και επειδή

μερικές φορές με πιάνει να κάθομαι να ακουμπάω και να γράφω λέω να συνεχίσω.

έχω δύο μέρες να συνεχίσω τα γαλάζια άνθη. μου έχουν μείνει σχεδόν εκατό σελίδες, και έχω φτάσει στο σημείο που τα πράγματα ξεκινάν να παίρνουν λίγο φωτιά. για όλο το βιβλίο θα μπορούσα να το πω αυτό, αλλά στην προκειμένη περίπτωση γίνεται όντως σοβαρότερο. αυτό που μου έχει μείνει πάντως πιό πολύ από το βιβλίο είναι το "πάει γαμήθηκε κι αυτό". είναι πολύ ωραία φράση, σχεδόν συγκινητικη, και αναφέρεται και ξανα-αναφέρεται πάρα πολύ συχνά.

το επόμενο βήμα μου δεν ξέρω ποιό θα είναι. το πιό πιθανόν είναι να συνεχίσω τους γάλλους τώρα που έχουν μαζευτεί εκεί και με κοιτάνε. έχω δυο-τρία πέρεκ που είναι πραγματικά μικρά. από την άλλη όμως μπορώ και να μπω γερά στον προύστ και να τον τελειώσω. (τον πρώτο τόμο εννοώ). επισης σκέφτομαι ότι έχω αφήσει στην μέση (στην μέση όμως κυριολεκτικά) το 2666 γιατί τρόμαζα, όπως και το V. γιατί... δεν θυμάμαι γιατί. α ναί. γιατί ξεκίνησα τον μάστερ και την μαργαρίτα γιατί ένιωθα άσχημα που έβαλα την κωστάντια να πει την μάνα της να της πάει το βιβλίο στο μιλάνο και μετά να μου το φέρει στην βαρκελώνη. ουφ. ακόμα δεν μπορώ να βλέπω αυτήν την λέξη γραμμένη.

ποιόν μπορεί να νοιάζουν όλα αυτά, αλήθεια? αλήθεια.