μονέ/προυστ

"αυτό που κάνει τα συγκεκριμένα έργα να δείχνουν τόσο σύγχρονα είναι κυρίως η φιλοδοξία του [μονέ] να αποδώσει το άυλο, η προσπάθεια να μετατρέψει εκατομμύρια πραγματικότητες σε άϋλες εικόνες.

υπάρχει μία φωτογραφία που τράβηξε ο ίδιος του εαυτού του, γύρω στα 1905, όταν είχε περάσει τα 60. στέκεται στην άκρη της λίμνης με τα νούφαρα και το κεφάλι του ρίχνει τη σκιά του στην επιφάνεια.

η φωτογραφία αποπνέει μια άισθηση μελαγχολίας , επειδή, όπως όλες οι φωτογραφίες, είναι εκεί για να υπενθυμίζει, με τη σκιά της, αυτό που έχει χαθεί από παντού και δεν υπάρχει πιά παρά σ' αυτήν και στην νοητική αναπαράσταση της. ο μονέ κατάφερε να αποδώσει, σ' αυτήν την φωτογραφία, αυτό που εξήρε και στη ζωγραφική του: την εφήμερη ικανοποίηση του να βλέπεις και την αναπόφευκτη εξαφάνιση αυτής της ικανοποίησης. η πραγματικότητα, με τα μπερδέματα και τον θόρυβο της, δεν είναι σε θέση να ανταποκριθεί σε αυτά που ζωγράφιζε ο μονέ.

ο μονέ μας έδειξε "περιοχές που υπήρχαν ήδη στην φαντασία μας", όπως το έθεσε ο μάρσελ προυστ, "σαν να περίμεναν να τις ανακαλύψουμε και να ζητάνε τώρα τη στοργή μας".

"πρέπει να βρεθεί κάποιος να σου πεί «Να τι μπορείς να αγαπήσεις: αγάπησε το»".

και αυτό ακριβώς είναι που κάνει ο μονέ"