28.12.08

τον αγαπάω και θα ήθελα να είμαστε κολλητοί,

,και να κοιμόμαστε όλοι μαζί στο σπίτι του σίμου και του μπέλε.

αυτός είναι.

πιτς σίφτερ

χεχε... έψαχνα να βρω ποιό pitch shifter έχουν οι black dice και έπεσα στην κρίτικη ενός τύπου για το creature comforts (τρελή δισκάρα, πόνος μυαλού κανονικά) και το παρομοίασε με το να πηγαίνεις βόλτα ένα παιδάκι το οποίο κάθε δύο λεπτά σταματάει στον δρόμο!

χαχα! σποτ ον!!

ακριβώς αυτό. ακριβώς αυτό θέλω να είναι η μουσική που γράφω.

27.12.08

φίβερ

νοσοκομείο χθες, στομάχι ευαίσθητο, πόσο αδερφή μπορεί να είμαι τελικά?

σάουθ παρκ όλη μέρα, κρεβάτι, ύπνος, άμπιεντ με το εσπί και το κάος και το ντίτζιντιλέι και έκανα και ένα μπάουνς ένα παλιό ότιναναι πολυρρυθμικό από το τερακάναλο με πλαστικά ντραμάκια, παλαμάκια και νάϊλον κιθαρίτσες.

αχ, το είχα χαρεί πολύ, αλλά δεν μπορώ να το κάνω και τίποτα έχω την αίσθηση.

να το

26.12.08

am i really all the things that are outside of me?

σκατά σκατά σκατά σκατά σκατά!

είναι ότι καλύτερο, γαμώτο, είναι ότι καλύτερο.

το άκουσα χθες, ξημερώματα, στις 6, δεν με έπαιρνε ο ύπνος από το σόκ. δεν είναι αλήθεια το πόσο δουλειά μπορεί να έχει εκει μέσα, ο κάθε ήχος χαιδεύει το αυτάκι σου, σαν να σε τυλίξανε με χιλιάδες κουβέρτες και να σε κρεμάσανε από το μπαλκόνι του 89ου ορόφου και να κοιτάς το άπειρο και τα δάση και τα βουνά και να είσαι στο σπίτι και να λείπεις συγχρόνως και να τρώς σοκολάτες και καραμέλες και να τα βράζεις όλα αυτά μαζί και πριν να λιώσεις να βουτάς μέσα και να μην βγαίνεις, και να ανοίγουν πόρτες και να μπαίνεις μέσα και να μην θέλεις να βγεις, και οι φωνές να σου τραγουδάνε δίπλα και να είναι απόκοσμες. είναι χορευτικό γαμώτο, είναι χορευτικό, ΠΩΣ ΣΚΑΤΑ ΤΟ ΚΑΝΑΝΕ? είναι 150 χρόνια μπροστά από οτιδήποτε κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, είναι απο τις λίγες φορές που ακούω κάτι και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που ακούγεται, να καταλάβω τα όργανα, να καταλάβω που είναι η φωνούλα, τι είναι κιθάρα και τι είναι σινθ και τι είναι εφε και τι όχι, είναι απίστευτο, είναι απίστευτο, δεν είναι το οκ κομπιούτερ του 2000, είναι τουλάχιστον 67 δισεκατομμύρια φορές ανώτερο, είναι μεγάλη μουσική, είναι τεράστια μουσική, μακριά από τις αηδίες που είναι εξώφυλλα στο νμε και στις πίπες. είναι το πιο γαμημένα ινοβέιτιβ πράγμα που παίζει αυτήν την στιγμή εκεί εξώ. και το μουρλό είναι ότι το ακούς και κάνει την καρδιά σου να λιώνει σε κάθε στιγμούλα, κάθε φωνίτσα και κάθε μελωδία είναι η πιό όμορφη του κόσμου. και όμως, είναι πιο ινοβέιτιβ από όλη την πο τράκς, και από όλους τους γκανγκ γκανγκ ντανς αυτού του κόσμου.

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΩΣ ΠΑΙΡΝΕΙΣ ΜΙΚΡΟΦΩΝΟ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΗΣΕΙΣ?

25.12.08

βέροια.

στο σπίτι του στράτου ήρθα που κλέβουμε ίντερνετ από έναν τύπο εδώ κοντά. είναι ωραίο σπίτι, και μου κάνει εντύπωση που δεν μένει εδώ για πάντα. το σωστό θα ήταν αν δεν μένει αυτός να μένω εγώ, αλλά δεν ξέρω αν θα ψηθεί.

έχω άπειρη όρεξη να γράψω μουσική. σκατά. πως θα την κάνω να μου μείνει και να μην χαθεί στην ατολμία και στο τίποτα?

ακούω GAS αυτές τις μέρες, παρόλο που είχα αγοράσει τη συλλογή με τα 4 σιντι το καλοκαίρι και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που ευχαριστιέμαι άμπιεντ.

μπράβο σου βόλφγκανγκ γερμαναρά. γουέλ νταν. και είσαι και ομορφάντρας.

με την παράξενη έννοια.

22.12.08

προφανές

ιν ίαρ μόνιτορς ηλίθιε μελίδη

exxon

πριν να ξεκινήσω με τα λαρυγγικά μου σκεφτόμουν να ξεκινήσω ένα μπλογκ το οποίο θα είχε να κάνει αποκλείστικα και μόνο με τις απέλπιδες προσπάθειες ενός τύπου που απλά δεν είναι καλός μουσικός αλλά προσπαθεί να κάνει κάτι, και συνεχώς αποτυγχάνει. για την ακρίβεια δεν αποτυγχάνει, απλώς διαλύεται στα εξ'ων συνετέθη. σαν τον τζόμπ στο αρέστιντ ντιβέλοπμεντ.

μάλλον αυτό είναι το μπλογκ έχω την αίσθηση πάντως.

στην ξάνθη

ήμουν φαντάρος για 5 μήνες σχεδόν. είχα το σάμπλερ μαζί μου και έκανα σε κάποια φάση αυτό

εδώ

το οποίο είναι πρόχειρο, γρήγορο, λάιβ και απαράδεκτο. όπως πάντα.

τύπικαλ μι

έμπτι

γκουχ γκουχ.

άδειος, πιό άδειος κι άχρηστος κι από σπιρουλίνες εκτός διαστήματος νιώθω. πιό ανούσια τοποθετημένος και πιό άχρηστος κι από σιρόπι σε εργοστάσιο για κομπόστες που πρέπει να ρίχνεις με κουτάλι και με το χέρι. βλάκας.

θραύσματα από επιρροές που έχουν περάσει ανεκμετάλλευτες, χάος, εκατομύρρια ιδέες μου που μείναν μισές. δεν έχω τελειοποιηθεί σε τίποτα. το μόνο που με νοιάζει είναι ο δίσκος μου, αλλά πάσχω από τόοοοση μεγάλη έλλειψη κόντεξτ, που το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θα τον κυκλοφορήσω ΠΟΤΕ. απλά. και απλά θα κάθομαι να κοιτάω το ταβάνι και θα κοιτάω τα γίγα μουσικής που γεμίζω χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω τι θέλω και τι όχι, χωρίς να μπορώ να κάνω φόκους.

με λυπάμαι μερικές φορές η αλήθεια είναι.

όταν ήμουν στο δεύτερο έτος, είχα γράψει σε ένα πόστιτ και το είχα κολλήσει επάνω στην οθόνη του υπολογιστή μου αυτό:

"I WAS DRESSED FOR SUCCESS, BUT SUCCESS IT NEVER COMES"

σκατά σκατά σκατά. νιώθω πως βαδίζω με φόρα προς ένα αβέβαιο χθές.


18.12.08

μπρέϊν ουάν

είναι ο θεός μου, τον αγαπάω, τον λατρεύω, θα τον αγαπάω για πάντα, για πάντα, για πάντα.

I’ve almost stopped listening to recorded music now. I’m quite bored with it. But I love going to shows. I get so many more ideas from watching people playing and seeing things go wrong. Nothing ever goes wrong with records anymore; it’s so easy to fix it all. When people fix it, what they actually do is make it sound more normal. I’m anti-fixing at the moment.

είναι πιο σοφός και από ινδό γκουρού στα 60'ς, και ο μόνος άγγλος που μπορείς να πάρεις στα σοβαρά.

με βεβαιότητα.

τραγουδάς?

ντρεπόμουν πάρα πολύ να τραγουδήσω, για πολλά χρόνια, για πάρα πολλά χρόνια. σε κάνα δυο τζιντζερολάϊβ είχα τραγουδήσει, αλλά με τεράστια αποθέματα κόμπλεξ μέσα μου, που μου τα προκαλούσαν οι τριγύρω μου, μπορεί και σωστά βέβαια, γιατί είναι παράξενο που τώρα τραγουδάω και δεν ντρέπομαι. ενώ στην πραγματικότηα θα έπρεπε απλά να ντρέπομαι.

χεχε.

σε κάθε περίπτωση.

πριν το πάσχα του 2007, έγραφα την μουσική για μιά διαφήμιση για αυγά με πρωταγωνιστή ένα κουνέλι με ρέϊμπαν. εεεε, για βαφή αυγών για την ακρίβεια(...αφού ήταν και πάσχα) και το αρχικό πιτς ήταν ένα τυπικό τζινγκλ, με σαμπλαρισμένες άρπες και τζενέρικ ρυθμικά.

αυτό.

το έστειλα, μίλησα με τον κατσουπάκο, όλα φαινόντουσαν οκ. χάρηκα.
αλλά ο πελάτης δεν είχε χαρεί και πάρα πολύ. του φάνηκε πολύ μοντερνιζέ και ψυχρό, και ήθελε κάτι σαν "μάγος του οζ, λίγο θεατρικό, και λίγο κωμικό, με μία 50'ς-60'ς αίσθηση". ήταν 6 η ώρα το απόγευμα, και το ήθελε μέχρι τις 9 γιατί είχαν και άλλη προβολή. το κακό ήταν ότι εγώ εκείνες τις μερούλες είχα πάει στη βέροια να δω την αγγελική, οπότε δεν είχα ούτε όργανα, ούτε το λάπτοπ μου, ούτε τίποτα.

ήταν πολύ αγχωτικό. είχα μόνο το λάπτοπ της αγγελικής, ένα μεταλλόφωνο, και την κλασσική κιθάρα του στράτου. οπότε τυραννήθηκα για λίγο, σαμπλάρισα κάτι μπάσα και κάτι πνευστά, και είχα έτοιμο κάτι, το οποίο ήταν τα πάντα, αλλά όχι κωμικό.

τότε αποφάσισα να τραγουδήσω. φάλτσο φαλτσέτο ήταν.

αυτό.

και δεν ντράπηκα.

παραδόξως τους άρεσε, το πουλήσαμε, και εντελώς ξαφνικά απέκτησα αυτοπεποίθηση για την φωνή μου. άουτ οφ δε μπλού!!

την επόμενη μέρα έστειλα μέσατζ στον τύπο που διοργάνωνε το μπέρντ φέστιβαλ το οποίο είχε καθαρό σονγκράιτινγκ και τραγουδιστικό οριεντέισον και είπα με άνεση "ναι τραγουδάω, εννοείται"! ήθελα πολύ να κλείσω διάφορα λάιβ πριν το σινκ για να έχω μία υποτυπώδη εμπειρία, και έτσι δεν το σκέφτηκα ότι απλά δεν είχα τραγουδήσει ποτέ σοβαρά σε λάιβ. ο κωστής από τους νάϊτ ον ερθ (αυτός ήταν ο τύπος τελικά) μου απάντησε μετά από μερικές ώρες και μου έιπε, οκ γιατί όχι?

χέστηκα πάνω μου και ξεκίνησα πρόβες σαν να μην υπάρχει άυριο.


σήμερα είναι τα γενέθλια μου και επειδή δεν είμαι και στην καλύτερη κατάσταση αυτές τις μέρες είπα να θυμηθώ κάτι που πίστεψα ότι θα με κάνει καλύτερα. προς το παρόν δεν δουλεύει. χμμμ.

17.12.08

μαξιλάρι

πρώτες μέρες του εσπιφοροφορ, μασάπ με όντιομαλτς, στρέϊτ αχέντ. λίγο μαλτς στην αρχη, μετά μόνο εσπι.

ε και?


θέλω να κοιμηθώ. με έχουν διαλύσει αυτές οι μέρες της αναμονής. από την ημέρα που απολύθηκα περιμένω. θα ανατιναχτεί ο εγκεφαλός μου σε λίγο. είμαι ανίκανος για οτιδήποτε.

κχχχχ

σκατένιος τύπος

άντερ δε γουότερ, κάρι δε γουότερ

την παρασκευή θα πάω στον βόλο να πάρω κι άλλα πράγματα για την (σεμί-οριστικη μου) μετακόμιση. πρέπει να βρω φροντιστήριο για γερμανικά. θέλω να φέρω την κιθάρα μου. πρέπει να μπω στη διαδικασία. καθυστερημένος. εζ όλγουειζ.

έιτς πι

σε δημοσιογραφικό κασσετοφωνάκι, στην κουζίνα του νίκου στην λεμεσό το φεβρουάριο του 2005. εποχές τζίντζερ, το κάζιο του στράτου, και ο θόρυβος από το παλιό διαλυμένο λάπτοπ. μερικές φορές η νοσταλγία στον εγκέφαλο μου υπερκαλύπτει οτιδήποτε άλλο. γελοίος νιώθω.

σε κάθε περίπτωση

16.12.08

πόσο παλιό

αυτή την λούπα, την είχα αγαπήσει τόσο πολύ. για καιρό. για μέρες ολόκληρες έπαιζε στο σπίτι. στο βόλο. για μέρες επί ημερών. σκατά. δεν μπόρεσα να την κάνω τίποτα απολύτως. ξεκινούσα να στήνω το τραγούδι στο άσιντ, το σταμάτούσα. είχα γράψει και στίχους, στα ελληνικά. κι αν βασιλεύω, χειμώνας θα ντυθώ. κι αν βασιλεύω, στο σπίτι σου θα ρθώ. τόσο έντεχνο. χεχε. τίποτα δεν το έκανα τελικά. τίποτα τίποτα δεν μπόρεσα.

ούτε και τώρα.

χμμμ

ψέμα

συνέχεια λέω ότι ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι φόκουζντ σε αυτό που κάνουν(κυρίως για μουσικούς)

δεν τους ζηλεύω, δεν μου αρέσουν, τους βαριέμαι, πολύ τους βαριέμαι. μου αρέσει το νταιβέρσιτι, μου αρέσουν τα ρίσκα και το απρόσμενο.

μόνο το απρόσμενο μου αρέσει, η έκπληξη και το σοκ. το σοκ και το παράδοξο και η μη αποσαφήνιση των ορίων.

αυτά μου αρέσουν.

και η κόκα κόλα.

μακντίς

έχω μεγάλη αγάπη για τα μακντόναλντς. δεν ξέρω που την βρήκα και πως γίνεται να την κουβαλάω ακόμα μαζί μου. είναι λίγο αμπσουρντ. αλλά με σιγουριά μπορώ να το πω.

σήμερα στο σπίτι αλλάζουν τους σωλήνες, δεν έχουμε νερό όλη την μέρα. το πρωί πλύθηκα στα γκούντις.

ακομά εδώ είναι, με δυσκολεύουν. θέλω να γράψω μουσική, θέλω συνέχεια να γράφω μουσική, ακούω μουσική και θέλω να γράφω κι άλλη.

πάω στα γκούντις.

μπάνερ

πρέπει να βρω άλλη φωτό, είναι τόσο ωραία, αλλά δεν είναι δικιά μου.

τρίγκερ κατ

lies and betrayals,
fruit-covered nails,
electricity and lust
won't break the door.

i've got a heavy coat,
it's full of rise and sand,
and if I lose it
i'll be comin' back today.



ακούω πέιβμεντ σαν 15χρονος εδώ και τρείς μέρες.

αποφάσισα να αρχίσω να βάζω τόνους σαν άνθρωπος.

αχ. γιατί αγαπάω τόσο πολύ τους πέιβμεντ?

χιχι

ενθουσιαστηκα λιγακι με ολο αυτο

γιατι δεν το ειχα κανει νωριτερα?

σειμ ολντ σειμ ολντ

άλλο ένα

στα καλα νερα τον ιουλιο, στο τσεκ

παραξενο μετρημα, αλλα οχι και τοσο


δεαρ

φωτο

δεν την εβγαλα εγω

ντισκουαιετ

ξεκινησα και δεν ξερω αν θα συνεχισω

αλλα επρεπε να το ειχα κανει εδω και καιρο μαλλον

φαλτσο

στη βεροια

ντραμς καζιο και φωνη

χιαρ