σκέφτομαι ότι μου είναι δύσκολο πιά να εκφράζομαι σαν να είναι η τελευταία μου ανάσα, αισθάνομαι ότι κάτι χάνω, σαν να σταματάω σιγά σιγά να νιώθω κατι, σαν να μου παίρνουν τον εαυτό μου σιγά σιγά. αδυνατώ να συνειδητοποιήσω το πως. απλά κάθομαι και κοιτάω.
άρα μάλλον καταλήγω στο ότι υπάρχουν μέρες και περίοδοι που εκφράζομαι πιό εύκολα και τότε ακριβώς είναι που καταλαβαίνω καλύτερα τι συμβαίνει μέσα μου. επίσης, έχει να κάνει με τους ανθρώπους που συναναστρέφομαι. αν είναι άγνωστοι οι άνθρωποι γύρω μου, μάλλον ο εγκεφαλός μου κρατάει τους ρυθμούς σκέψης που πιάνει για να προσπαθήσει να αμυνθεί ή και να κρατήσει μια συγκεκριμένη στάση απέναντι στο άγνωστο και έτσι όταν απομονώνομαι, έρχονται οι σκέψεις και κατουράνε πάνω μου τα πάντα. κάπως έτσι. αλλά και πάλι πως μπορείς να είσαι σίγουρος?
μου έχουν λείψει οι στιγμές που μου λείπουν οι στιγμές που πέρασαν. αυτό είναι. άρα για πάντα θα είμαι δυστυχισμένος?
νιώθω ότι αγγίζω τα όρια της ηλιθιότητας αυτές τις μέρες, με αυτά και μ'αυτά.
και το μαξιμουν θα το αφήσω όπως είναι.
4 apo tous kalyterous diskous olwn twn epoxwn me mikrh diarkeia: l'histoire de melody nelson, funhouse, pink moon, desertshore
ΑπάντησηΔιαγραφήdesertshore upotimimeni diskara.all that is my own mesa sto top-5 kommatiwn nico.
ΑπάντησηΔιαγραφήplld
γαμάει το desertshore? είναι καλύτερο από το marble index? δεν το εχω ακούσει, φακ. φακ.
ΑπάντησηΔιαγραφήentaxei to the marble index einai kalutero.
ΑπάντησηΔιαγραφήplld