σημειώσεις

τις τελευταιες δυο τρεις μερες εχω στο ριπιτ το ρεβολβερ και το ΥΣ της τζοανα. δεν έχουν και πολλή σχέση μεταξύ τους οπότε θα τα πιάσω ένα ένα. (επίσης, είδα λάιβ τον φεράρο)

το Ys είναι δισκάρα, το λατρεύω και είναι 2-3 σημεία εκει μέσα που πάντα λυγίζω (βλέπε κλάματα και κοπάνημα κεφαλιού στον τοίχο). είναι τόσο δισκάρα που δεν έχω και πολλά λόγια, απέραντος θαυμασμός μόνο.

το ρεβόλβερ ξεκίνησα να το ακούω αυτές τις μέρες γιατί σε κάποια φάση, εκεί που μόλις τον είχα παίξει, δηλαδή ακριβώς την στιγμή που τελείωνε η χαρά (και ερχόταν η σιχασιά όπως πάντα), μου έσκασε η γέφυρα από το here there and everywhere. και αφού το έβαλα στο ριπίτ να παίζει ενώ πήγαινα στην τουαλέτα να πετάξω τα φάπκινς (ναι, γιαυτό τελειώνουν καμιά φορά πιό γρήγορα τα χαρτομάντιλα κωστάντια) σκεφτόμουν ότι είναι τόσο κομματάρα που δεν έχω λόγια, πραγματικά δεν έχω λόγια. 

δεν ξέρω αν είναι αλήθεια η ιστορία που λέει πως ο μακάρτνει, με το που άκουσε το πετ σάουντς και ερωτεύτηκε το god only knows, προσπάθησε να το "αντιγράψει" με το here there and everywhere. πραγματικά, δεν με νοιάζει αν είναι αλήθεια αυτό το anecdote, ειναι τόσο τεράστιο κομμάτι, παθαίνω κακό. και τώρα που θα μου εξηγήσει ο μοσχάς τα modulations και την θεωρία του, θα το αγαπάω ακόμα πιο πολύ.

και μετά, άρχισα να ακούω το ρεβόλβερ. είχα να το ακούσω πολλά χρόνια, τουλάχιστον 4-5. γενικά το τελευταίο τρίχρονο τετράχρονο πεντάχρονο, εκφράζω πολύ θαυμασμό για το odessey and oracle, και πολλές φορές έχω βρεθεί να μιλάω και να μιλάω και να μιλάω και να λέω ότι οι μπιτλς δεν έχουν δίσκο σαν το pet sounds ή αυτή την δισκάρα των ζόμπις. σαν κατάλογο, έχουν πολύ περισσότερες κομματάρες από τους ζομπις και τους μπιτς μπόις, αλλά δεν νιώθω για κανέναν δίσκο τους τόσο τεράστιο δέος.

και μετά απο όλα τα ριπίτ του ρεβόλβερ, εξακολουθώ να το πιστεύω. και κατάλαβα και ποιός έιναι ο λόγος: εχει 6-7 κομμάτια ΠΟΥ ΧΥΝΩ ΤΑ ΒΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΜΟΥ ακούγοντας τα, αλλά εχει και 1 που είναι εντελώς φίλερ, και άλλα δυό που δεν με τρελαίνουν και πολύ. και συνεχίζοντας το ρεσιτάλ υποκειμενικότητας και μαλακίας, σε κάθε δίσκο μπιτλς βρίσκω 2-3 κομμάτια που θα ήθελα να μην υπήρχαν.

οπότε έκανα λίστα με τα αγαπημένα μου κομμάτια στο ρεβόλβερ, για την ακρίβεια έκανα λίστα με όλα τα κομμάτια από αυτό που μου αρέσει πιο πολύ προς αυτό που μου αρέσει λιγότερο (επίσης για χάρη της έρευνας κατάλαβα ότι σε όλο τον κατάλογο των μπιτλς, τα πιο πολλά αγαπημένα μου τραγούδια είναι του μακάρτνει, αλλά τα ΠΙΟ αγαπημένα, αυτά που προσκυνάω γυμνός τα ηχεία και τρίβω την κωλοτρυπίδα μου πάνω τους, είναι του λένον)

1. Tomorrow Never Knows
2. Here There and Everywhere
3. For No One
4. Love You To
5. Eleanor Rigby
6. And Your Bird Can Sing
7. I'm Only Sleeping
8. She Said, She Said
9. I Want to Tell You
10. Got to Get You into My Life
11. Taxman
12. Yellow Submarine
13. Doctor Robert
14. Good Day Sunshine

πχ, το good day sunshine, πιστεύω ότι είναι ένας από τους λόγους που εφευρέθηκε το χίντεν τρακ. δεν του αξίζει να υπάρχει σε έναν τέτοιο δίσκο, γιαυτό είναι χαντακωμένο εκεί στην μέση, χαμένο όπως του αξίζει. γίνονται τα μηνίγγια μου κόκκινα από την πίεση και τα νεύρα κάθε φορά που ξεκινάει και πρέπει να το κάνω σκιπ.

το ντόκτορ ρόμπερτ, ενώ μου αρέσει η γέφυρα, μου φαίνεται λίγο σαχλό. το yellow  submarine είναι κομματάρα, απλά το έχω ακούσει τόσες φορές σε τόσα διαφορετικά κόντεξτ που λιγώθηκα. από αυτό και πάνω όλα μου αρέσουν και τα λατρεύω, άρα στην ουσία μόνο τα δυο τελευταία με ενοχλούν.

εννοείται ότι αυτά όλα δεν απασχολούν κανέναν, απλά αλήθεια, σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να δω καταγραμμένη αυτή την έρευνα που έκανα στον εαυτό μου.

το tomorrow never knows είναι στα 3 αγαπημένα μου μπιτλς έβερ γενικά, και εννοείται πως η εκτέλεση στο ανθόλοτζι είναι επίσης επική και συγκλονίστική, αλλά και στο ρεβόλβερ, πωπω, κλάνω κάθε φορά που το ακούω, είναι τόσο γεμάτο γαμηστερή πληροφορία, τόσο ιδιοφυές, και η γκρούβα του ρίνγκο, σκοτώνει κόβει κώλους κώλους γαμεί, με την μπασάρα από κάτω και τα σαμπλς να μπαινοβγαίνουν και μελωδιάρα φωνάρα στιχάρες, θέλεις να μην τελειώσει ποτέ, σαν να σε παίρνει από το λαιμό και να σε χώνει μέσα στα ηχεία και σε γαμάει και σε γαμάει και μετά γαμάει την μάνα σου και όλους σου τους συγγενείς και εσύ του λές "τους συγγενείς μου γάμα τους όλους, αλλά την μάνα μου άστην δεν σου έφταιξε κάτι" αλλά αυτό εκεί τα δίνει τα δίνει τα δίνει. τι κομμάτι γαμώ τον χριστό τους, απορώ αν είχαν αίσθηση τι γράψανε.

επίσης το for no one, είναι κομμάτι που από παιδάκι με διέλυε και πάλι το ακούω και λιώνω από την μελωδιάρα και τους στίχους. το βάζω δίπλα στο in my life για το φιλινγκ που μου βγάζουν και τα δύο, συγκλονιστικό. επίσης το λαβ γιου του είναι γκρούβαρος άρρωστος και σκάει και στο ρεφρέν αυτή η ηχάρα στο δεξί κανάλι, απογειώνεται το δωμάτιο στριφογυρνάει και σε παίρνει και σε ξερνάει 20 χιλιόμετρα μακρία, και είναι και οι συγγενείς σου εκεί, κακογαμημένοι από πριν, τους χαιρετάς και φεύγεις. αφού χέσεις στο στόμα τους.

δεν χρειάζεται να αναλύσω όλα τα άλλα, θα ήθελα να ακούσω και άλλους δίσκους μπιτλς αυτές τις μέρες έχω ψηθεί πάρα παρα πολυ, είχα πολλά χρόνια να νιώσω τόσο πολύ, δεν θέλω να πάει χαμένο όλο αυτό. 

πάντα το αγαπημένο μου τραγούδι θα ειναι το strawberry fields forever, δεν ξέρω αν θα αλλάξει ποτέ, είναι εκεί στα 5-6 αγαπημένα μου ταγούδια έβερ, μαζί με το wichita lineman και δεν μπορώ να θυμηθώ άλλα, μόνο αυτό μου έσκασε τόσο γρήγορα.

α! ο φεράρο ήταν απάραδεκτος, δεν έχω δει πιο ντροπιαστικό λάϊβ από άνθρωπο.