29.11.09

οι 20 (πλας) καλύτερες ταινίες της δεκαετίας

1. Melinda and Melinda - Woody Allen
2. The Curse of the Jade Scorpion - Woody Allen
3. Whatever Works - Woody Allen
4. Small Time Crooks - Woody Allen
5. Hollywood Ending - Woody Allen
6. Scoop - Woody Allen
7. Anything Else - Woody Allen
8. Vicky Cristina Barcelona - Woody Allen
9. Match Point - Woody Allen
10. Cassandra's Dream - Woody Allen
------
11. The Death of Mr Lazarescu -
Cristi Puiu
12. Trolosa - Liv Ulmann
13.
Yi Yi, a One and a Two - Edward Yang
14.
In the Mood for Love - Wong Kar Wai
15. The Man Without a Past - Aki Kaurismaki
16. The Return - Andrei Zvyagintsev
17. The Royal Tenenbaums - Wes Anderson
18. Samaritan Girl - Kim Ki Duk
19. Spirited Away -
Hayao Miyazaki
20. Songs From the Second Floor - Roy Anderson
-------
bubbling under(random order):
Das Leben Der Anderen - Florian Henckel von Donnersmarck
La Pianiste - Michael Haneke
Borat - Larry Charles
The Three Burials of Melquiades Estrada - Tommy Lee Jones
Dolls - Takeshi Kitano
Anchorman: The Legend of Ron Burgundy - Adam McKay
Nobody Knows - Hirokazu Koreeda
Adaptation - Spike Jonze
The Life Aquatic - Wes Anderson
The Darjeeling Limited - Wes Anderson
No Country for Old Men - Joel and Ethan Coen

27.11.09

iiiiiiiiii

most of theeeee daaaaaaaaaaaaaaayyyyyyyyyyyyys
we were at the machiiiineryyyyyyy

25.11.09

έντονα συναισθήματα

μία από τις πιο όμορφες αναμνήσεις του καλοκαιριού που πέρασε, αν όχι η ομορφότερη, και βέβαια το καλοκαίρι έχει καιρό που πέρασε, αλλά και πάλι, είναι τόσο έντονο όλο αυτό που δεν μπορώ να το απομονώσω...

είχαμε πάει με την κωστάντια και το κόκκινο το φίατ για κάμπινγκ στην ιτέα. βασικά δεν ξέραμε οτι θα πάμε στην ιτέα γιατί ξεκινήσαμε για πελοπόννησο και απλά πηγαίναμε και περνούσαμε από ναύπακτο και τρώγαμε παξιμάδια και σταματήσαμε και στο γαλαξείδι και πηγαίναμε και πηγαίναμε.

ήταν πολύ όμορφο τριήμερο, είχα μαζί και έναν μουρακάμι, από τους φλώρικους μουρακάμι για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι αυτή τι διάβαζε βέβαια, μάλλον τους καραμαζόφ, και επίσης ήταν η περίοδος που δούλευα τα βράδια και ήταν από τα πρώτα μου κενά τριήμερα και το περίμενα με χαρά.

επίσης κουβαλούσα συνέχεια αυτήν την σκατοδιάθεση, αυτό το πράγμα που είναι σαν να αιωρείσαι αλλά με την κακή έννοια, γιατί δεν το διάλεξες εσύ, και δεν ξέρεις που θα πέσεις. και κοιτάς κάτω και έχεις μία επιλογή που σε ενδιαφέρει και όλα τα άλλα φαίνονται ζοφερά και σιχαμένα. έτσι ήμουν.

αλλά τα βράδια, τα βράδια στο κάμπινγκ, εκεί γινόταν κάτι άλλο. αφού κάναμε ντουζ με 2 σε 1 αφρόλουτρο και σαμπουάν, και καθώς καθόμασταν για να καπνίσει το κορίτσι και να φύγουμε, έβαζα και άκουγα την δεύτερη πλευρά του before and after science, και καθόμασταν πάνω στο χώμα μπροστά στην σκηνή και μπροστά είχε δέντρα και έτσι δεν φαινόντουσαν αστέρια αλλά ίσα ίσα η θάλασσα ανάμεσα από τα δέντρα.

εκείνες τις στιγμές καταλάβαινα γιατί αγαπάω τον μπράϊαν ίνο. εκείνες ακριβώς τις στιγμές συνειδητοποιούσα τι πάει να πει idleness, τι πάει να πει αεργία και ένιωθα ολόκληρος να κουβαλάω συναισθήματα που δεν έχω λόγια να περιγράψω. ούτε τότε είχα λόγια, ούτε τώρα έχω.

και μετά το ποταπό μου το μυαλό, αυτό το τραγικό πράγμα που ονομάζεται εγκέφαλος μου, προσπαθεί να καταλάβει το μέγεθος της ιδιοφυίας του ίνο, και αδυνατεί.

γιατί έχει απέναντι του έναν άνθρωπο ο οποίος εκτός του ότι είναι τεράστιος θεωρητικός, και οι ιδέες του στην παραγωγή, και οι ιδέες του γενικότερα, και τα textures και το βάθος στον ήχο στα τραγούδια και στους δίσκους του, σε οδηγούν στο να ξεχνάς το πως έχει καταφέρει να μεταφέρει συναισθήματα απερίγραπτα, με την κυριολεκτικότατη σημασία της λέξης απερίγραπτος.

καθόμουν ανάσκελα, και άκουγα με την σειρά julie with, by this river, through hollow lands και spider and I στο ριπίτ και στο ριπίτ και στο ριπίτ, και απλά κοίταγα μπροστά μου και δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να βουτήξω στην θάλασσα ή να αρχίσω να βγάζω τα ρούχα μου ή να μιλήσω για το παρελθόν και για το ποιός είμαι και το τι θα κάνω στην ζωή μου και τους έρωτες μου και την αγάπη μου και τα σκατά που έτρωγα και τίποτα μα τίποτα δεν σκεφτόμουν. τίποτα απολύτως. είναι σαν μία ζώνη που τίποτα δεν συμβαίνει, σαν μία μαύρη τρύπα που σε ρουφάει και μένεις άδειος, αλλά όχι άδειος όπως λέμε κενός, αλλά απλά δεν σου μένει τίποτα.

μακάρι να μπορούσα να το περιγράψω.

είναι τέσσερα τραγούδια, απλά τέσσερα τραγούδια. έχουν κιθάρες πιάνα και μερικά συνθ και φωνές. και με κάνουν να σκέφτομαι για πάντα αυτό που έβλεπα μπροστά μου στην ιτέα, σαν να θέλω να κοιτάξω μέσα μου αλλά να μην βλέπω τίποτα.

τίποτα απολύτως.

ομπλίκ

η σημαντικότερη εφέυρεση έβερ

νέβερ κομς

τουμόροου από ντουρούτι κόλουμν και κοιμήθηκα γιατί έχω δουλειά αύριο

ντρούλινγκ

τέτοια ώρα...

24.11.09

όμορφο λέϊμπελ

όμορφο κόνσεπτ

όμορφη φάση

http://www.beko-dsl.com/

οι δέκα αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας

1. melinda and melinda
2. the curse of jade scorpion
3. whatever works
4. small time crooks
5. hollywood ending
6. scoop
7. anything else
8. vicky cristina barcelona
9. match point
10. cassandras dream

εδώ τρέχει μία ωραία ψηφοφορία επί του θέματος.

18.11.09

συζήτηση

σήμερα, κατάλαβα ότι τα τελευταία χρόνια, ο δίσκος που ευχαριστιέμαι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι το odessey and oracle των zombies.

έτσι, θα πω ότι είναι ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει στην ζωή μου. είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει, και έχει τα πάντα μέσα. πειράματα, φωνές, στίχους, ενορχηστρώσεις, χορό, ένταση, κλάμα, νοσταλγία, έρωτα. πολύ έρωτα.

επειδή μου έχουν λείψει αυτές οι κουβέντες που βρίζομαι με τους φίλους μου για μουσική και μαλώνουμε, θα ήθελα όλοι όσοι διαβάζουν το μπλογκ (ναι, εσείς οι τέσσερις) να μου πούνε ποιός είναι ο αγαπημένος/καλύτερος δίσκος που έχουν ακούσει και να αρχίσουμε να μαλώνουμε από την χαρά μας.

έπειτα, θα το βάλω επάνω δεξιά αυτό το ποστ για να μαλώνουμε για πάντα!

άρα πείτε μου δίσκους, έναν ο καθένας, να μαζευτούνε μπόλικοι, να τους κοιτάμε και να χαιρόμαστε.

άρα εγώ: THE ZOMBIES - ODESSEY AND ORACLE (1968)

και τώρα κάτι εντελώς διαφορετικό

πάσχα στην βέροια, 8κάναλες μέρες, ντραμς στο υπόγειο και κάζιο και χαρά

χωρίς λόγο μάλλον

με τρομάζει

-ο θόρυβος που κάνει το στομάχι μου μερικές φορές, δεν είναι ότι δεν τρώω, μια χαρά τρώω, αλλά γιατί κάνει θόρυβο

-ο τρόπος που το κεφάλι μου αλλάζει πράγματα τόσο γρήγορα και κάνει συγκρίσεις παράξενες και κοιτάει αλλού σε στιγμές παράξενες και κάνει το φόκους να είναι λίγο άγνωστο σαν λέξη

-να κοιμάμαι και μην με παίρνει ο ύπνος και να προσπαθώ να ξυπνήσω και να ξυπνάω τόσο έυκολα όσο την τελευταία φορά

-και μου προκαλεί άγχος ο χρόνος που φεύγει

17.11.09

χρμφ

αύριο θα εξηγήσω γιατί ο family battle snake είναι σημαντικότερος από τον χατζιδάκι. (αντί για τον χατζιδάκι μπορείτε να βάλετε οποιονδήποτε έλληνα δρούσε πριν το 2008)

αν κάποιος διαφωνεί, θέλω να ξαναδανειστώ μία πολύ όμορφη φράση:

"η αγαπημένη μου μουσική, δεν έχει γραφτεί ακόμα"

προς στιγμή

κενός.

τυχαία σκέψη

με θυμάμαι να περπατάω σε έναν δρόμο για ώρες και να ακούω μουσική από το μίνιντισκ και να βρέχομαι και να φοράω ένα τεράστιο μπουφάν και να νιώθω λίγο όμορφα γιατί όλα μου φαινόντουσαν καινούρια και άγνωστα.

και η μουσική ακόμα.

και το μπουφάν μου ακόμα.

όσο άθλιο και αν ήταν.

και προσπαθώ

να μαζέψω τις σκέψεις μου και να τις βάλω να κοιτάνε όλες μαζί σε μία κατεύθυνση και εξαφανίζονται σιγά σιγά.

είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεις την σωστή κατεύθυνση σε στιγμές αποπροσανατολισμού.

το δωμάτιο μου είναι πολύ καθαρό και συμμαζεμένο.

ακούω και πάλι το περλ και σχεδόν ακούω τα πιάνα να χτυπάνε στους τοίχους και να γυρνάνε στα αυτιά μου.

και αυτό με αποπροσανατολίζει λίγο.

αλλά και κάπως με ηρεμεί.

και μόλις

θυμήθηκα ένα βράδυ μετά την δουλειά το καλοκαίρι που πήγα στον λυκαβηττό με τον ιωσηφίδη και κάτσαμε για ώρα και τα ζευγάρια φασωνόντανε αλλά αυτός δεν ήθελε.

φάγαμε λουκάνικο και φύγαμε.

ήταν ένα όμορφο βράδυ με το κόκκινο μου φίατ.

16.11.09

πάλι

δυσκολεύομαι να βάζω τον εαυτό μου να κάνει ον οφ στα πράγματα που πρέπει να γίνουν.

δυσκολεύομαι πολύ.

και χάνω χρόνο.

ίσως και να τον βλέπω να περνάει μπροστά στον τοίχο, σαν μυρμήγκια, που στην αρχή είναι δέκα και στο τέλος γίνονται χιλιάδες.

ντανέλε

δεν μπορώ να πιάσω κιθάρα στα χέρια μου.

την ακουμπάω και πάω να παίξω και σιχαίνομαι τον εαυτό μου και την κιθάρα μου μαζί.

μου φαίνεται σιχαμένη εντελώς. δεν μπορώ καν να την κοιτάω.

κάποτε αγαπούσα πολύ την κιθάρα μου. έγραφα αρκετά τραγούδια.

μου φαίνεται σαν να περάσαν χίλια χρόνια από τότε.

το αστείο είναι ότι δεν έχω πρόβλημα με το να ακούω κιθαριστική μουσική.

κάθε άλλο.

την δικιά μου κιθάρα δεν μπορώ να ακούω.

έντιτ.

ίσως να έχω και ένα μικρό πρόβλημα με την κιθαριστική μουσική.

μάλλον και αυτή με μένα.

αϊ εϊ αϊ

έχω την αίσθηση ότι ο δίσκος του matias aguayo γάμησε λιγάκι.

ίσως και περισσότερο απ'ότι περίμενα.

σκατά.

πάλι σε κάνει να απορείς.

15.11.09

εδώ

με τον θωμά και τον κατσούπη, λέγαμε για χρόνια, ίσως το λέμε ακόμα, ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.

αυτοί που αγαπάνε τον γουντι άλεν και όλοι οι υπόλοιποι.

και υπάρχει και κάποιος που αγαπάει τον γούντι άλεν, αλλά έχει γράψει και αυτόν τον στίχο:

από εκείνη την φορά που είχα να σε δω, μας τ'άλλαξες...
μου είπες: "ακούω καζαντζίδη, μόνο για να πονώ"
βγάλε άκρη εσύ από αυτό

είναι ο καλύτερος ελληνόφωνος δίσκος από τον πρώτο δίσκο γενιά του χάους.

13.11.09

μπράϊαν ίνο εντ χάρολντ μπαντ γουίθ ντανιέλ λανουά

δεν αν θα μπορέσω να το βάλω σε λόγια.

νιώθω σαν να γεννήθηκε ένα τέρας. που αλλάζει και πρόσωπα. ακούω το δε περλ εδώ και 5 ωρες αδιάκοπα και με επαναλήψεις αυτιστικές. μπορώ να πω ότι είναι οριακές οι στιγμές αυτές για τα κριτήρια μου αντίληψης της μουσικής.

νιώθω ότι έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω μου.

σε αυτόν τον υπολογιστή με αυτά τα ηχεία και αυτά τα φώτα μέσα στο δωμάτιο και με αυτή την ζαλάδα και την πίεση και την φόρτιση και το άδειο το όλο το άδειο. ναι. αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος που έχω ακούσει. νιώθω ότι έχω γίνει πολύ μικρά κομμάτια και έχω μπει εκεί μέσα.

και δεν ξέρω πως να γυρίσω πίσω και δυσκολεύομαι ακόμα και να εκφραστώ.

γράφω και βλέπω τα δάχτυλα μου να ακουμπάνε το πληκτρολόγιο αλλά νιώθω τις κλειδώσεις μου επάνω ψηλά στην ένωση του χεριού με τον ώμο να κάνουν κρακ κρακ.

αυτό το κρακ κρακ ακούγεται πιό δυνατά απο το δε περλ.

νιώθω σαν να είναι αυτός ο δίσκος. ναι. μάλλον ξέρω τι είναι.

σαν να είναι αυτό που έχει περισσέψει από όλους τους άλλους δίσκους.

μάλλον αυτό είναι.

σαν να απορροφά πράγματα και να τα εξαφανίζει.

12.11.09

μπριφ

it's like learning a new language
you come here to me,
we'll collect those lonely parts
and set them down.
you come here to me.
she says brief things,
her love's a pony,
my love's subliminal

μόνο(ς)

έβαλα το χέρι μου στο βρακί μου (απλά αυτό, τίποτε άλλο), και πριν να συνεχίσω το διάβασμα έπρεπε να πάω να πλύνω τα χέρια μου.

πήγα στο μπάνιο, που είναι αρκετά μακριά από το δωμάτιο και άναψα το φως.

μέχρι να ανάψει το φως στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη, έτοιμος να ανοίξω την βρύση.

για μία στιγμή πίστεψα πως δεν ήταν ο εαυτός μου αυτό που έβλεπα.

άνοιξε το φως και πρόλαβα να δω τις κόρες των ματιών μου να κάνουν την κίνηση όταν τους σκάει ήλιος. μάλλον φως.

ήταν σαν μέδουσες που κολυμπάνε.

ένιωσα τον εαυτό μου να αφήνει το σώμα μου, άκουγα την παρέα στο διπλανό σπίτι να τρώνε και να χαίρονται. τους κοίταξα αλλά δεν πρόλαβαν ούτε καν να με κοιτάξουν.

δεν πρέπει να τους ένοιαζε.

σίγουρα δεν ενοχλήθηκαν, αλλά φάνηκαν πολύ ευτυχισμένοι. ένας άντρας όρθιος και άλλος κόσμος στο τραπέζι, χαμογελαστοί όλοι.

που είμαι? τι κάνω εδω?

το καλοκαίρι που δούλευα, το σκεφτόμουν συνέχεια αυτό. να κάνω αυτό που μου αρέσει.

το παράξενο είναι ότι ακόμα το σκέφτομαι.

μου αρέσει όταν φέυγει ο εαυτός μου από μένα, μακάρι να ήταν για πάντα έτσι. νιώθω σαν να κάθομαι και να κοιτάω ένα τεράστιο βάρος να πέφτει επάνω μου, και είναι τόσο παράξενο που απλά κάθομαι και το κοιτάω. είναι τόσο βαρύ που με κάνει να διαλύομαι, σαν να θέλω όμως να γίνει αυτό. νιώθω το κεφάλι μου ελαφρύ και τα χέρια μου ζεστά και μαλακά. νιώθω όλες τις αποφάσεις που πήρα να κάθονται από πάνω μου και να με πατάνε μέσα στην θάλασσα, μέχρι να μην μπορώ να πάρω ανάσα. έχει τόσες μέρες, βδομάδες που κοιμάμαι πολύ λίγο. νιώθω περήφανος γι' αυτό. πιό πολύ από πολλά άλλα. έχω ξεχάσει πως είναι να θυμάμαι τα όνειρα που βλέπω όταν κοιμάμαι. κάποτε κοιμόμουν πολλές ώρες και έβλεπα πολλά, παράξενα όνειρα. δεν ξέρω ποιός είμαι πιά.

ξαναέκλεισα το φως και γύρισα στο δωμάτιο.

δεν πρόλαβα να σκουπίστω.

είναι πολύ κουραστικό αυτό με τα χέρια μου και τα βρακιά μου πάντως.

μου φαίνεται πως κάτι χάνω. σιγά σιγά σιγά. κάτι χάνω.

11.11.09

και την ίδια περίοδο

αγόρασα σε βινύλιο δύο ακόμα υπέρδισκάρες.

-3 feet high and rising

-aja

τώρα που ξανακούω ντελασόουλ κλάνω λίγο πάνω μου.

βραδιάτικα.

10.11.09

ναι ναι ναι

πωπω

τώρα φάνηκαν όλα ξεκάθαρα. μιά ζωή προσπαθώ να αντιγράψω αυτόν τον δίσκο.

μιά ζωή. εδώ και τόσα χρόνια.

τώρα το κατάλαβα.

απίστευτο.

είναι η μεγαλύτερη μου επιρροή. κατευθείαν στο υποσυνείδητο.

χωρίς να πάρω ανάσα.

είναι τόσο όμορφος δίσκος.

τον αγόρασα όταν ήμουν στην χειρότερη ψυχολογική κατάσταση έβερ, ήμουν ένα ράκος, μικρός και βλάκας και ράκος.

και από την πρώτη νότα, από την πρώτη κιθάρα, έπαθα κακό μεγάλο.

για μήνες, γυρνούσα σπίτι ξημερώματα και το άκουγα ολόκληρο και μετά κοιμόμουν.

ένα ολόκληρο καλοκαίρι. με έπαιρνε και με σήκωνε.

και το αστείο είναι οτι ποτέ δεν κάθησα να ασχοληθώ να καταλάβω τι γίνεται ακριβώς με την παραγωγή του. απλά άκουγα ένα συνοθύλευμα από γυναικεία φωνητικά και βιολιά. και ολντ σκουλ μπιτς.

πωπω.

σας ευχαριστώ αβαλάνσις. είστε ότι καλύτερο συνέβη στην ζωή μου.

για πάντα.

και τι εξώφυλλο.

αχ.

2001.

πάρανταϊς

ΠΟΣΟ ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ SINCE I LEFT YOU??? ΠΟΣΟ ΔΙΣΚΑΡΑ ΕΙΝΑΙ??? ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΒΟΛΟ???? ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΟ ΒΑΖΩ ΝΑ ΠΑΙΖΕΙ ΚΑΙ ΠΑΘΑΙΝΩ ΑΜΟΚ!!??

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΣΑΜΠΛΑΡΙΣΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΩΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ

TI ΑΛΛΟ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΔΙΣΚΟ???

ΤΙ ΧΑΡΑ

ΤΙ ΔΙΣΚΑΡΑ

ΠΟΣΟ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΣΚΑΡΑ

ΤΙ ΧΑΡΑ

ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΖΕΜΕΝΑ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ???

έβριθινγκ

έχω πει ποτέ πως η ζωή μου άλλαξε όταν άκουσα πρώτη φορά μαζεμένο μπερτ μπάκαρα? και πως το wichita lineman του jimmy webb είναι το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί στο σύμπαν? και πως όταν ακούω μπερτ μπάκαρα νιώθω πιο μικρός κι από πεντάχρονο θαυμαστή του νίκου γκάλη το '89?

γύρισα

και είμαι λίγο σκατένιος, και πρέπει να ξυριστώ, αλλά η βδομάδα είναι πολύ δύσκολη και μου φαίνεται λίγο δύσκολο να ανταπεξέλθω.

η μόνη χαρά που παίρνω είναι τώρα που ακούω διάφορα παλιά beat tapes του ντίλα και με κάνει να χαίρομαι και να ανυπομονώ να πάρω το σαμπλερ στα χέρια μου.

αλλά αργεί αυτή η μέρα μάλλον.

παράξενο.

ποιό είναι το νόημα της ζωής τελικά? νιώθω ότι χάνομαι σε διφορούμενα νοήματα και σε υπερανάλυση μερικές φορές. και πάλι, έχω την αίσθηση ότι η λέξη ambiguity περιγράφει καλύτερα το μπέρδεμα.

ένα πικαπ κι ένα σαμπλερ. αλλά πότε?

8.11.09

σήμερα ξύπνησα

και θυμήθηκα ότι το καλύτερο τραγούδι που είχα ακούσει στη ζωή μου για πολλά πολλά χρόνια είναι η διασκευή των byrds στο my back pages του dylan.

για πολλά πολλά χρόνια όμως

7.11.09

γους!

σκεφτόμουν πόσο κουλ θα ήταν να άλλαζα το λάρυγγας σε λάρυγους, αφού συνειδητοποίησα ότι γους είναι αυτό που είμαι.

αλλά η πραγματικότητα με πρόλαβε γιατί κατάλαβα ότι όλοι οι ντόπιοι εδώ, με φωνάζουν λάρυγους ούτως ή άλλως.

σκληρό.

αλλά τέλειο. παραδόξως.

5.11.09

τέτοιες ώρες

ξαναγαπάω την μουσική.

είχα στο ριπίτ για δύο ώρες το chocolate cherry των black dice (2009 tour 7") και τώρα ξανακούω το god's money των gang gang dance και μένω με το στόμα ανοιχτό χάσκοντας το κενό σκεφτόμενος το πόσο μπαντάρα είναι. αυτή η δισκάρα βγήκε το 2005. αν είναι δυνατόν.

το ακούω τώρα και μου τα σκάει όπως ακριβώς πρέπει.

είναι 2.30 η ώρα και θέλω να αρχίσω να χτυπάω το κεφάλι μου στο τοίχο. με πολύ δύναμη.

μερικοί

σκόρπιοι δίσκοι που γαμήσανε το 2009.

1. animal collective - merriweather post pavillion

και σε τυχαία σειρά και με πρώτη ανάγνωση:

black dice - repo
doom - born like this
oh no - vs now again
giussepe ielasi - (another) stunt
ducktails - s/t
prefuse 73 - everything she touched turned ampexian
javelin - jamz 'n' jemz
jj - jj no2
julian plenti - ...is the skyscraper
sun araw - heavy deeds
shackleton - the three ep's
zomby - where were you in '92
flaming lips - embryonic

και η χαρά που έφαγα όταν άκουσα το teasers του gaslamp killer νομίζοντας ότι είναι 2009. αλλά ήταν 2007. μαλακία. τεράστια δισκάρα.

αλλά ο "νέος" δίσκος που άκουσα πιό πολύ από οτιδήποτε το 2009 (μετά το μεριγουέδερ) ήταν το you and me των walkmen.

--
edit: το ρέπο είναι ο καλύτερος χιπχοπ δίσκος του 2009

4.11.09

διαπιστώσεις

i. είναι πολύ δύσκολο να βρεις σε τι είσαι καλός όταν υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου που είναι τόσο καλύτεροι από σένα, ακόμα και σε τομείς που πίστευες ότι είσαι κι εσύ καλός.

ii. η φορά που ευχαριστήθηκα πιο πολύ το music for 18 musicians του steve reich ήταν όταν ανέβαινα με το ποδήλατο στα χάνια πριν από μερικά χρόνια και το άκουσα περίπου 5 φορές μέχρι να φτάσω. άνοιγε ο ουρανός μπροστά μου, τα βουνά και τα δάση και τα σύννεφα και τα γρασίδια και τα σκυλιά. ήταν τρανσέντινγκ. σκέφτομαι ότι λίγες φορές έχω ευχαριστηθεί τόσο πολύ την μουσική σαν μουσική, σε οποιαδήποτε μορφή της. όποτε το ξανακούω πια, σκέφτομαι πάντα τα βουνά και τους ουρανούς. χάου κουλ ιζ δάτ?

iii. δεν ξέρω ποια είναι η πιο κοντινή μετάφραση του φλώρου στα αγγλικά. το πούσι που χρησιμοποιώ μερικές φορές (αϊ αμ σατσ ε πούσι), δεν πιστεύω ότι ταιριάζει. χμμμ.

3.11.09

χάϊμβε

όλη η ψυχολογία μου είναι αυτό εδώ ακριβώς.

δεν αντέχω άλλη ζέστη, με φαντάζομαι μερικές φορές αλλού από εδώ που είμαι, νιώθω ότι είμαι σε μία μόνιμη κατάσταση μετάβασης (το προς τα που δεν το ξέρω), υπάρχουν στιγμές που σχεδόν αισθάνομαι τα ίδια μου τα όργανα να νιώθουν συγκίνηση/αναπόληση. ίσως να είμαι ανίκανος να κάνω οτιδήποτε.

και δεν ξέρω, ακούω αυτό το πράγμα, και είναι σαν να μου ανοίγουν την σπλήνα και το στομάχι και να ρίχνουν την στεναχώρια με μπουκάλι.

και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, και με φαντάζομαι να είμαι σε βουνά και σε βόρεια μέρη και να έχει κρύο και να μην μπορώ να σκεφτώ από το κρύο. να, αυτό μου λείπει. το κρύο και η βροχή.

επίσης είμαι έτοιμος να ξαναδώ τον άνθρωπο χωρίς παρελθόν του καουρισμάκι, μετά από (πέντε?έξι?) χρόνια και να ξαναθυμηθώ τις προβολές στη νέα ιωνία, και να αρχίσω πάλι να τηλεμεταφέρομαι και να αλλάζω υπόσταση μέσα στο κεφάλι μου.

με το ζόρι.

και αμέσως μετά συνειδητοποιώ το κακό που κάνω στον εαυτό μου με όλο αυτό το πράγμα. ίσως εγώ ο ίδιος να το προκαλώ.

και πάλι όμως, δεν είμαι σίγουρος.

ουφ.

έχω κουραστεί πιά με όλο αυτό. πίστευα ότι θα σταματούσε.

κάπως.

2.11.09

αύριο στο βάϊνιλ

παίζει λάϊβ η καλύτερη νέα μπάντα της αθήνας.

bazooka

κανονικά θα έπρεπε να ήταν ήδη σε περιοδεία στο γουέστ κόουστ και να τους ανοίγει ο wavves.

αλλά αν είσαι από τον βόλο τα βήματα αυτά γίνονται πιό αργά φαντάζομαι.

σε κάθε περίπτωση, είμαι στεναχωρημένος που το χάνω αυτό, καθώς και όλα τα υπόλοιπα γιούργια. εύχομαι ο κασάπης να μην ομόρφυνε κι άλλο. δεν θα το αντέξω.

γαμώ τον χριστό.

1.11.09

μπεστ μπλογκ έβερ

ωωω ναι!

ιδιαίτερα

με το που ξύπνησα είδα αυτό.

από μόνο του ήταν αρκετό για να μου φτιάξει την μέρα. όχι να την φτιάξει με την κανονική έννοια του όρου φτιάχνω, όσο με την έννοια του κάτι μπορεί να σε οδηγήσει σε κάτι διαφορετικό από αυτό που μπορεί να περίμενες από μία κυριακή μέσα στο σπίτι.

σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν φορές που σκέφτομαι ότι, σε απόλυτα άμεση επιρροή, οι καλλιτέχνες που με επηρέασαν είναι ελάχιστοι. όταν μιλάω για άμεση επιρροή, δεν εννοώ ότι ψοφάω για το σόλο πιάνο του μίνγκους, αλλά για το ότι όταν άκουσα φορ τετ άρχισα να τον αντιγράφω. (πχ, κάποιες από τις τεράστιες επιρροές μου, αλλά σε κονσεπτικά επίπεδα κυρίως, είναι ο brian eno, o woody allen, η joni mitchell, ο albert ayler, o vincent gallo και το it takes a nation of millions των public enemy. αλλά δεν μπορώ όυτε καν να αντιγράψω μισό από τα μπιτ του.)

άρα, οι 5 μεγαλύτερες μου άμεσες επιρροές υπήρξαν/είναι:

1. ο moondog
2. ο madlib
3. ο four tet
4. ο dj shadow
5. ο panda bear και
6. οι black dice

(
επίσης, neptunes, red snapper, fennesz, sufjan stevens)

πιστεύω ότι έχω αποβάλλει τον φορτέτ από πάνω μου πιά. όπως και τον σάντοου(εδώ και μερικά χρόνια). τον πάντα μπέαρ πιστεύω ότι είμαι στο όριο αυτόν τον καιρό, αλλά δεν είμαι σίγουρος. τον μάντλιμπ δεν θέλω. ούτε τους μπλακ ντάϊς.

και κύριως όχι τον μούντογκ.

ο μούντογκ, λόγω συγκεκριμένων συγκυριών, ήταν ότι σημαντικότερο μου συνέβη μουσικά. ξεκάθαρα. τον άκουσα την πιό κρίσιμη στιγμή, τότε που ξεκινούσα να παίζω μόνος μου. και απλά αντέγραφα ότι άκουγα. τίποτα άλλο.

έχω την αίσθηση ότι ίσως είναι πιό εποικοδομητικό να ξοδέψεις μία ζωή αντιγράφοντας τον μούντογκ, παρά να κάνεις οτιδήποτε άλλο.

αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση

--
κατα τ' άλλα
--

μου συνέβη το πιό εντυπωσιακό. από αυτά που δεν έχω λόγια να το περιγράψω ή να πω οτιδήποτε.

ξεκίνησα να πηγαίνω για τρέξιμο.

τελευταία φορά που θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει ήταν όταν με κυνηγούσαν να μου κλέψουν τα λεφτά από τα κάλαντα, κάπου πριν το '92.