μπέρστς

ήμουν σε συναυλία. είχα να κατουρήσω από το μεσημέρι. πήγα στην τουαλέτα αλλά στις κανονικές τουαλέτες είχε συνέχεια κόσμο και επειδή είμαι φουλ κομπλεξικός δεν μπορώ με τίποτα να κατουρήσω στις όρθιες. απλά δεν μπορώ. δεν πειράζει λέω, θα κατουρήσω στο δρόμο φεύγοντας με το ποδήλατο. 

είχε ωραίο καιρό, με ομίχλη, πανέμορφα και κρύα. γαμάει το μιλάνο ρε πούστη, δεν έχω λόγια. 

ξεχάστηκα. πήγαινα πήγαινα, και πριν να φτάσω σπίτι, περνώντας από το πάρκο, σκέφτηκα να τον αμολήσω εκεί. αλλά λέω "αφού είμαι δίπλα γιατί να το κάνω? ας πάω σπίτι με την ησυχία μου"

φτάνω σπίτι και κάνει μπάνιο η συγκάτοικος (η καθυστερημένη). δεν αντέχω με τίποτα, νιώθω ότι θα τα σκάσω όλα πάνω μου. φεύγω από το σπίτι και κάνω τον γύρο του τετραγώνου. άπειρο φως παντού, παίρνω τα αρχίδια μου. 

κοιτάω από το παράθυρο, βγήκε από το μπάνιο. ουφ, λέω, τέλεια, το γλιτώσαμε.

μπαίνω μέσα στο σπίτι. τώρα κάνει κάνει μπάνιο ο γκόμενος της. ΓΑΜΩΤΟΝΧΡΙΣΤΟΖΩΑ. αυτό ήταν γαμήθηκε η φάση.

είχα μία μονόλιτρη πέπσι, η οποία είχε ακόμα κοκακόλα μέσα (πέπσι δηλαδή). την αδειάζω στο γυάλινο μπουκάλι που έχω για το νερό. αλλά μετά σκέφτομαι "πως θα περάσω το καβλιτσέκι μου από κει μέσα, μετά θα μυρίζει κοκακόλα. (πέπσι δηλαδή)"

την έκανα την μαλακία όμως, και την άδειασα ήδη την κοκακόλα μέσα  στο μπουκάλι. 

μαλακία. έρχεται. κατακλυσμός.

βρίσκω ένα πεταμένο μπουκάλι νερού, που έχει νερό μέσα. σκέφτομαι να τρέξω στην κουζίνα, αλλά ξέρω οτι δεν θα προλάβω. προσπαθώ να το ρίξω στο άδειο μπουκάλι της πέπσι αλλά δεν γίνεται. 

τελικά γίνεται.

τον βγάζω και προσπαθώ να το βάλω μέσα. δεν χωράει.

(όχι, δεν ειναι μεγάλο το πουλί μου, απλά είναι μικρό το μπουκάλι, αλήθεια)

πανικοβάλλομαι.

το νιώθω να έρχεται.

ψαχνω ψαλίδι να το κόψω.

το βρίσκω.

το κόβω.

τον αμολάω.

κατουράω.

εκείνη ακριβώς την στιγμή, ενώ ακόμα είμαι στην διαδικασία βγαίνει ο γκόμενος από την τουαλέτα.

ΓΑΜΩΤΟΧΡΙΣΤΟΣΑΣΖΩΑ.

βγαίνω και του σκάω το μπουκάλι με το κάτουρο στην μάπα. γελάει. γελάω. κάνει να με αγκαλιάσει. κάνω την πάπια.

γυρνάω στο δωμάτιο, βάζω και βλέπω τον ντον ντρέϊπερ να φασώνει αεροσυνοδούς και τρώω σοκολάτα ανέμελος.

κυνηγάω κουνούπια, κοιτάω το ασυμμάζευτο δωμάτιο, βλέπω βιντεάκια των σμίκλερ/λεν στο γιουτιούμπ, παίζω καμιά βλακεία στο πισι, προσπαθώ να δουλέψω για το κωλοσάϊτ, αγχώνομαι, τρώω πατατάκια, παίζω με το κάζιο του στράτου, τρώω κι άλλη σοκολάτα (πριν έτρωγα κιντερ, τωρα τρωω λάϊον), κοιτάω το ταβάνι, κοιτάω τα φώτα, κοιτάω το κρεβάτι, αδειάζω την κοκακόλα στο ποτήρι (την πέπσι δηλαδή), νιώθω ανακουφισμένος, αλλά όχι και τόσο. 

παρόλο που όλα πάνε καλά, ποτέ δεν πάνε καλά στην πραγματικότητα, και είναι αλήθεια ότι η πραγματικότητα πάντα δείχνει το αληθινό σκληρό της πρόσωπο.

αναζητώ ταυτόχρονα το αιώνιο και το εφήμερο.

για να τα βάλω στον κώλο μου.

πόσο θεός θα ήμουν αν όντως του είχα σκάσει τα κάτουρα στην μάπα όμως. 

πφφφφ. μιά ζωή φλώρος.