πως λύθηκε το πρόβλημα

-με τον μεταχηματιστή του πικάπ? αγόρασα άλλον, αφού έψαχνα μαγκαζί για 5 ώρες.
-με το ποδήλατο? αγόρασα, αλλά πρέπει να το πάω για σέρβις γιατί ειναι διαλυμένο. ένα τριαντάευρω όμως, τι να περιμένεις?

το πρόβλημα που λύθηκε ήταν του διαβάσματος. και της μουσικής. με το που ήρθα στο μιλάνο είχα πέσει σε βαρύ λήθαργο αδυνατώντας να διαβάσω οτιδήποτε. σαν κακό αστείο. η λύση όμως δόθηκε μέσω του απλού γραψίματος του πολ όστερ. διάβασα το invisible σε δυό μέρες, μονορούφι σχεδόν και κατάλαβα ότι ο πολ όστερ δεν μου αρέσει. εννοώ ότι παρόλο που τον διαβάζω με χαρά, είναι σαν να βλέπω μία καλογυρισμένη αμερικάνικη ταινία. θα την δω σουπερ ευχαριστά, αλλά δεν πρόκειται να νιώσω το μεγαλείο που μου σκάει με άλλα πράγματα. δηλαδή δεν ξέρω, είναι ωραίοι οι χαρακτήρες, καλογραμμένοι, η πλοκή σε κρατάει στην τσίτα από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα. αλλά με το που τελειώνει το βιβλίο, δεν ξερω. το new york trilogy ήταν καλύτερο νιώθω, ενώ το oracle night, χμμ, κάτι ίσως να μου έμεινε. όχι όμως δέος.

οπότε κατάλαβα το εξής: λατρεύω την λογοτεχνία με τις τεράστιες προτάσεις, που μπλέκονται τα βιωματικά με την καταγραφή και τα συναισθήματα με το background. γιαυό με το που διάβασα την πρώτη σελίδα από το white noise του delillo όρμησα καβλωμένος και με ευτυχία, χωρίς καν να κοιτάξω πίσω. φαίνεται να είναι απίθανο βιβλίο, μακάρι να με τινάξει τα μυαλά στον αέρα.

σκέφτομαι άρα ότι προτιμώ χίλιες φορές να διαβάζω πιντσον και να τυραννιέμαι, μέσα στο ιμπρεσιονιστικό παραλήρημα, παρά να διαβάζω ωραίες καλογραμμένες πλοκές. λατρεύω αυτό το "βγηκε στον δρόμο, θυμήθηκε το παρελθόν του, κοίταξε το εισιτήριο από το προηγούμενο βράδυ προσπαθώντας να καταλάβει τι δουλειά είχε στην τσαέπη του, όλες εκείνες οι μέρες, ζεστές μέρες, και οι φίλοι που ερχόντουσαν από όλα τα μέρη του κόσμου, και οι δίσκοι που λιώνανε, και τα βιβλία που δεν ανοίγανε, και έφτασε μέχρι το προξενείο της λιβυης για να βρει τον τζακ μαρπλ, που μιλούσαν με κρυφά μυνήματα και γράμματα εδώ και 15 χρόνια, από τότε που ήταν στην ορχήστρα νέων στο νότιγχαμ (όπου και καταφέρανε να εκτελέσουν άψογα, με τα λόγια ενός κριτικού στην daily news, το τελευταίο μέρος από τους ρουμάνικους χορούς του μπέλα μπαρτοκ) και προσπαθούσε να ανακτήσει επαφή με τον χαμένο του ξάδερφο"

κάπως έτσι, δεν ξέρω, μου αρέσει να διαβάζω προτάσεις με πολλά κόμματα και πολλές παρενθέσεις και να πονάει το μυαλό μου αποκρυπτογραφώντας, ενώ συγχρόνως να πλημμυρίζομαι από συναίσθημα. ουφ. για να δούμε.

πάνω σε αυτό, βρήκα και μία ωραία μετάφραση ποιημάτων του μπόρχες στα αγγλικά, μαζί με τα πρωτότυπα από δίπλα, σε συνεπιμέλεια του ίδιου του μπόρχες. τέλεια φάση. μαζί με αυτό βρήκα και ανατύπωση του 85, της πρώτης έκδοσης του gravity's rainbow με το γαμήστερο πορτοκαλί εξώφυλλο. θα το διαβάσω.

σε σχετικά θέματα, ξεπέρασα και το κόλλημα μου της δυσκολίας να ακούσω κάτι ωραίο. η λύση ήταν απλή. ΞΑΝΑΒΟΥΤΗΞΑ στον κατάλογο του μάντλιμπ, με μίσος και πόρωση δωδεκάχρονου. άκουω κάθε μέρα δύο φορές τα vol 5-6 του μπιτ κοντάκτα και μένω με ανοιχτό στόμα με το μεγαλείο και την έμπνευση, είναι ο πιό θεός από όλους όλους όλους όλους. είναι η μεγαλύτερη επιρροή μου, θα έκανα τα πάντα να μπορούσα να ξοδέψω μία ζωή αντιγράφοντας τον, κάθε μπιτ του, κάθε τρόπος του, κάθε γύρισμα, κάθε μπρέϊκ, κάθε κόψιμο, κάθε σαμπλ, κάθε μελωδία που σε κάνει να κοιτάς τον ήλιο πιστεύοντας ότι η ευτυχία είναι εκεί μέσα και μόνο εκεί μέσα και πουθενά άλλου.