ντομάνι

-πάλι πολ όστερ διαβάζεις?
-χρμφ. και τι να κάνω? από το να καίγομαι όπως καιγόμουν πάντα βλέποντας δεκάδες επεισόδια οποιασδήποτε απαράδεκτης σειράς, καλύτερα να διαβάζω πολ όστερ, με την σειρά κιόλας. όσο κι αν είναι έυκολος, έχει πάντα 3-4 πράγματα που αξίζει να τα θυμάσαι.

όπως η ιστορία για τον κάφκα και το κοριτσάκι που έχασε την κούκλα του στο brooklyn follies (ο κάφκα της έστελνε γράμματα για ένα ολόκληρο μήνα, γράφοντας σαν να είναι η χαμένη κούκλα, αναλύοντας το γιατί έφυγε -για να γνωρίσει κι άλλες πόλεις και άλλους ανθρώπους- μέχρι και το σημείο που παντρεύεται και δεν θα ξαναγυρίσει πίσω. δηλαδή ένα κοριτσάκι, δεχόταν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ αλληλογραφία από τον ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΚΑΦΚΑ. αν είναι δυνατόν),  ή για την αναφορά στο στίγμα του χόθορν στο book of illusions. 

 αλλά και πάλι, ουφ, νιώθω ότι κοροιδεύω τον εαυτό μου, σαν να πρέπει να αισθάνομαι ότι συνέχεια δυσκολεύομαι διαβάζοντας, αλλιώς δεν έχει νόημα, κανένα νόημα, είναι να σαν να περπατάω ή να τρέχω ή να κοιτάω το ταβάνι. χρμφ. όμως ο μπόρχες έλεγε "ΔΙΑΒΑΖΕ ΜΟΝΟ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ"

δεν ξέρω, προτιμώ να ενθουσιάζομαι για κάτι, παρά να το κατανοώ πλήρως. γιαυτό πχ θα προσκυνάω για πάντα το τράουτ μασκ ρέπλικα, παρόλο που το έχω ακούσει ολόκληρο 4-5 φορές όλες κι όλες. 

 //

αύριο είναι μια ακόμα μετακόμιση, όχι και τόσο σκληρή, αλλά όσο χρειάζεται, αλλά πωπω, σαν να είναι η πρώτη φορά. χαχα. για να δούμε, τόσα πράγματα. και το πικαπ και όλα, φτάνει να βρω να αγοράσω ένα ωραίο φλορτομ από εδώ και θα ειμαι ευτυχισμένος. σχεδόν.

//

μετά από αυτόν τον πολ όστερ, δεν ξέρω ακόμα τι να διαβάσω. πίεσα αρκετά τον εαυτό μου όταν ήμουν στην βέροια, να διαβάζω ένα βιβλίο την ημέρα, και μάλλον θα πρέπει να παίρνω την μαζεμένη χαρά που λέει ο μπόρχες. 

εκεί, στο κοπάνημα, διάβασα και τα χρονικά του άρη του μπράντμπερι, απανωτά σοκ, κατουρήματα στα βρακία, χυσιές σε ξένες κωλοτρυπίδες, ξύσιμο λεκάνης τουαλέτας από χρόνια χρήσης. ένα όνειρο, κοιμόμουν και έβλεπα μισότρελους αστροναύτες να σκοτώνει ο ένας τον άλλον. πόση ευτυχία.

// 

και ο στίβενσον, πωπω, δεν υπάρχει τίποτα πιό όμορφο από το να σε οδηγεί ένας καλλιτέχνης στο να βουτάς στις επιρροές του. είναι το ομορφότερο πράγμα που μου συμβαίνει στην ζωή μου κάθε μερικά χρόνια, ή μάλλον κάθε μερικούς μήνες. κάθε φορά το ίδιο. 

ξεκίνησα με τον περέκ, γιατί είδα τις χορείες χώρων κάπου και θυμήθηκα ότι κάποιος κάποτε μου είπε ότι γαμάει. το διάβασα σε δυο ώρες, χωρίς καν να πάρω ανάσα, μέσα σε ένα αεροπλάνο. έκανα μόνο ένα διάλειμμα για να τον παίξω στην τουαλέτα του αεροπλάνου, και προφανώς αυτό δεν απασχολεί κανέναν, αλλά πίστευα ότι οι χυσιές θα πετάνε στον αέρα, σαν να είμαι σε διαστημόπλοιο. 

δυστυχώς δεν έγινε κάτι τέτοιο.

μετά τις χορείες όρμησα στο "ζωή οδηγίες χρήσεως" (το βιβλίο που μου άλλαξε τη ζωή με όλη την κυριολεξία της λέξης αλλάζω) και μετά αφού σοκαρίστηκα με την μετάφραση, και είδα ποιός είναι ο μεταφραστής, ξεκίνησα και έψαχνα μόνο μεταφράσεις του κυριακίδη. σε γάλλους. (κενώ, φλομπέρ, λετελιέρ κλπ)

και μετά, λόγω κυριακίδη ήρθε ο μπόρχες και τα σκατά σκάγαν απανωτά στο κεφάλι μου για μήνες, και ότι είχε μείνει από τον περέκ διαλύθηκε από τον μπόρχες.

και μετά τον μπόρχες ήρθαν οι επιρροές και αναφορές του μπόρχες: στίβενσον, τσέτερτον, ντεκουϊνσι, χώθωρν, κίπλινγκ, κάφκα, ποε κλπ κλπ 

και όλο αυτό μετά μπλέκεται, και πας στις επιρροές των επιρρόων και το κεφάλι γίνεται πουρές, κι άλλος πουρές, και ο εγκέφαλος σταματάει να σκέφτεται τα καθημερινά, μία διαρκής αίσθηση ευφορίας που ίσως να είναι ψεύτικη, αλλά ίσως να είναι και η πιό αληθινή στο σύμπαν.

ουφ, πότε θα προλάβω να τα διαβάσω όλα αυτά. γαμώ τον χριστό. πως θα ζήσω χωρίς να έχω διαβάσει χίλιες και μία νύχτες, δον κιχώτη, θεία κωμωδία, χαμένο παράδεισο? και το καθένα είναι μια τεράστια γκουμούτσα, έτοιμη να μπει στον κώλο μου.

χμμμ, θα την δεχόμουν με χαρά παρακαλώ!!!!!