30.1.09

διαπίστωση

το τέλος των σοπράνος μου θύμισε γιατί σιχάθηκα τον david lynch.

κόμπλεξ 6

νοτ εν άρτιστ, νοτ ίβεν εν άρκιτεκτ.

κόμπλεξ 5

δουλικός/υποτακτικός

νότγουορκς

2 δίσκοι μου τα σκάσανε τελευταία. με βάλανε στη διαδικασία δηλαδή να ανυπομονώ να τους ακούσω στο κρεβάτι πριν κοιμηθώ.

grouper - dragging a dead deer up a hill (type records, 2008)

dettinger - intershop (kompakt, 1999)


και οι δύο καθόλου εγώ. αλλά γαμάνε.

χμμμμ.

τελειώνω τους σοπράνος σήμερα. αν όχι σήμερα, σίγουρα την δευτέρα που θα γυρίσω από θεσσαλονίκη/βέροια.

μπα. σήμερα θα τους τελειώσω. δύο επεισόδια έμειναν.


26.1.09

κόμπλεξ 4

ο μισός κόσμος που ξέρω έχει περάσει τουλάχιστον έξι μήνες αμπρόουντ.

γουεν γουιλ ιτ μπι μάϊ τέρν?

κόμπλεξ 3

τρώω ξύλο από οποιονδήποτε

κόμπλεξ 2

φλώρος

κόμπλεξ 1

χοντρός

25.1.09

μόνο αυτό, αλήθεια

θέλω η μουσική που γράφω να είναι σαν τις ζωγραφιές της nina bovasso.

μπορώ να πω, με μια ελάχιστη δόση υπερβολής, ότι είναι ότι ομορφότερο έχω δει στη ζωή μου.

θα ήθελα να ζούσα εκεί μέσα.


πως μπορεί να νιώθει αυτή για όλα αυτά άραγε?

νταμν γιου νίνα μποβάσο με τα ανυπέρβλητης ομορφιάς έργα σου.

νταμν γιου.

τόσο μπροστά

δεν ανεβάζω φωτογραφίες στο μπλογκ μου

θα ήθελα να ανεβάσω μόνο μία, αλλά δεν θα το κάνω

αυτή θα ήταν το εξώφυλλο του νέου δίσκου των black dice που λέγεται repo(πόσο κουλ).

τα λινκ επιτρέπονται πάντως.


κόνσταντλι

πόσο παράξενες είναι αυτές οι μέρες μου, δεν ξέρω απο που να πιαστώ, δεν ξέρω καν τι να κάνω, χάνομαι με το πρόγραμμα, είμαι στην αθήνα και ξεκινάω για κάπου ή για κάτι και ξοδεύω τον οκταπλάσιο χρόνο, γιατί είμαι αδαής. πάντα είχα πρόβλημα με τον χρόνο μου, αλλά τώρα πονάει, γιατί χάνεται πολύ εύκολα. και θυμάμαι εκείνο το επεισόδιο στο φάμιλι γκάϊ, που είναι ο δήμαρχος και λέει, ΜΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟ ΝΕΡΟ! το οποίο νερό απλά το ρουφούσε η γλάστρα και ο νεροχύτης. έτσι ακριβώς νιώθω, έτσι ακριβώς, ΜΟΥ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ.

και δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

παρόλ' αυτά, κάτι έκανα, αλλά μικρό

1. προχωράει το πρότζεκτ kula με τον κου που τον αγαπάω και είναι τρελή επίρροη τον τελευταίο καιρό.
2. ξεκίνησα γερμανικά (ατ λαστ) και θυμήθηκα πόσο αγαπάω τους γερμανούς.(χμμμμ.... οοοοοκ)
3. προχώρησε το άλλο προτζεκτάκι με την φίλη μου από την βέροια την κουρτίδου, που απλά έχει τρελή φωνάρα, και νιώθω ταπεινός! ανέβασα το μαισπέις σήμερα και είναι εδω με 6 τραγουδάκια!

αλλά και πάλι, χάνομαι, τρώω τα σκατά μου κάθε μέρα.

αυτό. αυτό και τίποτε άλλο.

είναι άλλα 700 πράγματα που πρέπει να κάνω και απλά τα κοιτάω και με κοιτάνε, και ένα από αυτά είναι ο δίσκος μου. αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία, δεν την πιάνω τώρα, καλύτερα να πάω να πιάσω τα μπολς του τόνι σοπράνο που με περιμένει στο δίπλα δωμάτιο.

στο δωμάτιο με την τηλεόραση και το ντιβιντί εννοώ.


22.1.09

funny how...

...its clear now, you're close to me. we'll be together all the time.

σήμερα είχα κουβέντα με τον ζαχαράκο και τον ιωσηφιδούλη για την άνοιξη και πόσο ωραία είναι η άνοιξη στον βόλο και λέγαμε για τον γιούγκι-ο και την αθήνα και όλα αυτά και ενώ ήθελα να γράψω για το πόσο παράξενο μου φαίνεται το μπλογκ μου και για το πως μου αρέσει αυτός ο σώνει και καλά λυρισμός που βγάζει η φωτογραφία, σκέφτηκα το τραγούδι των caravan και μετά σκέφτηκα την άνοιξη και τον ιωσηφίδη και τον σούγκαρ και όλα.


17.1.09

τραντίσιον

παρεξηγημένη έννοια στο λεξικό μου ο απογευματινός ύπνος. προς την αγαπημένη πλευρά του παρεξηγημένου πάντως, το μόνο σίγουρο.

ίσως για αυτό να φταίει ότι άκουσα νωρίς το στίχο του σκοτ γουόκερ
"It's raining today/But once there was summer and you/And dark little rooms/And sleep in late afternoons /Those moments descend on my windowpane" και τον αγάπησα σε κρίσιμη στιγμή.

όπως επίσης και το άλλο υπερ-κλισέ(δεν είναι σκοτ γουόκερ, και απλά είναι τόόόσο ανκουλ η προέλευση) "oh! how i love you in the evenings/when we are sleeping"

σε κάθε περίπτωση είναι τόσο όμορφα και τα δύο, που σε ωθούν να κοιμάσαι μέρα και να ξυπνάς μετά από 2 ώρες και να είναι βράδυ ή ακόμα καλύτερα να κοιμάσαι βράδυ και να ξυπνάς βράδυ, όπως έγινε και μόλις τώρα, και η απόσταση από το δωμάτιο στην εξώπορτα φαντάζει τρόμος.

αχ. η πιό στάνταρ χαζή δήλωση μου είναι ότι "λατρεύω να κοιμάμαι το απόγευμα, να ξυπνάω βράδυ και μόνος, να μην έχω κανονίσει τίποτα για μετά, και να βγαίνω
αυτοκτονική βόλτα μπάϊ μαϊσέλφ για να αγοράσω σοκολατίτσα και χυμό"

σήμερα όμως, έχω ήδη κανονίσει να πάω στο μπάϊος και μετά στο γκάζι στoν (υπερφέϊκ άξεντ χίαρ...) φάλτζανς όποτε μπορώ να αυτομαστιγωθώ παραδειγματικά, γιατί επιχείρησα να υιοθετήσω μια ασφαλή και πιασάρικη faux μελαγχολική θεματολογία, την οποία και αναίρεσα θριαμβευτικά και με ύφος χαζοχαρούμενου.

το οποίο το κουβαλάω όυτως ή άλλως κόνσταντλι, οπότε έχω τιμωρήθει ήδη.

16.1.09

κερλς

ο δίσκος της δεκαετίας είναι ένας (και μονο ένας) και έχει στο εξώφυλλο έναν τύπο με μία μάσκα και τον βλέπεις και είσαι σίγουρος ότι η φωνούλα του θα είναι σαν το πιο γλυκό χάδι. κάτι ανάμεσα σε κουβέρτα, πάπλωμα και απαλά χεράκια.


15.1.09

αααχ

σαν του μπάτερς αχ.

κάθε φορά τρώω τον πιο πολύ χρόνο της ζωής μου για το συμμάζεμα. μπορεί να βαριέμαι το μπάνιο, αλλά βαριέμαι την τάξη πολύ περισσότερο. έχω πάντα ιδανικό στο μυαλό μου το εργαστήριο του μπέϊκον, αλλά όσο το σκέφτομαι, μάλλον είναι το απόλυτο μου άλλοθι για να είναι τα πάντα κώλος τριγύρω μου.

και έχω και άλλες δικαιολογίες, για αναλυτικούς και μη εγκεφάλους, και για το πως ο δικός μου (αν υπάρχει) είναι σίγουρα μη αναλυτικός.

ααααχ.

τελικά το έκανα, πονάει η μεσούλα μου λίγο τώρα, αλλά και πάλι δεν ξέρω. αν πω ότι νιώθω ωραία θα είναι φουλ αντιφατικό σε σχέση με τα παραπάνω.

δεν το λέω.

13.1.09

ναι είναι αλήθεια

είμαι ερωτευμένος με τον noah lennox και το αστείο είναι ότι δεν είναι καν το στυλ του άντρα που μου αρέσει.

12.1.09

μεταξουργείο, νέα ιωνία, απρίλιος.

ξεκίνησα να ξεκαθαρίζω τις ηχογραφήσεις που έχω από τον απρίλιο και έπειτα.

(στο ένα ποστ μιλάω για το πόσο βαρέθηκα να νοσταλγώ και να μελαγχολώ και μετά από 4 λεπτά μιλάω για τον απρίλιο του 08.

ντιφάϊν άϊρονι.)

σε κάθε περίπτωση, η άρσις, είναι μία ομάδα στο βόλο που ασχολείται με πολύ ωραία πράγματα, και έιναι υπερδραστήριοι και συνήθως ότι διοργανώνουν έχει αυτές τις τρεις τέλειες λεξούλες μέσα: μετανάστες, νέοι, ένταξη.

διοργάνωσαν μία συναυλιούλα στο αφορμένσιοντ μεταξουργείο της νέας ιωνίας στο βόλο και τους παρακάλεσα να παίξω κι εγώ.

ήμουν φουλ φαντάρος, σε άδεια για το πάσχα, και ήταν το πρώτο λάϊβ μου που έπαιξα σε φουλ ιμπροβάιζ μόουντ. διήρκησε 17 λεπτά, στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία και μου έμειναν 2 τραγουδάκια.

δις εν δατ

εσπί φόροφορ, μοβ γιαμάχα, ντίτζιντιλέι και εσεμ πενήντα εφτά.

αστραπές

σιχαίνομαι τους ac/dc.

δεν αντέχω όλη αυτήν την αντρίλα. έβλεπα μια φωτογραφία τους και είναι λίίίίγο πιο άσχημοι από τον θάνατο.

άνετα ξερνούσα πάνω τους.

και δεν ακούγεται ΟΥΤΕ ένα τραγούδι. ούτε καν μισό.

εκτός κι αν είσαι νεκρός. σε εκείνη την περίπτωση όμως, μάλλον θα σε απασχολούν άλλα πράγματα.

λειβαδίτης

σιχαίνομαι πολλά πράγματα στον εαυτό μου. την έλλειψη φόκους, την αναβλητικότητα μου, την κοιλίτσα μου, την υποτακτικότητα μου, τα άθλια δάχτυλα στα χέρια μου. το μόνο όμως που συνεχίζει, και δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσει να με κάνει να νιώθω αμήχανα, είναι η τάση που κουβαλάω για νοσταλγία και ωραιοποιημένες ενδοσκοποήσεις στο παρελθόν μου.

αλήθεια, δεν το αντέχω αυτό πάνω μου πιά. ήταν όντως χρήσιμο όταν ήμουν στο στρατό γιατί, τις 99 από τις 100 φορές προτιμούσα να κοιτάω το ταβάνι και να σκέφτομαι τον ιωσηφίδάκο και το σπίτι του στο βόλο που έβλεπε το ρολόϊ και τους γερανούς στο λιμάνι, παρά να χρειαστεί να αφιερώσω 4 δευτερόλεπτα από τον χρόνο μου για να συζητήσω με οποιονδήποτε καθστερημένο είχε όρεξη να μου μιλήσει για το αμάξι του ή την γκόμενα του.

αλλά ακόμα? ακόμα? πόσο καθυστερημένος μπορεί να έιμαι?! το ξέρω ότι ζω με 3 χρόνια καθυστέρηση, το ξέρω, αλλά με κουράζει. γιατί δεν έχω την στοιχειώδη δύναμη να το αποβάλλω? μήπως το παρόν μου τείνει στη συρρίκνωση των συγκριτικών απολαύσεων? μήπως όσο περνάει ο καιρός, διαστέλλεται δυσανάλογα και το χρονικό διάστημα των παρελθοντικών γκουντ τάιμς? μα, αυτή την στιγμή είμαι χαρούμενος. είμαι στο δωμάτιο, στο μικρό μου δωμάτιο, έχω δίπλα μου έναν σούπερ γαλάζιο κινέζικο καταρράκτη, σε λίγο θα παίξω μουσικούλα με τον κου, κοιτάω ωραία μεταπτυχιακάκια για του χρόνου και έχω και τον τόνι σοπράνο να με καθησυχάζει στο σαλόνι.

αααααχ. αλήθεια δεν μπορώ να καταλάβω.

το αγαπημένο μου τραγούδι των άνιμαλ κολέκτιβ είναι το i see you pan. ίσως να έχει και τον ομορφότερο τίτλο που έχω διαβάσει τελευταία.

8.1.09

πόσο προβλέψιμος

χαχα, κοιτάω όλα τα ποστ μου και όλα τελείωνουν με μία πρόταση μακριά από όλες τις άλλες.

πόσο βλάκας.

πάλι το 'κανα.

σέντερ

ξανακατέβηκα στην αθήνα, και το κακό είναι ότι το δωματιάκι μου, το μικρό μου δωματιάκι, βλέπει τον φωταγωγό. μόνο.

σήμερα κάποιος τηγανίζει ψάρια. μύρισε το δωμάτιο μου. δεν ξέρω αν θα ανταπεξέλθω. είναι πολύ μικρό και δεν χωράει ούτε μισή ντουλάπα. αυτό σημαίνει ότι έχω τα ρούχα μου σε ράφια στον τοίχο.

κουραστικό είναι.

θυμήθηκα επίσης, ότι όταν ξεκίνησε να κυκλοφορεί τα πρώτα 12ίντσα που μετέπειτα έγιναν person pitch, ο panda bear έλεγε πως ήθελε να είναι κάτι ανάμεσα σε luomo και buddy holy. χαχα.

είναι ωραίος ο buddy holly πάντως, αν και λίγο άσχημος.

σίγουρα άσχημος θάνατος πάντως.

7.1.09

αστείο

η μόνη σχέση του σαμαρά με τον πολιτισμό είναι το γεγονός ότι ήταν η σκατόφατσα του στην αφίσα της έκθεσης του Βαγγέλη Βλάχου "1992". την είχα δει στην breeder το 2007 και ήταν πολύ ωραία η αφίσα.

και η έκθεση.

αλλά κυρίως η αφίσα.

6.1.09

ντρίμιν

τώρα θα ξαπλώσω και θα ακούσω το όλσο φράϊτεντ

μπολντ

είναι λίγο χαζό αυτό με τα μπολντ.

πρέπει να τα βάζω μόνο εκεί που χρειάζεται.

αλλιώς είναι ηλίθιο. είναι σαν να μιλάει κάποιος που δεν ξέρει που να τονίσει και σε τι να δώσει σημασία στο λόγο του.

χμμμ, τώρα που διαβάζω την αμέσως παραπάνω πρόταση βλέπω ότι δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

αλλά μάλλον θα τα σταματήσω τα πολλά μπολντ.


μπαθ #2

και είναι όντως παράξενο αυτό με τη βέροια και αυτό που παθαίνω κάθε φορά. είναι σαν να βυθίζομαι σε μία διαρκή idleness, που με αρπάζει και κάθομαι και την κοιτάω και δεν μπορώ να κάνω τίποτα. μπορεί να κάνω κάτι καμιά φορά, μπορεί να ενεργοποιούμαι λιγάκι. αλλά πάντα λιγάκι.

όπως προχθές που βρήκα το κασσετόφωνο, ξεκίνησα να παίζω με τα τειπ λούπς, χάρηκα και το παράτησα.

δεν ακούγεται και πολύ λογικό. είναι κάτι μεταξύ καθησυχασμού, έλλειψης συγκέντρωσης, ενθουσιασμού και βλακείας.

τείνω προς το να κρατήσω μόνο το τελευταίο πάντως.

μπαθ

ακόμα δεν βρήκαμε το αμαξάκι. χρμφ. βιάζομαι μάλλον. παράξενο είναι. αύριο φέυγω από την βέροια.

κάθε φορά που έρχομαι για γιορτές, χαίρομαι που κάθομαι, και δυσκολεύομαι να φύγω. αλλά με το που φεύγω έιμαι εντάξει. όπως με το μπάνιο. μου είναι πολύ δύσκολο να μπαίνω να κάνω μπάνιο. σαν να είμαι τετάρτη δημοτικού. περιμένω να ζεσταθεί το νερό και περιμένω. αλλά βαριέμαι να περιμένω. και μετά βαριέμαι να κάνω μπάνιο. και πιέζομαι και πιέζομαι και περνάνε οι ώρες.

αλλά με το που μπω μέσα, μάλλον όχι, με το που πέσει η πρώτη σταγόνα πάνω μου μετά δεν βαριέμαι.

πρέπει να έχω πρόβλημα με το μπάνιο. είμαι 26 και ακόμα το θεωρώ αγγαρεία.

σίγουρα έχω πρόβλημα.

νισάν μιέρα

το μίκρα, είναι πράσινο, και είναι το αμάξι του στράτου.

ο στράτος είναι ο καλύτερος φίλος μου στη βέροια, εδώ και καιρό, αλλά όχι από πάντα. είναι ωραίος τύπος και λέει ωραιά αστεία, παίζει κιθάρα, τραγουδάει τέλεια, ακούμε μαζί άκη πάνου και σουγιούλ και αττίκ. μοιάζει με τον τζον τορτούρο.

σήμερα κλεψανε το αμάξι του, το μίκρα που κάνουμε χιλιάδες βόλτες με αυτό στη βέροια και το αγαπάω όσο αγαπάω το σπίτι του και τα άγρια σκυλιά του και τον αδερφό του και όλα. και το ψάχναμε όλη τη μέρα, όλη όλη τη μέρα, στα χωριά της ημαθίας, λαζοχώρι, ταγαροχώρι. παντού. ρωτάω όλο το κόσμο, προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη, μέρα μεσημέρι έγινε, στο κέντρο της βέροιας, σε κεντρικότατο δρόμο. ότι να ναι. γαμώτο, πολύ στεναχώρια, πολλές βόλτες μέσα στο αμάξι, με αυτό απολυθήκαμε, ήταν τέλεια. γαμώ τον χριστό.

ο στράτος είναι πολύ κουλ τύπος, ο μανόλης ο αδερφός του είναι λίγο πιό γοητευτικός από τον τζορτζ κλούνεϊ και αυτό το αμαξάκι ήταν ονειρικό, με το πράσινο φωσφοριζέ του και το πεσμένο τσίπουρο στα χαλάκια. σκατά σκατά σκατά.

άυριο θα ξυπνήσω πρωί πρωί να πάμε να συνεχίσουμε το ψάξιμο.


5.1.09

άνιμαλ χόουμ

πωωωω

δεν μου αρέσει που έχω γίνει ΤΟΣΟ ψυχώτικος.

χθες το βράδυ είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν στο σπίτι του noah lennox και του dave portner και καθόμασταν και ακούγαμε τραγουδάκια και μιλούσαμε όλοι μαζί και παίζαμε βίντεο γκέιμς και βλέπανε συναυλίες τους και τέτοια.

και συνειδητοποιώ, με παράξενο τρόπο ότι έχω εθιστεί, τους ζηλεύω, έχει αρρωστήσει το μυαλό μου, έχω πάθει τραμπάκουλο άρρωστο και δεν ξέρω τι να κάνω.

διάβασα το 9.6 που τους έριξε το πίτσφορκ σήμερα και ένιωθα σαν να λέγανε καλές κουβέντες για την γκόμενα μου.

δεν είμαι καλά. δεν πάω καλά.

σε αγαπάω νόα, σε αγαπάω ντέιβ.

3.1.09

κλισέ

το 5ο τραγούδι του 2009 είναι εδώ και έχει πλάκα.

δατς ολ δατ ιζ.

α! βρήκα σανκυο ολντ σκουλένιο ντεκοκασσετόφωνο, τα μυαλά μου πονάνε και κάνω άθλιες τέιπ λουπς 6 δευτερολέπτων.

χιχι.