τις τελευταίες μέρες, ίσως εδώ και ενάμιση μήνα, νιώθω ότι τα αυτιά μου επανήλθαν λίγο στην θέση τους και άκουσα μαζεμένα αυτά που τα άφησα πίσω μου, αλλά με ελάχιστα ένιωσα. η καρδιά μου τον τελευταίο μήνα είναι δωσμένη στους γερμανούς, και κυρίως στους κλάστερ, με μίσος θα έλεγα.
σε κάθε περίπτωση όμως, το σοκ το έφαγα με το impossible spaces του sandro perri, κυκλοφορία 2011, στην constellation (ποιος θα το περίμενε ποτέ αυτό?). είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος, από αυτούς που σε διαλύουν τον εγκέφαλο με τη δουλειά που έχει πέσει, με το scope τους, με τις λεπτομέρειες, με τις μελωδίες, με τις αδιανόητες ιδέες, με τον παροξυσμό των ενορχηστρώσεων. μου θυμίζει κάπως εκείνη την δισκάρα το obrigade saudade των mice parade, την φωνή του arthur russell, τις παραγωγάρες και τα προσωπικά (τα φλώρικα προσωπικά) του jim o'rourke), και όλα είναι μέσα στα σέβεντις, να βρωμάει ο τόπος σέβεντις και αναλογικά σίνθια και καλοηχογραφημένα ντράμς, double tracked αδιανόητα φωνητικά, διαλυμένες αλλαγές, σκληρές ισοπεδωτικές γκρούβες, rhodes και wurlitzers που κεντάνε, πνευστά που πετάγονται και εξαφανίζονται, και χιλιάδες, χιλιάδες, εκατομύρρια ιδέες. ναι ρε πούστη. και αμερικανίλα (ή μάλλον καναδίλα), και μποσανόβες και πωπωπω ΔΙΣΚΑΡΑ ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΔΙΣΚΑΡΑ ΣΟΚ.
χμμμ, εύχομαι να μην έχω αλλάξει γνώμη σε κάνα μήνα, αλλά για την ώρα δεν νιώθω ότι έχω ακούσει πιό όμορφο δίσκο μέσα στην χρονιά.
και τι ωραίο όνομα που έχει ο καριόλης... απίθανο. και πόσο αηδία να σε λένε παναγιώτη ρε πούστη.
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίσης, τιμωρήθηκα για όλα τα χρόνια που σνόμπαρα τους πόλμο πόλπο, από εκείνο το τάπερ του γουάϊρ το 2003.