30.11.10

τι ωραία που το είπε ο geoff barrow...

"i'd rather capture a mistake than work in a constantly unfinished state."

από το τελευταίο τεύχος του xlr8r, εδώ

--
όσο για την φράση αυτή, δεν ξέρω τι να πω. νιώθω τόσο πολύ για το πρώτο, αυτό είμαι, αυτό μου αρέσει, αυτό θέλω. αλλά τελευταία, χάνω τόσο πολύ χρόνο με το δεύτερο. μέχρι να τελειώσει, και να ξαναέρθω στο πρώτο, συγχρόνως. φακ.

ε ναι ρε γαμωτονχριστο

είμαι εδώ και σκέφτομαι, τι ωραία που δουλεύω αυτές τις μέρες στο μιλάνο, και πόσο καλο μου έκανε η αλλαγη περιβάλλοντος. πραγματικα εξαιρετική περίπτωση. τι καλά που θα ήταν να έμενα λίγο ακόμα. αχ. τι καλά που θα ηταν.


μετά από λίγο, email από την easyjet, "προβλήματα στο αεροδρόμιο στο μιλάνο, μπορείτε να αλλάξετε την πτήση δωρεαν."


ΦΑΚ ΓΙΕΑ


από τετάρτη παρασκευή και το σάββατο ξάνθη στον πανικό και στην χαρά!!!

ΠΟΣΟ ΚΩΛΟΦΑΡΔΟΣ ΕΙΜΑΙ

29.11.10

είναι το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ

και είναι και στην καλύτερη ταινία που έχω δει στη ζωή μου.

εδώ είναι διάφορες εκτελέσεις (ευχαριστώ κατσούπη!)

εδώ είναι η απόλυτη εκτέλεση, με τους απόλυτους στίχους, που κάνουν τον χρόνο να παγώνει, είναι τα τρία λεπτά που λένε όσα λέει ο προυστ σε 5.500 σελίδες (ή και περισσότερες)

ουφ

φλου αντιγραφή του σκασίματος του ομώνυμου τρακ από το άνιμα λατίνα του λούτσιο μπατίστι (κρουστά, παλαμάκια, ήρεμο σαμπα γκρουβ, χωρωδιακά σε 2x και μετά 4x) μαζί με την άρπα από το ντούε μόντι?

ΤΣΕΚ ΜΑΔΕΡΦΑΚΕΡΣ ΤΣΕΚ :)

ναι ναι ναι ναι!!!

είναι τόσο δισκάρα :-o

μιά σάλτσα τάδε καίει το κορμί μου

-λίτεραλι όμως. και είναι παράξενο.

-είναι ο σαν ρα ότι καλύτερο μας έχει συμβεί άραγε? είναι όντως το ατλάντις ο καλύτερος δίσκος που έχει βγει ποτέ? είναι όντως οργανωμένα σωστά και τέλεια τα πάντα εκεί μέσα, όπως μας φάνηκε κάποτε?

-είναι σαν να έχει ανοίξει ένας νέος κόσμος και σε έχει βάλει μέσα, και να μην θέλεις να βγεις, ούτε να θέλεις να φύγεις. είναι σαν όλα τα συναισθήματα μαζί να μείνανε σε 5 νότες από ένα κλάβινετ, διαλυμένες, παιγμένες λάθος, μαζί με τα κρουστά που κάνουν το χάος να φαίνεται ήρεμο. και χωρίς ένταση.

-τα πιό όμορφα σαξόφωνα, η πιό ζεστή ηχογράφηση, τα πιό άνετα παιγμένα πράγματα, κάνουν τα πάντα να φαίνονται εύκολα και ήρεμα. όπως ακριβώς θέλω να νιώθω πάντα.

-και συγχρόνως, θέλω να φύγει από πάνω μου ο τρόμος που ένιωθα βλέποντας το un homme qui dort του περεκ. σκατά. σκατά. σκατά.

28.11.10

απίθανη εξέλιξη

πήγα να δω black meteoric star όπως έγραφε η αφίσα, αλλά τελικά ήταν the crystal ark. πολύ ωραία έκπληξη. o gavin russon φόραγε περούκα, ούρλιαζε με ντιλέϊ, και κουνιότανε ξυπόλητος σαν τέλειο γκέϊ είδωλο. συγχρόνως, congas βαρούσανε, μάυρες (μία) τραγουδούσανε, οι μπότες σκάγανε στο κρανίο, τα αρπέτζιο παίζανε για ώρες κουβαλώντας έναν-έναν άνθρωπο στο διάστημα και καπνοί κρύβανε την σκηνή.

παίξανε για 40 λεπτάκια ένα τραγούδι και φύγανε. γαμώ ήταν. πραγματικά.

27.11.10

επίμονα

in it's own little way, my body was trying to say

και υπάρχουν μέρες

που ακόμα κοιμάμαι και ξυπνάω κάθε 3 ώρες, ιδρωμένος, και μετά δεν με παίρνει ο ύπνος, με τίποτα όμως. με τίποτα απολύτως. με τίποτα. και νιώθω, το μόνο που νιώθω είναι σαν τους ήρωες σε κάτι διαλυμένες ταινίες του γούντι άλεν που ξυπνάνε μέσα στην άγρια νύχτα, χεσμένοι πάνω τους από την ζωή και με τον φόβο των πιό αστείων πραγμάτων πάνω από το κεφάλι τους. και δεν τους παίρνει ύπνος με τίποτα, και μετά κάτι γίνεται και αλλάζει η ζωή τους. γι'αυτό είναι φίκσιον και όχι πραγματικότητα, γιατί στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτα. η στασιμότητα είναι εκεί, ακούνητη, και μένεις να την κοιτάς. και να σε κοιτάει στα μάτια, σαν να θέλει να σου λέει ότι θα πονάς για πάντα. για μιά ζωή θα πονάς. θα πονάς αδύναμος να κάνεις καμία υπέρβαση, ποτέ, ποτέ των ποτών.

26.11.10

πραγματικά

νιώθω το κεφάλι μου να πονάει από την πολλή μουσική και τα βαριά ακουστικά πάνω στο κρανίο μου, τα οποία παρόλο που είναι πανέμορφα, υπάρχουν στιγμές που με κάνουν να πονάω. και επίσης, το πρόβλημα είναι ότι πατάνε τα μαλλιά μου (πήγα να γράψω μυαλά, και δεν θα ήταν ψέματα) και είναι λίγο κακό αυτό.

αλλά όχι τόσο όσο να σταματήσω

και επίσης, έχει μπαλντεσάρι σήμερα, σε κάποια άκρη της πόλης αυτής, και θέλω να είμαι εκεί χαρούμενος, και να νιώθω ότι κάτι έγινε. μακαρί να έγινε και πιο πολύ από αυτό. αλλά σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι.

αγκέν

αυτό που με τρομάζει, και θα με τρομάζει για πάντα μάλλον, είναι ο δυσανάλογος, ή μαλλον άλογος και παράλογος τρόπος, με τον οποίο συσχετίζεται η δουλειά και και το αποτέλεσμα, σε θέματα που δεν είναι απτά. ένας αυτοσχεδίασμος του coltrane, που του πήρε περίπου 10 λεπτά να τον παίξει και να τον γράψει, θα είναι για πάντα πιό ανώτερος από ένα τραγούδι του four tet, που μπορεί να έχει κάτσει μία ή δύο ή τρείς μέρες για να το τελειώσει. σίγουρα, δεν θα του πήρε 10 λεπτά.

τρόμος.

παράδειγμα

μερικές φορές σκέφτομαι, οτί πολλοί 20-30χρονοι ρίχνουν όλο το βάρος της ευθύνης για την βλακεία που κυριαρχεί στους μεγαλύτερους ηλικιακά. και αυτό είναι λογικό, γιατί σκέφτεσαι ότι είναι πιο πιθανό μία θειά 70χρονη να έχει ένα πρόβλημα με ένα καβλιτσέκι που πετάει κορδωτό, παρά ένας τυχαίος 30ρης. αλλά πάντα είχα την αίσθηση ότι δεν πρέπει να είναι έτσι. αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα όσο περνάν τα χρόνια. αλλά αντίθετα. και σήμερα διάβασα ένα κομμάτι στο βιβλίο που διαβάζω (διάβασα/διαβάζω, καθημερινές δόσεις πλεονασμού και ηλιθιότητας) και έλεγε το εξής:

"σε περίφημες σελίδες του, ο Προυστ αναλύει τη δύναμη της κοινωνικής λησμονιάς, σε συνάρτηση με την εξέλιξη των σαλονιών, από τον καιρό της υπόθεσης Ντρέϋφους, ως τον Πόλεμο του '14. Ελάχιστα κείμενα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα πιό πετυχημένο σχόλιο της διατύπωσης του Λένιν για την ικανότητα μιας κοινωνίας να αντικαθιστά τις «πανάρχαιες σάπιες προκαταλήψεις» με ολοκαίνουριες προκαταλήψεις, ακόμα πιό αχρείες και πιό ηλίθιες."*


και όπως έχει πει ο περεκ, "θεωρώ αυτό το παράδειγμα ενδεικτικό, αλλά δεν ξέρω ακριβώς ως προς τι".

μάλλον η πιό όμορφη φράση που έχω διαβάσει στη ζωή μου. (του περεκ)


(* από το "ο προυστ και τα σημεία" του ζιλ ντελέζ, εκδόσεις ραππα, μετάφραση καίτη χατζηδήμου, ιουλιέτα ράλλη και θεώρηση της μετάφρασης από τον π.α ζαννα.)

γωνίες

πόσο καιρό είχε να χιονίσει και να ήταν νοέμβριος? και να είμαι εκεί και να το βλέπω? μέχρι και το 2001 στο βόλο, είχε μπει ήδη ο δεκέμβριος όταν χιόνισε. παράξενο. σε κάνει να θες να κάτσεις σπίτι και να δουλέψεις, όσο κλισέ και αν ακούγεται. αλλά αλήθεια.

και τι ακριβώς είναι αυτό που κάνει το κρύο τόσο όμορφο? και γιατί το κάνει στα μάτια μου πιό όμορφο από τη ζέστη? και γιατί σιχαίνομαι τη ζέστη? βέβαια τώρα που το βλέπω, φέρνει και λίγο προς το χιονόνερο, αλλά και πάλι, έχω την αίσθηση ότι η πυκνότητα του το φέρνει πιό πολύ στο χιόνι και όχι στο νερό. και ούτως ή άλλως, χθες το βράδυ, το φεγγάρι φαινόταν, άρα δεν είχε συννεφιά, άρα έτσι είναι προυπόθεση για να χιονίσει. μου το έχει πει ο στράτος αυτό, δεν το βγάζω απ'το μυαλό μου.

επίσης, τώρα που μιλάω, λογικά ο μοσχάς θα ξυπνάει και θα ετοιμάζεται να φύγει, γεμάτος έκπληξη και απορία για το αύριο, γεμάτος περιέργεια και ανυπομονησία. ή και τίποτα από αυτά. ή και όλα μαζί. για να δούμε όμως.

αγόρασα προχθές το anima latina του μπατίστι σε 2010 ιταλική επανέκδοση και ξενέρωσα γιατί νόμιζα ότι θα είχε τουλάχιστον και καμιά ωραία φωτογραφία να δω να χαρώ. όχι όμως. επίσης, τα μάτια μου έπεσαν σε μία ωραία επανέκδοση σε βινύλιο του brilliant corners του thelonius και ανατρίχιασα λίγο. κυρίως για το παρελθόν που έρχεται.

25.11.10

πωπω

είναι η φωνή που κάνει το χρόνο να διαλύεται. και κάνει ακόμα και τα χειρότερα πράγματα να ακούγονται όμορφα.

ακούω το τρακ των crystal castles(αιώνια αδιαφορία) με τον robert smith και έχω κλάσει πάνω μου.

σκέφτομαι να ψάξω τον δίσκο, ίσως να είναι ωραίος και να ήμουν άδικος (όπως πάντα)

23.11.10

ικόνικα

επαγωγικά:

ο καριμπού έχει πεί ότι λατρεύει την ικόνικα.

άρα?

την λατρεύω κι εγώ, νο ρίσονιν ρικουάϊρντ.

είναι δισκάρα απίστευτη, πωπω. και όπως λέει και ο μοσχάς, είναι ο ορισμός του πίου πίου, ή μάλλον του σοβαρού πίου πίου.

μπελεμου στο ναύπλιο

-μπελεβεσλή είσαι θαλαμοφύλακας?
-ναι.
-τι ναί ρε?!? μάλιστα θα λες!
-έγινε.

μα πως γινεται

να ασχολούνται κανονικοί άνθρωποι με τον κάνιε γουέστ. βαριέμαι ακόμα και να κατεβάσω μισό δίσκο του.

τογκάνο

ουφ, και φτάσαμε πάλι σε αυτό το σημείο που πάντα έρχεται. αλλά δεν είσαι σίγουρος ποτέ για το πως θα έρθει στη συνέχεια. και ένας ακόμα ύπνος το μεσήμερι, και ένα ακόμα βράδυ στο σπίτι, κι άλλη μαρμελάδα μήλο και άλλες πολλές ακόμα μπισκότες.

ουφ, και δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο, ούτε ξέρω τι θα γίνει μεθαύριο, αλλά ίσως να είναι καλύτερα από σήμερα ίσως και χειρότερα, αλλά σίγουρα διαφορετικά. αλλά το τώρα μου αρέσει, για έναν παράξενο λόγο.

ουφ, αλλά και πάλι πότε θα μπορείς να είσαι σίγουρος?

19.11.10

πέφτω για ύπνο

ένας ωραίος στίχος, στο δρόμο για θεσσαλονίκη, καθώς πήγαινα να δω τον μοσχά να παίζει στο ρέζιντεντς.

"And when evening shadows creep, do I lose any sleep over you?"

είναι ink spots, και είναι αυτό ακριβώς το doo wop που κάνει την καρδιά σου απαλή και ήρεμη. σαν να θέλεις να ξαπλώσεις και να μην σηκωθείς ποτέ.

18.11.10

μνήμη μνήμη μνήμη

"οσο σημαντικος και να ειναι ο ρολος της, η μνημη δεν παρεμβαινει παρα μοναχα ως μεσο μαθητειας, που την ξεπερνα ταυτοχρονα ως προς τον σκοπο και ως προς τις αρχες της. Η Αναζήτηση ειναι στραμμένη προς το άυριο, όχι προς το χθες"

από το βιβλίο του gilles deleuze, ο προυστ και τα σημεια, εκδόσεις ράππα, μετάφραση καίτη χατζηδήμου-ιουλέτα ράλλη, θεώρηση της μετάφρασης π.α. ζάννας (ώ ναι!!)

το σοκ που έπαθα ειναι τεράστιο, δεν ξερω καν πως να το αντιμετωπίσω, το βρήκα το βιβλίο στην βιβλιοθηκη της βέροιας, και το διάβαζα ενώ ερχόμουν σπίτι, περπατώντας, και θα με πατούσαν 3 αμάξια, ενώ συγχρόνως έπεσα πάνω σε 4 ανθρώπους.

θέλω να κάτσω από πάνω του και να μην σηκώσω κεφάλι μέχρι να το τελειώσω

16.11.10

μπέλεμου θα μου λείψεις. σίμο πρόσεχε τον μπέλε μου, είναι ότι καλύτερο μας έχει συμβεί

όλα θα πάνε καλά μπέλεμου, θα είμαι πάντα για σένα ότι με θέλεις να είμαι και να ξέρεις ότι όποτε θα βλέπω αυτό θα ξέρω ότι με περιμένεις στο δωμάτιο σου να έρθω να κάτσουμε και να σε αγκαλιάσω. είναι ότι πιό όμορφο θέλω να βλέπω, το κοιτάω και νιώθω τον κόσμο να σπάει μπροστά μου, και τα όμορφα χρόνια να διαλύουν το κεφάλι μου από χαρά. η πιό απλή συνήθεια, και το πιό απλό πράγμα. το σπίτι σας ρε μαλάκες και τίποτα άλλο. να περπατάω και να έρχομαι να χτυπάω και να περιμένω να μου ανοίξετε και να ξέρω ότι μπαίνω στην χώρα της χαράς και της ευτυχίας. τα βράδια που ρουφούσαν το υποσυνείδητο μου και το κάναν κομμάτια. μου μάθατε ότι η ζωή μου θα είναι πιό όμορφη κάθε επόμενη μέρα και θα σας αγαπώ για πάντα. για πάντα. μακάρι να έμενα σε αυτό το γκραφίτι για πάντα και να μην έβγαινα ποτέ από κει μέσα.

πόσο όμορφο

γαμώ τον χριστό

15.11.10

δεν θελω να χάσω την ευκαιρία

και να πω οτι το καριμπου είναι το καλύτερο που άκουσα φέτος, και επίσης το άκουσα πιό πολύ από όλα. είναι ο δίσκος της χρονιάς για μένα, και αν δεν υπήρχε αυτός ο δίσκος δεν ξέρω, είναι πολύ πιθανόν να είχαν αλλάξει πολλά πράγματα. αλλά και από την άλλη για όλα έτσι λέω, οπότε ίσως να μην έχει καν βάρος. παρόλα αυτά, είναι όντως ο δίσκος της χρονιάς. απανωτές χυσιές.

14.11.10

ρε σίμο ρε σίμο

είναι δυνατόν να μπαίνεις φαντάρος και να κουβαλάς μαζί σου από την πρώτη μέρα τον προύστ? θα πάθεις κάνα κακό. το μόνο καλό είναι το φαιοπράσινο χρώμα του, οπότε μπορούν να νομίζουν ότι θα το έχεις μαζί σου για όπλο, τόσο τεράστιο που είναι.
αλλά και από την άλλη, τι βιβλίο να έπαιρνες μαζί σου? η καλύτερη επίλογη θα ήταν κάτι σε μικρό μέγεθος, για να χωράει στην παραλλαγή και να το κουβαλάς μαζί σου. εγώ είχα μαζί μου το great gatsby αλλά τα αγγλικά του με διέλυσαν και επέστρεψα στον μουρακάμι τότε. 
αλλά τι άλλες επίλογες έχεις? και γιατί δεν σου πήρα δώρο? 

13.11.10

πίντς

αποφάσισα να αντιγράψω όσο μπορώ την εισαγωγή από το pinch. είναι το κομμάτι που ανοίγει το ege bamyasi και το καλύτερο άνοιγμα σε δίσκο που έχει γίνει ποτέ. άρα πριν να φτάσω στο σημείο να το κοπιάρω, πρέπει πρώτα να αναλύσω τα συστατικά του όσο μπορώ με πιό πολλή λεπτομέρεια.

καταρχάς, το πρώτο πράγμα που μένει είναι το σφύριγμα στο πρώτο πρώτο δευτερόλεπτο. από τα έντιτ που είχαν γίνει, φαίνεται ξεκάθαρα ότι το κόψανε εκεί ακριβώς έτσι ώστε να μην προλάβεις να καταλάβεις από που σου ήρθε. άρα κρατάμε το σφύριγμα στην κιθάρα και έπειτα το μπάσο να σκάει στον δεύτερο χρόνο. δεν υπάρχει κρας στο πρώτο χτύπημα των ντράμς, παρα μόνο στα επόμενα χτυπήματα. ο ρυθμός είναι κάτι σαν loose funk, σαν να πήρε κάποιος και να άνοιξε ένα κουτί και από μέσα βγήκε το groove του dinger, του φέλα κούτι και του funky drummer του james brown, με μία δόση από elvin jones και max roach. είναι από εκείνες τις στιγμές που ακούς ντραμς και κλαις, απλά και μόνο γιατί κάποιος καλός άνθρωπος σκέφτηκε να τα γράψει και να μην τα αφήσει να χαθούν στο άπειρο. στη συνέχεια (αναφέρεται όλη η ανάλυση μόνο στα πρωτα 15 δευτερόλεπτα) έχουμε ένα αυξανόμενο βουητό από την κιθάρα πάλι, και επίσης νιώθω ότι ακούω μία δεύτερη κιθάρα να ετοιμάζεται να παίξει κάτι, και ακούγονται μονο τα κλακ κλακ πάνω στις χορδές και μερικές νότες που προφανώς και υπάρχουν εκεί για κάποιο λόγο. επίσης σκέφτομαι ότι μπορεί το σφύριγμα που ακούω στην αρχή να μην είναι κιθάρα και να είναι ένα σίνθι περασμένο από drive και φιλτρά έτσι ώστε να feedbackίζει έτσι όμορφα. αλλά δεν είμαι σίγουρος.

άρα κρατάμε, σκάσιμο με σφύριγμα, κανένα κρας που να ακούγεται πολύ παρά μόνο στα επόμενα μέτρα, ένα μπάσο σχεδόν νταμπ, που σκάει και μερικές αρμονικές (μία ή δυο φορές), ένα σκληρό βουητό και μερικά ηχάκια από μία κιθάρα που την κάνουν να μοιάζει με την προσωποίηση του ασαφούς.

όπως και όλη η εισαγωγή, είναι ο ορισμός του in your face και της συγκρατημένης ταπεινότητας. συγχρόνως.

12.11.10

εισαγωγή

σήμερα, έπεσα πάνω στην εισαγωγή του sweet jane των velvet underground, από το loaded του 1970. είχα περίπου 7 χρόνια να ακούσω και αυτόν τον δίσκο. σοκαρίστηκα. αδιανόητες κιθάρες, ασύλληπτη ευρηματικότητα, απίθανο ύφος! την είχα στο ριπίτ για 30 λεπτά περίπου, μέχρι που την έκοψα κομμάτια.

ας σημειωθεί

"ότι το παλίμψηστο της ονοματοποιίας του κενώ καθρεφτίζει σε σμίκρυνση το παλίμψηστο της γραφής του εν γένει. είναι απίστευτη η διαστρωμάτωση διακειμενικών παιγνίων, κεκαλυμμένων παραθεμάτων, μιμήσεων, παραφράσεων, στίχων, αποφθεγμάτων, γνωμικών που έχουν αντληθεί από όλο το φάσμα της λαϊκής και λογοτεχνικής παράδοσης (η παντογνωσία του κενώ θα βρει γόνιμο πεδίο δράσης στην εγκυκλοπαίδεια της πλειάδος των εκδόσεων gallimard, την οποία θα διευθύνει από το 1954).

σε άρθρο του για το ενδέκατο τεύχος του περιοδικού volontes, του 1938, ο κενώ συνοψίζει καίρια τη λογοτεχνική αισθητική του: «το έργο πρέπει να γίνεται άμεσα κατανοητό, έτσι ώστε ο ποιητής να μην απέχει από το πιθανό κοινό του (τον κάθε άνθρωπο που μιλάει την ίδια γλώσσα), να μην αποσπάται από τον πολιτισμικό κόσμο όπου ζεί. και αυτή η άμεση κατανόηση μπορεί να ακολουθείται από όλο και μεγαλύτερες εμβαθύνσεις. ο ραμπελαί είναι χαρά και σχολείο για οιονδήποτε· στη συνέχεια οι επιδεξιότεροι φτάνουν ως το μεδούλι. ομοίως, ο οδυσσέας του τζόϋς διαβάζεται σαν μυθιστόρημα· στη συνέχεια, πάει κανείς παραπέρα. το αριστούργημα μπορεί επίσης να συγκριθεί με βολβό, από τον οποίο οι μεν αρκούνται να αφαιρέσουν την επιφανειακή φλούδα, ενώ οι δε, οι ολίγοι, ξεφλουδίζουν τις αλλεπάλληλες στρώσεις του: κοντολογίς, το αριστούργημα μπορεί να συγκριθεί με κρεμμύδι»"

από τις σημειώσεις της σεσίλ ιγγλέση-μαργέλλου για τα γαλάζια άνθη του κενώ, εκδόσεις καστανιώτη

καρδιά

και πρίν να πέσω για ύπνο αγκαλιά με τα γαλάζια άνθη, αντιγράφω και αυτό, από το τετράδιο μου όμως, πάνω από απλό 4/4 ρυθμό, με πολλά αγκόγκο, και απαλές ντούγουαπ σαμπλαρισμένες φωνούλες.

"στα νησιά φιγκερόα/βρήκα την καρδιά μου/να ανασαίνει/να ανασαίνει, στα νησιά φιγκερόα/ακούω την καρδιά μου/να ανασαίνει/να ανασαίνει"

r) ουτοπίες

"όλες οι ουτοπίες είναι καταθλιπτικές, διότι δεν αφήνουν θέση στο τυχαίο, στην διαφορά, στα "ποικίλα". τα πάντα έχουν τακτοποιηθεί και η τάξη βασιλεύει.

πίσω από κάθε ουτοπία, υπάρχει πάντα ένα μεγάλο ταξινομικό σχέδιο: μία θέση για κάθε πράγμα, και κάθε πράγμα στη θέση του"

από το ίδιο βιβλίο πάλι, από το ομώνυμο "κεφάλαιο".

ακριβώς αυτά

"εκείνες ακριβώς οι δυσδιάκριτες περιοχές, αυτά τα ταξιθετημένα κάτω την ρούμπρικα "ποικίλα", αποτελούν "ζώνες του κατεπείγοντος", για τις οποίες γνωρίζουμε μόνον ότι δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα, αλλά για τις οποίες προαισθανόμαστε ότι θα μπορούσαμε να εντοπίσουμε πολλά πράγματα αν αποφασίζαμε να τους αφιερώσουμε λίγη προσοχή: γεγονότα πεζά, αποσιωπημένα, μη λαμβανόμενα υπόψη, αυτονόητα: μας περιγράφουν ωστόσο, ακόμη και αν εμείς πιστεύουμε ότι μπορούμε να αντιπαρέλθουμε την περιγραφή τους"

ζορζ περεκ: "ανάγνωση: κοινωνικο-φυσιολογικό σκιαγράφημα", από το βιβλίο "σκέψη/ταξινόμηση", εκδόσεις άγρα, μετάφραση λίζυ τσιριμώκου.

11.11.10

διάρκεια

ποιά είναι η τέλεια διάρκεια για ένα δίσκο αν δεν είναι τα 37 λεπτά? για την ακρίβεια η πρωτη πλευρά πρέπει να είναι 20 λεπτά μάξιμουμ και η δεύτερη 19 επίσης μάξιμουν. ή ακομα και απο 17 λεπτά η καθεμία.

σκέφτομαι ότι μου είναι δύσκολο πιά να εκφράζομαι σαν να είναι η τελευταία μου ανάσα, αισθάνομαι ότι κάτι χάνω, σαν να σταματάω σιγά σιγά να νιώθω κατι, σαν να μου παίρνουν τον εαυτό μου σιγά σιγά. αδυνατώ να συνειδητοποιήσω το πως. απλά κάθομαι και κοιτάω.

άρα μάλλον καταλήγω στο ότι υπάρχουν μέρες και περίοδοι που εκφράζομαι πιό εύκολα και τότε ακριβώς είναι που καταλαβαίνω καλύτερα τι συμβαίνει μέσα μου. επίσης, έχει να κάνει με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. αν είναι άγνωστοι οι άνθρωποι γύρω μου, μάλλον ο εγκεφαλός μου κρατάει τους ρυθμούς σκέψης που πιάνει για να προσπαθήσει να αμυνθεί ή και να κρατήσει μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στο άγνωστο και έτσι όταν απομονώνομαι, έρχονται οι σκέψεις και κατουράνε πάνω μου τα πάντα. κάπως έτσι. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος?

μου έχουν λείψει οι στιγμές που μου λείπουν οι στιγμές που πέρασαν. αυτό είναι. άρα για πάντα θα είμαι δυστυχισμένος?

νιώθω ότι αγγίζω τα όρια της ηλιθιότητας αυτές τις μέρες, με αυτά και μ'αυτά.

και το μαξιμουν θα το αφήσω όπως είναι.

τσέλσι γκερλ

ξανακούω το τσέλσι γκερλ της νίκο και χέζω και τα απλώνω στο τραπέζι να τα κοιτάω. αφού άκουσα το νεο σινγκλ του πολ γουάϊτ, που είναι το μόνο πράγμα που αντέχω από τον τύπο (για προσωπικούς λόγους, γειά σου γκρέϊνς) έβαλα και ξανάκουσα το πρώτο των βέλβετς και ξαναέπιασα και τη νίκο. το άρρωστο είναι ότι αφού έχω ξαναχαρεί και με τους καν αυτές τις μέρες, ακούω και το european son και όλα κάνουν έναν ωραίο, όμορφο κύκλο.

αλλά το τραγούδι φωτιά από τον δίσκο είναι όντως το heroin. είχα τουλάχιστον 5-6 χρόνια να το ακούσω και σήμερα ενώ πέρναγε η ώρα είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά και το άπειρο τεράστιο μεγαλείο. οι πιο όμορφοι απλοί στίχοι, σαν να θέλεις να κάθεσαι και να κοιτάς το ταβάνι χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τίποτα, σαν να θέλεις να μπαίνεις μέσα σε αυτούς τους πίνακες του μαγκρίτ και να γίνεσαι ένα με το σκηνικό.

και μόνο δύο γαμημένες συγχορδίες.

κεφάλαιο 27

rorschach, 3

"it suggests some kind of petrified memory, like a Magritte painting in which stone may have come to life or life been turned to stone, some kind of image indelibly fixed for all time."

να ήδη τώρα

με το που αναθάρρησε λίγο το ίντερνετ (μάλλον βάλαν περισσότερα hotspots λόγω εκλογών, όπως επίσης είδα σήμερα μετά από χρόνια να βγαίνουν αποριμματοφόρα για να μαζεύουν συσκευασίες για ανακύκλωση. αμπσέρντ) νιώθω ότι δεν θέλω άλλο. ότι δεν μου αρέσει. ήταν καλύτερα το κλουβί μου στημένο εδώ και μερικές βδομάδες (περίπου 6-7). πολύ καλύτερα. 

άρα είμαι μπροστά σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. από την μία έχω επιλογές. από την άλλη έχω άλλες επιλογές. και άλλες ακόμα. 

τι να διαλέξω?

ίνερ σπέϊς στούντιο

στην γουικιπίντια έλεγε το εξής: ο μάλκμους είχε δηλώσει πως για τρία ολόκληρα χρόνια, κοιμόταν κάθε βράδυ με το ege bamyasi. αποφάσισα να το κάνω κι εγώ, με ελπίδα να τον προσπεράσω. ξεκίνησα χθες το βράδυ.

μπορεί άραγε ο όμπι να ακούει το ege bamyasi κάθε βράδυ για 15 χρόνια? οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν συμβιβασμός.

σε παρακαλώ, σε παρακαλώ

for the sake of future days
for the sake of future days
for the sake of future days
for the sake of future days
for the sake of future days
for the sake of future days

10.11.10

φακ

γαμώ τον χριστό μου. μήπως ο δίσκος του σούφγιαν στίβενς είναι ο δίσκος της χρονιάς? γαμώ τον χριστό γαμώ γαμώ την παναγία.

αλλάζει την έννοια της λέξης intense. πωπω. σαν να σε κοπανάνε στο κεφάλι με ένα τσουβάλι. γεμάτο συναισθήματα.

(το τσουβάλι)

και να ανοίγουν και να πέφτουν πάνω σου και να μην ξέρεις τι να τα κάνεις. είχα πολύ καιρό να ακούσω δίσκο που με κάνει να παραμερίσω την αισθητική μου και να αφεθώ στις λέξεις, την εκφορά, την ένταση. απίστευτος δίσκος. απίστευτος. δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο τραγούδι σαν το impossible soul, το all for myself, το i want to be well.

πωπω

είναι πολύ παράξενο που θα το πω, αλλά έπεσα κατα λάθος στον ίασμο, που είναι το cdr που μου έβγαλε ο μαλεβίτσης με τον μιχάλη. ή μάλλον είναι το cdr που μου έβγαλε ο μιχάλης με τον μαλεβίτση, και μπορώ να πω ότι το άκουγα σήμερα το απόγευμα και με κάποιον μαγικό τρόπο έβγαζε νόημα. δεν ξέρω τι πάει να πει αυτό, αλλά πραγματικά μου έκανε εντύπωση. νιώθω ότι αν είχα περισσότερα τέτοια αποσπασματικά ντοκουμέντα από τις φάσεις που έχω περάσει εδώ και 7-8 χρόνια θα ήμουν πολύ πιό χαρούμενος. δεν ξέρω. είναι παράξενο πολύ.

edit! καλύτερο λίνκ είναι ΑΥΤΟ. απευθείας από τα χέρια του θεού.

νιώθω ότι η ώρα έρχεται

πρέπει να αρχίσω να τελειώνω σιγά σιγά άρα. φακ.

9.11.10

και επειδή

μερικές φορές με πιάνει να κάθομαι να ακουμπάω και να γράφω λέω να συνεχίσω.

έχω δύο μέρες να συνεχίσω τα γαλάζια άνθη. μου έχουν μείνει σχεδόν εκατό σελίδες, και έχω φτάσει στο σημείο που τα πράγματα ξεκινάν να παίρνουν λίγο φωτιά. για όλο το βιβλίο θα μπορούσα να το πω αυτό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση γίνεται όντως σοβαρότερο. αυτό που μου έχει μείνει πάντως πιό πολύ από το βιβλίο είναι το "πάει γαμήθηκε κι αυτό". είναι πολύ ωραία φράση, σχεδόν συγκινητικη, και αναφέρεται και ξανα-αναφέρεται πάρα πολύ συχνά.

το επόμενο βήμα μου δεν ξέρω ποιό θα είναι. το πιό πιθανόν είναι να συνεχίσω τους γάλλους τώρα που έχουν μαζευτεί εκεί και με κοιτάνε. έχω δυο-τρία πέρεκ που είναι πραγματικά μικρά. από την άλλη όμως μπορώ και να μπω γερά στον προύστ και να τον τελειώσω. (τον πρώτο τόμο εννοώ). επισης σκέφτομαι ότι έχω αφήσει στην μέση (στην μέση όμως κυριολεκτικά) το 2666 γιατί τρόμαζα, όπως και το V. γιατί... δεν θυμάμαι γιατί. α ναί. γιατί ξεκίνησα τον μάστερ και την μαργαρίτα γιατί ένιωθα άσχημα που έβαλα την κωστάντια να πει την μάνα της να της πάει το βιβλίο στο μιλάνο και μετά να μου το φέρει στην βαρκελώνη. ουφ. ακόμα δεν μπορώ να βλέπω αυτήν την λέξη γραμμένη.

ποιόν μπορεί να νοιάζουν όλα αυτά, αλήθεια? αλήθεια.

ούνα ντόνα περ αμίκο

και πάλι εδώ. και πάλι στην ασφάλεια του λούτσιο μπατίστι. και μόνο εδώ και πουθενά αλλού. ουφ. γαλλία και ιταλία φέτος ήταν όλα τελικά, και μάλλον άργησα να το καταλάβω.

τώρα γιατί κάνω ισπανικά είναι μία άλλη υπόθεση. πάντως είναι αλήθεια ότι ο λούτσιο μπατίστι στα αυτιά μου, και πιό βαθιά μάλλον, μετατρέπει την ιταλία σε κάτι μαγευτικό και εξωτικό. σχεδόν σαν την γη της επαγγελίας. και πιό πολύ ακόμα.

πόσο παράξενο.

και για πάντα

"οποιαδήποτε ενασχόληση με το παρελθόν κρύβει στις βαλίτσες της ένα εισιτήριο για τον τάφο"

ίσως

ίσως, ίσως, λέω ίσως να κάνω μαλακία που δεν κατεβαίνω στην ορκωμοσία του μπέλεμου και του σίμου. αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. οι μέρες για την 20 νοεμβρίου πλησιάζουν, χώρια τα τόσα άλλα (που δεν τα αναφέρω καν, και κυρίως για λόγους αόριστους). επίσης, θα παω να δω τον σίμο και τον μπέλεμου στην θεσσαλονίκη και να τους αγαπήσω εκεί όπως τους πρέπει και τους αξίζει. οπότε ας μην νιώθω τύψεις και ας εκμεταλλευτώ τις μέρες που μένω πίσω. παραλίγο να γράψω το πίσω σαν πείσω, ίσως να νιώθω ότι θέλω να πείσω τον εαυτό μου, αλλά αυτό το λογοπαίγνιο είναι τόσο κακό που απόρω πως και δεν σβήστηκε μόνο του ενώ το έγραφα.

ακούω σήμερα το living with yourself του κιθαρίστα των emeralds και είναι αρκετά όμορφο για διάβασμα. αλλά από την άλλη δεν μου αρέσει να διαβάζω, τουλάχιστον όχι τώρα που έχω άλλα πράγματα να κάνω. χμμμ. δεν ξέρω.

σκεφτόμουν να αντιγράψω και σήμερα τίποτα, αλλά νιώθω λίγο βλάκας να το κάνω κάθε μέρα. πρέπει επειγόντως να κάνω τα σκατά φαγητό και να βρω τρόπο να παω στην έκθεση του μονέ στο παρίσι, αλλιώς θα βάλω τον όμπι τον συνετό να μου φέρει κάνα δυο καρτ-ποστάλ και τέλος.

κι όμως, βρήκα τι θα αντιγράψω. αυτό που ακούγεται όταν βαράει το τηλέφωνο μου. είναι το another demo tape από το further adventures of lord quas. και συγκεκριμένα το εξής σημείο:

"if you work all day and you heart ain't in it
so why get up and get all mixed up in it?
'cause all your work will be in vain,
all is life a losing game,
you only reap just what you sow"

από την άλλη πλευρά όμως

ουφ, θα το αντιγράψω κι ας είναι τεράστιο, όσο αντέξω δηλαδή:

"συνειδητοποίησα από νεαρή ηλικία ότι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να σκύβεις το κεφάλι και να αφοσιώνεσαι στη δουλειά σου, στο πως να την κάνεις καλύτερη, και να μην επιτρέπεις να σε αποσπούν βάσανα, χαρές, κριτικές, ή άλλοι πειρασμοί. μέσα στα χρόνια το έργο σου μεγαλώνει, κι αν έχεις κάτι ουσιαστικό να πεις στο κοινό σου, θα το πεις μέσα από την δουλειά σου. κι ελπίζεις ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους αγγίζει αυτό που κάνεις.

επίσης ποτέ δεν μπορείς να κάνεις ότι κάνεις για τα χρήματα. υπήρξαν πάρα πολλές φορές που αναγκάστηκα να επιστρέψω όλο μου το μισθό στην εταιρία παραγωγής γιατί έπεσα έξω πέντε δέκα μέρες στον προυπολογισμό των γυρισμάτων. αρκετές φορές επίσης έχω δουλέψει έναν ολόκληρο χρόνο χωρίς να πληρωθώ. έχω διαπιστώσει όμως ότι, όταν συγκεντρώνεσαι στη δουλειά σου και δεν τα σκέφτεσαι όλα αυτά, ακόμα και τα ίδια τα χρήματα έρχονται από μόνα τους.

το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς λοιπον είναι να στρωθεί στην δουλειά και να μην σκέφτεται τίποτα άλλο. κόψε τους δεσμούς σου με τον κόσμο και απλά δούλευε. εγώ πάντα ακολουθούσα την τακτική της στρουθοκαμήλου. έχω το κεφάλι στη δουλειά και δεν κοιτούσα τίποτα άλλο. αυτό έχει φυσικά τα μειονεκτήματα του, αλλά έχει και πλεονεκτήματα. ειδικά αν είσαι συγγραφέας.

μου αρέσει η μοναξιά. μου αρέσει να απομονώνομαι και να δουλεύω. μου αρέσει να μην συμμετέχω σε πράγματα και καταστάσεις. κάποιος άλλος σκηνοθέτης γυρίζει μια ταινία, απολαμβάνει την όλη διαδικασία των γυρισμάτων, κι όταν η ταινία ολοκληρωθεί πηγαίνει στην πρεμιέρα της, πηγαίνει και στο πάρτι. διαβάζει όλες τις κριτικές, εμφανίζεται στα όσκαρ, εισπράττει την αναγνώριση, τον έπαινο, την χαρά της δημιουργίας του. αυτός ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του που τα χαίρονται όλα αυτά δεν είναι επιφανειακοί άνθρωποι. εγώ όμως όλο αυτό το κομμάτι το χάνω. χάνω την κορύφωση, τη γιορτή. τελειώνω κάτι και πέφτω με τα μούτρα στο επόμενο σενάριο, και διόλου δεν με ενδιαφέρουν όλα τα υπόλοιπα.

τη δική μου δημιουργική χαρά την αντλώ από την ίδια την δημιουργία, μέσα από την ίδια την δουλειά."

ο γούντι άλεν για τον γούντι άλεν, εκδόσεις μεταίχμιο, επιμέλεια στιγκ μπιέρκμαν, μετάφραση πόλυ λυκούργου.

έχει και άλλο, αλλά εχω καιρό να γράψω και πόνεσε το χέρι μου λίγο.

8.11.10

μπλογκ

θέλω να πω ρητά πως το μπλογκ αυτό το έκανα για να πολεμάω την νοσταλγία μου, αλλά έχω φτάσει σε σημείο να διαβάζω αυτά που έγραφα και να νοσταλγώ τον τρόπο με τον οποίο εκφράζω την λανθάνουσα νοσταλγία μου.

επίσης όμως, νιώθω πολύ άσχημα που δεν γράφω πιό συχνά, με την έννοια όμως της στεναχώριας, και όχι της εγκατάλειψης. αλλά αλήθεια, εδώ στην βέροια, δεν έχω ίντερνετ (το έχω πει περίπου 50 φορές, μέχρι να το συνειδητοποιήσω) και μπαίνω με αυτό που λέγεται Veria WiFi, το οποίο είναι καλό, αλλά μου δίνει πρόσβαση όποτε θέλει, δεν μπορώ να ακούσω μουσική ονλάϊν, ούτε να κατεβάσω δίσκους, και εννοείται δεν μπορώ να δω ούτε μισό βίντεο. ούτε μισό γυναικείο πόδι δηλαδή να τραβάει μαλακία από κάποιον άγνωστο άντρα.

είναι αρκετά άσχημα, αλλά όχι και τόσο άσχημα όσο ακούγεται.

ό γκαντ!

αναρωτιέμαι, αλήθεια, αν υπάρχει έστω και πιθανότητα να υπάρχει πιό κουλ φωτογραφία από αυτήν εδώ

μονέ/προυστ

"αυτό που κάνει τα συγκεκριμένα έργα να δείχνουν τόσο σύγχρονα είναι κυρίως η φιλοδοξία του [μονέ] να αποδώσει το άυλο, η προσπάθεια να μετατρέψει εκατομμύρια πραγματικότητες σε άϋλες εικόνες.

υπάρχει μία φωτογραφία που τράβηξε ο ίδιος του εαυτού του, γύρω στα 1905, όταν είχε περάσει τα 60. στέκεται στην άκρη της λίμνης με τα νούφαρα και το κεφάλι του ρίχνει τη σκιά του στην επιφάνεια.

η φωτογραφία αποπνέει μια άισθηση μελαγχολίας , επειδή, όπως όλες οι φωτογραφίες, είναι εκεί για να υπενθυμίζει, με τη σκιά της, αυτό που έχει χαθεί από παντού και δεν υπάρχει πιά παρά σ' αυτήν και στην νοητική αναπαράσταση της. ο μονέ κατάφερε να αποδώσει, σ' αυτήν την φωτογραφία, αυτό που εξήρε και στη ζωγραφική του: την εφήμερη ικανοποίηση του να βλέπεις και την αναπόφευκτη εξαφάνιση αυτής της ικανοποίησης. η πραγματικότητα, με τα μπερδέματα και τον θόρυβο της, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε αυτά που ζωγράφιζε ο μονέ.

ο μονέ μας έδειξε "περιοχές που υπήρχαν ήδη στην φαντασία μας", όπως το έθεσε ο μάρσελ προυστ, "σαν να περίμεναν να τις ανακαλύψουμε και να ζητάνε τώρα τη στοργή μας".

"πρέπει να βρεθεί κάποιος να σου πεί «Να τι μπορείς να αγαπήσεις: αγάπησε το»".

και αυτό ακριβώς είναι που κάνει ο μονέ"

προύστ

"το ύφος δεν είναι διόλου, όπως πιστεύουν ορισμένοι, διακοσμητικό στοιχείο· ούτε καν είναι ζήτημα τεχνικής. το ύφος είναι -όπως το χρώμα για τους ζωγράφους- ένα γνώρισμα της θέασης, το φανέρωμα του ιδιαίτερου κόσμου τον οποίο βλέπει ο καθένας από μας και δεν βλέπουν οι υπόλοιποι. η τέρψη που μας προσφέρει ένας καλλιτέχνης είναι ότι μας κάνει να γνωρίζουμε έναν ακόμη κόσμο"

προύστ

"οι τόποι που γνωρίσαμε δεν ανήκουν μόνο στον κόσμο του χώρου, όπου τους τοποθετούμε για μεγαλύτερη ευκολία. δεν ήταν παρά μιά λεπτή τομή ανάμεσα στις συνεχόμενες εντυπώσεις που σχημάτιζαν την τότε ζωή μας· η ανάμνηση ορισμένης εικόνας δεν είναι παρά ο καημός για ορισμένη στιγμή που πέρασε· και τα σπίτια, οι δρόμοι, οι λεωφόροι, όλα είναι φευγαλέα, αλίμονο!, σαν τα χρόνια."

ο κλέφτης της νοσταλγίας

θα μπορούσε να είναι βιβλίο που έχει γράψει ο ζαχαρής. θα του το πάρω δώρο.

μπακάπ

ξεκίνησα να ακούω σιγά σιγά τα mixtapes των odd future και δεν ξερω αν μου αρέσουν, αν βαριέμαι ή αν ιντριγκάρομαι από το hype. μάλλον και τα τρία, αλλά περισσότερο ζηλεύω τα flows, και όχι τα beats. αλλά και πάλι. δεν ξέρω. πχ, τώρα που ακούω το voyager, που είναι σχεδόν ινστρ ακούγεται άρρωστο.

έχω αρχίσει να αρρωσταίνω με την σκέψη ότι θα ανοίξουν το σπίτι όταν λείπω και θα μου πάρουν το λάπτοπ, αλλά και τους 3 σκληρούς που κάνω μπακαπ και τους κρύβω σε διαφορετικά μέρη. σκέφτομαι να αγοράσω ένα φλασάκι που χωράει 32γίγα και να το βάζω κάθε μέρα που θα ξυπνάω σαν υπόθετο στον κώλο μου. κάθε μέρα όμως. είναι πολύ τρομακτικό πάντως, όλο αυτό σαν σκέψη, και είναι η πρώτη φορά που το νιώθω. ίσως γιατί είναι η πρώτη φορά που δουλεύω τόσο πολύ πάνω σε κάτι. είναι σοκαριστικό. το κακό είναι ότι δεν έχω καν σύνδεση σε ίντερνετ στην βέροια, οπότε δεν μπορώ απλά να αγοράσω ονλάιν μπακαπ χώρο και να τελειώνω. (χαχα, πόσο ΚΑΘΟΛΟΥ δεν μου πάει η τεκ κουβέντα, νιώθω σχεδόν αστείος)

αλλά και πάλι, το άγχος είναι άρρωστο, και το μόνο που σκέφτομαι είναι πως μπορούν να νιώθουν αυτοί που κάνουν βίντεο πχ. πωπω. πόσος τρόμος, πόσοι σκληροί δίσκοι στην τουαλέτα, στην κουζίνα, στο μπαλκόνι.

κατσούπη θα έρθεις βέροια? ή απλά μου έβαλες φωτιά και τώρα θα με γράψεις στα αρχίδια σου?

4.11.10

ντραμς ντραμς

αποσπασματικά. ξύπνησα, έφαγα μπισκότες και ήπια χυμό πορτοκάλι. ξαναήρθα στο δωμάτιο, ξεκίνησα να δουλεύω, ξαναπήγα στην κουζίνα, έφαγα ανανά (είχαν μείνει 3 ροδέλες -μα πόσο ηλίθια λέξη-), ξαναήρθα στο δωμάτιο, άλλαξα τα ντραμς, συνέκρινα τα ντραμς μου με τα σαμπλς, κατάλαβα ότι είναι άθλια. συνέχισα. κοιτάξα τον αχιλλέα κυριακίδη, σκέφτηκα να του πώ κάτι, ντράπηκα, συνέχισα. έκλεισα την κουρτίνα, κοίταξα το σχολείο απέναντι, την ξανάνοιξα. επανάληψη, πόνος μυαλού. μου ήρθαν οι κασέτες του ρενάτο ρινάλντι προχθές, δεν πήγα ακόμη βόλτα με το αυτοκίνητο να τις ακούσω. είδα τις φωτογραφίες του στούντιο που δούλεψε για το πρότζεκτ και ζήλεψα. τελευταία καταλαβαίνω ότι πιό πολύ ζηλεύω. εννοώ ότι το συναίσθημα που με κυριεύει είναι η ζήλια, όλο και πιό συχνά. όχι ακριβώς φθόνος. αλλά κάτι τέτοιο. παράξενο είναι. τα βιβλία που αγόρασα από την αθήνα την προηγούμενη βδομάδα: το υποσύνηθες (ζορζ πέρεκ, εκδόσεις χατζηνικολή, μετάφραση δημήτρη ζορμπαλά), τα πράγματα(ζόρζ περέκ, εκδόσεις χατζηνικολή, μετάφραση δέσπονα ψάλλη), ιδιωτική πινακοθήκη (ζορζ περέκ, εκδόσεις ύψιλον, μετάφραση αχιλλέα κυριακίδη), γεννήθηκα(ζόρζ πέρεκ, εκδόσεις χατζηνικολή, μετάφραση ιωάννας κυριακοπούλου), το δέρμα των ονείρων(ρεϊμόν κενώ, εκδόσεις αστάρτη, μετάφραση γιώτα ιωαννίδου), το απόκρυφο ημερολόγιο της σάλλυ μαρα(ρεϊμόν κενώ, εκδόσεις όπερα, μετάφραση αχιλλέα κυριακίδη)

τελικά όσο ζηλεύω τους γάλλους δεν ζηλεύω κανέναν απολύτως.

αναγνώσεις

υπάρχουν στιγμές που τα περκάσιον και τα λέϊερς για τα ντραμς μου γαμάνε το μυαλό και τον εγκέφαλο συγχρόνως. και ξέρω ότι είναι σε διαφορετικό μέρος. μου διαλάνε το σύμπαν.


αλλά και από την άλλη, τί άλλο εκτός από αυτό άραγε?


μάλλον τίποτα.

3.11.10

βέροια βέροια βέροια ΜΑΔΕΡΦΑΚΕΡΣ

τις περισσότερες μέρες νιώθω ένα τίποτα. τις υπόλοιπες μέρες κοιτάω τα βιβλία μου και νιώθω ένα μηδενικό. τα σαββατοκύριακα προσπαθώ να δω τους φίλους μου και να ξεχάσω τα πάντα. για να μην με ξεχάσουν αυτοί. 


φώναξα "Βέροια, ΗΜΑΘΙΑ" για να το ακούσω πολλές φορές και να καταλάβω την σημασία της φράσης. είμαι σίγουρος ότι "όλα είναι εκεί", όλα μα όλα. αλλά και πάλι, πόσες είναι οι φορές που η σιγουριά εξαφανίστηκε και τα γεγονότα ξαναπέσανε στο πάτωμα? πόσες είναι οι φορές που η πραγματικότητα έδειξε το αληθινό, σκληρό της πρόσωπο? ας πούμε ότι δεν θα είναι μία από αυτές τις φορές. παρόλο που βλέποντας την καινούρια ταινία του γούντι άλεν πείστηκα ότι τα πιό σιχαμένα σκατά έρχονται κατα πάνω μας (ή μάλλον κατα πάνω μου για να είμαι και πιό δίκαιος) και δεν μπορώ να κάνω και πολλά για να τα αποφύγω. ίσως τίποτα.


αλλά και πάλι, συνεχίζω να κοιτάω τα βιβλία μου, συνεχίζω να αγοράζω βιβλία. νιώθω για τα βιβλία όπως ένιωθα για τα σιντί όταν ήμουν 17 χρονών. θέλω να τα αγοράσω όλα, ότι βλέπω μπροστά μου. θέλω να ζω σε ένα σπίτι που έχει μόνο βιβλία. βιβλία και τίποτα άλλο. θέλω να γίνω σαν αυτούς τους ανθρώπους που έχουν διαβάσει χιλιάδες βιβλία και απλά είναι η καθημερινότητα τους. σεβασμός. (θωμάς κλημόπουλος, γιώργος κηετζής)


και πραγματικά νιώθω και ελπίζω ότι δεν είναι απλά ενθουσιασμός. όχι δεν είναι. είναι το δέος μπροστά στην συγγραφή, το δέος μπροστά σε αυτούς που κάθονται και ψάχνουν και διαβάζουν και κάνουν έρευνα και μου σκάνε τις αναφορές τους όλες μαζί, συνδυασμένες με έμπνευση, συναίσθημα και τον κόσμο όλο. οι συγγραφείς είναι το σημαντικότερο είδος ανθρώπου. αυτοί και οι μεταφραστές. 


ουφ. πόσο μικρός νιώθω μπροστά σε τέτοιες περιστάσεις. πόσο μικρός νιώθω όταν διαβάζω τον κενώ και συνειδητοποιώ ότι δεν θα αγγίξω ποτέ τέτοια επίπεδα μόρφωσης, παιδείας και αισθητικής. αλλά και πάλι, πόσο ευτυχισμένος είμαι που κάθομαι και διαβάζω και χάνω τα λόγια μου. πόσο χαρούμενος είμαι όταν έχω μπροστά μου τα κείμενα του περεκ και κλάνω αβοήθητος. ποταπός και τιποτένιος μπροστά στο μεγαλείο. ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου.

2.11.10

αμπσέρντ

μόνο αυτό. μόνο αυτό και τίποτα άλλο. ο θεός ο ίδιος.