ότις τζάκσον τζούνιορ

τις τελευταίες 15 μέρες σχεδόν, ακούω μόνο μάντλιμπ, ασταμάτητα, και τίποτα άλλο. πηγαίνω κάθε μέρα και τρέχω και ακούω έναν ολόκληρο δίσκο, από την αρχή μέχρι το τέλος και εκεί που βλέπω τις λιπογενείς ζώνες μου να αγκομαχούν, κάθομαι και ακούω και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται εκεί μέσα και γιατί νιώθω αυτά που νιώθω όταν ακούω τις παραγωγές του. δεν το νιώθω με τίποτα άλλο αυτό το πράγμα και μετά από τόσες μέρες μάλλον κατέληξα: από οτιδήποτε κι αν έχω ακούσει στη ζωή μου, ο μάντλιμπ είναι ο μόνος που με κάνει να θέλω να τρέξω σπίτι και να γίνω καλύτερος μουσικός, με ωθεί στο να αγοράζω δίσκους, να προσπαθώ συνέχεια να βελτιώνω τα μηδενικά σκίλζ μου, να διορθώνω τον ήχο μου, να ακούω τις λεπτομέρειες που δεν τις άκουγα, να επικεντρώνομαι στο τίποτα και στο άπειρο συγχρόνως. προσπαθώντας να βρω κάτι ανάλογο, μάλλον θα έλεγα ότι με κάνει να νιώθω ακριβώς όπως ο περέκ. παρατηρώ τα ασήμαντα, βλέπω τα μηδενικά πάτερνς, τα κρυμένα σύμπαντα, τους επαναλαμβανόμενους κύκλους, τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες που μεγεθύνονται, σαν χιλιάδες μικρά χεράκια που την μία στιγμή κοιτάνε όλα προς μία κατεύθυνση και μετά πάλι μπερδεύονται και χάνονται, αλλά εκείνη η στιγμή είναι που κάνει τους ουρανούς να ανοίγουν. σαν μία συνεχόμενη κόντα, σαν να είναι όλη η μουσική του αυτό που έπρεπε να ακούγεται όταν τελειώναν τα άλλα, σαν αέναα ριπράϊζ τραγουδιών που μένουν εκεί για 2 λεπτά και εξαφανίζονται, σαν να είσαι στην πιό ψηλή πολυκατοικία στην πόλη και συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεται να είσαι εκεί πάνω για να τα δείς όλα, μπορείς και στον έβδομο όροφο και στον έκτο και στον τρίτο και στον δεύτερο και στο υπόγειο και ίσως να μην χρειάζεται να είσαι καν εκεί. σαν όλες οι ιδέες να είναι μπροστά σου, και δεν χρειάζεται να τις σκεφτείς όλες, παρα μόνο να φτάσεις στο σημείο που αποδέχεσαι ότι υπάρχουν. τίποτα άλλο. όλα είναι εκεί, ή μάλλον όλα είναι ΗΔΗ εκεί. και προσπαθείς να τα κοιτάξεις όσο πιο καθαρά γίνεται.