30.7.10

τι έμαθα σήμερα

γύρισα από συναυλία του ελ γκίντσο και κατάλαβα τα εξής:

-ειναι μαλακια να κάνεις τρελο χαιπ με τον πρωτο δισκο. το αγχος για τον δευτερο σε διαλυει.
-το "expand you sound" συνηθως μεταφράζεται σε "κανω ακριβως τα ιδια, απλως τα κάνω πιό πολύπλοκα και πιό δυσνόητα γιατί αυτό νομίζω οτι είναι εξέλιξη". αν δεν ασχολιόταν το πιτσφορκ θα ήσουν πιό άνετος για το δέυτερο "δυσκολο" άλμπουμ. ίσως να μην ήταν καν δύσκολο.
-το να εχεις εναν κιθαρίστα και έναν μπασίστα να παίζουν πάνω από τα σαμπλς που έχουν ήδη άπειρα μπασα και μεσαία είναι μια πολύ κακή ιδέα. μάλλον αγχώθηκες (επίσης) για να είναι τα λάιβ σου κατι "διαφορετικό"
-πραγματικά, είναι κατάρα να ασχοληθεί το πιτσφορκ μαζί σου πολύ από την πρώτη στιγμή. ένα best new music και ένα 8ρι στο πρωτο ελπι σε έχουν κάνει ήδη buzzband, πραγμα που σημαινει οτι το πιο πιθανον είναι οτι έχεις ήδη συσχετιστεί με έναν συγκεκριμένο ήχο. το οποίο με την σειρά του σημαίνει οτι το πιό πιθανό είναι οτι σε 2 χρονια που θα βγαλεις το επόμενο απλα θα ακούγεσαι σούπερ outdated.
-γιαυτό και προσπαθείς να κάνεις expand τον ήχο σου, χωρίς να κάτσεις πραγματικά να σκεφτείς τι έγινε. σε πιέζει η εταιρία, σε πιέζει το άγχος για το χαιπ. πωπω, πόσο κακή φαση, πραγματικά. σχεδόν τρόμος.
-οποτε ζηλευτες ειναι οι περιπτωσεις που ειναι οριακά below the radar. και ας μη γινει ποτε το μπαμ. σαν τον κουσικ ας πουμε.

28.7.10

μόνος όμως

προχθές κοιτούσα τα σαμπλς πάλι, και ήταν και ο φέλιξ μαζί μου και μου έλεγε τη γνώμη του για διάφορα πράγματα. για τα ντραμς, για τα σαξόφωνα, για τις μελωδίες, για τις διφωνίες. τα λέγαμε πολύ ωραία, και ήταν πολύ σοβαρός στις τοποθετήσεις του και πραγματικά χαιρόμουν που είχα κάποιον να μου δίνει μία δεύτερη οπτική.

και μετα θυμήθηκα ότι έχω ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δεν θα δεθώ ποτέ ξανά στην ζωή μου με κανέναν μουσικό ποτέ των ποτών γιατί μετά συνηθίζω και δεν μου αρέσει να εξαρτιέται η δημιουργικότητα μου από άλλους.

από κανέναν. ολομόναχος.

σάμπλινγκ

σάμπλαρα για μήνες, έκοβα για μήνες, κρατούσα σημειώσεις. αγόρασα το αμπλετον γιατι με βολεύει να βάλω σε μια σειρά τα σαμπλς τα μαζεμένα. αλλά δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα παίξω όλα λαιβ με το τετρακόσια-τέσσερα.

αλλα σε κάθε περίπτωση, ευχαριστιέμαι πάρα πολύ τον εαυτό μου που κάθομαι και βλέπω τις άπειρες εκδοχές να διαμορφώνονται σιγά σιγά σε κάτι πιό προσπελάσιμο και απτό. νιώθω σχεδόν ευτυχισμένος.

ουφ, νιώθω ότι με έχει διαλύσει η επιρροή του since i left you. ποιος θα το περίμενε? 10 χρονια σχεδόν από τότε που αγόρασα τον δίσκο. μάλλον ακριβώς 9. απορώ αν έχω ακούσει άλλο δίσκο εκείνης της περιόδου τόσο πολύ. ίσως κανέναν.

θέλω το since i left you, αλλά θέλω και τις φωνές των zombies μαζί. δεν ξέρω τι θέλω.

αλλά τι ωραία που έιναι όλα αυτά τα σαμπλς να κάθεσαι να τα ακούς στο ριπίτ και να χάνεις τον εαυτό σου και να μην ξερεις που σε πηγαίνει όλο αυτό.

25.7.10

κάρτες

ξύπνησα. στον ύπνο μου έβλεπα ότι ήμουν κάπου και προσπαθούσα να αγοράσω κι άλλες κομπακτ φλας για το σάμπλερ μου. κάνανε 20 ευρώ η φτηνή και 45 ευρώ η άλλη. ήταν πολλά λεφτά. νιώθω ότι έχω αρχίσει να έχω ψυχολογικά προβλήματα με τις κάρτες του σάμπλερ. και το σάμπλερ το ίδιο.

και το φαγητό, αλλά όχι και τόσο. αλλά δεν νιώθω να με καταπιέζει κάτι από όλα αυτά.

24.7.10

απίστευτο

τσουγκράνα

κοιμήθηκα

ήθελα να κοιμηθώ και άκουγα όλο το ys στο ριπίτ και πρέπει να έκλαιγα στον ύπνο μου στο sawdust and diamonds σε αυτό το σημείο

"You would have seen me through
But I could not undo that desire
Oh
desire"

στον ύπνο έβλεπα μία λούπα, ένα παράξενο ριπιτ. σηκωνόμουν από το κρεβάτι να πάω στην τουαλέτα και άνοιγα την πόρτα του μπάνιου και έμπαινα σε ένα άλλο σπίτι. έκανα τις κινήσεις μου αναδρομικά μία μία προς τα πίσω τρομαγμένος και καταλαβαίνα ότι βγαίνοντας από το δωμάτιο μου πήγαινα στην αντίθετη κατεύθυνση.

το σπίτι ήταν διαφορετικό, σαν να πάλιωσε απότομα, είχε πράγματα μέσα τακτοποιημένα και έτοιμα για μετακόμιση. το δίπλα σπίτι που άνοιγα την πόρτα φαινόταν καθαρό και καινούριο αλλά ήταν άσχημο. άσπρα πατώματα, άσπροι τοίχοι και πλαστικές καρέκλες.

ξαναπήγαινα για ύπνο. και μετά από λίγο σηκωνόμουν πάλι.

είναι δισκάρα το ys, είχα καιρό να το ακούσω. είναι τρομακτικά τέλειος δίσκος. και η τζοάνα νιούσομ μπορεί και προφέρει το desire με τόσους διαφορετικούς τρόπους, σαν τον κολτρέϊν, που έπαιζε την φράση του love supreme και σε κάθε μέτρο ακούγεται διαφορετικά.

19.7.10

αλήθεια

το tomboy θα είναι καλύτερο από το person pitch

17.7.10

μουσική, μόνο μουσική

μερικές, ονομαστικές, επιρροές μου για τον επόμενο μου δίσκο είναι οι εξής:

-το beat από το ticket to ride των beatles
-η αρχή από το pinch, δηλαδή τα πρώτα δευτερόλεπτα του ege bamyasi. είναι η καλύτερη αρχή σε δίσκο έβερ. μέσα σε 30 δευτερόλεπτα έχει γίνει ΗΔΗ το κεφάλι σου πουρές από την έκσταση. δεν είναι τυχαίο οτι ΟΛΟΙ οι δίσκοι του eno, και οι δίσκοι που έχει κάνει παραγωγή ή που έχει εμπλακεί σκάνε έτσι στην αρχή. δηλαδή ξερά-ξερότατα. αναφέρω. born under punches, no-one receiving, sky saw, burning airlines give you so much more, needles in the camel's eye, america is waiting, speed of life και πόσα άλλα.
-τα layers του since i left you, η απόλυτη ομορφιά μέσα στο χάος
-το beauty and the beat και το echo party, και εκείνο το λάϊβ του edan. επίσης, για να γίνω ακόμα πιό συγκεκριμένος, τα αρπέτζιο του edan, που απλά ΔΕΝ είναι τα σιχαμένα αρπέτζιο της σκηνής του los angeles. αντιεπιρροή: ο δισκος του baths: ότι χειρότερο έχω ακούσει εδώ και καιρό. ο ορισμος του μιά από τα ίδια. 1000 άνθρωποι, κάνουν το ίδιο πράγμα, με τον ίδιο τρόπο. όχι άλλα κουνημένα beats. όχι άλλα.
-προφανώς το anima latina του lucio battisti, αλλά κυρίως το σκάσιμο στο ομώνυμο τρακ. σταματάνε ολα τα όργανα, και μένουν άπειρα κρουστά και χωρωδιές, να τραγουδάνε πάνω στην ανώμαλη σαμπα του λούτσιο. σαν να έχεις όλο τον κόσμο να τραγουδάει μαζί σου, σαν να πηγαίνεις στην ομορφότερη κηδεία του κόσμου. μάλλον η καλύτερη στιγμή σε τραγούδι που έχω ακούσει στη ζωή μου.
-τα απλούστατα, ολόσωστα και πανέξυπνα πλήκτρα των baby guru. on the spot, για πάντα, σε κάθε στιγμή.
-τα άπειρα, άρρυθμα percussion πάνω από το steady beat του cosmogramma.
-το elektroplankton του νιντέντο ντιές μου, για να σαμπλάρω ήχους από γεννήτριες τυχαίας ομορφιάς.
-το swim του caribou, για τις άρρωστες ιδέες στην παραγωγή, για την πίστη ότι "αν κάτι μου ακούγεται καλά, θα ακουστεί καλά ούτως ή αλλως" ή αλλιώς "μελωδία που επαναλαμβάνεται για πάνω από 1 λεπτό, στο τέλος γίνεται ωραία". αλλά κυρίως για το άδειασμα στο hannibal, η πιό ουσιώδης αλλαγή που άκουσα σε δίσκο φέτος, απόλυτο δείγμα ιδιοφυίας, συναισθηματισμού και πόρωσης.
-ο eric copeland και ο gonja sufi, ή αλλιώς οι δύο πλευρές στο ίδιο νόμισμα. απενοχοποίηση! αυτό που έκανα ούτως ή άλλως σπίτι μου. μία λούπα, μόνη της, να παίζει για πάντα και απλά από πάνω να τραγουδάω. και όπως θα έλεγε και ο γκάσλαμπ κίλερ: "το βρήκα πρώτος το sample? ΔΙΚΟ ΜΟΥ, ΣΑΚΕΡΣΣΣΣΣΣΣΣΣ".
-τα λιτά, υπερουσιώδη beats στον τελευταίο δίσκο της erykah badu, όπως επίσης και οι "κιθάρες" στο didn't cha know από το mamma's gun. ίσως το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει στη ζωή μου.
-τα αρρωστημένα grids που κινείται το hell hath no fury των clipse. πόσο θεοί είναι οι neptunes, και πόσο βλάκας είμαι που τους είχα παραμελήσει.
-η συνέντευξη του gavin russom στο fact. και ας κάνουν βόλτα όσοι δεν ξέρουν να μιλάνε σε συνεντέυξεις.
-τα ξερά όγδοα χτυπήματα στα ντραμς στο let her dance των bobby fuller four (όπως το άκουσα στην καλύτερη ταινία που είδα φέτος στο σινεμά: fantastic mr fox). αξίζει να πω ότι ο φανταστικός το κάνει εδώ και καιρό αυτό. κάτι ξέρει παραπάνω.

αυτός θα είναι ο τελευταίος μου δίσκος που θα έχω τόσο βάση στα σαμπλς. από την στιγμή που άκουσα το swim, ξαναθυμήθηκα άλλα πράγματα, που είχαν ξεχαστεί μέσα μου. το swim είναι με διαφορά ο καλύτερος δίσκος που άκουσα φέτος, και είναι από τις φορές αυτές που με αναγκάζει να δω την μουσική αλλιώς, για άλλη μια φορά. ποιές ήταν οι άλλες φορές που μου συνέβη αυτό? σίγουρα με το endtroducing, σίγουρα με το rounds του four tet, σίγουρα με το madvillainy, σίγουρα με το person pitch. σαν να αλλάζει ο τρόπος που βλέπω τα πάντα γύρω μου.

-τέλος, η μόνη άμεση μη μουσική επιρροή που έχω, είναι το "ζωή: οδηγίες χρήσεως" του πέρεκ, γιατί με ώθησε στο να γίνω εμμονικός με την κατηγοριοποίηση και το classification, σαν να νιώθω ότι αν ορίσω το περιβάλλον που θα κινηθώ και το απαριθμήσω με απόλυτο τρόπο, θα μου επιστρέψει πίσω όση έμπνευση, ομορφία και δημιουργικότητα μπορώ να χρειαστώ. και εν τέλει, είναι ωραίο να είναι όλα τυχαία, αλλά νιώθω ότι είναι ακόμα πιό ωραίο όταν αποφασίζεις εσύ πότε θα επέλθει το χάος των άπειρων επιλογών. σε κάθε περίπτωση, αυτό που μου έμαθε ο πέρεκ είναι ότι η εμμονή στα μικρά πράγματα, και η πίστη ότι αυτή είναι η σωστή προσέγγιση στην καθημερινότητα, είναι πολύ πιο σημαντική από οτιδήποτε άλλο, σε οποιοδήποτε σύμπαν και να ζω.

16.7.10

πωπω

το λαστεφέμ μου λέει αυτό:

"I'm into electronic, hip-hop, experimental, psychedelic and indie, including:
MF DOOM, Panda Bear, Caribou, Sun Araw, Shuggie Otis, David Bowie, Brian Eno, Interpol, The Walkmen, Matias Aguayo, The Flaming Lips, The Zombies."

electronic, hip-hop, experimental, psychedelic, indie

πωπω, σχεδόν ακτινογραφία.

15.7.10

1994

νιώθω πως έχω φάει και έχω πιεί ΤΟΟΟΟΣΟ πολύ ανανά αυτές τις μέρες, που θα ήμουν έτοιμος για το remake του chungking express.

θα έπαιζα αυτόν που ξερνάει στο τέλος του πρώτου μέρους(από τους χαλασμένους ανανάδες)

αλλά ίσως να το έχω κάνει ήδη.

το καλοκαίρι του 2003 (ΝΑΙ,ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ,ΑΥΤΟ ΑΥΤΟ ΑΥΤΟ), είχα κανονίσει ένα απόγευμα να πάω να παίξω ποδόσφαιρο. αλλά η λαιμαργία μου για τις κομπόστες ανανά δεν με άφησε να προετοιμαστώ σωστά. έφαγα 2, μία ώρα πριν να πάω. με το που μπήκα μέσα, βγήκα έξω μετά από ένα τέταρτο και ξέρναγα σαν 8χρονος.

τι ωραία που ήταν.

ΜΕΤΡΑ!(τι να μετρήσω? τον παραλογισμό? την άρνηση?)

έχω την αίσθηση, ή μάλλον είμαι βέβαιος, ότι δεν είναι θέμα υστεροφημίας. δεν ξέρω καν κάποιον που να ασχολείται σοβαρά με αυτό. δηλαδή να τον απασχολεί και να τον προβληματίζει. πιστεύω ότι είναι περισσότερο θέμα συνδυασμού των εξής:

-απόλυτο ratio μεταξύ δουλειάς και ευχαρίστησης
-φυγοπονία
και κυρίως
-η πεποίθηση ότι όλα μπορούν να πάνε ακόμα καλύτερα, και για την ακρίβεια οτι μπορούν ιδεατά να πάνε τέλεια. ή και ονειρεμένα.

σε κάθε περίπτωση, η αναποφασιστικότητα δεν νιώθω ότι είναι μειονέκτημα. ίσως, πολλές φορές εμπεριέχει μέσα της την απευθείας κριτική για την ενδυνάμει πράξη. και αυτό την κάνει να φαίνεται ισοδύναμη με την υπευθυνότητα.

και πάλι όμως, τα ινδάλματα μου έιναι όλα συγγραφείς. και μόνο συγγραφείς. όλοι οι υπόλοιποι είμαστε πολύ πιό κάτω, νιώθω. δεν ξέρω.

--
παρόλ'αυτά
--

μετράω ανάποδα, και εύχομαι να μην μετράω για πολύ ακόμα

13.7.10

όχι άλλοι χίπηδες. όχι πιά. όχι για μένα.

έχω ενα τετράδιο, στο οποίο κρατούσα σημειώσεις όλη την χρονιά. όχι για τα μουσικά, αλλά για τα άλλα.

σήμερα στην δουλειά, έψαχνα να βρω συγκεκριμένα σχεδιαγράμματα, και ξαφνικά έπεσα στην τελευταία γραμμένη σελίδα στο τετράδιο.

γράφει:

τι έχω στο μυαλό μου?

και μετά δυο σελίδες κενό.

έγραφα έγραφα έγραφα έγραφα.

και οταν σκέφτηκα, το μόνο που βγήκε ήταν το κενό.

βαθύ και άπατο.

αλλά τέλειο.

6.7.10

ότι καλύτερο μου έχει συμβεί

το προηγούμενο σουκού ήταν εδώ δύο από τα μέλη των baby guru. εκτός του ότι τους αγάπησα, αφού πρώτα βρήκα ένα κοινό πάτερν φλωριάς μεταξύ του όμπι και μένα, και αφού περάσαμε ένα τέλειο τριήμερο, σκέφτομαι το εξής:

είναι άρρωστο το πόσο πολύ με έχει σημαδέψει αυτό το λάϊβ του edan στην γαλλία τον οκτώβριο. πίστευα ότι με το καιρό θα το ξεπερνούσα, αλλά αντίθετα, όσο πιό πολύ το σκέφτομαι, τόσο γιγαντώνεται σαν αξία μέσα μου.

καθόμουν και τους μίλαγα για το λάϊβ αυτό, και χωρίς να το καταλάβω είχαν περάσει 45 λεπτά. και το πραγματικά παράξενο είναι ότι τα έλεγα και σχεδόν δάκρυσα πάλι από την συγκίνηση. και κάθε φορά κατέληγα σε αυτό: πόσο πολύ έχω ανάγκη να λατρεύω τους εξωπραγματικούς μουσικούς, αυτούς που με το ταλέντο τους, το συναίσθημα τους και την πρωτοπορία τους με κάνουν να νιώθω ότι είμαι ποταπός και τιποτένιος. αυτούς που τους κοιτάω να παίζουν και δεν νιώθω "ε σιγά τι κάνει" αλλά σκέφτομαι "ΠΩΠΩ ΠΟΣΟ ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΣΑ ΣΚΙΛΖ ΕΧΕΙ ΜΑΖΕΨΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΑ"

θυμάμαι ότι εκείνο το βράδυ ήταν η πιό έντονη μουσική εμπειρία που έχω ζήσει. 50 λεπτά ήταν το λάϊβ, και από την πρώτη στιγμή ούρλιαζα. δεν πρέπει να σταμάτησα. το τελευταίο τέταρτο, είχα πάθει παροξυσμό ακραίο, ακρότατο. αγκάλιαζα αγνώστους, έκλαιγα με λυγμούς, έβλεπα την ζωή μου να περνά μπροστά από τα μάτια μου και πάθαινα πολλαπλά αμόκ από την έκσταση

(χαχα, μόλις θυμήθηκα το απίστευτο stand up του γούντι άλεν, που λέει για το πως θα τον πατούσε αυτοκίνητο και άρχισε να βλέπει την ζωή του να περνάει από μπροστά του. πως μεγάλωσε δίπλα στο βάλτο, πως μάζευε μαρούλια στις φυτείες, πως ενηλικιωνόταν και άλλαζε σε έναν πραγματικό ήρωα. και στο τέλος κατάλαβε ότι δεν περνούσε η ζωή του μπροστά από τα μάτια του, αλλά η ζωή του μαρτιν λούθερ κινγκ. ή του γείτονα, δεν θυμάμαι ακριβώς)

σε κάθε περίπτωση, ξέρω, και το ξέρω πολύ καλά, και με βεβαιότητα, ότι δεν πρόκειται ποτέ μα ποτέ στην ζωή μου να ξανανιώσω κάτι τόσο έντονο σε συναυλία. δεν ξέρω. εκτός κι αν τηλεμεταφερόμουν και έβλεπα τους καν το 71, ή τον μπίφχαρτ το 68.

και το κακό έιναι ότι το έχω καταστρέψει σε όλους γύρω μου. έχουν ανέβει τόσο πολύ οι προσδοκίες τους για το λάϊβ του ινταν (όποτε κι αν τον δουν), που αποκλείεται να ανταπεξέλθει η εμπειρία αυτή και να αγγίξει την υπερβολική και βουτηγμένη στην παράκρουση εξιστόρηση των γεγονότων από τα χείλη μου.

ενθουσιασμός/προσδοκίες/καταρράκωση

η ζωή μου σε 3 λέξεις.

1.7.10

γκούρου

baby guru :)