κριστιαν

δεν έχω λόγια για το πόσο πολύ αγαπάω το venice του fennesz. μετά από τόσα χρόνια, όποτε το ακούω, και το ακούω πολύ σπάνια, νιώθω να με βαράνε απανωτές κλωτσιές στο κεφάλι. τόσα θαμένα πράγματα έκει μέσα, τόσοι μαζεμένοι ήχοι. το λατρεύω πολύ περισσότερο και από το endless summer ακόμα, και υπήρχε περίοδος που τυραννιόμουν για μήνες να αντιγράψω τον ήχο του. προφανώς και αποτύγχανα, με καημένο τρόπο.

όμως μαζί με τον φενέζ, ξαναέρχεται μπροστά μου το σπίτι μου στην γαλλίας, και τα διαλυμένα πρωινά του νοεμβρίου, και όλες οι μέρες που πίστευες ότι ίσως να οδηγήσουν σε μία σουπερ γεμάτη και δημιουργική χρονιά. μα όμως ποτέ δεν γινότανε, τίποτα σχεδόν. και κάθε φορά που σκέφτομαι τον νοέμβριο σκέφτομαι τις αόρατες πόλεις του καλβίνο. και τις προσδοκίες. όλες μαζί. αλλά το σπίτι, πωπω, λίγες φορές νοσταλγώ σπίτια μου, συνήθως νοσταλγώ σπίτια που μένανε φίλοι μου. 

θυμάμαι τον φενέζ στο ροζ εξώφυλλο του γουάϊρ, απελπιστικά όμορφος και με σοκαριστικά σνομπ ύφος. έτοιμος για ειδωλοποίηση. και δεν δυσκολευτηκα καθόλου τότε. θυμάμαι όλα τα γουάϊρ, θυμάμαι εκείνο το τάπερ με τους ανιμαλ κολεκτιβ το 2003, ουφ. 


πόσο προβλέψιμος πιά. 


a future's hinting at itself


//


επίσης, ο κρίστιαν, σήμερα μιλήσαμε, είχαμε καιρό. αυτός ο κρίστιαν, πωπω, μου έλειψε. πόσο καιρός πέρασε?


//


είναι τέλειο το μιλάνο, προσπαθώ να καταλάβω τι θέλω ακριβώς να γίνει, ίσως κάτι να γίνεται ούτως ή άλλως, αλλά πρέπει κάποια μέρα να σταματήσω να τυραννιέμαι για να κατανοήσω και να κατανοώ. δεν είναι και ότι πιο εύκολο πάντως.


//


απότι διάβασα το καλοκαίρι, πιό πολύ έμεινε στο κεφάλι μου εκείνο το μικρό κείμενο του τόμας μπέρνχαρντ για την αυστρία. ήταν μέσα στο μίμο των φωνών. ήταν ένα τεράστιο σοκ. τώρα το κατάλαβα. 


//


θέλω να κοιμηθώ και να δω στον ύπνο μου εκείνο το adventure που ειχα δει πριν απο 7-8 μήνες. την βιβλιοθήκη του ζορζ περέκ, που ήταν κατι ανάμεσα στο space quest και στην βιβλιοθήκη της βαβέλ του μπόρχες


//


η απειρία των εκδοχών.