τις περισσότερες μέρες νιώθω ένα τίποτα. τις υπόλοιπες μέρες κοιτάω τα βιβλία μου και νιώθω ένα μηδενικό. τα σαββατοκύριακα προσπαθώ να δω τους φίλους μου και να ξεχάσω τα πάντα. για να μην με ξεχάσουν αυτοί.
φώναξα "Βέροια, ΗΜΑΘΙΑ" για να το ακούσω πολλές φορές και να καταλάβω την σημασία της φράσης. είμαι σίγουρος ότι "όλα είναι εκεί", όλα μα όλα. αλλά και πάλι, πόσες είναι οι φορές που η σιγουριά εξαφανίστηκε και τα γεγονότα ξαναπέσανε στο πάτωμα? πόσες είναι οι φορές που η πραγματικότητα έδειξε το αληθινό, σκληρό της πρόσωπο? ας πούμε ότι δεν θα είναι μία από αυτές τις φορές. παρόλο που βλέποντας την καινούρια ταινία του γούντι άλεν πείστηκα ότι τα πιό σιχαμένα σκατά έρχονται κατα πάνω μας (ή μάλλον κατα πάνω μου για να είμαι και πιό δίκαιος) και δεν μπορώ να κάνω και πολλά για να τα αποφύγω. ίσως τίποτα.
αλλά και πάλι, συνεχίζω να κοιτάω τα βιβλία μου, συνεχίζω να αγοράζω βιβλία. νιώθω για τα βιβλία όπως ένιωθα για τα σιντί όταν ήμουν 17 χρονών. θέλω να τα αγοράσω όλα, ότι βλέπω μπροστά μου. θέλω να ζω σε ένα σπίτι που έχει μόνο βιβλία. βιβλία και τίποτα άλλο. θέλω να γίνω σαν αυτούς τους ανθρώπους που έχουν διαβάσει χιλιάδες βιβλία και απλά είναι η καθημερινότητα τους. σεβασμός. (θωμάς κλημόπουλος, γιώργος κηετζής)
και πραγματικά νιώθω και ελπίζω ότι δεν είναι απλά ενθουσιασμός. όχι δεν είναι. είναι το δέος μπροστά στην συγγραφή, το δέος μπροστά σε αυτούς που κάθονται και ψάχνουν και διαβάζουν και κάνουν έρευνα και μου σκάνε τις αναφορές τους όλες μαζί, συνδυασμένες με έμπνευση, συναίσθημα και τον κόσμο όλο. οι συγγραφείς είναι το σημαντικότερο είδος ανθρώπου. αυτοί και οι μεταφραστές.
ουφ. πόσο μικρός νιώθω μπροστά σε τέτοιες περιστάσεις. πόσο μικρός νιώθω όταν διαβάζω τον κενώ και συνειδητοποιώ ότι δεν θα αγγίξω ποτέ τέτοια επίπεδα μόρφωσης, παιδείας και αισθητικής. αλλά και πάλι, πόσο ευτυχισμένος είμαι που κάθομαι και διαβάζω και χάνω τα λόγια μου. πόσο χαρούμενος είμαι όταν έχω μπροστά μου τα κείμενα του περεκ και κλάνω αβοήθητος. ποταπός και τιποτένιος μπροστά στο μεγαλείο. ότι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή μου.
3.11.10
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου