12.7.11

ότις τζάκσον τζούνιορ

τις τελευταίες 15 μέρες σχεδόν, ακούω μόνο μάντλιμπ, ασταμάτητα, και τίποτα άλλο. πηγαίνω κάθε μέρα και τρέχω και ακούω έναν ολόκληρο δίσκο, από την αρχή μέχρι το τέλος και εκεί που βλέπω τις λιπογενείς ζώνες μου να αγκομαχούν, κάθομαι και ακούω και προσπαθώ να καταλάβω τι γίνεται εκεί μέσα και γιατί νιώθω αυτά που νιώθω όταν ακούω τις παραγωγές του. δεν το νιώθω με τίποτα άλλο αυτό το πράγμα και μετά από τόσες μέρες μάλλον κατέληξα: από οτιδήποτε κι αν έχω ακούσει στη ζωή μου, ο μάντλιμπ είναι ο μόνος που με κάνει να θέλω να τρέξω σπίτι και να γίνω καλύτερος μουσικός, με ωθεί στο να αγοράζω δίσκους, να προσπαθώ συνέχεια να βελτιώνω τα μηδενικά σκίλζ μου, να διορθώνω τον ήχο μου, να ακούω τις λεπτομέρειες που δεν τις άκουγα, να επικεντρώνομαι στο τίποτα και στο άπειρο συγχρόνως. προσπαθώντας να βρω κάτι ανάλογο, μάλλον θα έλεγα ότι με κάνει να νιώθω ακριβώς όπως ο περέκ. παρατηρώ τα ασήμαντα, βλέπω τα μηδενικά πάτερνς, τα κρυμένα σύμπαντα, τους επαναλαμβανόμενους κύκλους, τις μικροσκοπικές λεπτομέρειες που μεγεθύνονται, σαν χιλιάδες μικρά χεράκια που την μία στιγμή κοιτάνε όλα προς μία κατεύθυνση και μετά πάλι μπερδεύονται και χάνονται, αλλά εκείνη η στιγμή είναι που κάνει τους ουρανούς να ανοίγουν. σαν μία συνεχόμενη κόντα, σαν να είναι όλη η μουσική του αυτό που έπρεπε να ακούγεται όταν τελειώναν τα άλλα, σαν αέναα ριπράϊζ τραγουδιών που μένουν εκεί για 2 λεπτά και εξαφανίζονται, σαν να είσαι στην πιό ψηλή πολυκατοικία στην πόλη και συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεται να είσαι εκεί πάνω για να τα δείς όλα, μπορείς και στον έβδομο όροφο και στον έκτο και στον τρίτο και στον δεύτερο και στο υπόγειο και ίσως να μην χρειάζεται να είσαι καν εκεί. σαν όλες οι ιδέες να είναι μπροστά σου, και δεν χρειάζεται να τις σκεφτείς όλες, παρα μόνο να φτάσεις στο σημείο που αποδέχεσαι ότι υπάρχουν. τίποτα άλλο. όλα είναι εκεί, ή μάλλον όλα είναι ΗΔΗ εκεί. και προσπαθείς να τα κοιτάξεις όσο πιο καθαρά γίνεται.

5.7.11

πως λύθηκε το πρόβλημα

-με τον μεταχηματιστή του πικάπ? αγόρασα άλλον, αφού έψαχνα μαγκαζί για 5 ώρες.
-με το ποδήλατο? αγόρασα, αλλά πρέπει να το πάω για σέρβις γιατί ειναι διαλυμένο. ένα τριαντάευρω όμως, τι να περιμένεις?

το πρόβλημα που λύθηκε ήταν του διαβάσματος. και της μουσικής. με το που ήρθα στο μιλάνο είχα πέσει σε βαρύ λήθαργο αδυνατώντας να διαβάσω οτιδήποτε. σαν κακό αστείο. η λύση όμως δόθηκε μέσω του απλού γραψίματος του πολ όστερ. διάβασα το invisible σε δυό μέρες, μονορούφι σχεδόν και κατάλαβα ότι ο πολ όστερ δεν μου αρέσει. εννοώ ότι παρόλο που τον διαβάζω με χαρά, είναι σαν να βλέπω μία καλογυρισμένη αμερικάνικη ταινία. θα την δω σουπερ ευχαριστά, αλλά δεν πρόκειται να νιώσω το μεγαλείο που μου σκάει με άλλα πράγματα. δηλαδή δεν ξέρω, είναι ωραίοι οι χαρακτήρες, καλογραμμένοι, η πλοκή σε κρατάει στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. αλλά με το που τελειώνει το βιβλίο, δεν ξερω. το new york trilogy ήταν καλύτερο νιώθω, ενώ το oracle night, χμμ, κάτι ίσως να μου έμεινε. όχι όμως δέος.

οπότε κατάλαβα το εξής: λατρεύω την λογοτεχνία με τις τεράστιες προτάσεις, που μπλέκονται τα βιωματικά με την καταγραφή και τα συναισθήματα με το background. γιαυό με το που διάβασα την πρώτη σελίδα από το white noise του delillo όρμησα καβλωμένος και με ευτυχία, χωρίς καν να κοιτάξω πίσω. φαίνεται να είναι απίθανο βιβλίο, μακάρι να με τινάξει τα μυαλά στον αέρα.

σκέφτομαι άρα ότι προτιμώ χίλιες φορές να διαβάζω πιντσον και να τυραννιέμαι, μέσα στο ιμπρεσιονιστικό παραλήρημα, παρά να διαβάζω ωραίες καλογραμμένες πλοκές. λατρεύω αυτό το "βγηκε στον δρόμο, θυμήθηκε το παρελθόν του, κοίταξε το εισιτήριο από το προηγούμενο βράδυ προσπαθώντας να καταλάβει τι δουλειά είχε στην τσαέπη του, όλες εκείνες οι μέρες, ζεστές μέρες, και οι φίλοι που ερχόντουσαν από όλα τα μέρη του κόσμου, και οι δίσκοι που λιώνανε, και τα βιβλία που δεν ανοίγανε, και έφτασε μέχρι το προξενείο της λιβυης για να βρει τον τζακ μαρπλ, που μιλούσαν με κρυφά μυνήματα και γράμματα εδώ και 15 χρόνια, από τότε που ήταν στην ορχήστρα νέων στο νότιγχαμ (όπου και καταφέρανε να εκτελέσουν άψογα, με τα λόγια ενός κριτικού στην daily news, το τελευταίο μέρος από τους ρουμάνικους χορούς του μπέλα μπαρτοκ) και προσπαθούσε να ανακτήσει επαφή με τον χαμένο του ξάδερφο"

κάπως έτσι, δεν ξέρω, μου αρέσει να διαβάζω προτάσεις με πολλά κόμματα και πολλές παρενθέσεις και να πονάει το μυαλό μου αποκρυπτογραφώντας, ενώ συγχρόνως να πλημμυρίζομαι από συναίσθημα. ουφ. για να δούμε.

πάνω σε αυτό, βρήκα και μία ωραία μετάφραση ποιημάτων του μπόρχες στα αγγλικά, μαζί με τα πρωτότυπα από δίπλα, σε συνεπιμέλεια του ίδιου του μπόρχες. τέλεια φάση. μαζί με αυτό βρήκα και ανατύπωση του 85, της πρώτης έκδοσης του gravity's rainbow με το γαμήστερο πορτοκαλί εξώφυλλο. θα το διαβάσω.

σε σχετικά θέματα, ξεπέρασα και το κόλλημα μου της δυσκολίας να ακούσω κάτι ωραίο. η λύση ήταν απλή. ΞΑΝΑΒΟΥΤΗΞΑ στον κατάλογο του μάντλιμπ, με μίσος και πόρωση δωδεκάχρονου. άκουω κάθε μέρα δύο φορές τα vol 5-6 του μπιτ κοντάκτα και μένω με ανοιχτό στόμα με το μεγαλείο και την έμπνευση, είναι ο πιό θεός από όλους όλους όλους όλους. είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου, θα έκανα τα πάντα να μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή αντιγράφοντας τον, κάθε μπιτ του, κάθε τρόπος του, κάθε γύρισμα, κάθε μπρέϊκ, κάθε κόψιμο, κάθε σαμπλ, κάθε μελωδία που σε κάνει να κοιτάς τον ήλιο πιστεύοντας ότι η ευτυχία είναι εκεί μέσα και μόνο εκεί μέσα και πουθενά άλλου.