tag:blogger.com,1999:blog-90226862224644809772024-03-18T04:03:59.472+01:00λάρυγγαςμελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.comBlogger659125tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-11152164103414770562022-07-21T14:37:00.005+02:002022-07-21T14:37:55.007+02:00τι χρώμα<div style="text-align: left;"><span style="font-family: Courier Prime;">νιώθω ότι θα έκανα τα πάντα για να καταλάβω τι ένιωσα το 1997, ένα απόγευμα του Φεβρουαρίου, (μπορεί και Ιανουάριος), που γύρισα σπίτι από τα αγγλικά και είδα στο MTV ένα βιντεοκλίπ των blur που δεν το είχα ξαναδει ποτε και δεν ήταν ένα τραγούδι που το ήξερα, και χωρίς να έχω ιδέα για καινούριο τους δίσκο ή οτιδήποτε, απλώς άκουσα αυτό το καινούριο τραγούδι και δεν καταλάβαινα τι έβλεπα. <br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">νιώθω ότι θα έκανα τα πάντα, τόσο για να καταλάβω, όσο και για να ξανανιώσω έτσι μάλλον.<br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">δεν με νοιάζει αν θα νιώσω ή όχι.<br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">νοιάζομαι και νιώθω. <br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">το νοιάζομαι θέλει όντως όμικρον γιώτα.<br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">το νιώθω θέλει μόνο γιώτα.<br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">είμαι σίγουρος ότι το έχω δει και το νιώθω γραμμένο με όμικρον γιώτα.<br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">σε κάθε περίπτωση, δεν νομίζω ότι είμαι σίγουρος για πολλά πράγματα, αλλά είμαι σίγουρος ότι η νοσταλγία είναι ένα μέρος που είναι όλα ζεστά και γαλήνια, και κάποιος σε φωνάζει ψιθυριστά να κάτσεις εκεί χωρίς να χρειαστεί να πας οπουδήποτε αλλού. <br /></span><span style="font-family: Courier Prime;">είναι 1997 και είναι απόγευμα </span></div>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-48540291342583358802018-12-20T01:02:00.001+01:002018-12-20T01:02:53.277+01:00σε κάθε, κάθε, ΚΑΘΕ περίπτωση<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">είναι σαν να εχουν ήδη περάσει χίλια χρόνια και να κάθομαι να τα κοιτάω από μία πλευρά του δωματίου, και το φως εκεί ακριβώς είναι όπως οι λάμπες που σταμάτησαν απότομα να δουλεύουν και είσαι στο σκοτάδι, αλλά ξέρεις ότι θα ξαναδουλέψουν από στιγμή σε στιγμή οπότε προσπαθείς να μην στεναχωρηθείς και τόσο, και απλώς να το δεις καθαρα. αστοχία υλικού. καθυστέρηση. η ζωή συνέβηΚΕ. όπως ακριβώς έπρεπε να συμβεί. κάθε φορά, κάθε μικρή προσπάθεια, κάθε μικρή δοκιμή για κάτι άλλο, έρχεται και συντρίβεται, μία αληθινή απόδειξη της παραδοξότητας του όλου. και για πάντα επανάληψη, αλλά μόνο των αρνητικών, όλα τα θετικά σημεία χάθηκαν, σαν το φάσμα να πιάνει μόνο το μείον άπειρο μέχρι το μηδέν, και το όριο να ορίζεται σε διαστάσεις που δεν αφορούν το συγκεκριμένο πλαίσιο.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ουφ.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ουφ.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και πάλι, κάθεσαι και δοκιμάζεις να τα βάλεις σε μία σειρά, γιατί πιστεύεις ότι αυτό ακριβώς είναι που θα τα κάνει να δουλέψουν προς μιά αληθινή κατεύθυνση ειλικρινέστατης αιτιατότητας, αλλά και πάλι, σε κάθε δεύτερη δοκιμή βλέπεις μόνο τοίχους που γιγαντώνονται, και μικρά παιδιά που δεν ξέρεις που να τα βάλεις και τι να τα κάνεις, και όλα τα χρώματα της αρνητικότητας έρχονται με μίσος κατα πάνω σου αλλά δεν ξέρεις που στ'αλήθεια να πας να κρυφτείς και στο τέλος κάθεσαι και τα κοιτάς, σαν μια πινακίδα που κάποτε έδειχνε μία συγκεκριμένη πληροφοριά, που ενώ την θυμάσαι, είσαι σίγουρος ότι ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι φτιαγμένο από υλικά σχεδόν απτά, που ξεκίνησαν να θρυματίζονται μπροστά σου.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και κάθεσαι και τα κοιτάς.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και κάθεσαι και ζητάς από τους γύρω σου να τα κοιτάξουν μαζί σου, αλλά κανείς δεν κάθεται, και δεν μπορείς να τους κατηγορήσεις για αυτό.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ο αληθινός πόλεμος άρα: αιτιατότητα εναντίον τυχαιότητας, ντετερμινισμός εναντίον καταπίεσης.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">σε κάθε περίπτωση, θάνατος.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ΘΑ ΝΑ ΤΟΣ</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-42341873823788380392018-04-26T15:08:00.001+02:002018-04-26T15:08:42.484+02:00ενδιάμεσα<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ξεκινάς να περπατάς στην ζέστη και στην πορεία το μετανιώνεις, ίσως και χίλιες φορές. είναι σίγουρο πως όλες οι αποφάσεις, κάτω από τετοιες συνθήκες, θα ειναι αν όχι εκατό τοις εκατό λάθος, σίγουρα πολύ πολύ πολύ λάθος, σε καποια σημεία, ή ακόμα χειρότερα, λίγο λάθος σε όλα τα πιθανά σημεία. αλλά παρ'όλ'αυτά, συνεχίζεις να περπατάς στην ζέστη, γιατί στο κάτω κάτω, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου, και αναγκαστικά ξεκινάς να τα απαριθμείς ενώ τα σκέφτεσαι (ή ακόμα και ανάποδα). σκέφτεσαι, ότι ίσως να ήταν χειρότερο να κάθεσαι ακίνητος σε αυτή τη ζέστη, σκέφτεσαι ότι υπάρχουν σίγουρα άνθρωποι που ειναι αναγκασμένοι να δουλεύουν κάτω από αυτή τη ζέστη, και έτσι δεν έχει κανένα νόημα να συνεχίσεις να απαριθμείς, πόσω μάλλον να σκέφτεσαι. απλώς συνεχίζεις να περπατάς. αλλά το ξέρεις ότι είναι λάθος, το ξέρεις καθώς νιώθεις τα πόδια σου να ακουμπάνε το ένα το άλλο, καθώς και τα δύο χέρια ξεκινάνε να ιδρώνουν συγχρόνως, πάντα σε σημεία που δεν πίστευες ότι μπορεί να υπάρχει ιδρώτας, ούτε καν πόροι που θα μπορούσανε να βγάλουνε ιδρώτα, αλλά μετά ξαναθυμάσαι ότι όλο σου το σώμα είναι γεμάτο τρύπες και χαραμάδες, και προσπαθείς να αποφύγεις τα κλισέ, συνεχίζεις να περπάτας και σκέφτεσαι ότι σίγουρα θα ήταν χειρότερο να είσαι ένας ανθρωπος με συγκαταβατικό τόνο προς όλους τους άλλους ανθρώπους και προς όλες τις πιθανές καταστάσεις, γιατί καθε φορά η ευθύνη με έναν μαγικό τρόπο θα μετακυλιόταν προς τα κάπου αλλού, και όχι στην γαμημένη δικιά σου απόφαση να βγεις και να περπατήσεις κάτω από αυτή την ζέστη. επίσης, δεν ξερεις αν η σωστή έκφραση είναι μέσα στην ζέστη ή κατω από την ζέστη, αλλά η εικόνα μίας τεράστιας λάμπας που εκπέμπει ανυπολόγιστα ποσά υπέρογκης θερμότητας πάνω από το κεφάλι σου, για κάποιο λόγο σε καθησυχάζει, γιατί όπως όλα τα πράγματα που έρχονται από πάνω σου, ή μαλλον σε κοιτάνε από πάνω, όλα όλα όλα, έχουν να κάνουν με φοβερά βολικά αρχέτυπα μετακύλησης της ευθύνης σε κάτι αφηρημένο και μάκρινο, έτσι όλοι είναι χαρούμενοι, και απλώς σταματάς να σκέφτεσαι και κοιτάς τα πόδια σου να μπαίνουν σε σειρά το ένα μπροστά και πίσω από το άλλο, μέχρι που φτάνουν σε πλάγια παράταξη, και τότε καταλαβαίνεις ότι όλα ήταν πάλι ένα τεράστιο τεράστιο τεράστιο λάθος, άλλη μια αποτυχία.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-60036298706435221662018-04-26T12:05:00.001+02:002018-04-26T12:08:05.919+02:00όλες οι γωνίες<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">ναι, αλλά σταλήθεια, δοκίμασες ποτέ να τους μιλήσεις? δοκίμασες να ρωτήσεις ποιά είναι η θέση τους σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα? το μόνο σίγουρο είναι πως κανείς, κανένας, δεν ενδιαφέρεται για κανέναν άλλον, εκτός κι αν είναι ενα πλιμπ μέσα στην αιωνιότητα, σαν να είναι μισή σταγόνα από ένα υγρό που έχει κολλήσει στην μπλούζα σου αλλά δεν ξέρεις τι υγρό είναι αυτό, και νιώθεις ότι μπορείς να καταλάβεις από το χρώμα, και σκέφτεσαι "οχι, δεν θα βάλω την γλώσσα μου για να καταλάβω", και το μυρίζεις, και δεν καταλαβαίνεις, γιατί σταλήθεια είναι ότι πιο δύσκολο να καταλάβεις, και στο τέλος βγάζεις μισό εκατοστό της γλώσσας σου από το στόμα, σαν να πιστεύεις ότι όσο λιγότερο τόσο μικρότερο το πιθανό κακό, αλλά δεν έχει καμία σημασία, γιατί πάλι δεν καταλαβαίνεις, και όλοι κάνουν το ίδιο πράγμα συγχρόνως, όλοι οι άνθρωποι συγχρόνως το ίδιο, προσπαθούν να καταλάβουν την ουσία μέσω εξωτερικών κριτηρίων, που είναι τόσο διφορούμενα και εκτός πραγματικότητας, που το μόνο που μένει στο τέλος είναι μια εκθετικά αυξημένη πολυπλοκότητα, σαν να προσπαθούν χιλιαδες άνθρωποι, διαφορετικοί από τους πάραπάνω εννοείται, όλοι με καμμένες καρβουνιασμένες γλώσσες, να καταλάβουν τι έχει μέσα στο φαγητό που μόλις βάλανε στο στόμα τους, σαν να έχει κάποιο νόημα, σαν να προσπαθούν να βρουν κάποιο νόημα στα μερικά δευτερόλεπτα που θα μείνει το φαγητό μεσα στο στόμα πριν να αρχίσει βασανιστικά να κατεβαίνει στον ισοφάγο, και ποτέ δεν αλλάζει τίποτα, μόνο αν κάποιος κατάφερνε να έβλεπε σταληθεια πως λειτουργουν συγχρονισμένα όλοι οι ισοφάγοι μαζί, και τους έφτιαχνε μία ωραία γωνία για να τους κοιτάει, αλλά ακόμα και τότε, σαν μέρος πάντα της αυξημένης πολυπλοκότητας, οι μισοι που θα τους κοιτούσαν πάλι δεν θα ήταν σίγουροι. όπως κανένας δεν υπήρξε ποτέ σίγουρος, ποτέ σίγουρος για τίποτα απολύτως, ποτέ ποτέ ποτέ.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-60482448103253899822018-04-26T11:55:00.000+02:002018-04-26T11:55:26.327+02:00πως ομως<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">πως ορίζεται ακριβώς η ένταση μίας προσπάθειας? με το αποτέλεσμα? με την ένταση της σκέψης οτι προσπαθείς? ή με τις ώρες που θεωρείς ότι καταγραφονται σαν πραγματικός χρόνος? κατηφορίζεις μερικούς δρόμους, και κάθε φορά, οι δρόμοι θα σε έφερναν εκεί ούτως ή άλλως, χωρίς να θέλεις να το κάνεις στ'αλήθεια, σαν αόρατη συμμετοχή από την πλευρά σου. είναι αληθινή προσπάθεια όμως σε αυτή την περίπτωση? ποιές συνήθειες κατάφεραν να μπουν μέσα στην καθημερινή διαδικασία, που μετά από αιώνες δισεκατομμύρια χρόνια και εβδομάδες έγινε απλώς μία ανεπαίσθητη αντίδραση σε ένα δεδομένο ερέθισμα? υπάρχουν ολόκληρες μέρες που σκέφτομαι ότι θα ήθελα όλοι αυτοί που ορίζονται σαν εχθροί μου να εξαφανιστούν, όχι να πεθάνουν, ούτε να κρυφτούν, ούτε να πάψουν να υπάρχουν, ούτε να φύγουν από μπροστά μου, απλώς να λάβουν μέρος σε έναν τεράστιο αφανισμό, και όχι απλώς να λάβουν μέρος, να ειναι πρώτοι πρώτοι σε αυτό, σαν τις ομάδες των ανθρώπων στην βενετία που μπαίνουν κάθε φορά στο βαπορέτο, και φτάνει η στιγμή και λέει ένας "στοπ, οι υπόλοιποι με το επόμενο", και θα ήθελα μέσα σε αυτό το βαπορέτο να είναι όλοι αυτοί που θα συμμετάσχουν στον αφανισμό, και δεν με ενδιαφέρει αν θα τα καταφέρουν, αλλά θέλω να τους δω να προσπαθούν. ίσως εκεί να είναι όλο, οι προσδοκίες μου για μένα και την σχέση μου με τους άλλους, ή μαλλον το ανάποδο, οι προσδοκίες μου για την εικόνα που έχουν οι άλλοι για μένα, σε συνδυασμό με τις αληθινές πράξεις, ίσως αυτό να ορίζει την προσπάθεια. άλλα και πάλι, δεν είμαι καθόλου σίγουρος για την ένταση.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-46340361388385101352018-04-26T11:49:00.000+02:002018-04-26T11:49:04.399+02:00βήματα<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">με ποιον τροπο ξεκινας να βαζεις καθε μερα διαφορετικες φράσεις στο λεξιλόγιο σου? σκεφτομαι, εννοω, υπαρχει καποια συγκεκριμενη διαδικασια? πως ειναι το συναισθημα να καταλαβαινεις πως σιγα-σιγα, εδω και μερικες βδομαδες αναφερεις μια λεξη περισσοτερες φορες απ'οτι παλιά? ειναι σαν να εχεις προσπαθησει να μπεις σε ενα δασος, να σκεφτεσαι να κατσεις πανω σε ενα κλαδι, το κλαδι να πεφτει, μετα να το κρατας μαζι σου, και στη συνεχεια το ίδιο, μέχρι να καταλαβαίνεις οτι χάθηκες, και ότι ο μόνος τρόπος να βγεις από το δάσος είναι αν μπορέσεις να βάλεις τα κλαδιά στην θέση τους, την αρχική τους θέση.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-32039001708146590232017-10-10T12:19:00.001+02:002017-10-10T12:19:48.648+02:00ο ριντ και ο τσιπ στην ελλάδα<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">τι θα κανανε ο ισμαιλ ριντ </span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και ο τσιπ ντελανι αν ηταν</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">στην ελλαδα?</span></div>
<div class="p2">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">δεν θα τους ποδοπατουσαν </span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">οι ορθοδοξοι</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και οι ατονιστες?</span></div>
<div class="p2">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">κι ενω αυτοι θα ψαχνανε τα βηματα (ιχνη)</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">του ρανελιν</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">στο αγιο ορος θα τους βαζανε</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">εγκλειστους</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και κουρεμενους</span></div>
<div class="p2">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">γιατι τα βηματα τους εδω θα άφηναν</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">τρεις φορες σημαδια</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και στα εξαρχεια</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">στα πεζοδρομια</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">στα αυτοκινητα </span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">στους καδους</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">στα υποστεγα</span></div>
<div class="p2">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και δεν θα μένανε άραγε να ψάχνουνε</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">που έπεσε ο ζενέτος?</span></div>
<div class="p1">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και αν την λίμνη στην Ηρώδου Αττικού</span><br />
<span style="font-family: "courier new", courier, monospace;">την γεμίζουνε κάθε πρωί με αίμα?</span></div>
μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-50959067610931500632017-07-26T11:38:00.002+02:002017-07-26T11:38:49.733+02:00εντός χαρακτήρα, εντός καθρέφτη<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">[...]αλλά συγχρόνως είπα στον εαυτό μου πως έχουμε πάντα πολύ μεγάλες απαιτήσεις απ'όλους και απ'όλα, τα πάντα μας φαίνονται ανεπαρκή, ατελή, ερασιτεχνικά, τίποτα δεν μας ικανοποιεί. η νοσηρή μου τελειομανία είχε βγει άλλη μία φορά στην επιφάνεια. απαιτούμε πάντοτε από τους άλλους το ανώτατο, το πληρέστατο, το πλέον θεμελιώδες και ασυνήθιστο, και αρρωσταίνουμε κυριολεκτικά, επειδή αυτό που κυριαρχεί είναο το κατώτερο, το επιφανειακό και το συνηθισμένο. μια τέτοια στάση δεν προωθεί τον άνθρωπο, αλλά τον σκοτώνει. βρίσκουμε σε κάθε βήμα μας την παρακμή, ενώ ελπίζουμε στην άνθηση, βλέπουμε παντού την απελπισία, ενώ έχουμε μέσα μας την ελπίδα - αυτό είναι το λάθος μας και η δυστυχία μας. απαιτούμε παντοτε τα πάντα, ενώ φυσικά εκείνα που μπορούμε να ζητήσουμε είναι ελάχιστα, κι αυτό μας καταθλίβει. θέλουμε να δουμε κάποιον άνθρωπο να φτάνει στην κορυφή του βουνού, κι αυτός τσακίζεται ήδη στους πρόποδές του. θέλουμε να κατακτήσουμε τα πάντα, και δεν κατακτούμε απολύτως τίποτα. έχουμε από τις εαυτούς μας πολύ μεγάλες απαιτήσεις και δεν παίρνουμε διόλου υπ'όψη μας την ανθρώπινη φύση, που δεν είναι φτιαγμένη για πολύ μεγάλες απαιτήσεις. το παγκόσμιο πνεύμα υπερτιμά κατά κάποιον τρόπο το ανθρώπινο πνεύμα. αποτυγχάνουμε πάντα, επειδή τοποθετούμε τους στόχους μας μερικές εκατοντάδες τοις εκατό ψηλότερα απ'ό,τι αναλογεί στο μπόι μας. κι έτσι βλέπουμε, όταν βλέπουμε, παντού όπου κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας, μόνο αποτυχημένους που έχουν βάλει πολύ υψηλούς στόχους. όμως από την άλλη, σκέφτηκα, που θα φτάναμε αν θέταμε πολύ χαμηλούς στόχους?[...]</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">τόμας μπέρνχαρντ, μπετόν, σελίδα 100-101, μετάφραση αλέξανδρου ίσαρη, εκδόσεις βιβλιοπωλείον της εστίας.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-55363959154252937612017-07-09T22:13:00.001+02:002017-07-09T22:15:52.175+02:00ούτε φέτος<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">ας υποθέσουμε οτι θα προσπαθήσω να βάλω τα πράγματα σε μία σειρά, όποια σειρά και αν είναι αυτή:</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">προχθές, πάλι κάπου ανάμεσα σε ένα σημείο που δεν με παίρνει ο ύπνος από την υπερένταση και δεν με παίρνει ο ύπνος από το άγχος και τις τύψεις, συνειδητοποίησα το εξής:</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή που με κάνει πιό χαρούμενο από την σκέψη ότι σιχαίνομαι τους άλλους ανθρώπους, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, και επίσης, δεν μπορώ να θυμηθώ καμία στιγμή στη ζωή μου που να ήθελα να μοιραστώ απευθείας την χαρά μου με κάποιον. χμμμ. </span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">όμως, η πραγματική συνειδητοποίηση ήταν λίγο πιο πέρα: παρόλο που σιχαίνομαι τους ανθρώπους (με πρώτο πρώτο εμένα προφανώς), για κάποιο λόγο (ο οποίος μάλλον είναι εντελώς μπροστά μου και δεν τον βλέπω καθαρά), έχω στηρίξει κάθε υποψία χαράς και εδραίωση κάποιου επιτεύγματος, πάντα σε σχέση με το τι κάνουν οι άλλοι, και αυτό εκφράζεται μέσα από την πιό αγνή του μορφή, που δεν είναι τίποτα άλλο από απλή ζήλια και φθόνο και ζήλια και φθόνο, από αυτήν την ζήλια που σε κάνει να μη μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ, γιατί ξεκινάει να σου καίει το στομάχι και έπειτα απλώνεται συνέχεια σε όλες τις κατευθύνσεις συγχρόνως. </span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">ότι καλό κι αν έχω κάνει στη ζωή μου, πάντα το συγκρίνω με κάτι καλύτερο που έκανε κάποιος άλλος, και απευθείας το μειώνω, τα πάντα τα πάντα τα πάντα, από τα πιό απλά μέχρι τα πιό μεγάλα.</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">όχι μόνο τραγούδια και δίσκους και συναυλίες δηλαδή. αλλά και το γεγονός ακόμα ότι έχω παιδί, παντα σκέφτομαι "ναι αλλά αυτός δεν έχει παιδί, έχει πάρει σίγουρα πιό σωστή απόφαση από μένα", αλλά και ανάποδα, αν δεν είχα παιδί σίγουρα θα σκεφτόμουν "να δες αυτός, έχει παιδί όμως, πόσο πιό σωστός είναι στις αποφάσεις του από μένα"</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">νιώθω ότι δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεφύγω από αυτό, μέχρι πρόσφατα πίστευα με σιγουριά ότι είναι ο αγνος επαρχιωτισμός που έχω μέσα μου που φταίει, αλλά αλήθεια δεν ξέρω τελικά, αλήθεια δεν ξέρω, και δεν ξέρω καν από που να το πιάσω. έχω φτάσει σημείο να είναι οι μέρες αβάσταχτες, σε συνδυασμό με καθυστέρηση στον τρόπο εργασίας, με αφόρητη ζέστη, με κιλά που ανεβοκατεβαίνουν (πάλι οι άλλοι και ο καθρέφτης εδώ, στην πιό κάθετη μορφή τους μάλλον, σίγουρα μάλλον), και ως εκει στο άπειρο.</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">ο θαυμασμός μου για ανθρώπους είναι απλώς μία ζηλία που απλώς έχει μείνει για πάντα στον έρωτα και στην αγάπη και δεν έφυγε ποτέ από εκεί, ή και το αντίθετο. </span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">η ζήλια και ο φθόνος είναι σαν να κουβαλάω πάντα μαζί μου τέσσερις παραμορφωτικούς καθρέφτες και να κοιτιέμαι μέσα τους και κάθε φορά να πιστεύω ότι ο επόμενος θα δείξει την πραγματικότητα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι έχω τον έναν να κοιτάζει τον άλλον. </span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">το μίσος μου για τους ανθρώπους είναι μάλλον μίσος για την ανικανότητα μου και την αληθινή έλλειψη αυτοσεβασμού, και κυρίως βλαβερή και επικινδυνη ανασφάλεια, που ενώ θα μπορούσε να απογειωθεί σε εδάφη στέρεα, απλώς έρχεται κάθε φορά και συγκρούεται με έναν εγκέφαλο αληθινό πουρέ. σαν πάπλωμα που ενώ φαινεται απαλό, όταν το σκεπάζεσαι δεν μπορείς να το ξεκολλήσεις από πάνω σου.</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και τέλος, ακόμα δεν έχω συνηθίσει στην αθήνα, και το πιό σοβαρό ερώτημα ή/και ζήτημα δεν είναι το αν εχω συνηθίσει την ιδέα της ελλάδας, αλλά αν έχω συνηθίσει την ιδέα της πατρότητας, και αυτό είναι το πιό δολοφονικό από όλα. </span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">ακόμα δουλεύω τον δίσκο, και μάλλον με δουλεύει αυτός, γιατί κάπου μέσα σε όλα αυτά, προχθές έσπασα ένα κόκκαλο στο πέλμα μου, ή μάλλον στην πάνω πλευρά του πέλματος, δηλαδή στο πόδι μου, και τις 3 επόμενες συναυλίες θα τις κάνω αναγκαστικά ημικαθιστός, και δεν ξέρω καν πως θα μπορέσω να δουλεψω όπως πρέπει στο σπίτι, αλλά ναι, ας χάσω ακόμα αλλές εκατόν εβδομήντα νύχτες σκεφτόμενος πόσο καλύτεροι και πόσο πιό υγιείς και πόσο πιό άνετοι με τα λεφτά τους και πόσο πιό λεπτοί και πόσο πιο χαρούμενοι και πόσο πιό ανέμελοι είναι όλοι οι άλλοι, μέχρι να μπλεχτούν τα όνειρα μου με την ζωντανή ζωή μου, όποια κι αν είναι αυτή, μέχρι να γίνουν ένα όλοι οι φόβοι μου με όλες τις ανικανότητες μου, μέχρι να είναι όλο αυτό ένα, ένα μεγάλο μαζεμένο τίποτα, και απλώς να βουτάω μέσα του και να νιώθω τα πάντα, δηλαδή να νιώθω μία τεράστια τεράστια αποτυχία, η οποία για πρώτη φορά θα τρώει εμένα αντί να την τρώω εγώ.</span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">και ίσως μετά ξυπνήσω και δεν χρειαστεί να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να σκέφτομαι ότι ξύπνησα και είμαι μέσα στο τζιαρντίνι πούμπλιτσι για πάντα.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-52333619690546082122017-06-22T08:28:00.000+02:002017-06-22T08:28:28.751+02:00επιτευγματα/προτάγματα/κατορθώματα/επιδεξιότητες/ικανότητες<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-ακόμα και αν τα έβαζα όλα σε μία στοίβα, δεν θα έφτανα ούτε στον πρώτο όροφο, ίσως και πιο χαμηλά</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-αν ξεκινούσα να μετράω, σκεφτόμενος ένα-ένα από αυτά, θα έφτανα το πολύ μέχρι το 14, ίσως και νωρίτερα</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-αν αντιστοιχούσα για κάθε ένα από αυτά ένα πραγματικό πρόσωπο, θα κατάφερνα να σχηματίσω περίπου 20, φτάνει να υπολόγιζα και μη αρτιμελείς ανθρώπους στο σύνολο</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-αν τα έβαζα στο κρεβάτι να κοιμηθούν μαζί μου, σίγουρα θα τα πλάκωνα εγώ αυτά και όχι αυτά εμένα, και κάθε βράδυ το ίδιο, και κάθε βράδυ με διαφορετικό τρόπο</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-αν έκανα την τελευταία προσπάθεια να αλλάξω κάτι, θα άλλαζα μόνο τις διαδικασίες, τις λεπτομέρειες δηλαδή των ενεργείων, αλλά σε καμία περίπτωση τις ίδιες τις πράξεις.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-και ακόμα και αν δοκίμαζα να τις υπολογίσω και αυτές, σαν να είναι κάτι ξεχωριστό και όχι ένα απλό υποσύνολο, πάλι δεν θα είχε νόημα.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-και πότε έχει νοημά τελικά στα αλήθεια?</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-ίσως το αγνό αγκρέσιβνες να είναι ένας σκοπός από μόνος του, ίσως το επόμενο βήμα είναι οι εχθροί να γίνουν αληθινά αληθινοί και χειροπιαστοί και τότε να υπάρχει πραγματικός λόγος έντασης.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-δηλαδή έχει πολύ ακόμα από αυτό? ως πότε?</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-27311549636408693572017-06-12T18:16:00.001+02:002017-06-12T18:16:21.148+02:00δυο παρομοιωσεις<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">το να βλεπεις το παιδι σου να παιζει με προφυλακτικα ειναι σαν να βλεπεις κουνουπι να παιζει με ταμπλετες. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ή σαν να βλεπεις ψάρι να παλεύει με απόχη.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-64994775372204164882017-06-10T18:33:00.001+02:002017-06-10T18:33:39.740+02:00αριεμ / αντόρνο μπένγιαμιν βαλερύ μαλαρμέ ντεγκά<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">οι αριεμ είναι μολις ενα γραμμα αποσταση απο τον αρτιεμ. παραξενο που δεν το ειχα παρατηρησει ποτε. σκεφτομουν προχθες οτι το crazy (που ειναι διασκευη σε τραγουδι των pylon) και το can't get there from here, εχουν διαλυσει τοσο πολυ στα βαθια τον εγκεφαλο και το ποιος ειμαι, ειναι σχεδον σοκαριστικο, σιγουρα ισως. χμμμ. ο αποστολης λαζαριδης μου ειχε γραψει μια κασετα αριεμ, μαλλον εχω αναφερθει ξανα σε αυτο, που την ειχε ονομασει singles collected, που ηταν δικια του συλλογη, και οχι η λετζιτ συλλογη singles collected, και ειναι μαλλον στα 4-5 καλυτερα πραγματα που εχω ακουσει στη ζωη μου, ή μαλλον ψεμματα, ειναι στα 3-4 πιο αγαπημενα μου. ετσι πιο σωστα. μου εδωσε την ιδια μερα αυτη την κασετα και αλλη μια, το unplugged των nirvana, και ηταν 1994, τελη 1994. χμμμ.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "Courier New", Courier, monospace;">// </span><br />
<span style="font-family: "Courier New", Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "Courier New", Courier, monospace;">*εδω ο αντόρνο, υιοθετώντας το αντίστοιχο σημείο του δοκιμιου του μπένγιαμιν, αναφέρεται στην περίφημη απάντηση του μαλαρμέ σε ένα σχόλιο του εντγκάρ ντεγκά, όπως μας το παρουσιάζει ο πωλ βαλερύ στο δοκίμιο του για τον τελευταίο: "τι καθήκον! αφιέρωσα όλη μου την μέρα σε ένα από τα ευλογημένα αυτά σονέτα και δεν κατάφερα να κάνω καμμία απολύτως πρόοδο. κι όμως, δεν μου λείπουν οι ιδέες. είμαι γεμάτος απο τέτοιες. στην πραγματικότητα είχα υπερβολικά πολλές". και ο μαλαρμέ απαντά: "μα αγαπητέ μου ντεγκά, η ποίηση δεν γίνεται από ιδέες, <i>αλλά από λέξεις".</i> </span><br />
<span style="font-family: "Courier New", Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: "Courier New", Courier, monospace;">[από το walter benjamin: "για το έργο τέχνης, τρία δοκίμια", εκδόσεις πλέθρον, σελ. 173, σχόλιο του μεταφραστή, αντώνη οικονόμου]</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-59567746579202766872017-06-09T13:23:00.000+02:002017-06-09T14:01:31.385+02:00κι εφαγα τοσες πολλες τσιχλες που μου ήρθε αληθινη εκρηκτικη διάρροια<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">ασταμάτητα ομως, και συνεχιζω να το κανω (εννοω το να τρωω τσιχλες πολλες μαζι), ενω ξερω οτι ειναι λαθος. μαλλον φταιει η ασπαρταμη, δεν ξερω. εχω παθει το ιδιο, το 2004, καπου εκει, στην βεροια, στο σινεμα, το σταρ, εφαγα ενα κουτι χολς σε 4 λεπτα, και δεν προλαβα στο διαλειμμα να παω μεχρι το σπιτι, και μου εφυγαν λιγα λιγο πριν περασω το περβαζι του σπιτιου. not my proudest moment, σε καμια περιπτωση. </span><br />
<div>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">αλλα απο την αλλη, υπαρχουν στιγμες που σκεφτομαι οτι ισως να ειναι καλο ολο αυτο, σαν μικρη υπενθυμιση, σαν ενα προταγμα μαλλον, οτι δεν ειναι σωστο να μπουκωνω το στομα μου με δεκαδες δεκαδες τσιχλες ασταματητα ασταματητα ασταματητα</span></div>
μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-4919212511979422502017-06-02T10:23:00.002+02:002017-06-02T10:23:53.355+02:00αληθινά 34 στα 35<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">χθες το βράδυ, αφού ξαναέφαγα με τύψεις, κάπου εκεί που προσπαθούσα να ετοιμαστώ για να κοιμηθώ, ότι κι αν σημαίνει "ετοιμάζομαι για ύπνο", σε κάθε περίπτωση, κατάλαβα ότι μπήκε μία ολόκληρη βλεφαρίδα στο μάτι μου, και πήγα στον καθρέφτη, για να δω σε ποιο σημείο ακριβώς του ματιού μου είναι, και κοιτούσα και ξανακοιτούσα, και το μόνο που έβλεπα ήταν ότι τα μάτια μου είναι μικρά, είναι αληθινά μικρά, και μικραίνουν κάθε μήνα και περισσότερο, και το συναίσθημα να κοιτάς όλη αυτή την περιοχή από κοντά είναι σαν να κρατάς στο χέρι σου χάρτινη σακούλα από σουπερμάρκετ που είχε φράουλες μέσα, και οι φράουλες σιγα σιγά μουχλιάσανε, και η σακούλα έχει αρχίσει να μαζεύει και να μαζεύει, και ξέρεις τι θα βρείς μέσα, ή μάλλον, μπορεί και να μην ξέρεις τι θα βρείς μέσα, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ανοίγεις την σακούλα να κοιτάξεις, σχεδόν σαν τις φράουλες του σρεντιγκερ ας πούμε. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">όμως τα μάτια μου τα έβλεπα μπροστά μου, και παρόλο που μίκραιναν, ήξερα ότι έρχεται δύσκολο βράδυ, όπως κάθε βράδυ σχεδόν, αλλά ειδικότερα τα βράδια που έβαλα τις τύψεις στην τσέπη μου και έφαγα βλέποντας κερμπ, και αναγκαστικά άρα, έβαλα πολύ βαθιά τον δείκτη μέσα στο μάτι μου, σάρωσα στην ουσία όλη ακριβώς την στρογγυλά κυρτή επιφάνεια του ματιού μου μέχρι να νιώσω οτι ακουμπάω την βλεφαρίδα που βρέθηκε σε λάθος σημείο, και τελικά την έβγαλα, αφού πέρασε ένα ολόκληρο εικοσάλεπτο ενόχλησης και ήπιας οδύνης.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και δεν είναι απλώς εικοσάλεπτο, γιατί ξύπνησα, και ακόμα πονάει το μάτι μου, αν ήταν οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος μου και το πείραζα για τόση πολλή ώρα σίγουρα θα μελάνιαζε.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και αναγκαστικά, σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει ανώτερο όργανο στο σώμα μου από την μύτη μου, γιατί ότι κι αν της κάνω εδώ και τόσα άπειρα χρόνια, τίποτα δεν βγαίνει προς τα έξω, και αναγκαστικά μαζεύονται όλα τα βάρη της και οι στεναχώριες της προς τα μέσα, και ούτε καν μπαίνει στην διαδικασία να εξωτερικεύσει αυτά που της συμβαίνουν.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">όπως θα έπρεπε να κάνω κι εγώ μάλλον.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-79408324713371540072015-11-19T21:48:00.002+01:002015-11-19T21:50:26.764+01:00me irl<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><span style="line-height: 18px;">“I suffer from life and from other people. I can’t look at reality face to face. Even the sun discourages and depresses me. Only at night and all alone, withdrawn, forgotten and lost, with no connection to anything real or useful - only then do I find myself and feel comforted.” </span></span><br />
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Fernando Pessoa from<span style="line-height: 18px;"> "</span><span id="quote_book_link_45974" style="line-height: 18px;">The Book of Disquiet"</span></span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-5568858556572576982015-11-19T11:17:00.001+01:002015-11-19T11:17:32.846+01:00a mystery<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">i was supposed to work, i.e. type a bunch of shit, emails and more emails, and answer some questions, and write some things that i will not be proud of in the end, but i might have to do anyway.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">it's never easy, and it still doesn't seem that it might change at some point. i really don't know what to think. i had a super weird revelation earlier today, just after i woke up at 6.30, and right before i was about to go out running: what if all the work that i've been doing in the past few years has been channeled towards somebody else's improvement? i definitely haven't improved much, and on the contrary, i see constantly so many 20 year olds with much more experience and skills than me. so maybe, maybe, all the effort i've been putting down, has been secretly flowing to another person. well at least that way i will not feel so depressed about my own shortcomings, but still, it really leaves a bitter taste in my (otherwise blatant and tasteless) mouth.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">so yeah, better bitter than neutral and tasteless i suppose.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-22508677132106587912015-08-11T08:09:00.001+02:002015-08-11T08:10:16.566+02:00o κονραντ, πριν να γινει κόνραντ (όσο ήταν κορζενιόφσκι), σε γράμμα στη θεία του, μέσα από τους δακτύλιους του κρόνου του ζέμπαλντ<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">"η ζωη, γράφει στην όμορφη, πρόσφατα χηρεμένη, θεία του Μαργκερίτ Ποραντόφσκα στις Βρυξέλλες, ειναι μια ιλαροτραγωδία - πολλά όνειρα, μια σπάνια λάμψη ευτυχίας, λίγος θυμός, κι ύστερα η διάλυση των ψευδαισθησεων, τα χρόνια του μαρτυρίου και το τέλος - όπου θέλοντας και μη ο καθένας καλείται να παίξει το ρόλο του." </span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-50599750780872259162015-05-15T01:55:00.000+02:002015-05-15T01:55:25.618+02:00ναι, κανένας<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να μαζεύω το στομάχι μου από το πάτωμα όταν διαβάζω ζέμπαλντ, και δεν ειμαι σίγουρος ότι έχω απάντηση. σίγουρα δεν έχω. απλώς μερικές φορές σκέφτομαι ότι βάζει σε λέξεις το τι σημαίνει παρελθόν και ανάμνηση και νοσταλγία, όλο αυτό το χαοτικό τίποτα που γεμίζει σύννεφα και αβεβαιότητα τον εγκέφαλο, αυτό ακριβώς, (ίσως και όχι ακριβώς αλλά αυτό), ναι αυτό είναι που περιγράφει. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">γιατί όμως δεν μπορώ να νιώσω πιά με την μουσική το ίδιο πράγμα που νιώθω όταν διαβάζω ένα συγκλονιστικό βιβλίο? τι χάλασε μέσα μου? χάλασε όντως? </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">//</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">είπα στον τζόναθαν ότι ψάχνω το 20th century box του haruomi hosono και μου το αγόρασε και το ρίπαρε, 6 σιντί, της πουτάνας. και το ακούω με την σειρά, και ένα βράδυ το είχα να έπαιζε και άκουσα ένα κομμάτι και ήθελα να το σημειώσω ποιό ήταν, αλλά ήδη με είχε πάρει ο ύπνος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι ούτως ή άλλως γιατί ο τίτλος είναι στα φουλ-φουλ-ον γιαπωνέζικα, αλλά δεν είναι δικαιολογία, θα μπορούσα απλώς να κρατήσω το νούμερο.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">//</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">γιατί είναι οι φλόϊντ το αγαπημένο μου συγκρότημα έβερ? τι συνέβη? γιατί συνέβη? τι συνέβη? γιατί υπέκυψα?</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">//</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">όλα ειναι εδώ, αλλά μέχρι πότε?</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-44776640381412533122014-06-25T14:51:00.001+02:002014-06-25T14:52:09.423+02:00οργανώνοντας<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-a metaphor used by Marcus Aurelius: "organisms need to turn obstacles into fuel - just as fire does"</span><br />
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-tedium that stretches indefinitely / infinitely</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-repressive state apparauts / brutal methods / less than & nothing / lorenzo (ανάποδα)</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-soft drink echo / syndicates / light registry / infinite regression and the key to dreams / the anthropologist tribe / facets</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-in ballast to the white infinities</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-swan lake - the zone (uri ilienko 1990)</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-answers taking shape</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-nostalgia / not quite / beta prime</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-is ugly hands vol. 1</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-"there are lies in macbeth, waiting for my heart to startle"</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-ultramarine (1993)</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-united kingdoms</span></div>
<div>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">-pop mašina</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-lawrence weiner / opere 1969-1973</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-lithotripsy</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-PARASIMPATICO</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-the magic lantern (ingmar bergman autobiography)</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-borges and memory</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-barthes' mythologies</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-a man asleep (αν είναι δυνατόν)</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-lukács: the meaning of contemporary realism</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">-feats of strength and agility</span></div>
μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-66293256495588510422014-01-08T01:19:00.002+01:002014-01-08T01:19:42.535+01:00διακλαδώσεις<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">άρχισε να μου λείπει απότομα το μιλάνο πάλι, για την ακρίβεια μου έλειψε από το πρώτο δευτερόλεπτο που έφυγα, μου λείπει κάθε πρώτο δευτερόλεπτο που φεύγω.</span><br />
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ήταν/είναι ωραία στην βέροια, ίσως καλύτερα από την θεσσαλονίκη, το πρόβλημα είναι ότι με άπειρο κόσμο, οι άπειρες εκδοχές, τείνουν στο υπερ-άπειρο, και τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα, μερικές φορές γίνονται σχεδόν αφόρητα, κάθε στιγμή περιέχει και μία διακλάδωση, δεν είναι ποτέ εύκολο, έχω σταματήσει να περνάω καλά.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">σκέφτομαι ότι έχω σταματήσει να περνάω καλά γενικά με άπειρο κόσμο, και φοβάμαι-τρέμω στην σκέψη να διατηρείται αυτό το συναίσθημα όσο και αν μειώνεται η ποσότητα του κόσμου.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">πφφφ. δεν ξέρω. περάσαν σχεδόν 2.5 χρόνια.</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ΔΙΑΛΕΞΕ ΔΥΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ:</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">το πρόβλημα με το παρελθόν δεν είναι ότι συνέβη, αλλα το ότι συμβαίνει / </span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">το πρόβλημα με το μέλλον δεν είναι οτι θα συμβεί, αλλά συνέβη / </span><span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">το πρόβλημα με το παρόν δεν είναι ότι συμβαίνει, αλλά το ότι θα συμβεί</span></div>
μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-91842330873901336772014-01-04T11:32:00.002+01:002014-01-04T11:32:44.931+01:00με κάποιο δέος / κανένας<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">"ο κόσμος είναι μεγάλος και ξένος</span><div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">στο κεφάλαιο xl της νέας ζωής, ο δάντης αναφέρει ότι, τριγυρνώντας στους δρόμους της φλωρεντίας, είδε μερικούς ταξιδιώτες και σκέφτηκε με κάποιο δέος πως κανένας τους δεν είχε ακούσει να μιλούν για την βεατρίκη πορτινάρι, που τόσο απασχολούσε την σκέψη του."</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">b. suarez lynch, δαντικές μελέτες (μπουένος άϊρες, 1891)"</span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">από τις σύντομες και πάραξενες ιστορίες των μπόρχες/κασάρες, μετάφραση καλοκύρη/κυριακίδη, εκδόσεις ύψιλον, 1988</span></div>
μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-40273015051806430302013-11-10T04:35:00.000+01:002013-11-10T04:36:16.508+01:00πρόβληματα<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">το μόνο πρόβλημα τελικά είναι ότι μια μέρα θα αφήσεις τα κόκκαλα σου στο πάτωμα, σκεπασμένα από ένα σιχαμένο νεκρό παγωμένο καημένο κορμί. και αναγκαστικά το σκέφτεσαι, γιατί δεν γίνεται να το σκεφτείς αφού συμβεί. δεν θα υπάρχει τίποτα. εκεί είναι μόνο το πρόβλημα, και πουθενά αλλού μάλλον. δεν υπάρχει κάτι άλλο. η σκέψη ότι οι άλλοι θα συνεχίζουν να ζουν ενώ εσύ θα είσαί νεκρός, και στην καλύτερη να έχεις γίνεις στάχτες, στην χειρότερη θα σε τρώνε τα σκουληκαντέρια. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">επίσης, το μόνο πρόβλημα με τα όνειρα, είναι ότι μια μέρα γίνονται πραγματικότητα. και ενώ έχεις συνηθίσει να σκέφτεσαι το παραπάνω βήμα, δεν ξέρω, μετά από μία στιγμή σκέφτεσαι με τον ίδιο τρόπο που πυροβολάει κάποιος και όλα τα σκάγια σκάνε παντού, πάνω κάτω μεσα έξω, παντου παντού παντού. σταματάς να σκέφτεσαι μόνο προς τα πάνω, σκέφτεσαι αυτά που έκανες να τα κάνεις πιο σωστά, όλα μαζί, όλα όλα.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">όλα είναι μαζί συγχρόνως, όλα είναι συγχρόνως, όλα τα ζούμε συγχρόνως, αυτό με διαλύει καθημερινά. θα ήθελα να υπήρχε ένας ήρεμος, πιό ήρεμος και σειριακός τρόπος για να ζούμε τα όσα συμβαίνουν γύρω μας. το πρόβλημα είναι το μουλτιτάσκινγκ. "ο δικός σου πόνος στο κατόπι μόνος σαν σκυλί". η μόνη στιγμή που όλα επεξεργάζονται ένα ένα είναι όταν γαμιούνται τα πάντα και συνειδητοποιείς το ότι είσαι μόνος σου, γιατί είσαι πάντα μόνος σου, ολομόναχος, και το χειρότερο είναι όταν θα ήθελες να μην είσαι μόνος σου, αλλά αναγκαστικά είσαι εκεί και προσπαθείς να βγάλεις άκρη.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">δεν παραπονιέμαι, ούτε καν, δεν ξέρω καν γιατί μπαίνω στην διαδικασία. τα πάντα είναι όμορφα, φοβάμαι ότι είναι πολύ πιό όμορφα απότι θα το περίμενα. έχει πολλά χρόνια που έχω σταματήσει να σκέφτομαι νοσταλγικά για να κοιμηθώ, είναι σχεδόν σοκαριστικό, δεν το περίμενα ότι θα συνέβαινε ποτέ αυτό.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">κωστάντια, ξυπνάω και κοιμάμαι, και δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι βαρύ να με κάνει να νιώσω άσχημα. δεν μπορεί να συμβεί αυτό πιά. μερικές φορές μόνο, μόνο μερικές φορές. έρχεται και φεύγει, αλλά μετά ισιώνω πάλι. σκέφτομαι πως ήταν η ζωή μου πριν από 3-4 χρόνια ακριβώς και απορώ με τον εαυτό μου, πήρα το πιό μεγάλο ρίσκο της ζωής μου, το οποίο κατα 99% δεν θα έβγαινε με τίποτα. και ακόμα δεν έχει βγει, αλλά συνεχίζω να νιώθω ωραία που το έκανα, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που αποφάσισα να κάνω κάτι, σαν να ήταν η πρώτη πρώτη πρώτη φορά.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">μέχρι η πραγματικότητα να μας δείξει το αληθινό σκληρό της πρόσωπο.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-83098361798676122362013-06-15T06:05:00.003+02:002013-06-15T06:05:48.950+02:00HIGH RISE / REJOICE IN YOUR FAILURES / DAMN MAD / MAHAVISHNU<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και που κατέληξε όλο αυτό, για ακόμα μία φορά? σαν να έχω εξασκήσει όλα εκείνα τα σκιλς που κάνουν τα προβλήματα μου να εξαφανίζονται, ένας φοβερός συνδυασμός χαλάκι/εθελοτυφλώ/ευτυχία-είναι-το-απόλυτο-παρόν, αλλά και πάλι μου είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ένιωθα αν ήμουν μικρότερος, αλλά τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για πράγματα διαφορετικά, παράξενα και ξένα ως προς εμένα, σαν να ήθελα να μου τα φορέσω όλα με το ζόρι. μου φαίνεται τόσο αστείο. υπάρχουν ακόμα διάφορες πτυχές της ζωής μου που νιώθω ότι ο εαυτός μου χρειάζεται μερικά επιχειρήματα για να πειστεί, αλλά συνήθως έχουν να κάνουν με το σώμα μου, την υγεία μου και το φαγητό που τρώω. και πάλι δεν πείθομαι και τόσο εύκολα.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">άλλαξα μπαταρία στο λάπτοπ όταν ήμουν απέναντι, ήταν συγκλονιστικό το ότι το άφησα εκεί και το πήρα μετά απο 2 ώρες, σοκαριστικό σχεδόν. είχα ξεχάσει πως είναι να έχεις φορητό υπολογιστή, από τότε που είχα ρίξει ένα μπολ γάλα πάνω του, συνέβησαν τόσα άσχημα, ανάμεσα σε αυτά ήταν ότι η μπαταρία φούσκωσε, δεν δούλευε ούτε καν το τράκπαντ. τυράννια. τώρα όμως γράφω καθισμένος στην τουαλέτα, χωρίς να κάνω κάτι βέβαια, απλά και μόνο γιατί είναι φοβερό αυτό το κάθισμα, είναι πάρα πολύ άνετο. ξεβρακώνεσαι, τα παπάρια είναι στην σωστή θέση, όλα είναι όπως πρέπει να είναι. γράφεις μουσικούλα, διαβάζεις καμιά ωραία συνέντευξη, ακούς κανα τραγούδι, περνάει η ώρα φίνα.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι τα κιλά μου, ο ύπνος και τα λεφτά. σκέφτομαι ότι ειναι τα τρία πιό άσχετα μεταξύ τους πράγματα, αλλά είναι λογικό κάποιος να πει οτι ο ύπνος σχετίζεται με τα πάντα, αλλά θα απαντήσω ότι δεν έχω πρόβλημα ύπνου, απλώς δεν μου αρέσει να κοιμάμαι νωρίς, θέλω να κοιμηθώ αφού ξημερώσει, συνήθως θέλω να κοιμάμαι εξαντλημένος, να πέφτω στο κρεβάτι μετά από ένα τεράστιο, ατελείωτο βράδυ έντονης δουλειάς, και να σκέφτομαι ότι τώρα αξίζω αυτές τις 5-6 ώρες ύπνου, τις κέρδισα, μου ανήκουν δικαιωμάτικά.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">είναι τόσο δύσκολο να βρω την ισορροπία μεταξύ του "υπάρχουν άνθρωποι με σημαντικότερα προβλήματα από μένα και θα έπρεπε να τους βοηθάω να τα λύσουν, χωρίς να με απασχολεί οτιδήποτε άλλο στη ζωή" και του "είμαι ένας αποτυχημένος τριαντάχρονος και πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω τις τριπλάσιες ώρες απ'ότι δουλεύω τώρα, χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανένας, μπας και στο τέλος καταφέρω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου λιγότερο και να σταματήσω να φθονώ και να ζηλεύω αυτούς που είναι σε καλύτερη θέση από μένα"</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι είναι τριγύρω συνέχεια, και για την ακρίβεια υπάρχουν άπειροι άπειροι άπειροι άπειροι, δεν σταματάς να βλέπεις καινούριους.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">πφφφ. νιώθω ότι μέσα μου πολεμάνε ένας σκατάνθρωπος και ένας μισάνθρωπος, ειναι πραγματικά βασανιστικό.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-61773138601243406342013-05-17T00:32:00.000+02:002013-05-17T00:35:07.925+02:00μπακτράκινγκ<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">δυσκολεύομαι πάρα πολύ που είμαστε χώρια. και το ξέρω ότι είναι λάθος από μένα ακόμα και να το εκφράζω, αλλά αλήθεια, την στιγμή που πάω να το καταπιέσω μέσα μου, βλέπω τις αποδείξεις από τα παγωτά στα μακντόναλντς και θέλω να βάλω τα κλάματα. πέρασαμε πάρα πολλά χρόνια χώρια, είναι αφόρητες ακόμα και οι 2 μέρες μακριά σου πιά, δεν θέλω να το ξανακάνω αυτό στον εαυτό μου, δεν μας αξίζει να το ξαναπερνάμε αυτό. έχει πλάκα βέβαια το ότι μιλάμε στο σταθερό, είχα ξεχάσει πως είναι αυτό, αλλά αλήθεια, δεν είχα καμία διάθεση να το θυμηθώ.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και συνεχίζω να νιώθω άσχημα που το λέω, και δεν θα έπρεπε καν να το αναφέρω. δεν είναι ωραία να πίνω τσάϊ μόνος μου (αφού δεν πινώ ποτέ ούτως ή αλλως), δεν είναι ωραία να ξαπλώνω μόνος, δεν είναι ωραίο να βγαίνω για βόλτα μόνος, ενώ ήμουν σίγουρος ότι θα μου άρεσε και θα το έκανα συνέχεια, δεν το κάνω καθόλου, και δεν ξέρω αν είναι επειδή έχω δουλειά, ή βάζω τον εαυτό μου με το ζόρι να νιώθει ότι έχει δουλειά για να μην βγω μόνος μου έξω να περπατήσω ή να πάω βόλτα με το ποδήλατο. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">σαν να εξαφανίστηκαν όλες οι χαρές της ζωής, όλες μαζί, σαν να σβήστηκαν μαζεμένες, εκεί που περίμενα, και το είχα βέβαιο ότι είναι πράγματα που με κάνουν χαρούμενο, τελικά όλα είναι άσχημα μακριά σου. χωρίς να το καταλαβαίνω γίνομαι όλο και περισσότερο σαν τον κοστάντζα, και συγχρόνως σκέφτομαι πόση θλίψη θα με βάραινε αν δεν είχαμε δει μαζί σάϊνφελντ.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">νιώθω σαν να πήραν όλη την δυστυχία του κόσμου και να την πετάξαν πάνω μου με το ζόρι, χωρίς να προλάβω να πω κουβέντα. και κάθε μέρα ξυπνάω, και ο ουρανός είναι κατάμαυρος, αλλά σηκώνομαι από το κρεβάτι με δυσκολία, πονάει η ψυχή μου, ενώ πάντα χαίρομαι όταν βλέπω τα μαύρα σύννεφα να είναι πάνω από το κεφάλι μου. αλλά όχι αυτές τις μέρες. σε βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου, και σε κάθε όνειρο μας χωρίζουν βίαια. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">και το ξέρω ότι είμαι εγωϊστής που τα σκέφτομαι αυτά, και τουλάχιστον θα έπρεπε να μην τα έγραφα, αλλά μου λείπεις κωστάντια, δεν ξέρω πως θα περάσουν οι υπόλοιπες μέρες.</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-9022686222464480977.post-52844640144233124122013-05-01T22:08:00.001+02:002013-05-01T22:10:11.778+02:00ντραφτς που δεν τελείωσαν<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b>26 Μαρτίου 2013</b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">ακόμα δεν εχω καταλάβει τι είναι το passover. </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">περνάει ο καιρός, το άμαζον μου προτείνει να αγοράσω βιβλία που τα κοίταξα κανα δυό φορές και δεν τα αγόρασα (ακόμη), και περιμένω να έρθει η στιγμή που θα τα διαβάσω όπως τους αξίζει, αλλά δεν είναι και λίγα τα γαμημένα, και περνάει ο καιρός, και περνάνε οι μήνες, και τρώω φρίκες, μπόλικες, αλλά είμαι χαρούμενος, γιατί μάλλον με έναν μαγικό τρόπο έχω μάθει να κάνω υπομονή, παραπάνω απόσο πρέπει.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">το παράξενο όμως είναι, και είναι πολύ παράξενο, σχεδόν αμήχανο, ότι νιώθω άσχημα που είμαι χαρούμενος. εννοώ, οτί ναι οι φίλοι μου το ξέρουν, αλλά και πάλι, νιώθω πολλές στιγμές ότι πρέπει να μην φαίνομαι χαρούμενος, ίσως γιατί σκέφτομαι ότι αν το δείξω, μετά θα πέσω σε κατάσταση κακή, μόνο και μόνο από καρμική τιμωρία. και έτσι δεν το δείχνω ποτέ, και μπορώ άνετα να περνάω μία ζωή γκρινιάζοντας και δείχνοντας ότι είμαι κακόμοιρος, αλλά το πιό αστείο είναι ότι δεν είμαι.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">απλώς ντρέπομαι να το πω.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">θα μπορούσα να κάτσω να γράψω για τα όσα ωραία μου συμβαίνουν και μετά να τα κοιτάω γραμένα αλλά μου φαίνεται βλακεία. ίσως γιατί όσο χαρούμενος και να είμαι, σίγουρα λεπτός δεν πρόκειται να γίνω.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span><span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">περνάω </span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">//</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b>19 Φεβρουαρίου 2013</b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">ακούγοντας τον πατον οσβαλτ στον μαρκ μαρον, σκεφτόμουν διάφορα για το φαγητό και το πως τρώω. επίσης, ασχετό, αλλά εξαιρετικά σχετικό, είναι το γεγονός ότι ο μαρον με </span><br />
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">//</span><br />
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b>26 Δεκεμβρίου 2012</b></span><br />
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;">σκέφτομαι τι ήταν το 2012, και πως πέρασε και πως πέθανε, και μάλλον το σημαντικότερο πράγμα που μου συνέβη τελικά ήταν ο louis ck, ξεκίνησε με αυτόν και τελειώνει με το wtf του marc maron, αυτά ήταν τα δυο πράγματα που θα θυμάμαι με χαρά από την χρονιά που πέρασε. δεν άκουσα πολλούς καινούριους δίσκους, σκέφτομαι ότι ακούω όλο και λιγότερους καινούριους κάθε χρόνο, μάλλον γιατί με πιάνει το άγχος με τα παλιά που ξεχνάω, και όλο και χειρότερο άγχος.</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;">//</span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><b>14 Ιουνίου 2012</b></span><br />
<span style="font-family: Courier New, Courier, monospace;"><br /></span>
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace;">κατάλαβα το εξής: πρέπει να σταματήσω να ακούω τους δίσκους που αγαπάω, μόνο έτσι θα γίνω άνθρωπος και πάλι. </span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace;"><br /></span>
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace;">συγκεκριμένα, ξοδεύοντας άλλο ένα τρέξιμο ακούγοντας το remain in light των talking heads και το radio city των big star, γύρισα σπίτι αηδιασμένος. δηλαδή, έχω αγορασμένο το remain in light από την τρίτη γυμνασίου (άσχετο που για χρόνια άκουγα μονο το once in a lifetime χαχα), και έχει τουλάχιστον 12 χρονια που το ακούω κάθε χρόνο με την ίδια κάβλα και χαρά. και το ίδιο ισχύει για πολλούς ακόμα δίσκους που αγαπάω και τους εχω από μικρός ή μικρότερος.</span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace;">οπότε, πρέπει να αρχίσω να νιώθω και να προετοιμάζομαι για τα future classics μου, αλλιως θα πεθάνω νέος, γιατί να μην πεθάνω ήδη? και επειδή είμαι που είμαι παράξενος και λειτουργώ μόνο ζορίζοντας τον εαυτό μου αποφάσισα να σβήσω ότι δίσκο αγαπημένο έχω από τον σκληρό. τα σιντι και τα βινύλια είναι ούτως ή άλλως στην βέροια, οπότε ο πειρασμός είναι μακριά. και επειδή ακριβώς η καλύτερη μουσική δεν έχει γραφτεί ακόμα, ή απλά γράφεται κάπου αυτή την στιγμή που μιλάμε και δεν το ξέρουμε, αποφάσισα επίσης να ξοδέψω ακόμα περισσότερο χρόνο ακούγοντας καινούρια πράγματα.</span><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New',Courier,monospace;">δεν ξερω τι θελω να πω, παρα μονο οτι το πολυ remain in light τοσα χρονια μου αφηνει σημαδια και εθιστικες συμπεριφορές, και δεν ειναι σωστό, πρέπει να παιρνουμε ρίσκα για πάντα για πάντα για πάντα</span>μελhttp://www.blogger.com/profile/03243167125518855972noreply@blogger.com3