30.1.10

επιρροές (

υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι ότι τα πιο επιδρασικά πράγματα για μένα για την χρονία που πέρασε ήταν

- το μεριγουέδερ (μου έμαθε να μην φοβάμαι)
- το ρέπο (μου έμαθε να μην με νοιάζει τίποτα)
- τα γερμανικά (μου μάθανε διάφορα αλλά τα ξέχασα)
- το σπίτι στην αγίου μελετίου
- το λάϊβ του edan (μου θύμισε για άλλη μια φορά πως το ταλέντο και εγώ δεν θα βρεθούμε ποτέ στο ίδιο δωμάτιο)

αλλά κυρίως, χμμμ, ήταν αυτό ακριβώς το βίντεο.

τι μου έμαθε?

όχι πολλά.

απλά να κοιτάω την οθόνη για ώρες σε φουλ σκριν και με κλειστά τα φώτα, και ίσως να κόβω κάπως πιό παράξενα.

αλλά τίποτα δεν έχει νόημα.

σίγουρα ίσως.

29.1.10

μπακ του ριάλιτι

αν υποθέσουμε ότι ξεκίνησε μία άλλη μέρα σήμερα (ή και μία άλλη εποχή ή και τίποτα) μπορώ να πω ότι ίσως να μην ξεκίνησε

γιατί το πρώτο πράγμα που με απασχόλησε σήμερα ήταν ότι δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιός είναι καλύτερος δίσκος:

-bringing it all back home?
-highway 61 revisited? ή
-blonde on blonde?

πραγματικά δύσκολη επιλογή.

πραγματικά προβλέψιμες σκέψεις από την μεριά μου.

αλλά και πάλι, τι να έκανα?

δεν έχει αλλάξει και κάτι.

--
επίσης
--

δεν ξέρω αν μου αρέσει ο καινούριος δίσκος των yeasayer, το προηγούμενο δεν το είχα ακούσει καθόλου, παρά μόνο από την μία την κομματάρα το 2080. χμμμ. κάτι με ενοχλεί.

γιατί όμως?

δεν θα έπρεπε να με ενοχλεί τίποτα κανονικά.

28.1.10

ακούς?

ήρθα εδώ με το ποδήλατο

άκουγα stuck inside of mobile with the memphis blues again

και i want you

και love minus zero/no limit

και έκλαιγα

σαν 7 χρονών

σαν το σούπερμάρκετ

ίσως και περισσότερο!

ακούς? ακούς?

όταν ο κόσμος γύρω μου διαλύεται

the cloak and dagger dangles,
madams light the candles.
in ceremonies of the horsemen,
even the pawn must hold a grudge.
statues made of match sticks,
crumble into one another,
my love winks, she does not bother,
she knows too much to argue or to judge.

27.1.10

γκρρρ

να το αφήσω όπως είναι ή να δραστηριοποιηθώ?

και αν παίρνοντας την απόφαση να δραστηριοποιηθώ αλλάξω την κατάσταση του προβλήματος και γυρίσει τελικά εναντίον μου?

άρα τελικά, πρέπει να μείνω αδρανής ή όχι?

αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις

ουφ

the good life is out there somewhere
so stay on my arm, you little charmer
but i know my luck too well
and i'll probably never see you again

26.1.10

οδησσός

πόσο θεός είσαι ρε καριμπού? γαμώ τον χριστό μου

ΓΑΜΩ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΟΥ

τι κομματάρα έγραψες πάλι?

χύσε με.

και έχεις και phd στα μαθηματικα?

ξαναχύσε με.

--
έντιτ: το ακούω όλη μέρα. όλη μέρα. αυτό και τίποτα άλλο.

25.1.10

βροχή55


θυμάσαι γιώργο γαρεφαλάκη που ήμασταν σπίτι μου και ακούγαμε σιγκουρ ρός (το ny batteri) και μετά φύγαμε με τον ζαχαρή, πήγαμε πήλιο και όταν γυρίσαμε το βράδυ είχαμε αφήσει το στερεοφωνικό στο 5ο τραγούδι, στο 5.55?

το θυμάμαι εγώ πάντως και μου λείπουν εκείνες οι μέρες. δεν μπορείς να φανταστείς πόση αγάπη σου έχω.

--
επι της ουσίας όμως
--

σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο πιο αργά απ'ότι έπρεπε. το λογικό είναι να έρχομαι στο γραφείο νωρίτερα. μαλακία μου.

μπήκα στο μετρό, διάβαζα το βιβλίο μου, και πριν να βγω έξω έβαλα να ακούω το καινούριο φορ τετ. με το που βγήκα, έβρεχε άρρωστα, μανιασμένα, και ήμουν κουκουλωμένος μέσα στο μπουφάν και άκουγα φορ τετ. έσκασε τέλεια, με τις φωνές και τα ντράμς και όλα. όνειρο. και το σάββατο που τον είδα να ντιτζεϊζει ήταν εξίσου γαμηστερός και πορωτικός.

όταν ήμουν τρίτο έτος (ίσως και τέταρτο), είχα γερμανικά κάποια πρωινά, προς μεσημέρι. είχαμε κανονίσει με τον ζαχαρή να βρεθούμε στην αρχιτεκτονική, αλλά δεν είχε το αυτοκίνητο. αποφάσισα να περπατήσω, από το πρωί κιόλας.

αλλά με το που τελείωσα το μάθημα, η βροχή ήταν τόσο κολασμένη που τρόμαξα. αλλά είχε κάτι όμορφο. έβαλα το rounds στο ντίσκμαν και περπάτησα για πάνω απο μιά ώρα (από την ανάληψη στο πεδίο του άρεως). η βροχή ήταν αρρωστημένα πολύ, αλλά είχα τόση αγάπη για τον φορ τετ τότε που δεν με ένοιαζε τίποτα.

θυμήθηκα σήμερα όλα εκείνα τα βράδια που έτρωγα στο audiomulch προσπαθώντας να αντριγράψω (ξερά) τον ήχο του. θυμάμαι τις συνεντεύξεις του που διάβαζα μία μία για ώρες ατελείωτες και έψαχνα όλους τους δίσκους που πρότεινε. θυμάμαι το κόλλημα μου με την alice coltrane που ξεκίνησε από αυτόν, θυμάμαι τον ντουμ, θυμάμαι τον ντίλα, θυμάμαι τον κούσικ, τον μανιτόμπα... τα θυμάμαι όλα.

πέρασαν πολλά πολλά χρόνια για να βγάλω τον φορ τετ από πάνω μου, και ίσως να μην το έχω καταφέρει ακόμα. έχω ζηλέψει πολύ λίγους ανθρώπους όσο έχω ζηλέψει αυτόν. ο καινούριος του δίσκος με ανατριχιάζει σε κάποιες στιγμές, αλλά ποτέ δεν θα συγκριθεί με το rounds.

θυμάμαι δύσκολες στιγμές στην ζωή μου, στις 5 η ώρα το πρωί, να φεύγω από το σπίτι, και να περπατάω μέχρι τον άναυρο με τα πόδια και να ακούω το rounds στο repeat. να σκάει το hands και να κλαίω σαν να μην υπάρχει άυριο.

είναι στα 10 επιδραστικότερα πράγματα που έχουν περάσει από πάνω μου, και με κάποια παράξενη αλληλουχία γεγονότων, ο φορ τετ ευθύνεται και για το ότι είμαι εδώ που είμαι τώρα (γεωγραφικά)

τον καριόλη. το rounds το έβγαλε όταν ήταν 23.

ας μην τα σκεφτόμαστε αυτά καλύτερα.

--
πάνο, σχώρα με που αργώ, δεν πιστεύω να περίμενες κάτι άλλο με τόσο πολύ ίνπουτ, ε?? :)

22.1.10

φεβρουάριος του 2006

i got, i got lost.
you said this was the way back.

πολλές φορές

νόμιζα ότι ακούω γυναίκα και ήταν άντρας

ποτέ όμως δεν μου είχε τύχει να ακούω αντρική φωνή και τελικά να τραγουδάει γυναίκα.

απιστευτο. και να είναι και η ανιψιά του μισέλ λεγκράντ.

πωπω... πιό κουλ πεθαίνεις.

το καινουρίο beach house γαμάει και είμαι ερωτευμένος με 2-3 τραγούδια και μακάρι να γίνουν περισσότερα.

είναι ήρεμο, δεν κουράζει το κεφάλι μου, οι μελωδίες είναι φουλ AOR ραδιόφωνο. ότι πρέπει. πραγματικά. ένα ντραμ μπιτ, ένα πιανάκι, δυό φωνές.

και ριβέρμπ.

21.1.10

τι ωραία σύμπτωση

κάθομαι και διαβάζω στο πανεπιστήμιο. έχω παράθυρο μπροστά μου. απέναντι μου είναι το μεγάλο, επιβλητικό κτίριο της mediapro.

σήμερα το παρατήρησα

ξέρεις ποιά είναι η mediapro κατσούπη?

"MEDIAPRO to produce three more Woody Allen films, the first of which has been shooting in London."

χαχα, πόση χαρά!

κατσούπη, θες να μου δώσεις ένα ριλ? θα πάω να το αφήσω έξω από την πόρτα τους.

τύψεις, ελάχιστες

χαχα, τόσο αργά ξύπνιος, μετά από 2 ώρες με τον μοσχά στο σκάϊπ, χωρίς κανένα νόημα

σίμο αφού είσαι ξύπνιος γιατί δεν μου μιλάς? το ξέρεις ότι ο ζαχαρής δεν κοιμήθηκε όλο το βράδυ γιατί δούλευε? πως νιώθεις?

εδώ είναι 5.41 τώρα. εκεί? 6.41 λογικά. λες να προλάβω να έρθω σε μία ώρα να κοιμηθούμε μαζί?

18.1.10

σοκαρίστηκα λιγάκι

ας το πιάσω από την αρχή

όταν πήγαινα δευτέρα γυμνασίου, είχα έναν φίλο, ο οποίος ήταν πολύ θεός. από αυτόν πήρα τα ep των minor threat, και επίσης μου έδινε άπειρες κασέτες γραμένες από το ράδιο ουτοπία, με ελληνικό χαρντκορ πάνκ. πολλές ώρες μουσικής. για κάποιο λόγο ήταν από τα παιδιά που με είχαν επηρεάσει υπερβολικά μπορώ να πω. γιώργο σταματόπουλο τον λέγανε, ο αδερφός του άκουγε public enemy και fugazi, η καλύτερη φάση.

μαζί πηγαίναμε κατασκήνωση και μου έδινε να ακούω μουσική πολύ συχνά. αυτός μου έλεγε ότι το καλύτερο δισκάδικο στην θεσσαλονίκη ήταν το rollin under. ήταν 1995 και ήταν πάνω από την εγνατία, δεν θυμάμαι σε ποιόν δρόμο. το μόνο που θυμάμαι είναι ένα καλοκαίρι να παίρνουμε κτελ να πάμε θεσσαλονίκη και να μπαίνω μέσα στο ρολιν άντερ και να χύνω στο παντελόνι μου από χαρά και να αγοράζω το πρώτο βινύλιο της ζωής μου, γιατί είχα ακούσει ένα τραγούδι στο ουτοπία και μου είχε κάνει πολύ εντύπωση:

NEW DAY RISING - HÜSKER DÜ

μετά γύρισα σπίτι, άκουγα τον δίσκο και έκλαιγα.

το θέμα δεν είναι εκεί όμως. μπορεί στην βέροια να δούλευα στον ήχο όταν ήμουν μικρός για να χαίρομαι ότι δουλέυω σε δισκάδικο, και από κει αγόραζα τα πιό πολλά σιντί μου, αλλά σε κάθε περίπτωση, όταν έμπαινα στο ρολιν άντερ πάθαινα αμόκ. καθόμουν και διάβαζα το mail order και αναστατωνόταν το είναι μου με τις περιγραφές. όλα φαινόντουσαν τέλεια. ήθελα να τα αγοράσω όλα.

όποτε με κατέβαζε ο πατέρας μου θεσσαλονίκη σάββατα πρωί ή παρασκευές απόγευμα, εκτός του ότι τρώγαμε γύρο στον ξενοφώντα (ίσως αυτή να είναι η πιό αγαπημένη μου ανάμνηση που έχω με τον πατέρα μου, έβερ. λαμπρόπουλος, κλαουδάτος και βόλτες με τα πόδια. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), πήγαινα στο ρόλιν άντερ και έχασκα τους δίσκους. για ώρες ατελείωτες.

μέσα στα επόμενα χρόνια αγόρασα πολύ πράμα από εκεί. ενδεικτικά, από εκεί αγόρασα το tilt του scott walker ("είναι μαλακία", "όχι, είναι αριστούργημα"), και επίσης πήγαινα και ρώταγα για χρόνια αν έχουν το sister lovers των big star ("δεν βγαίνει πιά σε σιντι"). από εκεί αγόρασα το purple rain, από εκεί αγόρασα το since i left you. όταν κατάλαβα ότι ΑΥΤΟΙ εκεί ήταν και η lazy dog, δεν ήξερα από πού να πρωτομαζέψω την κόμπλα μου όταν έμπαινα εκεί μέσα. πωπω. με πιάνει τόση συγκίνηση. πόσες φορές ανέβαινα την ναυαρίνου για να το βρω. άπειρες άπειρες φορές.

(όταν δεν πήγαινα στο rollin under, έτρεχα μαγεμένος στο στέρεοντισκ για να ακούσω την φωνή της μέμας από κοντά. αυτό και αν είναι τεράστια ιστορία. το 1997 ήταν η χρονία που έμαθα τον beefheart, το golden hours του eno και το a man needs a maid του neil young. από την φωνή της. επίσης αγόρασα μαγεμένος το ege bamyasi και το διπλό σιντί για τα δεκάχρονα της μάταντορ, μόνο και μόνο επειδή ανέπνεε δίπλα μου και μου μιλούσε συγχρόνως. επίσης ήταν η χρονιά που κλείδωνα την πόρτα στο δωμάτιο μου μετά τις 12, και "όχι ρε μαλάκα, δεν τον παίζω με την φωνή της, αλήθεια!")

(ψέματα)

στη συνέχεια, όταν κατάλαβα ότι το mic.gr το τρέχουν κάποιοι από το rollin under, ήταν σαν να έβλεπα τα κείμενα του mail order online. (ούτως ή άλλως φράκταλ δεν είχα διαβάσει και τόσο πολύ λόγω επαρχίας). ήταν 2000, πρώτο έτος στο βόλο. το mic.gr ήταν το πιό καβλωτικό μουσικό σάϊτ. ήταν όλοι μουρλοί. διάβαζα για όλα τα ωραία πράματα. είχε τις πιό ωραίες λίστες. αγαπούσαν τα πρώτα του four tet. μου μάθανε τον sketchie. κατάλαβα ποιός είναι ο μπάμπης αργυρίου, και όποτε πήγαινα στο μαγαζί ήταν τόσο φιλικός και τόσο ελιτιστής, όσο χρειαζόταν. μετά επί ginger, είχα αφήσει ένα cdr στην πόρτα του rollin under, ελπίζοντας να μας δω στο mic, αλλά περίμενα αρκετό καιρό. είχα δει τους no balance εκεί και ζήλευα.

σήμερα, με το που γύρισα σπίτι είδα αυτό

πρέπει να έφυγε το χαμόγελο από το πρόσωπο μου μετά από 3 ώρες περίπου. και δεν είμαι σίγουρος κιόλας. πρώτη φορά χαίρομαι για τέτοια πράγματα τόσο πολύ, ώστε να μπαίνω στην διαδικασία να γράψω τέτοιο κατεβατό. πραγματικά νιώθω σοκαρισμένος. ότι να ναι. έκπληκτος.

θέλω να πω όλα τα κλισέ για τον 13χρονο παναγιώτη που ξαναπάει στην θεσσαλονίκη να αγοράσει δίσκους, αλλά δεν το κάνω γιατί θα γίνω ακόμα πιο γελοίος.

θα μείνω με το χαμόγελο.

ίσως και να τον παίξω με την φωνή της μέμας τώρα που το θυμήθηκα.
χαχα.

15.1.10

όουλ

-πως μπορώ να βρω τις σωστές λέξεις που να ταιριάζουν σε όλα για πάντα?
-πως θα βγάλω άκρη με την ματαιοδοξία μου που ενώ υπάρχει ποτέ δεν εκδηλώνεται?
-πως θα γίνω σίγουρος για τον εαυτό μου και σίγουρος για τον εαυτό που θα έχω?
-πως θα σταματήσω να κοιτάω τις λεπτομέρειες παρόλο που δεν είμαι άνθρωπος των λεπτομερειών?
-πως θα καταφέρω να κάθομαι και να δουλεύω χωρίς να σταματάω?

φωτογραφίες

δυσκολευόμαι πάλι. δυσκολεύομαι υπερβολικά μερικές φορές. έχω την αίσθηση ότι το χειρότερο χαρακτηριστικό του εαυτού μου είναι η ανυπομονησία.

ψέματα. δεν ξέρω.

αναρωτιέμαι που τελειώνουν οι αναμνήσεις μου και που ξεκινάει ο εαυτός μου. αναρωτιέμαι αν τα έχω ξεκαθαρίσει όλα.

μάλλον το έχω κάνει. δεν ξέρω.

14.1.10

ανάδερ γούμαν

πρέπει να ήταν από τις πιό όμορφες ταινίες του γούντι άλεν αυτή. και η τζίνα ρόουλαντς, πωπω. πόσο απίστευτη γυναίκα.

μου έχει μείνει μόνο το ιντίριορς πιά άρα.

απο όσες έχω δει μέχρι τώρα, θα έλεγα ότι οι αγαπημένες μου είναι:

stardust memories, broadway danny rose, another woman, hannah and her sisters, deconstructing harry, love and death.

αλλά και πάλι δεν μπορώ να είμαι σίγουρος.

θέλω να τις ξαναδώ όλες.

απίστευτο

κι όμως, κατάφερα και άνοιξα λογαριασμό σε τράπεζα χωρίς να μιλήσω αγγλικά, και χωρίς πιθηκισμούς για να με καταλάβουν.

13.1.10

όρεξη

έχω όρεξη να ακουμπάω και να γράφω, οπότε ας πω ότι

-το where the wild things are δεν μου άρεσε
-το kala της mia είναι τεράστια δισκάρα και αυτή είναι τόσο γκομενάρα που κάνει το μυαλό μου να πονάει
-ο μοσχάς ακούει μίκατσου και προσπαθεί να με πείσει να ακούσω κι εγώ, αλλά έβαλα τον δίσκο και τον έβγαλα μετά απο ενάμιση λεπτό
-προσπάθησα να ακούσω fuck buttons και σιχάθηκα τον εαυτό μου
-μου έχουν λείψει οι φίλοι μου και ιδιαίτερα ο πιό όμορφος από αυτούς
-βρήκα στο τζιμέϊλ αυτό το theme που αλλάζει ανάλογα με τον καιρό και μου φάνηκε πολύ όμορφο
-δεν τελείωσα ποτέ το professor of desire
-αυτές τις μέρες είδα μαζεμένο γούντι άλεν πάλι, και ταινίες που δεν είχα δει
-αποφάσισα να ξεκινήσω να βλέπω μπέργκμαν και απευθείας θυμήθηκα τον θεό τον καράμπελα που μέχρι τα είκοσι του είχε διαβάσει όλον τον ντοστογιέφσκι και είχε δεί όλον τον φελίνι και τον μπέργκμαν. και μέχρι τα 25 του διάβασε όλο τον πίντσον. και ας μην αναφερθώ στις ποσότητες της μουσικής που είχε ρουφήξει. ούτε στην ποιότητα. (και ας μην αναφερθώ ούτε στο ότι έγραψα δύο φορές όλον αντί για όλο, καταλαβαίνοντας για άλλη μία φορά ότι θα είμαι για πάντα μισός κύπριος)
-κατάλαβα ότι όταν προσπαθώ να γίνω σοβαρός γίνομαι απευθείας γελοίος, στην καλύτερη περίπτωση
-και τέλος, βρήκα το πιό τέλειο κρεμοσάπουνο που μυρίζει σαν όνειρο. σκέφτομαι να το λουστώ, χωρίς να ρίξω νερό πάνω μου και μετά να πέσω για ύπνο γυμνός. ίσως το κάνω άυριο.

αποτρόπαιες διαπιστώσεις

σκέφτομαι, με οριακό τρόμο το εξής:

ενώ κάνω πρόβες, παρατηρώ τον εαυτό μου να πείθει τον εαυτό του ότι θα προτιμούσε να κάνει κάτι άλλο, όπως πχ να διάβαζε βιβλία (όπως
αυτό) ή και άλλα πράγματα ακόμη, που έχουν να κάνουν με μόρφωση.

οπότε, συνεχίζοντας να είμαι τρομαγμένος, αναλογίζομαι:

τι γίνεται αν δεν πάσχω από μία ακόμα περίπτωση (φερμένου στα μέτρα μου εννοείται) escapism, αλλά ίσως τελικά όντως να έχω βαρεθεί την μουσική? εννοώ, είναι πολύ λογικό να περνάς περιόδους που βαριέσαι να ασχοληθείς, αλλά τι γίνεται αν πραγματικά χάνεις την ευχαρίστηση?

είναι πολύ παράξενο.

τελικά, τείνω να πάρω την απόφαση ότι επισήμως δεν ευχαριστιέμαι τίποτα άλλο πιό πολύ από το να ακούω διάφορους δίσκους και να τους σαμπλάρω. φτάνει να μην σκέφτομαι ότι υπάρχει κάποιος λόγος που το κάνω αυτό. δηλαδή να το κάνω μόνο και μόνο για την διασκέδαση μου.

επίσης, έχω καταλάβει ότι όταν παίζω μουσική δεν πεινάω. και το αστείο είναι ότι το σκέφτομαι εδώ και χρόνια αυτό, αλλά δεν με βλέπω να παίζω μουσική όλη μέρα, σαν ένα έμμεσο τρόπο να λύσω και άλλα προβλήματα μου.

λαμβάνοντας σαν δεδομένο ότι αυτός που χρησιμοποιεί την τέχνη για να επιλύσει διάφορα προβλήματα του μπορεί να οριστεί σαν καλλιτέχνης, τότε με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι εγώ δεν είμαι.

αλλά αυτό δεν είναι και κάτι καινούριο. απλά είναι ωραίο να το βλέπω γραμμένο. και εκτός αυτού με κάνει να θέλω να ξαναδώ το bullets over broadway.

χμμμ.

μόλις είδα σε ένα λεξικό ότι jest σημαίνει αστείο. οπότε το infinite jest ακούγεται πολύ ωραίος σαν τίτλος.

και το πιό πιθανόν είναι να το σκέφτομαι για πάντα σαν τίτλο. θα μου πήγαινε πάρα πολύ να μιλάω μόνο για τα βιβλία που αγόρασα, ξεκίνησα να προσπαθώ αλλά τελικά δεν διάβασα.

ίσως αυτό είναι το μόνο μου ταλέντο.

σονγκ φορ άριελ

i really want to do just what my body wants to
i really want to do just what my body needs to
i really want to show to my girl that i need her (and i do)
i really want to show to my girl that i want her (and i do)

i want to do just what my body needs to
i want to do just what my body needs to
i want to show to my girl that i need her
i want to show to my girl that i need her

so i used my mind and i used my hand
it was what i want to do

είναι αλήθεια. είναι το αγάπημενο μου τραγούδι τα τελευταία 3 χρόνια.

10.1.10

κρύο

ξύπνησα απότομα. ξυπνούσα κάθε τρείς ώρες αρχικά και μετά κάθε είκοσι λεπτά. ήταν ο χειρότερος ύπνος. σηκώθηκα και πήγα τρέχοντας να ξυριστώ, χεσμένος πάνω μου. δεν ήξερα τίποτα. δεν είχε ξημερώσει. ήταν τρομακτικά. είχα κοιμηθεί χωρίς σεντόνια, με τα ρούχα, και είχε ζέστη.

μετά από δυό μέρες ξάπλωνα, κοιτούσα τα δέντρα από πάνω μου, και εκείνη την στιγμή φύσηξε λίγο από το παράθυρο δίπλα μου. ήταν κυριακή, αλλά δεν άντεχα. ήρθες για λίγο και μετά έφυγες.

μετά ξαναήρθες, αλλά είχαν περάσει μέρες.

ο ύπνος στο ξενοδοχείο ήταν πιό τρομακτικός ακόμα από εκείνους τους πρώτους μου ύπνους. ξύπναγα κάθε μία ώρα, από την αρχή της βραδιάς. σηκώθηκα και έφυγα τρέχοντας, σχεδόν είχε ξημερώσει.

σαν να μας χωρίσανε με δύναμη και να έκανε θόρυβο. πάλι.

μετά ήρθα εγώ, και ήμουν χαρούμενος. ήμουν χαρούμενος για κάποιες μέρες. ήταν παράξενα όμως, ακόμα ξυπνούσα άτακτα τα βράδια. πάλι έτρεχα πριν ξημερώσει και έφευγα, τρομαγμένος.

ο τρόμος.

υπάρχουν φορές που ακούω τον θόρυβο που κάνουν τα μάτια μου, και προσπαθώ να καταλάβω τις αποφάσεις μου.

ξύπνησα και έφυγα και εσύ ήσουν ήδη έξω.

μετά ξαναβρεθήκαμε, έπαιρνα το λεωφορείο και κατέβαινα, μερικές φορές το αυτοκίνητο. άκουγα μουσική μόνος και ταξίδευα μόνος. και στο γυρισμό πάλι μόνος. και πάλι ταξίδια μέσα στις νύχτες.

μετά δεν κοιμόμουν. καθόμουν μπροστά στον υπολογιστή για ώρες ατελείωτες. έξω χιόνιζε. τους κοιτούσα. έβγαζα το κρεβάτι από το ντουλάπι και έκλεινα τα μάτια.

τρόμαζα και σηκωνόμουν.

έπαιρνα το αυτοκίνητο και πήγαινα σπίτι και περίμενα πότε θα σε δω. σε έβλεπα, έμπαινα μέσα στο αυτοκίνητο και έφευγα.

και ξανακατέβαινα και ξαναέφευγα.

γύρναγα στο σπίτι, κοιμόμουν τα απογεύματα μόνος και κοιτούσα το ταβάνι. το κοιτούσα για ώρες. με έπαιρνε ο ύπνος με ανοιχτά μάτια. περπατούσα μόνος, άκουγα μουσική στον δρόμο, περπατούσα και κρύωνα και έσφιγγα τα δόντια μου δυνατά και τρίζανε.

μετά έφυγα πάλι και σε περίμενα. είχε κρύο αλλά σιγά σιγά ζέσταινε. ήμουν δύστροπος. ήμουν απογοητευμένος. είχα εμμονές. ήμουν δυστυχισμένος. περίμενα. περίμενα. έφευγα και πήγαινα σπίτι και το κρεβάτι ήταν μικρό και οι ύπνοι ήταν απαράδεκτοι και η λέξη προσωρινά αποκτούσε κάθε μέρα άλλες έννοιες. έβλεπα τηλεόραση και κοιμόμουν τρομαγμένος και ξυπνούσα ετοιμοθάνατος. έπαιρνα το αυτοκίνητο και έφευγα και άκουγα μουσική και έφτανα και βάραινα. και το βάρος δεν έφευγε. δεν έφευγε.

ερχόσουν και σε έβλεπα για ένα απόγευμα και σε έχανα για μιάμιση μέρα και συνεχίστηκε αλλά ήταν παράξενο. ήταν λίγο. δεν το ήξερα. κρυώναμε στον δρόμο και τρώγαμε και ζεσταινόμασταν και σε κοιτούσα και έκλαιγα και μετά πάλι έφευγες και έμενα πίσω και δεν με έπαιρνε ύπνος.

έμενα πίσω και δεν με έπαιρνε ύπνος.

έφευγα και δεν με έπαιρνε ύπνος.

περπατούσα για λίγο μόνος, πήγαινα σινεμά, έτρωγα και διάβαζα εφημερίδα και κοιτούσα τον ουρανό για μία ώρα συνεχόμενα ή έπαιρνα το αυτοκίνητο και άκουγα μουσική μόνος και μιλούσα με τον εαυτό μου. καθόμουν για ώρες στον υπολογιστή και η διάθεση μου πέθαινε.

και ζεσταινόμουν πιό πολύ και μιλούσαμε και έβλεπα από μακριά τις μεγάλες πόλεις να κάνουν θόρυβο και ήταν τόσο θορυβώδεις που με έπαιρνε ο ύπνος από τη φασαρία. ήταν τόσο δυνατά που δεν άκουγα ούτε τις σκέψεις μου ούτε καν τον ήχο από τα χέρια μου όταν τα έκανα κρακ.

έπαιρνα το τετράδιο μου και έγραφα τις φορές μας μία μία και μετά έσκιζα τις σελίδες και τις κοίταγα και έπαιρνα φόρα και έτρεχα τόσο γρήγορα και κατέβαζα το παντελόνι μου μέσα στο δρόμο και ξέχναγα και προσπαθούσα να ξεχάσω και να ηρεμήσω. αλλά οι ανάσες μου ακυρώνονταν από μόνες τους, σαν να ήθελαν να τρέξουν να φύγουν μακριά μου.

μετά καθόμουν και διάβαζα ένα βιβλίο και έπινα ένα τσάϊ και ήθελα να τα πετάξω όλα από μπροστά μου. μετά περπατούσα και ήθελα να μείνω στο κρεβάτι. μετά κοιμόμουν και ήθελα να κάνω το κεφάλι μου να σταματήσει να κάνει θόρυβο.

και περίμενα και περίμενα και περίμενα και οι αποφάσεις μου μεταμορφώνονταν και είχαν αποκτήσει δικιά τους ζωή πιά όπως και όλα γύρω μου πιά, όλα είχαν αποκτήσει δικιά τους ζωή και μαζί με αυτά και το μυαλό μου, υπήρχαν φορές που το έβλεπα να γλιστράει από τα μάτια μου και να με αφήνει μόνο μου.

και περίμενα να συνηθίσω να είμαι μόνος. και προσπάθησα να συνηθίσω. και προσπάθησα να μάθω να περιμένω. και βρήκα ένα σημείο του εγκεφάλου μου που είναι αδρανές και έμενα εκεί μέσα για μέρες και άκουγα την ησυχία του τρόμου και τρόμαζα και τρόμαζα και ξυπνούσα.

και πού ήμουν ακριβώς? που ακριβώς ήμουν? και γιατί γύρισα? και γιατί επέστρεφα συνέχεια?

9.1.10

ε σίριους μαν

γι'αυτό αγαπάω το σινεμά όσο τίποτα. για τις ταινίες των κοέν. γιατί τις βλέπεις και έχουν 75 επίπεδα ανάγνωσης. αλλά και την πρωτη στιγμή τις βλεπεις και κλαις. απίστευτη ταινία απίστευτη

και το κυριότερο, πόσο θεοί είναι οι τζέφερσον έϊρπλεϊν και ο χέντριξ.

και τι τέλος... πωπω

τι τέλος.

τι ταινιάρα.

πολλά σκατά έφαγα.

7.1.10

βαρκελώνη

άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα j dilla. έκλεισα μετά τα μάτια μου και άκουσα το τι έκανες. και το ξανάκουσα πολλές φορές. και δυσκολεύτηκα να το καταλάβω. αλλά το κατάλαβα. και σε ξαναγάπησα. πολλές φορές. πολλές, μαζεμένες φορές.

μετά κάθησα στην καρέκλα και κοίταξα το τράυλισμα των χεριών μου και ενώ τα παρατηρούσα ξέφυγαν και με άφησαν.

γύρισα πίσω χθες και ήταν σαν να μην έλειψα ούτε μισή μέρα. είμαι άρρωστος βέβαια, συναχωμένος, όλη μέρα σπίτι, και το μόνο πράγμα που κάνω είναι να ακούω τα τρία beat tapes του dilla (τελικά εκεί μέσα έχουν γίνει τα πάντα. τα πάντα) και να βλέπω μαζεμένο woody allen. είδα το alice και ήταν η πρώτη φορά που μου φάνηκε ποθητή η mia farrow.

το θέμα όμως δεν είναι woody allen αυτήν την φορά. παρόλο που τελευταία διαβάζω μόνο συζητήσεις μαζί του και τιποτα άλλο. σήμερα διάβαζα για το πως πήγε για φαγητό με τον μπέργκμαν.

ουτε ό ντίλα. παρόλο που θέλω να κάψω σαν οκτάχρονος ακούγοντας το πως κοβει τα σαμπλς του.

το θέμα είναι οτι αποφάσισα από εδω και στο εξής να λέω την βαρκελώνη με το όνομα της και να μην το αποφεύγω. πιστεύω ότι θα τιμωρηθώ ούτως ή άλλως για το πόσο πολύ έκραζα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είναι πολύ αργά για να κάνω οτιδήποτε.

οπότε απλά το αποδέχομαι.

παρόλαυτά είμαι τόσο συναχωμένος και με χυμούς και βιταμίνες όλη μέρα που δεν μπορώ όυτε βόλτα να κάνω.

αν έκανα βόλτα όμως τι θα άκουγα?

το stardust του louis armstrong στο repeat.