15.5.15

ναι, κανένας

προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που με κάνει να μαζεύω το στομάχι μου από το πάτωμα όταν διαβάζω ζέμπαλντ, και δεν ειμαι σίγουρος ότι έχω απάντηση. σίγουρα δεν έχω. απλώς μερικές φορές σκέφτομαι ότι βάζει σε λέξεις το τι σημαίνει παρελθόν και ανάμνηση και νοσταλγία, όλο αυτό το χαοτικό τίποτα που γεμίζει σύννεφα και αβεβαιότητα τον εγκέφαλο, αυτό ακριβώς, (ίσως και όχι ακριβώς αλλά αυτό), ναι αυτό είναι που περιγράφει. 

γιατί όμως δεν μπορώ να νιώσω πιά με την μουσική το ίδιο πράγμα που νιώθω όταν διαβάζω ένα συγκλονιστικό βιβλίο? τι χάλασε μέσα μου? χάλασε όντως? 

//

είπα στον τζόναθαν ότι ψάχνω το 20th century box του haruomi hosono και μου το αγόρασε και το ρίπαρε, 6 σιντί, της πουτάνας. και το ακούω με την σειρά, και ένα βράδυ το είχα να έπαιζε και άκουσα ένα κομμάτι και ήθελα να το σημειώσω ποιό ήταν, αλλά ήδη με είχε πάρει ο ύπνος, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και κάτι ούτως ή άλλως γιατί ο τίτλος είναι στα φουλ-φουλ-ον γιαπωνέζικα, αλλά δεν είναι δικαιολογία, θα μπορούσα απλώς να κρατήσω το νούμερο.

//

γιατί είναι οι φλόϊντ το αγαπημένο μου συγκρότημα έβερ? τι συνέβη? γιατί συνέβη? τι συνέβη? γιατί υπέκυψα?

//

όλα ειναι εδώ, αλλά μέχρι πότε?