15.6.13

HIGH RISE / REJOICE IN YOUR FAILURES / DAMN MAD / MAHAVISHNU

και που κατέληξε όλο αυτό, για ακόμα μία φορά? σαν να έχω εξασκήσει όλα εκείνα τα σκιλς που κάνουν τα προβλήματα μου να εξαφανίζονται, ένας φοβερός συνδυασμός χαλάκι/εθελοτυφλώ/ευτυχία-είναι-το-απόλυτο-παρόν, αλλά και πάλι μου είναι τόσο δύσκολο μερικές φορές.

προσπαθώ να φανταστώ πώς θα ένιωθα αν ήμουν μικρότερος, αλλά τότε το μόνο που με ένοιαζε ήταν να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου για πράγματα διαφορετικά, παράξενα και ξένα ως προς εμένα, σαν να ήθελα να μου τα φορέσω όλα με το ζόρι. μου φαίνεται τόσο αστείο. υπάρχουν ακόμα διάφορες πτυχές της ζωής μου που νιώθω ότι ο εαυτός μου χρειάζεται μερικά επιχειρήματα για να πειστεί, αλλά συνήθως έχουν να κάνουν με το σώμα μου, την υγεία μου και το φαγητό που τρώω. και πάλι δεν πείθομαι και τόσο εύκολα.

άλλαξα μπαταρία στο λάπτοπ όταν ήμουν απέναντι, ήταν συγκλονιστικό το ότι το άφησα εκεί και το πήρα μετά απο 2 ώρες, σοκαριστικό σχεδόν. είχα ξεχάσει πως είναι να έχεις φορητό υπολογιστή, από τότε που είχα ρίξει ένα μπολ γάλα πάνω του, συνέβησαν τόσα άσχημα, ανάμεσα σε αυτά ήταν ότι η μπαταρία φούσκωσε, δεν δούλευε ούτε καν το τράκπαντ. τυράννια. τώρα όμως γράφω καθισμένος στην τουαλέτα, χωρίς να κάνω κάτι βέβαια, απλά και μόνο γιατί είναι φοβερό αυτό το κάθισμα, είναι πάρα πολύ άνετο. ξεβρακώνεσαι, τα παπάρια είναι στην σωστή θέση, όλα είναι όπως πρέπει να είναι. γράφεις μουσικούλα, διαβάζεις καμιά ωραία συνέντευξη, ακούς κανα τραγούδι, περνάει η ώρα φίνα.

τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζω είναι τα κιλά μου, ο ύπνος και τα λεφτά. σκέφτομαι ότι ειναι τα τρία πιό άσχετα μεταξύ τους πράγματα, αλλά είναι λογικό κάποιος να πει οτι ο ύπνος σχετίζεται με τα πάντα, αλλά θα απαντήσω ότι δεν έχω πρόβλημα ύπνου, απλώς δεν μου αρέσει να κοιμάμαι νωρίς, θέλω να κοιμηθώ αφού ξημερώσει, συνήθως θέλω να κοιμάμαι εξαντλημένος, να πέφτω στο κρεβάτι μετά από ένα τεράστιο, ατελείωτο βράδυ έντονης δουλειάς, και να σκέφτομαι ότι τώρα αξίζω αυτές τις 5-6 ώρες ύπνου, τις κέρδισα, μου ανήκουν δικαιωμάτικά.

είναι τόσο δύσκολο να βρω την ισορροπία μεταξύ του "υπάρχουν άνθρωποι με σημαντικότερα προβλήματα από μένα και θα έπρεπε να τους βοηθάω να τα λύσουν, χωρίς να με απασχολεί οτιδήποτε άλλο στη ζωή" και του "είμαι ένας αποτυχημένος τριαντάχρονος και πρέπει να συνεχίσω να δουλεύω τις τριπλάσιες ώρες απ'ότι δουλεύω τώρα, χωρίς να με νοιάζει τίποτα και κανένας, μπας και στο τέλος καταφέρω να σιχαίνομαι τον εαυτό μου λιγότερο και να σταματήσω να φθονώ και να ζηλεύω αυτούς που είναι σε καλύτερη θέση από μένα"

το μεγαλύτερο πρόβλημα με τους ανθρώπους είναι ότι είναι τριγύρω συνέχεια, και για την ακρίβεια υπάρχουν άπειροι άπειροι άπειροι άπειροι, δεν σταματάς να βλέπεις καινούριους.

πφφφ. νιώθω ότι μέσα μου πολεμάνε ένας σκατάνθρωπος και ένας μισάνθρωπος, ειναι πραγματικά βασανιστικό.