τσέλσι γκερλ

ξανακούω το τσέλσι γκερλ της νίκο και χέζω και τα απλώνω στο τραπέζι να τα κοιτάω. αφού άκουσα το νεο σινγκλ του πολ γουάϊτ, που είναι το μόνο πράγμα που αντέχω από τον τύπο (για προσωπικούς λόγους, γειά σου γκρέϊνς) έβαλα και ξανάκουσα το πρώτο των βέλβετς και ξαναέπιασα και τη νίκο. το άρρωστο είναι ότι αφού έχω ξαναχαρεί και με τους καν αυτές τις μέρες, ακούω και το european son και όλα κάνουν έναν ωραίο, όμορφο κύκλο.

αλλά το τραγούδι φωτιά από τον δίσκο είναι όντως το heroin. είχα τουλάχιστον 5-6 χρόνια να το ακούσω και σήμερα ενώ πέρναγε η ώρα είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από την ομορφιά και το άπειρο τεράστιο μεγαλείο. οι πιο όμορφοι απλοί στίχοι, σαν να θέλεις να κάθεσαι και να κοιτάς το ταβάνι χωρίς να ενδιαφέρεσαι για τίποτα, σαν να θέλεις να μπαίνεις μέσα σε αυτούς τους πίνακες του μαγκρίτ και να γίνεσαι ένα με το σκηνικό.

και μόνο δύο γαμημένες συγχορδίες.