και υπάρχουν μέρες

που ακόμα κοιμάμαι και ξυπνάω κάθε 3 ώρες, ιδρωμένος, και μετά δεν με παίρνει ο ύπνος, με τίποτα όμως. με τίποτα απολύτως. με τίποτα. και νιώθω, το μόνο που νιώθω είναι σαν τους ήρωες σε κάτι διαλυμένες ταινίες του γούντι άλεν που ξυπνάνε μέσα στην άγρια νύχτα, χεσμένοι πάνω τους από την ζωή και με τον φόβο των πιό αστείων πραγμάτων πάνω από το κεφάλι τους. και δεν τους παίρνει ύπνος με τίποτα, και μετά κάτι γίνεται και αλλάζει η ζωή τους. γι'αυτό είναι φίκσιον και όχι πραγματικότητα, γιατί στην πραγματικότητα δεν αλλάζει τίποτα. η στασιμότητα είναι εκεί, ακούνητη, και μένεις να την κοιτάς. και να σε κοιτάει στα μάτια, σαν να θέλει να σου λέει ότι θα πονάς για πάντα. για μιά ζωή θα πονάς. θα πονάς αδύναμος να κάνεις καμία υπέρβαση, ποτέ, ποτέ των ποτών.