4.8.12

γιατί αγαπάω την βέροια?

είναι σίγουρο ότι συνεχίζω να την αγαπάω γιατί έρχομαι με χαρά και δεν έχει χρειαστεί να μείνω εδώ από ανάγκη. σκέφτομαι όμως, ότι σε κάθε περίπτωση αυτό θα ίσχυε για κάθε μέρος. οπότε ίσως να μην υπάρχει λόγος να το συμπεριλάβω στους πιθανούς λόγους. 

χμμμ, άρα είναι σίγουρο ότι η διαδικασία γκρίνιας για το περιβάλλον, όπως για όλα τα πράγματα, αν και μάλλον η γκρίνια είναι η λάθος λέξη, έχει να κάνει με το πως επιβλήθηκαν πάνω μας, ή πως αναγκαστήκαμε να τα κάνουμε εξαρχής. όμως έχω την αίσθηση ότι αυτό είναι κάτι τόσο αυτονόητο, που ακόμα και οι τέσσερις γραμμές που ξόδεψα για να το περιγράψω είναι περιττές και άσκοπες. (περιττός και άσκοπος. ποιά είναι η εννοιολογική τους σχέση?)

με απόλυτο τρόπο, η βέροια είναι το μέρος που έχω αφιερώσει τόσο πολύ χρόνο για να το σιχαθώ για τα μορφολογικά του χαρακτηριστικά και την αισθητική που το περιβάλλει, ώστε έφτασε εδώ και μερικά χρόνια στο σημείο να μην έχει να μου προσφέρει καμία απολύτως χαρά για εξερεύνηση των υπόλοιπων πιθανών απείρων εκδοχών. ίσως να μπορούσα να πω ότι είναι το μέρος που η απειρία τερματίστηκε, με πεπερασμένο τρόπο. ότι ήταν να δω το είδα, ξέρω τι είναι αυτό που θα με κάνει χαρούμενο, ξέρω τον συγκεκριμένο τρόπο που θα με κάνει χαρούμενο, και επίσης, έχω καταφέρει με ολοκληρωτικά απόλυτο τρόπο να φιλτράρω όλα τα ανεπιθύμητα στοιχεία που σε άλλες συνθήκες θα πολλαπλασιάζαν τα κόμπλεξ μου και θα με κάναν να υποφέρω. και έτσι, από την στιγμή που δεν υπάρχει εξερεύνηση των υπόλοιπων κλαδιών των δέντρων που ξεκινάνε από μέσα (το σπίτι μου) προς τα έξω (η πόλη και το εξώτερο περιβάλλον της), αναγκαστικά όλη αυτή η εξερεύνηση λαμβάνει χώρο από το μέσα (το δωμάτιο μου) προς το ακόμα πιό μέσα.

έχει περίπου δύο χρόνια από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω μπόρχες, που παπαγαλίζω συνέχεια μία φράση, η οποία δεν γνωρίζω καν με βεβαιότητα αν είναι όντως ακριβές quote του μπόρχες, ή απλά μου φάνηκε πως το διάβασα, ή απλά μου είπε κάποιος ότι ανήκει στον μπόρχες, και από τότε την έχω κάνει λάστιχο και την κολλάω όπου μου φαίνεται βολικό: "όσο άπειρος είναι ο πλανήτης, ο γαλαξίας μας και το σύμπαν, άλλο τόσο άπειρο είναι το δωμάτιο που ζούμε και το μικρό του κομμάτι μέσα στο οποίο αποφασίσαμε να κινηθούμε"

είναι όντως πολύ βολικό, γιατί κάνει να φαίνεται επιλογή η όποια ανάγκη σε οδηγεί στο να εξοβελιστείς σε μέρη ανεπιθύμητα και όχι κουλ. είναι μία φράση η οποία είναι αρκετά βοηθητική στο να γίνεται λιγότερο δυσβάσταχτο το βάρος των περιστάσεων που αναγκάζει σε λύσεις που σου κόβουν με το ζόρι τα κλαδιά του δέντρου των επιλογών. ίσως να είναι απλά μία άμυνα, γιατί είναι πιό εύκολο να συμβιβαστείς ότι αποκλείεται να δεις τα πάντα στη ζωή σου, από το να προσπαθείς για πάντα να κάνεις τικ στην λίστα με τα άπειρα to-do's που δεν τελειώνουν ποτέ. 

όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, θαύμαζω περισσότερο τους ανθρώπους που δεν έχουν κουνήσει τον κώλο τους από ένα μέρος (το οποίο τις περισσότερες φορές είναι σχεδόν γκροτέσκ στα αρνητικά που διαθέτει) παρά βερολινέζους, νεουορκέζους, κουλ γιαπωνεζόφιλους, λονδρέζους. ίσως απλώς να μπλέκονται και τα κόμπλεξ μου εδώ, χωρίς να μπορώ να τα δω όλα τόσο καθαρά, αλλά σκέφτομαι ότι για πάντα για πάντα για παντα, το ότι ο σκαρίμπας δεν κουνήθηκε ποτέ στη ζωή του απο την γαμημένη χαλκίδα και έγραφε αυτά τα πράγματα, να αυτό, αυτό σημαίνει σύμπαν, αυτό είναι ο ορισμός του άπειρου, αυτό σημαίνει απειρία των εκδοχών.