γαμημένος μάρτιος γαμημένο καλοκαίρι έρχεται

πφφφ. το αστείο είναι ότι ήταν πάλι εκεί, που ακούς κάτι, και λες "είναι ωραίο", "μπλα μπλα μπλα", "πως και δεν τον άκουσα αυτό τον δίσκο των beach house καλύτερα", "μερικά ωραία τραγούδια", "άνοιξη", και δίαφορες αρχιδιές τελικά. σαν τα "oh me too" του λούι σικέϊ. πφφφ.

μέχρι που σκάει η αρχή από το costa του dondestan, ή το alliance από το old rottenhat, και τότε, πάλι λες "ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΓΡΑΨΕ ΜΟΝΟ ΜΟΥΣΙΚΗ Ο ROBERT WYATT, ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΔΙΣΚΟΥΣ" και διάφοροι άλλοι που προσπάθησαν να βγάλουν καμιά κλανιά προς τα έξω, ξοδεύοντας μία ζωή αποτυγχάνοντας οικτρά. 

διάβαζα τα αφιερώματα στο ζου όταν ήμουν στο σχολείο για το canterbury, αλλά εκεί στα 15 μπορούσα να ακούω μέχρι κάραβαν, ίσως ο εγκέφαλος μου δεν ήταν για περισσότερα. μετά όταν ήμουν στο βόλο, πήγα μία μέρα και αγόρασα μαζί το rock bottom και το shleep, αλλά και πάλι, ήταν 2003, ήμουν 20, άκουγα το sea song στο ριπίτ, διάβαζα τους στίχους, έλιωνα με το άλιφιμπ, αλλά δεν είχα πάθει ακόμα ΤΟ κακό. 

μετά από κάνα δυο χρόνια, ένιωσα με όλο το rock bottom, από την αρχή μέχρι το τέλος, αλλά το ένιωσα, μου έσκαγε μέσα στο σώμα μου, και διάβαζα και ξαναδιάβαζα για τις διαλυμένες μέρες του, λίγο πριν το ατύχημα στην βενετία, όταν η αλφι ήταν στο κρου του νίκολας ρεγκ όταν γύριζαν το dont look now και ο ρομπερτ καθόταν στο δωμάτιο με ένα νέο πλήκτρο και ξεκίνησε να γράφει ΤΟΝ ΔΙΣΚΟ. με αρρώσταινε αυτή η σκέψη, να είναι ο άλλος στην βενετία, που είναι ούτως ή άλλως από τα πιό κρίπι μέρη του σύμπαντος, και να γράφει αυτή την πανέμορφη μουσική στην μέση από τα γυρίσματα μίας ξεκάθαρα φρικιαστικής ταινίας. 

πριν καν να συμβεί οτιδήποτε. "we are not prepared"

και μετά έπεσε μεθυσμένος κλπ κλπ.

δεν έχει υπάρξει φωνή λευκού πιό συγκλονιστική από την φωνή του robert wyatt. δεν έχει γράψει κανένας λευκός πιό συγκλονιστικά chord progressions με τόσο όμορφους στίχους μαζί. κανένας απολύτως. 

το πρώτο πράγμα που με είχε διαλύσει ήταν η αλλαγή στο sea song, που αρχίζει και λεει "you'll be different in the spring, i know you're a seasonal beast". θυμάμαι τον εαυτό μου να είμαι σε διαλυμένα αστικά στην βέροια, να ετοιμάζομαι να πάω ούτε εγώ δεν θυμάμαι που, και να έχω το ντισκμαν μαζί, μόνο με το rock bottom, και να σκάει το we're not alone και να απογειώνεται το σύμπαν και να φεύγει.

αυτές τις μέρες, έχω βουτήξει μέσα του πάλι, σε όλο τον κατάλογο. συνειδητοποιώ πόσο γελοίες έιναι κάποιες κριτικές που λένε για το dondestan και το old rottenhat οτι είναι "προχειρογραμμένοι" δίσκοι με "presets" και όχι πολύ "innovation". πραγματικά είναι από τις φορές που θες να φορέσεις στον εκάστοτε reviewer δυο-τρια ακόμα ζευγάρια αρχίδια (και ένα μουνί) για να τα κλωτσάς όλα μαζί και να χαίρεσαι και να τον τιμωρείς για τις παπαριές που τολμάει και ξεστομίζει. 

το old rottenhat είναι τόσο αριστούργημα σαν δίσκος, τόσο άδειος και sparse και με διαλυμένη εσωτερική ένταση, φουλ πολιτικοποιημένους στίχους, άρρωστο sequencing στο τρακλιστ, συγκλονιστικά ΠΟΠ κομμάτια  (the age of self), άρρωστα drones και τόσα τόσα πράγματα μέσα. και πάντα η γαμωφωνή του μαζί, αυτή η γαμημένη φωνή του, με όλο αυτό το εύρος, που νομίζεις ότι συνέχεια είναι έτοιμος να κλάψει. και το dondestan, με ρυθμικές ανωμαλίες να σε περιμένουν σε κάθε δεύτερο γύρισμα, διφωνίες από το διάστημα, και γκρούβες που θες να σε κουβαλήσουν με φορείο.

και μετά διαβάζεις συνεντεύξεις του, και τον βλέπεις σε βίντεο να μιλάει για όλα αυτά τα πράγματα του, τον κόσμο που έφτιαξε, την γυναίκα του. ειδικά την γυναίκα του. "I came out of the hospital and my wife Alfie married me, very kindly, in 1974. We had a wonderful honeymoon period which, on and off, hasn't really finished."

δηλαδή χριστέ μου ρε ρομπέρτ γουάϊατ, είσαι σε όλα τόσο τέλειος, στα πάντα σου, στην μουσική σου, στο παιξιμό σου, στην αισθητική σου, στις αναφορές σου, πρέπει να σε ακούμε να λες και τα πιό συγκλονιστικά λόγια ερωτευμένου? απίστευτο. απορώ μερικές φορές γιατί προσπαθώ ακόμα να κάνω το οτιδήποτε.

και το PLA, τι κομμάτι, τόσο απλό με τις στιχάρες για την άλφι. ένα άλλο τραγούδι που με αρρωσταίνει είναι η διασκευή του στο at last i am free των chic (!!!) που είναι στο nothing can stop us. τόσο καθαρός ήχος, παίρνει το νόημα του original και του αλλάζει το κόντεξτ, το γαμάει, το κουνάει 150 θέσεις και το φέρνει εκεί που θα έπρεπε να ήταν από την αρχή. δεν είναι απλώς επιθυμία: ειναι ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΗ ΑΝΑΓΚΗ. 

είμαι τόσο χαρούμενος, γιατί ακόμα δεν έχω βουτήξει με τα μούτρα στα δύο τελευταία του, το κομικόπερα και το cuckooland, παρα μόνο τα είχα ακούσει όταν βγήκαν, έτσι ίσα ίσα. και είμαι ΤΟΣΟ ΓΕΛΟΙΟΣ, που σκεφτόμουν "καλά ρε wire, 2007 και έχεις νουμέρο τρία το περσον πιτς και πάλι νούμερο ένα τον γουάϊατ?" ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΑΙΖΕΙ. ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟ ΟΤΙ ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΟ. ΤΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ Η ΠΙΟ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. όταν βγάζει δίσκο, είναι λογικό τα πάντα να εξαφανίζονται. και μόνο από την χαρά που ΕΒΓΑΛΕ ΚΙ ΑΛΛΟ ΔΙΣΚΟ.

τόσες δισκάρες, μόνος του, τα soft machine, οι συνεργασίες του, τα κολεκτιβ άλμπουμ του, τα σόλο σόλο, πωπω, ruth is stranger than richard, η λαιβάρα στο drury lane, moon in june, τόσα μαζεμένα.

σκέφτομαι ότι οι πολύ κοντά μου καμιά φορά με σιχαίνονται με όλο τους το μίσος, γιατί όταν ενθουσιάζομαι με κάτι, κάνω τον απέναντι μου να θέλει να το αποκηρύξει σαν άμεση αντίδραση. αλλά δεν γίνεται να μην πάθω κακό με τον wyatt. το θέμα είναι να βρω έναν τρόπο να τον δω λάϊβ. 

αυτές τις μέρες, έπεσα πάνω και σε  βίντεο που παίζει λαιβ το 74 το αλιφιμπ. εκεί μάλλον είναι τα πάντα, εκεί δεν λείπει τίποτα απολύτως.

we are never prepared