16.9.12

περσοναλ (έγραφα προχτές που καιγόμουν κατά τις 4 το βράδυ με την διπλωματική, περιμένοντας το weka να τελειώσει κάτιτις, και έλεγα να το διορθώσω, αλλά δεν θέλω καν να το διαβάσω πάλι, οπότε νατο)

δεν περναω καλά που δουλεύω για την διπλωματική μου τον τελευταίο ενάμιση μήνα. θεωρητικά δουλεύω από μέσα μαϊου, ίσως και λίγο περισσότερο, αλλά και πάλι, βαριέμαι, πονάω, υποφέρω, μου είναι αφόρητο, δύσκολο. προφανώς είναι θέμα χρονισμού, αλλά και πάλι, δεν θα έπρεπε, θα ήταν πιό σωστό να ένιωθα έστω και μία μικρή χαρά κάνοντας το όλο αυτό.

συγχρόνως, νιώθω ότι κάποιος με έχει καταραστεί για όλα αυτά τα χρόνια που αποφεύγω να ασχολήθω με όλα τα τεχνικά θέματα. (προβλήματα με windows, με osx, με μνήμες, με σκληρούς, με memory management, με matlab, με weka, με java, με liblinear, με συμβατότητες, με libsvm, με επεξεργαστές, με commandpaths, runtime problems, με βέλτιστα bitrates, με χιλιάδες χιλιάδες πράγματα), με χιλιάδες αηδίες που απλά αποφάσισα ότι σιχαίνομαι τον κλάδο μου και όλα αυτά, μόνο και μόνο για να μην τα ξαναβρώ μπροστά μου, και έχουν έρθει όλα και με λούζουν εδώ και μήνες.

σιχαίνομαι την ζωή μου τις τελευταίες βδομάδες, και η μόνη σκέψη που μπορεί να με ηρεμήσει είναι ότι τουλάχιστον έχω πείσει τον εαυτό μου ότι είναι η τελευταία γαμημένη φορά που ασχολούμαι με όλα αυτα. και παρόλο που πίστευα ότι αυτό σημειολογικά θα με ανέβαζε σε λέβελ χαράς και περιέργειας, μου προξενεί ακριβώς το αντίθετο, μου εντείνει την αηδία και την τάση για εμετό.

για να κάτσω να δουλέψω κατεβάζω ρεντ μπουλ και ξενυχτάω τα βράδια, ένα σιχαμένο μίγμα υπερέντασης, άγχους και βαρεμάρας, σαν να πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου πράγματα που δεν πίστευα ότι υπάρχει λόγος να τα βρω μπροστά μου. και ο οργανισμός μου αντιδράει, κάθεται ακίνητος και με κοιτάει, σιχαινόμαστε ο ένας τον άλλον, με μίσος αυτός και με απάθεια εγώ.

έκλασε ο σκληρός από το λάπτοπ, έγραφα με το νέτμπουκ της μάνας μου, έβαλα τον πατέρα μου να μου στείλει το κουτί από την αθήνα, και τα κοιτάω όλα μαζι και θέλω να ανόιξω μια πελώρια τρύπα στον κώλο μου και να τα βάλω μέσα, και να εξαφανιστούν όλα μαζί και στο τέλος με μαγικό αναδρομικό τρόπο να χωθώ και εγώ εκεί μεσα. 

και πίνω ρεντμπουλ σαν να ειμαι 2ο έτος, τότε που καθόμουν στο λίνουξ και χαιρόμουν νομίζοντας ότι το prog II και το prog III θα μου είναι χρήσιμα, και ότι αυτό το τέλειο βιβλίο για τους compilers με τον κόκκινο δράκο θα μου είναι χρήσιμο για μια ζωή, ας το αγοράσω, τι έχω να χάσω? 

το παράξενο είναι ότι αν τα μονοπάτια του μπόρχες τα έβλεπα, θα ήθελα να έχω την ευκαιρία να κοιτάξω πως θα ήταν η ζωή μου αν πήγαινε προς τα εκεί. (για την ακρίβεια πως θα ήταν αν δεν γνώριζα την κωστάντια)

θα ήθελα πάρα πολύ να ήμουν χαρούμενος με όλο αυτό, με όλο αυτόν τον κλάδο, θα περνούσα πολύ ωραία με 2-3 ανοιχτές κονσόλες, πάντα μου άρεσε αυτό το πράσινο πάνω στο μαύρο, ακόμα και τώρα, μισό κιλλ να κάνω, νομίζω ότι κάτι κέρδισα, τόση βλακεία κουβαλάω.

και ξυπνάω, ακούω το νέο ανιμαλ κολέκτιβ, προσπαθω να δουλέψω/διαβάσω, νιώθω τύψεις που δεν μπορώ, βγαίνω να περπατήσω και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, νιώθω τύψεις που βγηκα και περπάτησα, γυρνάω σπίτι για μεσημεριανό, πέφτω για ύπνο και ακούω το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, ξυπνάω παράξενα, σαν να με περπατούσανε ενώ κοιμόμουνα, βλέπω όνειρα με τουαλέτες που βουλώνουν και βγάζω τα σκατά και τα κωλόχαρτα με τα χέρια μου για να ξεβουλώσουν, ακούω το άνιμαλ κολέκτιβ, πάω βολτα με το ποδήλατο, νιώθω άσχημα που δεν διάβασα, προσπαθώ να δουλέψω, έχει πάει ήδη αργά, πιστεύω ότι θα δουλέψω από την επόμενη μέρα, και την άλλη μέρα ξυπνάω χαρούμενος, απλά γιατί για μερικές στιγμές ξεχνάω ότι έχω να δουλέψω, και εκεί χαρούμενος μέσα στην βλακεία μου, θυμάμαι τι γίνεται πραγματικά, και ανεβοκατεβαίνω στο χάος.

όταν ήμουν 3ο-4ο έτος, είχα περάσει μια κακή περίοδο, είχε κρατήσει περίπου δέκα μέρες, κοιμόμουν όλη μέρα, έτρωγα αχλάδια, καθόμουν σπίτι, προσπαθούσα να διαβάσω, προσπαθούσα να γράψω μουσική, ήταν όλα ένα σκατό γκρι, τα πάντα, και τα όνειρα μου ήταν περίεργα, με ζευγάρια που ο άντρας ήταν στα έγκατα της γης και γυρνούσε ένα παράξενο τροχό, και η γκόμενα του τον κοιτούσε από πάνω και ήταν χαρούμενη, και ξυπνούσα και τα φώτα ήταν κλειστά και δεν ήξερα αν πρέπει να ξανακοιμηθώ ή να φύγω.

και κάθομαι κάθε μέρα,  ακούω τα παιδάκια από το παράθυρο, που ξεκωλιάζονται να φωνάζουν, και μπλέκουν με το νέο άνιμαλ κολέκτιβ, και φοράω πιο χοντρά ακουστικά, και μετά όταν προσπαθώ να ξαπλώσω φορώντας τα δεν είμαι άνετα και πρέπει να σηκωθώ, και μετά φεύγει ο ύπνος μου.

snow leopard ή mountain lion, τα fiction ή τα non-fiction του david foster wallace, καινούρια μπαταρία ή παλιά μπαταρία, φιστικοβούτυρο ή μαρμελάδα (μάλλον τίποτα απο δώ και πέρα), danse manatee ή here comes the indian, 2Gb ή 3Gb heap size, avey tare ή panda bear, φόρμαν ή τσέϊς, κίτρινα βανς ή καφέ βανς, κλωτσιά στο μουνί ή κλωτσιά στ'αρχίδια, καρπούζι ή σταφύλια, ποδήλατο ή πόδια, liblinear ή libsvm, LADTrees ή RandomForest, σεντόνι ή πάπλωμα