our prayer, σαν ένα αγνό κάλεσμα στην κόλαση της κατεστραμένης δημιουργικότητας. δεν μπορούσε να χωρέσει το κεφάλι μου ότι άνθρωποι που μπορούν και κουβαλάνε μέσα τους τόσο πανέμορφες ιδέες, τόσο αδιανόητα σκίλζ, έρχεται η ώρα και τους κουβαλάνε τους ίδιους ανάσκελα, τρεκλίζοντας σαν σκυλιά που τα έπιασε χαρά που σε βλέπουν. μόνο που δεν υπάρχει η λέξη χαρά πουθενά, μόνο το γαμημένο χαμένο ποτένσιαλ. (εδώ είναι που καταλαβαίνεις ότι τα κλισέ των δημοσιογράφων μερικές φορές είναι τόσο σποτ ον που πονάει)
πιστεύω ότι οι beatles δεν έχουν γράψει κανένα δίσκο σαν το pet sounds. (παρόλο που έχουν γράψει τραγούδια στα ίδια επίπεδα με τους beach boys, άν οχι και πιο πάνω ακόμα). αλλά δεν υπάρχει δίσκος στο σύμπαν σαν το pet sounds. (ούτε καν το odessey and oracle, που φτάνει πολύ κοντα). και προφανώς ούτε το smile.
αλλά πρχθες που το ξανάκουσα, με restored ήχο από τα σωστά tapes, και το όσο-πιό-κοντά στο κανόνικο editing μπορούσε να υπάρξει, ένιωσα πάλι αυτό το πρωτόλειο δέος. και μόνο για αυτές τις φωνές, αυτές τις πολυφωνίες που δεν έχει ξανακούσει άνθρωπος από τότε, και ότι φωνή και να ακούμε από τότε και ύστερα έχει ηχογραφηθεί μόνο και μόνο για να μας θυμίζει ότι οι φωνές των beach boys ήταν ένα δώρο που κατέβηκε απευθείας από διάστημα, αφού έκανε πρώτα 27 χιλιάδες ταξίδια μέσα στην μηδένικη μου και ποταπή ψυχή. στο άδειο κεφάλι μου, και στις διαλυμένες πρσοδοκίες. αλλά σε κάθε στιγμή ήταν το πιό ανυψωτικό πράγμα, την ίδια ώρα που σε έκανε να νιώθεις μικρός, τότε ακριβώς σε έπαιρνε και σε έχεζε με φωτεινά ουράνια τόξα ευτυχίας.
ακούω και τώρα τα διαλυμένα harpsichords, τα γκρουβαριστά ξυλόφωνα, τα κεντημένα μπάσα, τα unison κιθάρας και πλήκτρων και τα κακοδιαλυμένα arpeggio, σαν να προσπαθούν να κάνουν simulation την απόγνωση και τον όλεθρο των risset tones.
και πωπω, ακούω πάλι τα πάντα, σαν να έρχονται όλα καταπάνω μου αυτή την φορά, και η φρίκη και η ευτυχία, και όλα τα συναισθήματα του κόσμου είναι εκεί.
"i don't know where but she sends me there"
ουφ, υπάρχουν μερικές στιγμές που νιώθω τύψεις, που για την ακρίβεια οι τύψεις με νιώθουν περισσότερο από οτι εγώ, και αυτό γιατί ίσως να έπρεπε να ήμασταν στην ελλάδα με όλο αυτό τον κακό χαμό, σαν να έρχεται μισή λιποψυχία και μισή φυγοπονία και να μου γαμάει το μυαλό σιγά-σιγά. αλλά όχι για πολύ.
όταν κάποιος μου λέει "2007", εγώ του απαντάω δύο πράγματα: "φαντάρος" και "person pitch". αλλά κυρίως φαντάρος.
όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το avenue των saint etienne (το ένα από τα δύο τραγούδια τους που μου αρέσουν) μέσα σε εκείνο το μπεστ που βγάλανε το 2001 (την ίδια μέρα αγόρασα αυτό το διπλό σιντι-πιπάρα και το in search of των nerd, τον υπερδίσκο), θυμάμαι ότι ψάχνοντας στο ίντερνετ για αναφορές που ξεκινάνε από το avenue, έπεσα πάνω στο wonderful των beach boys, μιλώντας για το smile, και όχι για το smiley smile, και γιά όλο το χαμένο ποτένσιαλ εκείνου του δίσκου και όλα αυτά τα μουσικοδημοσιογραφικά κλισέ.
στα γρήγορα (δηλαδή στο audiogalaxy, στο limewire και στο kazaa) προσπάθησα να βρω κάποιο από τα bootleg του smile, αλλά δεν τα κατάφερα. το pet sounds, έλεγα τότε, και το λέω ακόμα μάλλον, ότι ήταν ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει στη ζωή μου, και σίγουρα ακόμα είναι, είναι από αυτά τα πράγματα που τα κουβαλάω μαζί μου κάθε χρόνο, και όσο αλλάζουν τα γούστα μου, και άρα αλλάζει και το κόντεξτ, τόσο πιό πολύ τον εκτιμώ, παρατηρώντας πράγματα που μου διέφευγαν. (ένας άλλος τέτοιος δίσκος είναι το harvest του neil young, σε μικρότερο βαθμό μεν, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι επί του θέματος αυτή την στιγμή)
το pet sounds το αγόρασα σε σιντι αφού είχα ακούσει το god only knows σε μία τυπική γυμνασιακή beach boys συλλογή, παθαίνοντας απανωτά αμόκ. άκουγα τα λέϊερς των φωνών και ένιωθα τα διαλύεται το σύμπαν γύρω μου, ένιωθα μηδενικός και ποταπός, όλα τα ωραία συναισθήματα δηλαδή, ακριβώς αυτά που κουβαλάω ακόμα μέσα μου. ένας πραγματικός άχρηστος.
προσπαθώντας να συντομέψω όλο το backstory, θα αναφερθώ μόνο στο good vibrations που ήταν το άλλο σοκ της εφηβείας μου, και επίσης ακόμα και τώρα, κάθε γαμημένη φορά που σκάει το πρώτο "ahh", πιστεύω ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα αρχίζουν να βρέχουν σκατά κατα πάνω μου, αλλά τα πιό όμορφα σκατά που έχει δει ανθρώπινο μάτι.
άρα έπρεπε να βρω, το smile.
την βερσιόν του brian wilson, δεν την άκουσα απλά ποτέ, γιατί οι γέροι μουσικοί που κάνουν τα ίδια και τα ίδια πρέπει απλα τους κόβουν τα παπάρια και να τα ταϊζουν στους συγγενείς τους, μαζί με κάθε επιταγή που παίρνουν για ένα reunion και ένα reissue.
όποτε φτάνω πάλι στο 2007, και τις φανταρικές μέρες μου, και στην χαμένη εβδομάδα που κατέβασα όλες τις βερσιόν του σμάϊλ που παίζανε σε όλα τα μπλογκ, όλα τα outakes, όλα τα ιντρουμένταλς, όλα τα ακαπέλα. συγχρόνως διάβαζα ότι κείμενο υπήρχε για το δίσκο, έβλεπα ότι βίντεο μπορεί να τραβήχτηκε που να μιλούσε κάποιος για τον δίσκο, όλα όλα.
στην αρχή, το μόνο συναίσθημα ήταν δέος. διάβαζα τον leo bernstein να λέει πόσο θεός είναι ο γουίλσον και πόσο κομματάρα είναι το surf's up, άκουγα όλα τα van dyke parks καβλωμένος και διαλυμένος για να καταλάβω από που προσγειώθηκε και αυτός, άκουγα το cabin essence, το child is the father of the son, το do you like worms, κοιτούσα τα διαφορετικά εξώφυλλα, μελέταγα τις πρώτες εκδόσεις του good vibrations, με πλυμμήριζε ευφορία, από εκείνες τις φορές που νιώθεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα έργο τόσο τεράστιο που τα πάντα σε ξεπερνάνε. στα αυτιά μου, το smile φαινότανε συνθετικά πιό στρωτό από το pet sounds, αλλά ενορχηστρώτικα ήταν ένα αδιανόητο σύμπλεγμα από όργανα, κοφτούς ρυθμούς, μουρλά μέντλεϊ, και απαλά μεταλόφωνα. ήμουν τόσο πορωμένος και με το πέρσον πιτς εκείνο τον καιρό που έφταναν όλα αυτά να προσκυνήσω και πάλι το μεγαλείο του γουϊλσον, ακούγοντας μονο το σμάϊλ ευχόμενος να είχαν όλες οι διφωνίες καβλί και να με κατουρούσαν νέκταρ.
όμως, σιγά σιγά, όσο συνέχιζα να διαβάζω, άρχιζα να μπαίνω πιό βαθιά στα σημεία που ο γουίλσον μουρλαινότανε. και το κακό είναι ότι τα άκουγα κιόλας αυτά τα σημεία. οι σκελετοί από sparse ενορχηστρώσεις ένιωθα ότι ήταν σκελετοί ανθρώπινοι, νεκροί από χρόνια, μολυσμένοι μόνο με την παράνοια και την τελειομανία που σε αρρωσταίνει. άκουγα το "in the cantina" section του heroes and villains και άρχιζα να τρέμω και να φοβάμαι.
προσπαθούσα να κοιμηθώ και έβλεπα τρομακτικές εικόνες. έβαζα να ακούσω το surf's up και τα dissonant πνευστά βγαίνανε μπροστά στην μίξη και δεν με άφηναν να χαρώ τίποτα. άκουγα τον στίχο "the pit and the pendulum drawn" και όλη αυτή η ευφορία είχε πιά μετατραπεί σε αγνό τρόμο, σε αγνό πεντακάθαρο έντγκαρ άλαν πόε τρόμο. κεφάλια που βγαίνουν μέσα από άλλα κεφάλια και ματωμένα χέρια που αδυνατούν να αγγίξουν οτιδήποτε. αργότερα, όταν διάβαζα τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, επανήλθε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. έβλεπα στον ύπνο μου μόνο θανάτους και ανθρώπους υπνωτισμένους από την εξωγήινη μεγαλοφυία τους, όπως ο μπράϊαν γουίλσον.
άργησα πολύ να ξανακούσω το σμάϊλ. όποτε πέρναγα από τα αρχεία που ήταν στο ipod τα προσπέρναγα με μίσος, με φόβο μην ακούσω κατα λάθος τις φωνές του our prayer, σαν ένα αγνό κάλεσμα στην κόλαση της κατεστραμένης δημιουργικότητας. δεν μπορούσε να χωρέσει το κεφάλι μου ότι άνθρωποι που μπορούν και κουβαλάνε μέσα τους τόσο πανέμορφες ιδέες, τόσο αδιανόητα σκίλζ, έρχεται η ώρα και τους κουβαλάνε τους ίδιους ανάσκελα, τρεκλίζοντας σαν σκυλιά που τα έπιασε χαρά που σε βλέπουν. μόνο που δεν υπάρχει η λέξη χαρά πουθενά, μόνο το γαμημένο χαμένο ποτένσιαλ. (εδώ είναι που καταλαβαίνεις ότι τα κλισέ των δημοσιογράφων μερικές φορές είναι τόσο σποτ ον που πονάει)
πιστεύω ότι οι beatles δεν έχουν γράψει κανένα δίσκο σαν το pet sounds. (παρόλο που έχουν γράψει τραγούδια στα ίδια επίπεδα με τους beach boys, άν οχι και πιο πάνω ακόμα). αλλά δεν υπάρχει δίσκος στο σύμπαν σαν το pet sounds. (ούτε καν το odessey and oracle, που φτάνει πολύ κοντα). και προφανώς ούτε το smile.
αλλά πρχθες που το ξανάκουσα, με restored ήχο από τα σωστά tapes, και το όσο-πιό-κοντά στο κανόνικο editing μπορούσε να υπάρξει, ένιωσα πάλι αυτό το πρωτόλειο δέος. και μόνο για αυτές τις φωνές, αυτές τις πολυφωνίες που δεν έχει ξανακούσει άνθρωπος από τότε, και ότι φωνή και να ακούμε από τότε και ύστερα έχει ηχογραφηθεί μόνο και μόνο για να μας θυμίζει ότι οι φωνές των beach boys ήταν ένα δώρο που κατέβηκε απευθείας από διάστημα, αφού έκανε πρώτα 27 χιλιάδες ταξίδια μέσα στην μηδένικη μου και ποταπή ψυχή. στο άδειο κεφάλι μου, και στις διαλυμένες πρσοδοκίες. αλλά σε κάθε στιγμή ήταν το πιό ανυψωτικό πράγμα, την ίδια ώρα που σε έκανε να νιώθεις μικρός, τότε ακριβώς σε έπαιρνε και σε έχεζε με φωτεινά ουράνια τόξα ευτυχίας.
ακούω και τώρα τα διαλυμένα harpsichords, τα γκρουβαριστά ξυλόφωνα, τα κεντημένα μπάσα, τα unison κιθάρας και πλήκτρων και τα κακοδιαλυμένα arpeggio, σαν να προσπαθούν να κάνουν simulation την απόγνωση και τον όλεθρο των risset tones.
και πωπω, ακούω πάλι τα πάντα, σαν να έρχονται όλα καταπάνω μου αυτή την φορά, και η φρίκη και η ευτυχία, και όλα τα συναισθήματα του κόσμου είναι εκεί.
"i don't know where but she sends me there"
30.10.11
μπέρστς
ήμουν σε συναυλία. είχα να κατουρήσω από το μεσημέρι. πήγα στην τουαλέτα αλλά στις κανονικές τουαλέτες είχε συνέχεια κόσμο και επειδή είμαι φουλ κομπλεξικός δεν μπορώ με τίποτα να κατουρήσω στις όρθιες. απλά δεν μπορώ. δεν πειράζει λέω, θα κατουρήσω στο δρόμο φεύγοντας με το ποδήλατο.
είχε ωραίο καιρό, με ομίχλη, πανέμορφα και κρύα. γαμάει το μιλάνο ρε πούστη, δεν έχω λόγια.
ξεχάστηκα. πήγαινα πήγαινα, και πριν να φτάσω σπίτι, περνώντας από το πάρκο, σκέφτηκα να τον αμολήσω εκεί. αλλά λέω "αφού είμαι δίπλα γιατί να το κάνω? ας πάω σπίτι με την ησυχία μου"
φτάνω σπίτι και κάνει μπάνιο η συγκάτοικος (η καθυστερημένη). δεν αντέχω με τίποτα, νιώθω ότι θα τα σκάσω όλα πάνω μου. φεύγω από το σπίτι και κάνω τον γύρο του τετραγώνου. άπειρο φως παντού, παίρνω τα αρχίδια μου.
κοιτάω από το παράθυρο, βγήκε από το μπάνιο. ουφ, λέω, τέλεια, το γλιτώσαμε.
μπαίνω μέσα στο σπίτι. τώρα κάνει κάνει μπάνιο ο γκόμενος της. ΓΑΜΩΤΟΝΧΡΙΣΤΟΖΩΑ. αυτό ήταν γαμήθηκε η φάση.
είχα μία μονόλιτρη πέπσι, η οποία είχε ακόμα κοκακόλα μέσα (πέπσι δηλαδή). την αδειάζω στο γυάλινο μπουκάλι που έχω για το νερό. αλλά μετά σκέφτομαι "πως θα περάσω το καβλιτσέκι μου από κει μέσα, μετά θα μυρίζει κοκακόλα. (πέπσι δηλαδή)"
την έκανα την μαλακία όμως, και την άδειασα ήδη την κοκακόλα μέσα στο μπουκάλι.
μαλακία. έρχεται. κατακλυσμός.
βρίσκω ένα πεταμένο μπουκάλι νερού, που έχει νερό μέσα. σκέφτομαι να τρέξω στην κουζίνα, αλλά ξέρω οτι δεν θα προλάβω. προσπαθώ να το ρίξω στο άδειο μπουκάλι της πέπσι αλλά δεν γίνεται.
τελικά γίνεται.
τον βγάζω και προσπαθώ να το βάλω μέσα. δεν χωράει.
(όχι, δεν ειναι μεγάλο το πουλί μου, απλά είναι μικρό το μπουκάλι, αλήθεια)
πανικοβάλλομαι.
το νιώθω να έρχεται.
ψαχνω ψαλίδι να το κόψω.
το βρίσκω.
το κόβω.
τον αμολάω.
κατουράω.
εκείνη ακριβώς την στιγμή, ενώ ακόμα είμαι στην διαδικασία βγαίνει ο γκόμενος από την τουαλέτα.
ΓΑΜΩΤΟΧΡΙΣΤΟΣΑΣΖΩΑ.
βγαίνω και του σκάω το μπουκάλι με το κάτουρο στην μάπα. γελάει. γελάω. κάνει να με αγκαλιάσει. κάνω την πάπια.
γυρνάω στο δωμάτιο, βάζω και βλέπω τον ντον ντρέϊπερ να φασώνει αεροσυνοδούς και τρώω σοκολάτα ανέμελος.
κυνηγάω κουνούπια, κοιτάω το ασυμμάζευτο δωμάτιο, βλέπω βιντεάκια των σμίκλερ/λεν στο γιουτιούμπ, παίζω καμιά βλακεία στο πισι, προσπαθώ να δουλέψω για το κωλοσάϊτ, αγχώνομαι, τρώω πατατάκια, παίζω με το κάζιο του στράτου, τρώω κι άλλη σοκολάτα (πριν έτρωγα κιντερ, τωρα τρωω λάϊον), κοιτάω το ταβάνι, κοιτάω τα φώτα, κοιτάω το κρεβάτι, αδειάζω την κοκακόλα στο ποτήρι (την πέπσι δηλαδή), νιώθω ανακουφισμένος, αλλά όχι και τόσο.
παρόλο που όλα πάνε καλά, ποτέ δεν πάνε καλά στην πραγματικότητα, και είναι αλήθεια ότι η πραγματικότητα πάντα δείχνει το αληθινό σκληρό της πρόσωπο.
αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο.
για να τα βάλω στον κώλο μου.
πόσο θεός θα ήμουν αν όντως του είχα σκάσει τα κάτουρα στην μάπα όμως.
πφφφφ. μιά ζωή φλώρος.
είχε ωραίο καιρό, με ομίχλη, πανέμορφα και κρύα. γαμάει το μιλάνο ρε πούστη, δεν έχω λόγια.
ξεχάστηκα. πήγαινα πήγαινα, και πριν να φτάσω σπίτι, περνώντας από το πάρκο, σκέφτηκα να τον αμολήσω εκεί. αλλά λέω "αφού είμαι δίπλα γιατί να το κάνω? ας πάω σπίτι με την ησυχία μου"
φτάνω σπίτι και κάνει μπάνιο η συγκάτοικος (η καθυστερημένη). δεν αντέχω με τίποτα, νιώθω ότι θα τα σκάσω όλα πάνω μου. φεύγω από το σπίτι και κάνω τον γύρο του τετραγώνου. άπειρο φως παντού, παίρνω τα αρχίδια μου.
κοιτάω από το παράθυρο, βγήκε από το μπάνιο. ουφ, λέω, τέλεια, το γλιτώσαμε.
μπαίνω μέσα στο σπίτι. τώρα κάνει κάνει μπάνιο ο γκόμενος της. ΓΑΜΩΤΟΝΧΡΙΣΤΟΖΩΑ. αυτό ήταν γαμήθηκε η φάση.
είχα μία μονόλιτρη πέπσι, η οποία είχε ακόμα κοκακόλα μέσα (πέπσι δηλαδή). την αδειάζω στο γυάλινο μπουκάλι που έχω για το νερό. αλλά μετά σκέφτομαι "πως θα περάσω το καβλιτσέκι μου από κει μέσα, μετά θα μυρίζει κοκακόλα. (πέπσι δηλαδή)"
την έκανα την μαλακία όμως, και την άδειασα ήδη την κοκακόλα μέσα στο μπουκάλι.
μαλακία. έρχεται. κατακλυσμός.
βρίσκω ένα πεταμένο μπουκάλι νερού, που έχει νερό μέσα. σκέφτομαι να τρέξω στην κουζίνα, αλλά ξέρω οτι δεν θα προλάβω. προσπαθώ να το ρίξω στο άδειο μπουκάλι της πέπσι αλλά δεν γίνεται.
τελικά γίνεται.
τον βγάζω και προσπαθώ να το βάλω μέσα. δεν χωράει.
(όχι, δεν ειναι μεγάλο το πουλί μου, απλά είναι μικρό το μπουκάλι, αλήθεια)
πανικοβάλλομαι.
το νιώθω να έρχεται.
ψαχνω ψαλίδι να το κόψω.
το βρίσκω.
το κόβω.
τον αμολάω.
κατουράω.
εκείνη ακριβώς την στιγμή, ενώ ακόμα είμαι στην διαδικασία βγαίνει ο γκόμενος από την τουαλέτα.
ΓΑΜΩΤΟΧΡΙΣΤΟΣΑΣΖΩΑ.
βγαίνω και του σκάω το μπουκάλι με το κάτουρο στην μάπα. γελάει. γελάω. κάνει να με αγκαλιάσει. κάνω την πάπια.
γυρνάω στο δωμάτιο, βάζω και βλέπω τον ντον ντρέϊπερ να φασώνει αεροσυνοδούς και τρώω σοκολάτα ανέμελος.
κυνηγάω κουνούπια, κοιτάω το ασυμμάζευτο δωμάτιο, βλέπω βιντεάκια των σμίκλερ/λεν στο γιουτιούμπ, παίζω καμιά βλακεία στο πισι, προσπαθώ να δουλέψω για το κωλοσάϊτ, αγχώνομαι, τρώω πατατάκια, παίζω με το κάζιο του στράτου, τρώω κι άλλη σοκολάτα (πριν έτρωγα κιντερ, τωρα τρωω λάϊον), κοιτάω το ταβάνι, κοιτάω τα φώτα, κοιτάω το κρεβάτι, αδειάζω την κοκακόλα στο ποτήρι (την πέπσι δηλαδή), νιώθω ανακουφισμένος, αλλά όχι και τόσο.
παρόλο που όλα πάνε καλά, ποτέ δεν πάνε καλά στην πραγματικότητα, και είναι αλήθεια ότι η πραγματικότητα πάντα δείχνει το αληθινό σκληρό της πρόσωπο.
αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο.
για να τα βάλω στον κώλο μου.
πόσο θεός θα ήμουν αν όντως του είχα σκάσει τα κάτουρα στην μάπα όμως.
πφφφφ. μιά ζωή φλώρος.
18.10.11
αδύνατοι χώροι
φέτος δεν άκουσα παρά ελάχιστη καινούρια μουσική. καθώς ήμουν βουτηγμένος στην βέροια στο κάψιμο και την (μάλλον) φωτεινή απόγνωση, δεν είχα δυνατότητα να χωθώ με το κεφάλι σε κάτι άλλο εκτός από τα κεκτημένα μου. δηλαδή, άκουγα και ξανάκουγα λούτσιο, όλη τη δισκογραφία του μάντλιμπ, το congratulations των mgmt στο ριπίτ, albert ayler, joe henderson, και πάλι τα ίδια, με πολύ μικρές αποκλίσεις. πραγματικά. αδυνατώ να σκεφτώ κάτι από καινούριους δίσκους που να μου έκανε τεράστια εντύπωση. ίσως γιατί, δεν ήμουν στην διάθεση, αλλά και πάλι, το γεγονός ότι αυτό που χάρηκα περισσότερο ήταν το νεο φλιτ φόξις κάνει τα πράγματα λίγο παράξενα...
τις τελευταίες μέρες, ίσως εδώ και ενάμιση μήνα, νιώθω ότι τα αυτιά μου επανήλθαν λίγο στην θέση τους και άκουσα μαζεμένα αυτά που τα άφησα πίσω μου, αλλά με ελάχιστα ένιωσα. η καρδιά μου τον τελευταίο μήνα είναι δωσμένη στους γερμανούς, και κυρίως στους κλάστερ, με μίσος θα έλεγα.
σε κάθε περίπτωση όμως, το σοκ το έφαγα με το impossible spaces του sandro perri, κυκλοφορία 2011, στην constellation (ποιος θα το περίμενε ποτέ αυτό?). είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος, από αυτούς που σε διαλύουν τον εγκέφαλο με τη δουλειά που έχει πέσει, με το scope τους, με τις λεπτομέρειες, με τις μελωδίες, με τις αδιανόητες ιδέες, με τον παροξυσμό των ενορχηστρώσεων. μου θυμίζει κάπως εκείνη την δισκάρα το obrigade saudade των mice parade, την φωνή του arthur russell, τις παραγωγάρες και τα προσωπικά (τα φλώρικα προσωπικά) του jim o'rourke), και όλα είναι μέσα στα σέβεντις, να βρωμάει ο τόπος σέβεντις και αναλογικά σίνθια και καλοηχογραφημένα ντράμς, double tracked αδιανόητα φωνητικά, διαλυμένες αλλαγές, σκληρές ισοπεδωτικές γκρούβες, rhodes και wurlitzers που κεντάνε, πνευστά που πετάγονται και εξαφανίζονται, και χιλιάδες, χιλιάδες, εκατομύρρια ιδέες. ναι ρε πούστη. και αμερικανίλα (ή μάλλον καναδίλα), και μποσανόβες και πωπωπω ΔΙΣΚΑΡΑ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΣΚΑΡΑ ΣΟΚ.
χμμμ, εύχομαι να μην έχω αλλάξει γνώμη σε κάνα μήνα, αλλά για την ώρα δεν νιώθω ότι έχω ακούσει πιό όμορφο δίσκο μέσα στην χρονιά.
11.10.11
αα
μαλακία. νόμιζα ότι ήταν στα ντράφτς, αλλά κάπου εξαφανίστηκε. ένα τεράστιο (ή ίσως όχι και τόσο τεράστιο) κείμενο για τους φλόϊντ, και με το κακό που ξανάπαθα πριν από μία βδομάδα, καταλήγοντας πόσο ευτυχισμένος ήταν ο 14χρονος εαυτός μου.
ήθελα να κάνω παρένθεση όλο εκείνο το κείμενο, και να το συνδέσω με την ψύχωση που περνάω αυτές τις μέρες με την δισκογραφία των cluster, κάπου εκεί τυλιγμένος με τις μέρες στην πλάτη μου και τις νύχτες που πάω να πέσω για ύπνο και φαντάζομαι όνειρα από sparse ενορχηστρώσεις και μετρημένα beats και διαστημικές κιθάρες και απαλές φωνές και γαμημένα sequencers
και με τυλίγει η ευτυχία για ώρες, και ξυπνάω και πάω και τρέχω ή περπατάω ή δεν κάνω τίποτα και ακούω με την σειρά 1,2, zuckerzeit, sowieso, curiosum, grosses wasser, cluster and eno, after the heat, music from harmonia, kluster και μετά πάλι από την αρχή εμμονικά. όπως κάθε φορά.
και με πιάνει πόνος στο κεφάλι μου, να πετάξω το σάμπλερ, να αρχίσω να στήνω μόντιουλαρ, αλλά όσο με πιάνει ο πόνος, τόσο μου φεύγει. και το κακό είναι ότι δεν είμαι και πολύ ακούνητος. μισό βίντεο να δω με τον ταλιμπ και τον μοσντεφ να ραπάρουν πάνω από διαλυμένο μπιτ του μάντλιμπ τα ξεχνάω όλα.
όχι για πολύ όμως. ουφ, έρχεται έρχεται έρχεται, για να δούμε τι θα γίνει.
//
επίσης, ξεκίνησα τον τελευταίο κάνινγκχαμ αλλά τον παράτησα γιατί βρήκα τις γαμημένες ιστορίες του κάφκα, τον τόμο που έχει τα πάντα. και προσπαθώ να συνηθίσω. επίσης. ουφ, δεν ξέρω. σίγουρα δεν θα έχει νόημα. γαμήσου
ήθελα να κάνω παρένθεση όλο εκείνο το κείμενο, και να το συνδέσω με την ψύχωση που περνάω αυτές τις μέρες με την δισκογραφία των cluster, κάπου εκεί τυλιγμένος με τις μέρες στην πλάτη μου και τις νύχτες που πάω να πέσω για ύπνο και φαντάζομαι όνειρα από sparse ενορχηστρώσεις και μετρημένα beats και διαστημικές κιθάρες και απαλές φωνές και γαμημένα sequencers
και με τυλίγει η ευτυχία για ώρες, και ξυπνάω και πάω και τρέχω ή περπατάω ή δεν κάνω τίποτα και ακούω με την σειρά 1,2, zuckerzeit, sowieso, curiosum, grosses wasser, cluster and eno, after the heat, music from harmonia, kluster και μετά πάλι από την αρχή εμμονικά. όπως κάθε φορά.
και με πιάνει πόνος στο κεφάλι μου, να πετάξω το σάμπλερ, να αρχίσω να στήνω μόντιουλαρ, αλλά όσο με πιάνει ο πόνος, τόσο μου φεύγει. και το κακό είναι ότι δεν είμαι και πολύ ακούνητος. μισό βίντεο να δω με τον ταλιμπ και τον μοσντεφ να ραπάρουν πάνω από διαλυμένο μπιτ του μάντλιμπ τα ξεχνάω όλα.
όχι για πολύ όμως. ουφ, έρχεται έρχεται έρχεται, για να δούμε τι θα γίνει.
//
επίσης, ξεκίνησα τον τελευταίο κάνινγκχαμ αλλά τον παράτησα γιατί βρήκα τις γαμημένες ιστορίες του κάφκα, τον τόμο που έχει τα πάντα. και προσπαθώ να συνηθίσω. επίσης. ουφ, δεν ξέρω. σίγουρα δεν θα έχει νόημα. γαμήσου
2.10.11
που είναι ρε πούστη το white noise όταν το χρειάζομαι?
"i don't trust anybody's nostalgia but my own"
και μερικές φορές, ούτε καν την δικιά μου, για να πω την αλήθεια.
και μερικές φορές, ούτε καν την δικιά μου, για να πω την αλήθεια.
30.9.11
ντομάνι
-πάλι πολ όστερ διαβάζεις?
-χρμφ. και τι να κάνω? από το να καίγομαι όπως καιγόμουν πάντα βλέποντας δεκάδες επεισόδια οποιασδήποτε απαράδεκτης σειράς, καλύτερα να διαβάζω πολ όστερ, με την σειρά κιόλας. όσο κι αν είναι έυκολος, έχει πάντα 3-4 πράγματα που αξίζει να τα θυμάσαι.
όπως η ιστορία για τον κάφκα και το κοριτσάκι που έχασε την κούκλα του στο brooklyn follies (ο κάφκα της έστελνε γράμματα για ένα ολόκληρο μήνα, γράφοντας σαν να είναι η χαμένη κούκλα, αναλύοντας το γιατί έφυγε -για να γνωρίσει κι άλλες πόλεις και άλλους ανθρώπους- μέχρι και το σημείο που παντρεύεται και δεν θα ξαναγυρίσει πίσω. δηλαδή ένα κοριτσάκι, δεχόταν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ αλληλογραφία από τον ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΑΦΚΑ. αν είναι δυνατόν), ή για την αναφορά στο στίγμα του χόθορν στο book of illusions.
αλλά και πάλι, ουφ, νιώθω ότι κοροιδεύω τον εαυτό μου, σαν να πρέπει να αισθάνομαι ότι συνέχεια δυσκολεύομαι διαβάζοντας, αλλιώς δεν έχει νόημα, κανένα νόημα, είναι να σαν να περπατάω ή να τρέχω ή να κοιτάω το ταβάνι. χρμφ. όμως ο μπόρχες έλεγε "ΔΙΑΒΑΖΕ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ"
δεν ξέρω, προτιμώ να ενθουσιάζομαι για κάτι, παρά να το κατανοώ πλήρως. γιαυτό πχ θα προσκυνάω για πάντα το τράουτ μασκ ρέπλικα, παρόλο που το έχω ακούσει ολόκληρο 4-5 φορές όλες κι όλες.
//
αύριο είναι μια ακόμα μετακόμιση, όχι και τόσο σκληρή, αλλά όσο χρειάζεται, αλλά πωπω, σαν να είναι η πρώτη φορά. χαχα. για να δούμε, τόσα πράγματα. και το πικαπ και όλα, φτάνει να βρω να αγοράσω ένα ωραίο φλορτομ από εδώ και θα ειμαι ευτυχισμένος. σχεδόν.
//
μετά από αυτόν τον πολ όστερ, δεν ξέρω ακόμα τι να διαβάσω. πίεσα αρκετά τον εαυτό μου όταν ήμουν στην βέροια, να διαβάζω ένα βιβλίο την ημέρα, και μάλλον θα πρέπει να παίρνω την μαζεμένη χαρά που λέει ο μπόρχες.
εκεί, στο κοπάνημα, διάβασα και τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, απανωτά σοκ, κατουρήματα στα βρακία, χυσιές σε ξένες κωλοτρυπίδες, ξύσιμο λεκάνης τουαλέτας από χρόνια χρήσης. ένα όνειρο, κοιμόμουν και έβλεπα μισότρελους αστροναύτες να σκοτώνει ο ένας τον άλλον. πόση ευτυχία.
//
και ο στίβενσον, πωπω, δεν υπάρχει τίποτα πιό όμορφο από το να σε οδηγεί ένας καλλιτέχνης στο να βουτάς στις επιρροές του. είναι το ομορφότερο πράγμα που μου συμβαίνει στην ζωή μου κάθε μερικά χρόνια, ή μάλλον κάθε μερικούς μήνες. κάθε φορά το ίδιο.
ξεκίνησα με τον περέκ, γιατί είδα τις χορείες χώρων κάπου και θυμήθηκα ότι κάποιος κάποτε μου είπε ότι γαμάει. το διάβασα σε δυο ώρες, χωρίς καν να πάρω ανάσα, μέσα σε ένα αεροπλάνο. έκανα μόνο ένα διάλειμμα για να τον παίξω στην τουαλέτα του αεροπλάνου, και προφανώς αυτό δεν απασχολεί κανέναν, αλλά πίστευα ότι οι χυσιές θα πετάνε στον αέρα, σαν να είμαι σε διαστημόπλοιο.
δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο.
μετά τις χορείες όρμησα στο "ζωή οδηγίες χρήσεως" (το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή με όλη την κυριολεξία της λέξης αλλάζω) και μετά αφού σοκαρίστηκα με την μετάφραση, και είδα ποιός είναι ο μεταφραστής, ξεκίνησα και έψαχνα μόνο μεταφράσεις του κυριακίδη. σε γάλλους. (κενώ, φλομπέρ, λετελιέρ κλπ)
και μετά, λόγω κυριακίδη ήρθε ο μπόρχες και τα σκατά σκάγαν απανωτά στο κεφάλι μου για μήνες, και ότι είχε μείνει από τον περέκ διαλύθηκε από τον μπόρχες.
και μετά τον μπόρχες ήρθαν οι επιρροές και αναφορές του μπόρχες: στίβενσον, τσέτερτον, ντεκουϊνσι, χώθωρν, κίπλινγκ, κάφκα, ποε κλπ κλπ
και όλο αυτό μετά μπλέκεται, και πας στις επιρροές των επιρρόων και το κεφάλι γίνεται πουρές, κι άλλος πουρές, και ο εγκέφαλος σταματάει να σκέφτεται τα καθημερινά, μία διαρκής αίσθηση ευφορίας που ίσως να είναι ψεύτικη, αλλά ίσως να είναι και η πιό αληθινή στο σύμπαν.
ουφ, πότε θα προλάβω να τα διαβάσω όλα αυτά. γαμώ τον χριστό. πως θα ζήσω χωρίς να έχω διαβάσει χίλιες και μία νύχτες, δον κιχώτη, θεία κωμωδία, χαμένο παράδεισο? και το καθένα είναι μια τεράστια γκουμούτσα, έτοιμη να μπει στον κώλο μου.
χμμμ, θα την δεχόμουν με χαρά παρακαλώ!!!!!
-χρμφ. και τι να κάνω? από το να καίγομαι όπως καιγόμουν πάντα βλέποντας δεκάδες επεισόδια οποιασδήποτε απαράδεκτης σειράς, καλύτερα να διαβάζω πολ όστερ, με την σειρά κιόλας. όσο κι αν είναι έυκολος, έχει πάντα 3-4 πράγματα που αξίζει να τα θυμάσαι.
όπως η ιστορία για τον κάφκα και το κοριτσάκι που έχασε την κούκλα του στο brooklyn follies (ο κάφκα της έστελνε γράμματα για ένα ολόκληρο μήνα, γράφοντας σαν να είναι η χαμένη κούκλα, αναλύοντας το γιατί έφυγε -για να γνωρίσει κι άλλες πόλεις και άλλους ανθρώπους- μέχρι και το σημείο που παντρεύεται και δεν θα ξαναγυρίσει πίσω. δηλαδή ένα κοριτσάκι, δεχόταν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ αλληλογραφία από τον ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΑΦΚΑ. αν είναι δυνατόν), ή για την αναφορά στο στίγμα του χόθορν στο book of illusions.
αλλά και πάλι, ουφ, νιώθω ότι κοροιδεύω τον εαυτό μου, σαν να πρέπει να αισθάνομαι ότι συνέχεια δυσκολεύομαι διαβάζοντας, αλλιώς δεν έχει νόημα, κανένα νόημα, είναι να σαν να περπατάω ή να τρέχω ή να κοιτάω το ταβάνι. χρμφ. όμως ο μπόρχες έλεγε "ΔΙΑΒΑΖΕ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ"
δεν ξέρω, προτιμώ να ενθουσιάζομαι για κάτι, παρά να το κατανοώ πλήρως. γιαυτό πχ θα προσκυνάω για πάντα το τράουτ μασκ ρέπλικα, παρόλο που το έχω ακούσει ολόκληρο 4-5 φορές όλες κι όλες.
//
αύριο είναι μια ακόμα μετακόμιση, όχι και τόσο σκληρή, αλλά όσο χρειάζεται, αλλά πωπω, σαν να είναι η πρώτη φορά. χαχα. για να δούμε, τόσα πράγματα. και το πικαπ και όλα, φτάνει να βρω να αγοράσω ένα ωραίο φλορτομ από εδώ και θα ειμαι ευτυχισμένος. σχεδόν.
//
μετά από αυτόν τον πολ όστερ, δεν ξέρω ακόμα τι να διαβάσω. πίεσα αρκετά τον εαυτό μου όταν ήμουν στην βέροια, να διαβάζω ένα βιβλίο την ημέρα, και μάλλον θα πρέπει να παίρνω την μαζεμένη χαρά που λέει ο μπόρχες.
εκεί, στο κοπάνημα, διάβασα και τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, απανωτά σοκ, κατουρήματα στα βρακία, χυσιές σε ξένες κωλοτρυπίδες, ξύσιμο λεκάνης τουαλέτας από χρόνια χρήσης. ένα όνειρο, κοιμόμουν και έβλεπα μισότρελους αστροναύτες να σκοτώνει ο ένας τον άλλον. πόση ευτυχία.
//
και ο στίβενσον, πωπω, δεν υπάρχει τίποτα πιό όμορφο από το να σε οδηγεί ένας καλλιτέχνης στο να βουτάς στις επιρροές του. είναι το ομορφότερο πράγμα που μου συμβαίνει στην ζωή μου κάθε μερικά χρόνια, ή μάλλον κάθε μερικούς μήνες. κάθε φορά το ίδιο.
ξεκίνησα με τον περέκ, γιατί είδα τις χορείες χώρων κάπου και θυμήθηκα ότι κάποιος κάποτε μου είπε ότι γαμάει. το διάβασα σε δυο ώρες, χωρίς καν να πάρω ανάσα, μέσα σε ένα αεροπλάνο. έκανα μόνο ένα διάλειμμα για να τον παίξω στην τουαλέτα του αεροπλάνου, και προφανώς αυτό δεν απασχολεί κανέναν, αλλά πίστευα ότι οι χυσιές θα πετάνε στον αέρα, σαν να είμαι σε διαστημόπλοιο.
δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο.
μετά τις χορείες όρμησα στο "ζωή οδηγίες χρήσεως" (το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή με όλη την κυριολεξία της λέξης αλλάζω) και μετά αφού σοκαρίστηκα με την μετάφραση, και είδα ποιός είναι ο μεταφραστής, ξεκίνησα και έψαχνα μόνο μεταφράσεις του κυριακίδη. σε γάλλους. (κενώ, φλομπέρ, λετελιέρ κλπ)
και μετά, λόγω κυριακίδη ήρθε ο μπόρχες και τα σκατά σκάγαν απανωτά στο κεφάλι μου για μήνες, και ότι είχε μείνει από τον περέκ διαλύθηκε από τον μπόρχες.
και μετά τον μπόρχες ήρθαν οι επιρροές και αναφορές του μπόρχες: στίβενσον, τσέτερτον, ντεκουϊνσι, χώθωρν, κίπλινγκ, κάφκα, ποε κλπ κλπ
και όλο αυτό μετά μπλέκεται, και πας στις επιρροές των επιρρόων και το κεφάλι γίνεται πουρές, κι άλλος πουρές, και ο εγκέφαλος σταματάει να σκέφτεται τα καθημερινά, μία διαρκής αίσθηση ευφορίας που ίσως να είναι ψεύτικη, αλλά ίσως να είναι και η πιό αληθινή στο σύμπαν.
ουφ, πότε θα προλάβω να τα διαβάσω όλα αυτά. γαμώ τον χριστό. πως θα ζήσω χωρίς να έχω διαβάσει χίλιες και μία νύχτες, δον κιχώτη, θεία κωμωδία, χαμένο παράδεισο? και το καθένα είναι μια τεράστια γκουμούτσα, έτοιμη να μπει στον κώλο μου.
χμμμ, θα την δεχόμουν με χαρά παρακαλώ!!!!!
28.9.11
κριστιαν
δεν έχω λόγια για το πόσο πολύ αγαπάω το venice του fennesz. μετά από τόσα χρόνια, όποτε το ακούω, και το ακούω πολύ σπάνια, νιώθω να με βαράνε απανωτές κλωτσιές στο κεφάλι. τόσα θαμένα πράγματα έκει μέσα, τόσοι μαζεμένοι ήχοι. το λατρεύω πολύ περισσότερο και από το endless summer ακόμα, και υπήρχε περίοδος που τυραννιόμουν για μήνες να αντιγράψω τον ήχο του. προφανώς και αποτύγχανα, με καημένο τρόπο.
όμως μαζί με τον φενέζ, ξαναέρχεται μπροστά μου το σπίτι μου στην γαλλίας, και τα διαλυμένα πρωινά του νοεμβρίου, και όλες οι μέρες που πίστευες ότι ίσως να οδηγήσουν σε μία σουπερ γεμάτη και δημιουργική χρονιά. μα όμως ποτέ δεν γινότανε, τίποτα σχεδόν. και κάθε φορά που σκέφτομαι τον νοέμβριο σκέφτομαι τις αόρατες πόλεις του καλβίνο. και τις προσδοκίες. όλες μαζί. αλλά το σπίτι, πωπω, λίγες φορές νοσταλγώ σπίτια μου, συνήθως νοσταλγώ σπίτια που μένανε φίλοι μου.
θυμάμαι τον φενέζ στο ροζ εξώφυλλο του γουάϊρ, απελπιστικά όμορφος και με σοκαριστικά σνομπ ύφος. έτοιμος για ειδωλοποίηση. και δεν δυσκολευτηκα καθόλου τότε. θυμάμαι όλα τα γουάϊρ, θυμάμαι εκείνο το τάπερ με τους ανιμαλ κολεκτιβ το 2003, ουφ.
πόσο προβλέψιμος πιά.
a future's hinting at itself
//
επίσης, ο κρίστιαν, σήμερα μιλήσαμε, είχαμε καιρό. αυτός ο κρίστιαν, πωπω, μου έλειψε. πόσο καιρός πέρασε?
//
είναι τέλειο το μιλάνο, προσπαθώ να καταλάβω τι θέλω ακριβώς να γίνει, ίσως κάτι να γίνεται ούτως ή άλλως, αλλά πρέπει κάποια μέρα να σταματήσω να τυραννιέμαι για να κατανοήσω και να κατανοώ. δεν είναι και ότι πιο εύκολο πάντως.
//
απότι διάβασα το καλοκαίρι, πιό πολύ έμεινε στο κεφάλι μου εκείνο το μικρό κείμενο του τόμας μπέρνχαρντ για την αυστρία. ήταν μέσα στο μίμο των φωνών. ήταν ένα τεράστιο σοκ. τώρα το κατάλαβα.
//
θέλω να κοιμηθώ και να δω στον ύπνο μου εκείνο το adventure που ειχα δει πριν απο 7-8 μήνες. την βιβλιοθήκη του ζορζ περέκ, που ήταν κατι ανάμεσα στο space quest και στην βιβλιοθήκη της βαβέλ του μπόρχες
//
η απειρία των εκδοχών.
πόσο προβλέψιμος πιά.
a future's hinting at itself
//
επίσης, ο κρίστιαν, σήμερα μιλήσαμε, είχαμε καιρό. αυτός ο κρίστιαν, πωπω, μου έλειψε. πόσο καιρός πέρασε?
//
είναι τέλειο το μιλάνο, προσπαθώ να καταλάβω τι θέλω ακριβώς να γίνει, ίσως κάτι να γίνεται ούτως ή άλλως, αλλά πρέπει κάποια μέρα να σταματήσω να τυραννιέμαι για να κατανοήσω και να κατανοώ. δεν είναι και ότι πιο εύκολο πάντως.
//
απότι διάβασα το καλοκαίρι, πιό πολύ έμεινε στο κεφάλι μου εκείνο το μικρό κείμενο του τόμας μπέρνχαρντ για την αυστρία. ήταν μέσα στο μίμο των φωνών. ήταν ένα τεράστιο σοκ. τώρα το κατάλαβα.
//
θέλω να κοιμηθώ και να δω στον ύπνο μου εκείνο το adventure που ειχα δει πριν απο 7-8 μήνες. την βιβλιοθήκη του ζορζ περέκ, που ήταν κατι ανάμεσα στο space quest και στην βιβλιοθήκη της βαβέλ του μπόρχες
//
η απειρία των εκδοχών.
6.8.11
και έκλεισε
φέρνω στο νου μου δύο παραβολές που αλληλοσυγκρούονται. η πρώτη βρίσκεται στον πρώτο τόμο των απάντων του κάφκα. είναι η ιστορία του ανθρώπου που ζητά να γίνει δεκτός από το Νόμο. ο φύλακας της πρώτης πύλης του λέει πως μέσα υπάρχουν πολλές άλλες πύλες, πως δεν υπάρχει αίθουσα αφύλακτη και πως κάθε φύλακας είναι πιό δυνατός από τον προηγούμενο. ο άνθρωπος κάθεται και περιμένει. περνούν οι μέρες και τα χρόνια, κι ο άνθρωπος πεθαίνει. την ώρα που ψυχορραγεί, ρωτάει: "μα είναι δυνατόν, όλα αυτά τα χρόνια που περίμενα, να μην θέλησε κανείς άλλος να περάσει εκτός από μένα?". και ο φύλακας του αποκρίνεται: "κανείς άλλος δεν θέλησε να περάσει, γιατί αυτή η πύλη ήταν προορισμένη μόνο για σένα. Τώρα θα την κλείσω".
μπόρχες, από το δοκίμιο "για τον τσέστερτον"
12.7.11
ότις τζάκσον τζούνιορ
τις τελευταίες 15 μέρες σχεδόν, ακούω μόνο μάντλιμπ, ασταμάτητα, και τίποτα άλλο. πηγαίνω κάθε μέρα και τρέχω και ακούω έναν ολόκληρο δίσκο, από την αρχή μέχρι το τέλος και εκεί που βλέπω τις λιπογενείς ζώνες μου να αγκομαχούν, κάθομαι και ακούω και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται εκεί μέσα και γιατί νιώθω αυτά που νιώθω όταν ακούω τις παραγωγές του. δεν το νιώθω με τίποτα άλλο αυτό το πράγμα και μετά από τόσες μέρες μάλλον κατέληξα: από οτιδήποτε κι αν έχω ακούσει στη ζωή μου, ο μάντλιμπ είναι ο μόνος που με κάνει να θέλω να τρέξω σπίτι και να γίνω καλύτερος μουσικός, με ωθεί στο να αγοράζω δίσκους, να προσπαθώ συνέχεια να βελτιώνω τα μηδενικά σκίλζ μου, να διορθώνω τον ήχο μου, να ακούω τις λεπτομέρειες που δεν τις άκουγα, να επικεντρώνομαι στο τίποτα και στο άπειρο συγχρόνως. προσπαθώντας να βρω κάτι ανάλογο, μάλλον θα έλεγα ότι με κάνει να νιώθω ακριβώς όπως ο περέκ. παρατηρώ τα ασήμαντα, βλέπω τα μηδενικά πάτερνς, τα κρυμένα σύμπαντα, τους επαναλαμβανόμενους κύκλους, τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες που μεγεθύνονται, σαν χιλιάδες μικρά χεράκια που την μία στιγμή κοιτάνε όλα προς μία κατεύθυνση και μετά πάλι μπερδεύονται και χάνονται, αλλά εκείνη η στιγμή είναι που κάνει τους ουρανούς να ανοίγουν. σαν μία συνεχόμενη κόντα, σαν να είναι όλη η μουσική του αυτό που έπρεπε να ακούγεται όταν τελειώναν τα άλλα, σαν αέναα ριπράϊζ τραγουδιών που μένουν εκεί για 2 λεπτά και εξαφανίζονται, σαν να είσαι στην πιό ψηλή πολυκατοικία στην πόλη και συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεται να είσαι εκεί πάνω για να τα δείς όλα, μπορείς και στον έβδομο όροφο και στον έκτο και στον τρίτο και στον δεύτερο και στο υπόγειο και ίσως να μην χρειάζεται να είσαι καν εκεί. σαν όλες οι ιδέες να είναι μπροστά σου, και δεν χρειάζεται να τις σκεφτείς όλες, παρα μόνο να φτάσεις στο σημείο που αποδέχεσαι ότι υπάρχουν. τίποτα άλλο. όλα είναι εκεί, ή μάλλον όλα είναι ΗΔΗ εκεί. και προσπαθείς να τα κοιτάξεις όσο πιο καθαρά γίνεται.
5.7.11
πως λύθηκε το πρόβλημα
-με τον μεταχηματιστή του πικάπ? αγόρασα άλλον, αφού έψαχνα μαγκαζί για 5 ώρες.
-με το ποδήλατο? αγόρασα, αλλά πρέπει να το πάω για σέρβις γιατί ειναι διαλυμένο. ένα τριαντάευρω όμως, τι να περιμένεις?
το πρόβλημα που λύθηκε ήταν του διαβάσματος. και της μουσικής. με το που ήρθα στο μιλάνο είχα πέσει σε βαρύ λήθαργο αδυνατώντας να διαβάσω οτιδήποτε. σαν κακό αστείο. η λύση όμως δόθηκε μέσω του απλού γραψίματος του πολ όστερ. διάβασα το invisible σε δυό μέρες, μονορούφι σχεδόν και κατάλαβα ότι ο πολ όστερ δεν μου αρέσει. εννοώ ότι παρόλο που τον διαβάζω με χαρά, είναι σαν να βλέπω μία καλογυρισμένη αμερικάνικη ταινία. θα την δω σουπερ ευχαριστά, αλλά δεν πρόκειται να νιώσω το μεγαλείο που μου σκάει με άλλα πράγματα. δηλαδή δεν ξέρω, είναι ωραίοι οι χαρακτήρες, καλογραμμένοι, η πλοκή σε κρατάει στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. αλλά με το που τελειώνει το βιβλίο, δεν ξερω. το new york trilogy ήταν καλύτερο νιώθω, ενώ το oracle night, χμμ, κάτι ίσως να μου έμεινε. όχι όμως δέος.
οπότε κατάλαβα το εξής: λατρεύω την λογοτεχνία με τις τεράστιες προτάσεις, που μπλέκονται τα βιωματικά με την καταγραφή και τα συναισθήματα με το background. γιαυό με το που διάβασα την πρώτη σελίδα από το white noise του delillo όρμησα καβλωμένος και με ευτυχία, χωρίς καν να κοιτάξω πίσω. φαίνεται να είναι απίθανο βιβλίο, μακάρι να με τινάξει τα μυαλά στον αέρα.
σκέφτομαι άρα ότι προτιμώ χίλιες φορές να διαβάζω πιντσον και να τυραννιέμαι, μέσα στο ιμπρεσιονιστικό παραλήρημα, παρά να διαβάζω ωραίες καλογραμμένες πλοκές. λατρεύω αυτό το "βγηκε στον δρόμο, θυμήθηκε το παρελθόν του, κοίταξε το εισιτήριο από το προηγούμενο βράδυ προσπαθώντας να καταλάβει τι δουλειά είχε στην τσαέπη του, όλες εκείνες οι μέρες, ζεστές μέρες, και οι φίλοι που ερχόντουσαν από όλα τα μέρη του κόσμου, και οι δίσκοι που λιώνανε, και τα βιβλία που δεν ανοίγανε, και έφτασε μέχρι το προξενείο της λιβυης για να βρει τον τζακ μαρπλ, που μιλούσαν με κρυφά μυνήματα και γράμματα εδώ και 15 χρόνια, από τότε που ήταν στην ορχήστρα νέων στο νότιγχαμ (όπου και καταφέρανε να εκτελέσουν άψογα, με τα λόγια ενός κριτικού στην daily news, το τελευταίο μέρος από τους ρουμάνικους χορούς του μπέλα μπαρτοκ) και προσπαθούσε να ανακτήσει επαφή με τον χαμένο του ξάδερφο"
κάπως έτσι, δεν ξέρω, μου αρέσει να διαβάζω προτάσεις με πολλά κόμματα και πολλές παρενθέσεις και να πονάει το μυαλό μου αποκρυπτογραφώντας, ενώ συγχρόνως να πλημμυρίζομαι από συναίσθημα. ουφ. για να δούμε.
πάνω σε αυτό, βρήκα και μία ωραία μετάφραση ποιημάτων του μπόρχες στα αγγλικά, μαζί με τα πρωτότυπα από δίπλα, σε συνεπιμέλεια του ίδιου του μπόρχες. τέλεια φάση. μαζί με αυτό βρήκα και ανατύπωση του 85, της πρώτης έκδοσης του gravity's rainbow με το γαμήστερο πορτοκαλί εξώφυλλο. θα το διαβάσω.
σε σχετικά θέματα, ξεπέρασα και το κόλλημα μου της δυσκολίας να ακούσω κάτι ωραίο. η λύση ήταν απλή. ΞΑΝΑΒΟΥΤΗΞΑ στον κατάλογο του μάντλιμπ, με μίσος και πόρωση δωδεκάχρονου. άκουω κάθε μέρα δύο φορές τα vol 5-6 του μπιτ κοντάκτα και μένω με ανοιχτό στόμα με το μεγαλείο και την έμπνευση, είναι ο πιό θεός από όλους όλους όλους όλους. είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου, θα έκανα τα πάντα να μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή αντιγράφοντας τον, κάθε μπιτ του, κάθε τρόπος του, κάθε γύρισμα, κάθε μπρέϊκ, κάθε κόψιμο, κάθε σαμπλ, κάθε μελωδία που σε κάνει να κοιτάς τον ήλιο πιστεύοντας ότι η ευτυχία είναι εκεί μέσα και μόνο εκεί μέσα και πουθενά άλλου.
-με το ποδήλατο? αγόρασα, αλλά πρέπει να το πάω για σέρβις γιατί ειναι διαλυμένο. ένα τριαντάευρω όμως, τι να περιμένεις?
το πρόβλημα που λύθηκε ήταν του διαβάσματος. και της μουσικής. με το που ήρθα στο μιλάνο είχα πέσει σε βαρύ λήθαργο αδυνατώντας να διαβάσω οτιδήποτε. σαν κακό αστείο. η λύση όμως δόθηκε μέσω του απλού γραψίματος του πολ όστερ. διάβασα το invisible σε δυό μέρες, μονορούφι σχεδόν και κατάλαβα ότι ο πολ όστερ δεν μου αρέσει. εννοώ ότι παρόλο που τον διαβάζω με χαρά, είναι σαν να βλέπω μία καλογυρισμένη αμερικάνικη ταινία. θα την δω σουπερ ευχαριστά, αλλά δεν πρόκειται να νιώσω το μεγαλείο που μου σκάει με άλλα πράγματα. δηλαδή δεν ξέρω, είναι ωραίοι οι χαρακτήρες, καλογραμμένοι, η πλοκή σε κρατάει στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. αλλά με το που τελειώνει το βιβλίο, δεν ξερω. το new york trilogy ήταν καλύτερο νιώθω, ενώ το oracle night, χμμ, κάτι ίσως να μου έμεινε. όχι όμως δέος.
οπότε κατάλαβα το εξής: λατρεύω την λογοτεχνία με τις τεράστιες προτάσεις, που μπλέκονται τα βιωματικά με την καταγραφή και τα συναισθήματα με το background. γιαυό με το που διάβασα την πρώτη σελίδα από το white noise του delillo όρμησα καβλωμένος και με ευτυχία, χωρίς καν να κοιτάξω πίσω. φαίνεται να είναι απίθανο βιβλίο, μακάρι να με τινάξει τα μυαλά στον αέρα.
σκέφτομαι άρα ότι προτιμώ χίλιες φορές να διαβάζω πιντσον και να τυραννιέμαι, μέσα στο ιμπρεσιονιστικό παραλήρημα, παρά να διαβάζω ωραίες καλογραμμένες πλοκές. λατρεύω αυτό το "βγηκε στον δρόμο, θυμήθηκε το παρελθόν του, κοίταξε το εισιτήριο από το προηγούμενο βράδυ προσπαθώντας να καταλάβει τι δουλειά είχε στην τσαέπη του, όλες εκείνες οι μέρες, ζεστές μέρες, και οι φίλοι που ερχόντουσαν από όλα τα μέρη του κόσμου, και οι δίσκοι που λιώνανε, και τα βιβλία που δεν ανοίγανε, και έφτασε μέχρι το προξενείο της λιβυης για να βρει τον τζακ μαρπλ, που μιλούσαν με κρυφά μυνήματα και γράμματα εδώ και 15 χρόνια, από τότε που ήταν στην ορχήστρα νέων στο νότιγχαμ (όπου και καταφέρανε να εκτελέσουν άψογα, με τα λόγια ενός κριτικού στην daily news, το τελευταίο μέρος από τους ρουμάνικους χορούς του μπέλα μπαρτοκ) και προσπαθούσε να ανακτήσει επαφή με τον χαμένο του ξάδερφο"
κάπως έτσι, δεν ξέρω, μου αρέσει να διαβάζω προτάσεις με πολλά κόμματα και πολλές παρενθέσεις και να πονάει το μυαλό μου αποκρυπτογραφώντας, ενώ συγχρόνως να πλημμυρίζομαι από συναίσθημα. ουφ. για να δούμε.
πάνω σε αυτό, βρήκα και μία ωραία μετάφραση ποιημάτων του μπόρχες στα αγγλικά, μαζί με τα πρωτότυπα από δίπλα, σε συνεπιμέλεια του ίδιου του μπόρχες. τέλεια φάση. μαζί με αυτό βρήκα και ανατύπωση του 85, της πρώτης έκδοσης του gravity's rainbow με το γαμήστερο πορτοκαλί εξώφυλλο. θα το διαβάσω.
σε σχετικά θέματα, ξεπέρασα και το κόλλημα μου της δυσκολίας να ακούσω κάτι ωραίο. η λύση ήταν απλή. ΞΑΝΑΒΟΥΤΗΞΑ στον κατάλογο του μάντλιμπ, με μίσος και πόρωση δωδεκάχρονου. άκουω κάθε μέρα δύο φορές τα vol 5-6 του μπιτ κοντάκτα και μένω με ανοιχτό στόμα με το μεγαλείο και την έμπνευση, είναι ο πιό θεός από όλους όλους όλους όλους. είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου, θα έκανα τα πάντα να μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή αντιγράφοντας τον, κάθε μπιτ του, κάθε τρόπος του, κάθε γύρισμα, κάθε μπρέϊκ, κάθε κόψιμο, κάθε σαμπλ, κάθε μελωδία που σε κάνει να κοιτάς τον ήλιο πιστεύοντας ότι η ευτυχία είναι εκεί μέσα και μόνο εκεί μέσα και πουθενά άλλου.
28.6.11
γιατί σιχαίνομαι το καλοκαίρι
-πρέπει να κάνω μπάνιο κάθε γαμημένη μέρα, γιατί ιδρώνω συνέχεια και γεμίζει σίχλα το σώμα μου. και όταν βγαίνω από το μπάνιο όμως, ΓΑΜΩΤΟΧΡΙΣΤΟΤΟΥ, ιδρώνω τόσο γρήγορα, που η μόνη σωτηρία είναι να έχω τον ανεμιστήρα να με φυσάει κάπου εκεί, ανάμεσα στα κωλομέρια
-ξυπνάω το βράδυ μούσκεμα, με περίπου 27 κουνούπια πάνω από το κεφάλι μου, κρύβομαι στα σεντόνια, ζεσταίνομαι πιό πολύ, κοιμάμαι με το ζόρι, σηκώνομαι το πρωί και έχω ήδη κουραστεί πριν να κάνω ότιδήποτε. δοκιμάζω να πάω στην κουζίνα και έχω ήδη ξεράσει το φαγητό της προηγούμενης νύχτας, και η συγκάτοικος έχει χέσει και το σπίτι μυρίζει χειρότερα κι από τουαλέτα στο κέντρο στην κόρινθο
-όλα τα ρούχα φαίνονται άθλια, η κολώνια σε κάνει να ξύνεσαι, μπαίνουν πέτρες στα πόδια σου, το ρολόϊ κολλάει στο δέρμα σου, μπαίνεις στα σουπερμάρκετ και ιδρώνεις, οι σκύλοι κατουράνε πάνω σου γιατί από την πολύ ζέστη δεν καταλαβαίνουν αν είσαι κολώνα ή άνθρωπος.
-δεν μπορείς να φας ούτε ένα ωραίο φαγητό γιατί τα πάντα σε κάνουν να ιδρώνεις ακόμα περισσότερο και αναγκάζεσαι να τρως κρύες σίχλες και αηδίες που κάνουν τον γύρο στα αστικά στην βέροια να μοιάζει όαση και παράδεισος συγχρόνως. και αν προσπαθήσεις να μαγειρέψεις κάτι ζεσταίνεσαι και ιδρώνεις, πλένεις τα πιάτα και ιδρώνεις, ο ιδρώτας πέφτει στα μάτια, γαμώ την χριστιανοσύνη του ιούλιου και του ιούνιου και του άυγουστου, θέλω να πέφτω σε νάρκη με το που φεύγει ο μάϊος και να ξυπνάω τον οκτώβριο.
---
χμμμ
---
οι μόνες καλές αναμνήσεις που έχω από καλοκαίρια έχουν να κάνουν ΜΟΝΟ με νύχτες που λίγο δρόσιζε δίπλα σε μέρη που έχουν θάλασσα. προφανώς και σιχαίνομαι την θάλασσα με όσο μίσος μπορώ να έχω στην ψυχή μου για κάτι και ακόμα περισσότερο ίσως. ακόμα πιό πολύ. οι μόνες καλές στιγμές είναι όταν φέυγουμε με το αυτοκίνητο και ανεβαίνουμε προς το πήλιο και είναι όμορφα που βλέπεις τα δέντρα. αλλά με το που φτάνεις στην παραλία αρχίζει πάλι η σιχαμάρα. δεν είναι τυχαίο πως όποτε πάω στην θάλασσα, συνέχεια λέω στον οποιονδήποτε είναι μαζί μου: "ρε εδώ δεν είναι ωραία, πάμε κάπου αλλού?", και στο ριπίτ μέχρι να ελαχιστοποιήσω τον χρόνο στην παραλία μεγιστοποιώντας παράλληλα τον χρόνο μέσα στο αμάξι ακούγοντας μπομπ ντίλαν κατα προτίμηση.
επίσης, όμορφη καλοκαιρινή ανάμνηση είναι ο ύπνος στο δερβένι (μονο ο νυχτερινός) (και όλοι οι καλοκαιρινοί ύπνοι που τους βρίσκεις ή σε βρίσκουν γυμνό με ανοιχτά παράθυρα και να παίρνουν αέρα τα αρχιδάκια) και τα σουβλάκια στην ακτή χατζηβαγγέλη. και προφανώς όλα μου τα καλοκαίρια στην βέροια που απλά κάθομαι στον στράτο και την πέφτουμε πίνοντας κοκα κολά με παγωτό βανίλια μέσα στην κοκα κόλα ή ακόμα όταν είμαι στους γιωργιανούς και με βρίζει η μάνα μου γιατί πάλι κάτι έκανα (ίσως να ανέπνεα δυνατά). αξέχαστες στιγμές ευτυχίας μακρία από την θάλασσα και κοντά στα κρύο βέρμιο. επίσης, οι βόλτες με το ποδήλατο στο πήλιο μόνος ολομόναχος (ή με τον γιομπλιάκη) όπου και ο ιδρώτας αποκτάει νόημα συνοδευόμενος από στιβ ράϊχ και μπριζόλα στα χάνια ή δεν ξέρω που.
να πάει να γαμηθεί το καλοκαίρι, θα ήθελα να ξυπνάω για πάντα και να ειναι νοέμβριος και μονο νοέμβριος, ο αγαπημένος μου μήνας σε όλο το σύμπαν. ο σεπτέμβριος ειναι καλοκαίρι, ο οκτώβριος ειναι αναποφάσιστος και δεν ξέρει τι του γίνεται αλλά τον νοέμβριο αρχίζουν και γκρινιάζουν όλοι οι κάθυστερ και οι θειές ότι κρύωσε και βγαίνουν με τις ομπρέλες και γεμίζουν λάσπες τα χοντροπόδαρα τους και ευτυχία κατακλύζει το κορμί μου, ευτυχία μακρία από θάλασσες και αλάτια, ευτυχισμένος να περπατάω μόνος μου με το μπουφάν και την μουσική μου και να σκέφτομαι τον ατελείωτο χειμώνα που έρχεται και να μην μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα από την χαρά μου.
-ξυπνάω το βράδυ μούσκεμα, με περίπου 27 κουνούπια πάνω από το κεφάλι μου, κρύβομαι στα σεντόνια, ζεσταίνομαι πιό πολύ, κοιμάμαι με το ζόρι, σηκώνομαι το πρωί και έχω ήδη κουραστεί πριν να κάνω ότιδήποτε. δοκιμάζω να πάω στην κουζίνα και έχω ήδη ξεράσει το φαγητό της προηγούμενης νύχτας, και η συγκάτοικος έχει χέσει και το σπίτι μυρίζει χειρότερα κι από τουαλέτα στο κέντρο στην κόρινθο
-όλα τα ρούχα φαίνονται άθλια, η κολώνια σε κάνει να ξύνεσαι, μπαίνουν πέτρες στα πόδια σου, το ρολόϊ κολλάει στο δέρμα σου, μπαίνεις στα σουπερμάρκετ και ιδρώνεις, οι σκύλοι κατουράνε πάνω σου γιατί από την πολύ ζέστη δεν καταλαβαίνουν αν είσαι κολώνα ή άνθρωπος.
-δεν μπορείς να φας ούτε ένα ωραίο φαγητό γιατί τα πάντα σε κάνουν να ιδρώνεις ακόμα περισσότερο και αναγκάζεσαι να τρως κρύες σίχλες και αηδίες που κάνουν τον γύρο στα αστικά στην βέροια να μοιάζει όαση και παράδεισος συγχρόνως. και αν προσπαθήσεις να μαγειρέψεις κάτι ζεσταίνεσαι και ιδρώνεις, πλένεις τα πιάτα και ιδρώνεις, ο ιδρώτας πέφτει στα μάτια, γαμώ την χριστιανοσύνη του ιούλιου και του ιούνιου και του άυγουστου, θέλω να πέφτω σε νάρκη με το που φεύγει ο μάϊος και να ξυπνάω τον οκτώβριο.
---
χμμμ
---
οι μόνες καλές αναμνήσεις που έχω από καλοκαίρια έχουν να κάνουν ΜΟΝΟ με νύχτες που λίγο δρόσιζε δίπλα σε μέρη που έχουν θάλασσα. προφανώς και σιχαίνομαι την θάλασσα με όσο μίσος μπορώ να έχω στην ψυχή μου για κάτι και ακόμα περισσότερο ίσως. ακόμα πιό πολύ. οι μόνες καλές στιγμές είναι όταν φέυγουμε με το αυτοκίνητο και ανεβαίνουμε προς το πήλιο και είναι όμορφα που βλέπεις τα δέντρα. αλλά με το που φτάνεις στην παραλία αρχίζει πάλι η σιχαμάρα. δεν είναι τυχαίο πως όποτε πάω στην θάλασσα, συνέχεια λέω στον οποιονδήποτε είναι μαζί μου: "ρε εδώ δεν είναι ωραία, πάμε κάπου αλλού?", και στο ριπίτ μέχρι να ελαχιστοποιήσω τον χρόνο στην παραλία μεγιστοποιώντας παράλληλα τον χρόνο μέσα στο αμάξι ακούγοντας μπομπ ντίλαν κατα προτίμηση.
επίσης, όμορφη καλοκαιρινή ανάμνηση είναι ο ύπνος στο δερβένι (μονο ο νυχτερινός) (και όλοι οι καλοκαιρινοί ύπνοι που τους βρίσκεις ή σε βρίσκουν γυμνό με ανοιχτά παράθυρα και να παίρνουν αέρα τα αρχιδάκια) και τα σουβλάκια στην ακτή χατζηβαγγέλη. και προφανώς όλα μου τα καλοκαίρια στην βέροια που απλά κάθομαι στον στράτο και την πέφτουμε πίνοντας κοκα κολά με παγωτό βανίλια μέσα στην κοκα κόλα ή ακόμα όταν είμαι στους γιωργιανούς και με βρίζει η μάνα μου γιατί πάλι κάτι έκανα (ίσως να ανέπνεα δυνατά). αξέχαστες στιγμές ευτυχίας μακρία από την θάλασσα και κοντά στα κρύο βέρμιο. επίσης, οι βόλτες με το ποδήλατο στο πήλιο μόνος ολομόναχος (ή με τον γιομπλιάκη) όπου και ο ιδρώτας αποκτάει νόημα συνοδευόμενος από στιβ ράϊχ και μπριζόλα στα χάνια ή δεν ξέρω που.
να πάει να γαμηθεί το καλοκαίρι, θα ήθελα να ξυπνάω για πάντα και να ειναι νοέμβριος και μονο νοέμβριος, ο αγαπημένος μου μήνας σε όλο το σύμπαν. ο σεπτέμβριος ειναι καλοκαίρι, ο οκτώβριος ειναι αναποφάσιστος και δεν ξέρει τι του γίνεται αλλά τον νοέμβριο αρχίζουν και γκρινιάζουν όλοι οι κάθυστερ και οι θειές ότι κρύωσε και βγαίνουν με τις ομπρέλες και γεμίζουν λάσπες τα χοντροπόδαρα τους και ευτυχία κατακλύζει το κορμί μου, ευτυχία μακρία από θάλασσες και αλάτια, ευτυχισμένος να περπατάω μόνος μου με το μπουφάν και την μουσική μου και να σκέφτομαι τον ατελείωτο χειμώνα που έρχεται και να μην μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα από την χαρά μου.
αχ, ούτε μία τρίχα από τα αρχίδια των black dice
με αφορμή το χθεσινό νεύρο, σήμερα θα πάω για τρέξιμο και θα έχω μαζί μου τον καλύτερο δίσκο της δεκαετίας που πέρασε. το load blown των black dice. εκεί που το μέλλον είναι μέλλον, οι ρυθμοί διαλύουν το σύμπαν και τα αναλογικά σύνθια δεν είναι κλανιές πάνω σε χαζοφτιαγμένα μπιτς. όλη η δισκογραφία όλων των συγκροτημάτων μαζί δεν μπορεί να αγγίξει αυτόν τον δίσκο, αυτή την μπαντάρα. επίσης θα έχω μαζί μου τον begin των millenium για να νιώσω λίγο αέρα του '68 όπως πρέπει. αφορμή είναι το karmic dream sequence mixtape που δίνει ο φανταστικός εδώ και μερικές μέρες.
σκέφτομαι τι άλλο να πάρω να ακούσω μαζί μου, παρόλο που είμαι σίγουρος πως ότι και να έχω, θα ακούγεται φλώρικο μπροστά σε αυτούς τους δύο ογκόλιθους.
σκέφτομαι τι άλλο να πάρω να ακούσω μαζί μου, παρόλο που είμαι σίγουρος πως ότι και να έχω, θα ακούγεται φλώρικο μπροστά σε αυτούς τους δύο ογκόλιθους.
27.6.11
πάρκο
το πρόβλημα με το τρέξιμο είναι ότι όσο τρέχεις και δεν το σκέφτεσαι ότι τρέχεις, τόσο πιό άνετα συνεχίζεις. και στο σεξ έχω την αίσθηση ότι κάπως έτσι είναι, για μένα σίγουρα δηλαδή, που τελευταία φορά που κράτησα περισσότερο από 3 λεπτά ήταν το 2001. και ήμουν μόνος μου.
άρα, μάλλον το μυστικό είναι ότι για να κάνεις κάτι καλά, δεν πρέπει να το σκέφτεσαι ότι το κάνεις. ή κάτι τέτοιο μάλλον, δεν τα πάω πολύ καλά με τις γενικεύσεις, ακούγονται πάντα αστείες.
σε κάθε περίπτωση, περνάω καλά όταν πάω για τρέξιμο και ακούω και δίσκους, οι περισσότεροι είναι πίπες βέβαια. πχ, αυτός ο σάμιαμ, πωπω, τι καημένος που θα νιώθει που αντιγράφει ακόμα το λος άντζελες του φλάϊλο τρία χρόνια μετά. και γενικά, όλοι αυτοί οι "μπιτμέϊκερς" από το λος άντζελες και όχι μόνο, δεν νιώθουν λίγο άσχημα που είναι όλοι τους ίδιοι και δεν καταλαβαίνεις ποιός είναι ποιός? γιατί συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους? σαν τις κυκλοφορίες της νοτ νοτ φαν (κασέτα και ηλιοκαμένες μελωδίες) και της χιπος ιν τανκς (ρετροφουτουρισμός και αρχιδίες αν εξαιρέσεις τους χάϊπ γουίλιαμς) που ότι βγάζουν είναι ίδια ολόϊδια. πφφφφ, ποιός τα ακούει αυτά αλήθεια, δεν βαριούνται? και δεν αισθάνονται όλοι αυτοί παράξενα που σε 5 χρόνια θα είναι όλα ήχος του 2010-2011. σαν τον καημένο τον γουόσντ άουτ και τον νέον ίντιαν, που ο ήχος τους θα είναι για πάντα 2009. και τελειώνοντας το κράξιμο, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΕΛΕΚΤΡΟΠΟΠ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΣ, κάντε καμιά βόλτα και παίξτε βόλεϊ με τα αρχίδια σας, πιό ενδιαφέρον θα είναι. ή μπορεί και όχι, δεν ξέρω. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΣΙΝΘΙΑ ΚΑΙ ΝΤΡΑΜ ΜΑΣΙΝ ΚΑΙ ΚΟΜΠΡΕΣΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΡΑΚΑΝΑΛΑ ΚΑΙ ΑΙΘΕΡΙΕΣ ΦΩΝΕΣ. ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΕΙΤΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΑΙΝΤΙΣ ΚΑΙ ΤΡΑΒΗΞΤΕ ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΕ ΚΑΝΑΝ ΓΕΡΟ
πωπω, είμαι τόσο παράξενος αυτές τις μέρες, παράξενος και δυσκοίλιος. το μόνο πράγμα που άκουσα και το χάρηκα είναι το μιξ του μπιπλάς για την μπρέϊνφίντερ με κομμάτια του τζόρτζ ντιούκ. επίσης πιστεύω ότι ο δίσκος του θάντερκατ θα είναι ωραίος. το σαμπαζ πάλασις το έχω ακούσει 5 φορές μέχρι τώρα, και κάποια κομμάτια μου αρέσουν, κάποια μου ακούγονται αδιάφορα, αλλά πιέζομαι να το ξανακούσω, δεν ξέρω τι γίνεται. το έρικ κοπλαντ το παρήγγειλα ήδη και το περιμένω να έρθει, αλλά λίγο που άκουσα είναι συγκλονιστικό όπως πάντα. επίσης, θα πάω να δω ερίκα μπαντού τέλη ιουλίου, πιστεύω θα είναι ωραία δεν ξέρω. χμμμ, τι άλλο άκουσα? δεν θυμάμαι. κι αν το άκουσα, το πιό πιθανόν είναι να νευρίασα και να το έσβησα απευθείας ή να πέταξα το σιντί στον δρόμο να το πατήσει κάνα μηχανάκι και να πέσει στο πάτωμα ο οδηγός και να πάω να τον κατουρήσω μετά μπας και περάσω λίγο καλύτερα.
γαμώ το χριστό μου, ούτε βιβλίο δεν μπορώ να διαβάσω.
I AM PATIENT BOY
I WAIT I WAIT I WAIT I WAIT
MY TIME IS LIKE WATER DOWN A DRAIN
άρα, μάλλον το μυστικό είναι ότι για να κάνεις κάτι καλά, δεν πρέπει να το σκέφτεσαι ότι το κάνεις. ή κάτι τέτοιο μάλλον, δεν τα πάω πολύ καλά με τις γενικεύσεις, ακούγονται πάντα αστείες.
σε κάθε περίπτωση, περνάω καλά όταν πάω για τρέξιμο και ακούω και δίσκους, οι περισσότεροι είναι πίπες βέβαια. πχ, αυτός ο σάμιαμ, πωπω, τι καημένος που θα νιώθει που αντιγράφει ακόμα το λος άντζελες του φλάϊλο τρία χρόνια μετά. και γενικά, όλοι αυτοί οι "μπιτμέϊκερς" από το λος άντζελες και όχι μόνο, δεν νιώθουν λίγο άσχημα που είναι όλοι τους ίδιοι και δεν καταλαβαίνεις ποιός είναι ποιός? γιατί συνεχίζουν να βγάζουν δίσκους? σαν τις κυκλοφορίες της νοτ νοτ φαν (κασέτα και ηλιοκαμένες μελωδίες) και της χιπος ιν τανκς (ρετροφουτουρισμός και αρχιδίες αν εξαιρέσεις τους χάϊπ γουίλιαμς) που ότι βγάζουν είναι ίδια ολόϊδια. πφφφφ, ποιός τα ακούει αυτά αλήθεια, δεν βαριούνται? και δεν αισθάνονται όλοι αυτοί παράξενα που σε 5 χρόνια θα είναι όλα ήχος του 2010-2011. σαν τον καημένο τον γουόσντ άουτ και τον νέον ίντιαν, που ο ήχος τους θα είναι για πάντα 2009. και τελειώνοντας το κράξιμο, ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΕΛΕΚΤΡΟΠΟΠ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΣΑΣ, κάντε καμιά βόλτα και παίξτε βόλεϊ με τα αρχίδια σας, πιό ενδιαφέρον θα είναι. ή μπορεί και όχι, δεν ξέρω. ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΣΙΝΘΙΑ ΚΑΙ ΝΤΡΑΜ ΜΑΣΙΝ ΚΑΙ ΚΟΜΠΡΕΣΟΡΕΣ ΚΑΙ ΤΕΤΡΑΚΑΝΑΛΑ ΚΑΙ ΑΙΘΕΡΙΕΣ ΦΩΝΕΣ. ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΕΙΤΙΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΝΑΙΝΤΙΣ ΚΑΙ ΤΡΑΒΗΞΤΕ ΜΑΛΑΚΙΑ ΣΕ ΚΑΝΑΝ ΓΕΡΟ
πωπω, είμαι τόσο παράξενος αυτές τις μέρες, παράξενος και δυσκοίλιος. το μόνο πράγμα που άκουσα και το χάρηκα είναι το μιξ του μπιπλάς για την μπρέϊνφίντερ με κομμάτια του τζόρτζ ντιούκ. επίσης πιστεύω ότι ο δίσκος του θάντερκατ θα είναι ωραίος. το σαμπαζ πάλασις το έχω ακούσει 5 φορές μέχρι τώρα, και κάποια κομμάτια μου αρέσουν, κάποια μου ακούγονται αδιάφορα, αλλά πιέζομαι να το ξανακούσω, δεν ξέρω τι γίνεται. το έρικ κοπλαντ το παρήγγειλα ήδη και το περιμένω να έρθει, αλλά λίγο που άκουσα είναι συγκλονιστικό όπως πάντα. επίσης, θα πάω να δω ερίκα μπαντού τέλη ιουλίου, πιστεύω θα είναι ωραία δεν ξέρω. χμμμ, τι άλλο άκουσα? δεν θυμάμαι. κι αν το άκουσα, το πιό πιθανόν είναι να νευρίασα και να το έσβησα απευθείας ή να πέταξα το σιντί στον δρόμο να το πατήσει κάνα μηχανάκι και να πέσει στο πάτωμα ο οδηγός και να πάω να τον κατουρήσω μετά μπας και περάσω λίγο καλύτερα.
γαμώ το χριστό μου, ούτε βιβλίο δεν μπορώ να διαβάσω.
I AM PATIENT BOY
I WAIT I WAIT I WAIT I WAIT
MY TIME IS LIKE WATER DOWN A DRAIN
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)