οι τέσσερις ταφές

σήμερα κατέληξα σε μερικά ίσως αχρείαστα συμπεράσματα (και πάλι)

το πρώτο είναι ότι είναι πολύ βλακεία που εδώ και τόσο καιρό κρατάω σημειώσεις στο πίσω μέρος από αυτές εδώ τις σελίδες από ημερολόγιο. πέρασε ένας χρόνος σχεδόν, και ήρθε η ώρα να ξαναγοράσω τετράδιο, ή μάλλον περάσανε 4 μήνες, ίσως και 5, και μαζεύτηκαν τόσα πολλά τέτοια χαρτάκια με σημειώσεις, κρυμμένα σε ζακέτες, τσάντες, συρτάρια, σακούλες, θήκες, σορτσάκια, παντελόνια, μπουφάν, κρεβάτια, κάτω από κρεβάτια και δεν ξέρω που σκατά αλλού. και είναι τόσο κουραστικό τόσο να τα αντιγράφεις, όσο και να τα γράφεις μετά μεταφέροντας τα, καταρχάς χάνεται όλη η χαρά της πρώτης φοράς που σημείωνες κάτι, με το γράψε και ξαναγράψε γίνεται ήδη μαλακία, πουρές σχεδόν.

αλλά τώρα ξαναγράφω σε τετράδιο οπότε όλα θα αλλάξουν για πάντα. προς το καλύτερο. αν όχι προς το τρισχείριστο.

το δεύτερο είναι ότι πάντα οι συγκάτοικοι σε ένα σπίτι, που δεν είναι φίλοι σου, θα είναι χαζοί, και αν όχι χαζοί σίγουρα θα πιέζεσαι για να τους βγάλεις χαζούς. ή ακόμα καλύτερα, όπου είναι 2 απέναντι σε έναν, όλα τα μικρά ελαττώματα του απέναντι γιγαντώνονται και βγάζουν μάτια στο τέλος. δεν είναι όμως ότι η ολλανδέζα συγκάτοικος μου δεν είναι ίδρυμα. είναι ΤΟ ίδρυμα, από αυτά που κανονικά τα κλειδώνεις στο σπίτι και τα αφήνεις να τρέφονται με τα κάτουρα τους, αν όχι με τα κάτουρα των γειτόνων. ένα απαύγασμα ηλιθιότητας και επιπολαιότητας, με την καλή έννοια πάντα. και το παράξενο είναι ότι μου είναι αρκετά συμπαθής. όποια μορφή πρωτοζωϊκού μιάσματος κι αν αποκτά. 

το πρόβλημα με την τουαλέτα τα βράδια είναι πάντως εκεί ακόμα. και επίσης, θέλει να βάλει φωτογραφίες της όντρεϊ χέμπορν στο κοινό δωμάτιο. θα προτιμούσα να μαζέψω όλα τα σκατά που χέσαν τα σκυλιά στο τετράγωνο και να τα φάω αντί για μούσλι παρά να αναγκαστώ να ζω σε ένα χώρο που με κοιτάει η όντρεϊ χέμπορν. το αμέσως χειρότερο είναι ο μένος κουτσόγιωργας, η αμελί, νυχτερινές φωτογραφίες της νέας υόρκης, ο ατλαντικός ωκεανός από κάτω προς τα πάνω και η τζούλια ρόμπερτς.
αλλά αλήθεια, θα προσπαθήσω να έρθω στα ίσα μου, γιατί κατά 99% είμαι υπερβολικός.

-//-
επίσης
-//-

κατέληξα ότι είναι πολύ λίγα πράγματα τα τελευταία 4-5 χρόνια ανώτερα από τον σάκλετον. υπάρχουν στιγμές που νιώθω ότι είναι ότι καλύτερο έχω ακούσει ρυθμικά στη ζωή μου. και ακόμα δεν το έχω χωνέψει εντελώς, παρόλο που τα ακούω και τα ξανακούω. νιώθω δέος και σύγκρυο μπροστά στην ροκαμπιλόφατσα αυτού του κακάσχημου ξανθοάγγλου. άκουγα το pinch & shackleton και περίμενα πως και πως να σκάσουν αυτές οι διαβολικές κόγκες και τα διαλυμένα τάμπλας. και όποτε εμφανίζονταν σταματούσαν το περπάτημα και πήγαινα λίγο πιό πέρα στον δρόμο και έκανα εμετό. από την ευφορία.

-//-

όμως το θέμα ήταν άλλο εξαρχής: κατάλαβα σήμερα με βεβαιότητα ότι είμαι εθισμένος στην σοκολάτα, και είναι μια αλήθεια τόσο σοκαριστική που κάνει το μυαλό μου να μην μπορει να την επεξεργαστεί. 

από μικρός ήμουν πολλά πράγματα, αλλά κυρίως ένα: ΣΚΑΤΙΦΛΩΡΑΣ. ποτέ δεν έβγαινα έξω, ποτέ δεν έπινα, ποτέ δεν ευχαριστιόμουν την διασκέδαση, ποτέ δεν ένιωσα καμία ανάγκη να πάρω ναρκωτικά, τίποτα ποτέ τίποτα. δεν ήθελα ποτέ μηχανάκι στα 13 μου, προτιμούσα να κοιτάω το ταβάνι παρά να προσπαθώ να την πέσω σε γκόμενες, ακόμα και τώρα σιχαίνομαι την μπίρα, ξερνάω στην μυρωδιά των περισσότερων αλκοολούχων, και πολλά άλλα φλωροκλισέ, που βλέποντας τα γραμμένα φαίνονται εξαιρετικά ηλίθια με το πως καταναλώνουν χώρο στην σελίδα, αλλά δυστυχώς είναι όλα αλήθεια.

όμως, είμαι χοντρός. γιατί μου αρέσει να τρώω. και κυρίως μου αρέσει να τρώω βλακείες. και ακόμα πιο πολύ μου αρέσει να τρώω φτηνές σοκολάτες από τα περίπτερα ή/και τα σούπερ μάρκετ. και φέτος είναι η πρώτη χρονιά που δεν έχω μπορέσει να σταματήσω ούτε για το καθιερωμένο τετράμηνο που τα κόβω για κάθε χρόνο.

πάει κάπως έτσι: ξεκινάω και τρώω κορνφλέϊκς με σοκολάτα και γιαούρτια με σοκολάτα, πιστεύοντας ότι θα με βοηθήσουν να κάνω την μετάβαση προς την καθόλου σοκολάτα. όμως κάπου εκεί στην πορεία, ξεχνάω το προς τα που πηγαίνω, και νιώθω πως ο προορισμός είναι πίσω μου. και τότε ξεκινάω πάλι να τρώω κανονικές σοκολάτες και όχι υποκατάστατα, και όλο αυτό επαναλαμβάνεται στο άπειρο, κάπως σαν μια (πραγματικά) καθυστερημένη εκδοχή του σίσυφου.  νιώθω ότι η σοκολάτα είναι το παν στη ζωή μου, είναι το μόνο πράγμα με το οποίο δεν μπορώ να ζήσω. πφφφφ, στο τέλος δεν θα μπορώ να ζήσω από τα εκατοντάδες έξτρα κιλά που δεν θα μπορώ να σηκώσω πάνω στο κορμί μου.

για την ώρα όμως πάω να διαλύσω μερικά ακόμα κίντερ αυγά χωρίς καν να ανοίξω τα δωράκια.