τον πιό ωραίο μήνα του χρόνου, έπρεπε να έχω κι αυτό να μου τρώει τα συκώτια?

πφφφ, θα μπορούσαν όλα να είναι τέλεια, ή έστω σχεδόν τέλεια, ή έστω απλά υποφερτά. με τις προσδοκίες που ακυρώνονται και με όλες τις γεύσεις από τα γιαούρτια με φρούτα στο ψυγείο. 

ουφ, υπάρχουν μερικές στιγμές που νιώθω τύψεις, που για την ακρίβεια οι τύψεις με νιώθουν περισσότερο από οτι εγώ, και αυτό γιατί ίσως να έπρεπε να ήμασταν στην ελλάδα με όλο αυτό τον κακό χαμό, σαν να έρχεται μισή λιποψυχία και μισή φυγοπονία και να μου γαμάει το μυαλό σιγά-σιγά. αλλά όχι για πολύ. 

όταν κάποιος μου λέει "2007", εγώ του απαντάω δύο πράγματα: "φαντάρος" και "person pitch". αλλά κυρίως φαντάρος. 

όταν είχα ακούσει πρώτη φορά το avenue των saint etienne (το ένα από τα δύο τραγούδια τους που μου αρέσουν) μέσα σε εκείνο το μπεστ που βγάλανε το 2001 (την ίδια μέρα αγόρασα αυτό το διπλό σιντι-πιπάρα και το in search of των nerd, τον υπερδίσκο), θυμάμαι ότι ψάχνοντας στο ίντερνετ για αναφορές που ξεκινάνε από το avenue, έπεσα πάνω στο wonderful των beach boys, μιλώντας για το smile, και όχι για το smiley smile, και γιά όλο το χαμένο ποτένσιαλ εκείνου του δίσκου και όλα αυτά τα μουσικοδημοσιογραφικά κλισέ. 

στα γρήγορα (δηλαδή στο audiogalaxy, στο limewire και στο kazaa) προσπάθησα να βρω κάποιο από τα bootleg του smile, αλλά δεν τα κατάφερα. το pet sounds, έλεγα τότε, και το λέω ακόμα μάλλον, ότι ήταν ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει στη ζωή μου, και σίγουρα ακόμα είναι, είναι από αυτά τα πράγματα που τα κουβαλάω μαζί μου κάθε χρόνο, και όσο αλλάζουν τα γούστα μου, και άρα αλλάζει και το κόντεξτ, τόσο πιό πολύ τον εκτιμώ, παρατηρώντας πράγματα που μου διέφευγαν. (ένας άλλος τέτοιος δίσκος είναι το harvest του neil young, σε μικρότερο βαθμό μεν, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι επί του θέματος αυτή την στιγμή)

το pet sounds το αγόρασα σε σιντι αφού είχα ακούσει το god only knows σε μία τυπική γυμνασιακή beach boys συλλογή, παθαίνοντας απανωτά αμόκ. άκουγα τα λέϊερς των φωνών και ένιωθα τα διαλύεται το σύμπαν γύρω μου, ένιωθα μηδενικός και ποταπός, όλα τα ωραία συναισθήματα δηλαδή, ακριβώς αυτά που κουβαλάω ακόμα μέσα μου. ένας πραγματικός άχρηστος.

προσπαθώντας να συντομέψω όλο το backstory, θα αναφερθώ μόνο στο good vibrations που ήταν το άλλο σοκ της εφηβείας μου, και επίσης ακόμα και τώρα, κάθε γαμημένη φορά που σκάει το πρώτο "ahh", πιστεύω ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα αρχίζουν να βρέχουν σκατά κατα πάνω μου, αλλά τα πιό όμορφα σκατά που έχει δει ανθρώπινο μάτι.

άρα έπρεπε να βρω, το smile. 

την βερσιόν του brian wilson, δεν την άκουσα απλά ποτέ, γιατί οι γέροι μουσικοί που κάνουν τα ίδια και τα ίδια πρέπει απλα τους κόβουν τα παπάρια και να τα ταϊζουν στους συγγενείς τους, μαζί με κάθε επιταγή που παίρνουν για ένα reunion και ένα reissue. 

όποτε φτάνω πάλι στο 2007, και τις φανταρικές μέρες μου, και στην χαμένη εβδομάδα που κατέβασα όλες τις βερσιόν του σμάϊλ που παίζανε σε όλα τα μπλογκ, όλα τα outakes, όλα τα ιντρουμένταλς, όλα τα ακαπέλα. συγχρόνως διάβαζα ότι κείμενο υπήρχε για το δίσκο, έβλεπα ότι βίντεο μπορεί να τραβήχτηκε που να μιλούσε κάποιος για τον δίσκο, όλα όλα.

στην αρχή, το μόνο συναίσθημα ήταν δέος. διάβαζα τον leo bernstein να λέει πόσο θεός είναι ο γουίλσον και πόσο κομματάρα είναι το surf's up, άκουγα όλα τα van dyke parks καβλωμένος και διαλυμένος για να καταλάβω από που προσγειώθηκε και αυτός, άκουγα το cabin essence, το child is the father of the son, το do you like worms, κοιτούσα τα διαφορετικά εξώφυλλα, μελέταγα τις πρώτες εκδόσεις του good vibrations, με πλυμμήριζε ευφορία, από εκείνες τις φορές που νιώθεις ότι βρίσκεσαι μπροστά σε ένα έργο τόσο τεράστιο που τα πάντα σε ξεπερνάνε. στα αυτιά μου, το smile φαινότανε συνθετικά πιό στρωτό από το pet sounds, αλλά ενορχηστρώτικα ήταν ένα αδιανόητο σύμπλεγμα από όργανα, κοφτούς ρυθμούς, μουρλά μέντλεϊ, και απαλά μεταλόφωνα. ήμουν τόσο πορωμένος και με το πέρσον πιτς εκείνο τον καιρό που έφταναν όλα αυτά να προσκυνήσω και πάλι το μεγαλείο του γουϊλσον, ακούγοντας μονο το σμάϊλ ευχόμενος να είχαν όλες οι διφωνίες καβλί και να με κατουρούσαν νέκταρ.

όμως, σιγά σιγά, όσο συνέχιζα να διαβάζω, άρχιζα να μπαίνω πιό βαθιά στα σημεία που ο γουίλσον μουρλαινότανε. και το κακό είναι ότι τα άκουγα κιόλας αυτά τα σημεία. οι σκελετοί από sparse ενορχηστρώσεις ένιωθα ότι ήταν σκελετοί ανθρώπινοι, νεκροί από χρόνια, μολυσμένοι μόνο με την παράνοια και την τελειομανία που σε αρρωσταίνει. άκουγα το "in the cantina" section του heroes and villains και άρχιζα να τρέμω και να φοβάμαι. 

προσπαθούσα να κοιμηθώ και έβλεπα τρομακτικές εικόνες. έβαζα να ακούσω το surf's up και τα dissonant πνευστά βγαίνανε μπροστά στην μίξη και δεν με άφηναν να χαρώ τίποτα. άκουγα τον στίχο "the pit and the pendulum drawn" και όλη αυτή η ευφορία είχε πιά μετατραπεί σε αγνό τρόμο, σε αγνό πεντακάθαρο έντγκαρ άλαν πόε τρόμο. κεφάλια που βγαίνουν μέσα από άλλα κεφάλια και ματωμένα χέρια που αδυνατούν να αγγίξουν οτιδήποτε. αργότερα, όταν διάβαζα τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, επανήλθε ακριβώς το ίδιο συναίσθημα. έβλεπα στον ύπνο μου μόνο θανάτους και ανθρώπους υπνωτισμένους από την εξωγήινη μεγαλοφυία τους, όπως ο μπράϊαν γουίλσον.

άργησα πολύ να ξανακούσω το σμάϊλ. όποτε πέρναγα από τα αρχεία που ήταν στο ipod τα προσπέρναγα με μίσος, με φόβο μην ακούσω κατα λάθος τις φωνές του our prayer, σαν ένα αγνό κάλεσμα στην κόλαση της κατεστραμένης δημιουργικότητας. δεν μπορούσε να χωρέσει το κεφάλι μου ότι άνθρωποι που μπορούν και κουβαλάνε μέσα τους τόσο πανέμορφες ιδέες, τόσο αδιανόητα σκίλζ, έρχεται η ώρα και τους κουβαλάνε τους ίδιους ανάσκελα, τρεκλίζοντας σαν σκυλιά που τα έπιασε χαρά που σε βλέπουν. μόνο που δεν υπάρχει η λέξη χαρά πουθενά, μόνο το γαμημένο χαμένο ποτένσιαλ. (εδώ είναι που καταλαβαίνεις ότι τα κλισέ των δημοσιογράφων μερικές φορές είναι τόσο σποτ ον που πονάει)

πιστεύω ότι οι beatles δεν έχουν γράψει κανένα δίσκο σαν το pet sounds. (παρόλο που έχουν γράψει τραγούδια στα ίδια επίπεδα με τους beach boys, άν οχι και πιο πάνω ακόμα). αλλά δεν υπάρχει δίσκος στο σύμπαν σαν το pet sounds. (ούτε καν το odessey and oracle, που φτάνει πολύ κοντα). και προφανώς ούτε το smile. 

αλλά πρχθες που το ξανάκουσα, με restored ήχο από τα σωστά tapes, και το όσο-πιό-κοντά στο κανόνικο editing μπορούσε να υπάρξει, ένιωσα πάλι αυτό το πρωτόλειο δέος. και μόνο για αυτές τις φωνές, αυτές τις πολυφωνίες που δεν έχει ξανακούσει άνθρωπος από τότε, και ότι φωνή και να ακούμε από τότε και ύστερα έχει ηχογραφηθεί μόνο και μόνο για να μας θυμίζει ότι οι φωνές των beach boys ήταν ένα δώρο που κατέβηκε απευθείας από διάστημα, αφού έκανε πρώτα 27  χιλιάδες ταξίδια μέσα στην μηδένικη μου και ποταπή ψυχή. στο άδειο κεφάλι μου, και στις διαλυμένες πρσοδοκίες. αλλά σε κάθε στιγμή ήταν το πιό ανυψωτικό πράγμα, την ίδια ώρα που σε έκανε να νιώθεις μικρός, τότε ακριβώς σε έπαιρνε και σε έχεζε με φωτεινά ουράνια τόξα ευτυχίας.

ακούω και τώρα τα διαλυμένα harpsichords, τα γκρουβαριστά ξυλόφωνα, τα κεντημένα μπάσα, τα unison κιθάρας και πλήκτρων και τα κακοδιαλυμένα arpeggio, σαν να προσπαθούν να κάνουν simulation την απόγνωση και τον όλεθρο των risset tones. 

και πωπω, ακούω πάλι τα πάντα, σαν να έρχονται όλα καταπάνω μου αυτή την φορά, και η φρίκη και η ευτυχία, και όλα τα συναισθήματα του κόσμου είναι εκεί.

"i don't know where but she sends me there"