παράδειγμα

μερικές φορές σκέφτομαι, οτί πολλοί 20-30χρονοι ρίχνουν όλο το βάρος της ευθύνης για την βλακεία που κυριαρχεί στους μεγαλύτερους ηλικιακά. και αυτό είναι λογικό, γιατί σκέφτεσαι ότι είναι πιο πιθανό μία θειά 70χρονη να έχει ένα πρόβλημα με ένα καβλιτσέκι που πετάει κορδωτό, παρά ένας τυχαίος 30ρης. αλλά πάντα είχα την αίσθηση ότι δεν πρέπει να είναι έτσι. αλλιώς δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα όσο περνάν τα χρόνια. αλλά αντίθετα. και σήμερα διάβασα ένα κομμάτι στο βιβλίο που διαβάζω (διάβασα/διαβάζω, καθημερινές δόσεις πλεονασμού και ηλιθιότητας) και έλεγε το εξής:

"σε περίφημες σελίδες του, ο Προυστ αναλύει τη δύναμη της κοινωνικής λησμονιάς, σε συνάρτηση με την εξέλιξη των σαλονιών, από τον καιρό της υπόθεσης Ντρέϋφους, ως τον Πόλεμο του '14. Ελάχιστα κείμενα θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα πιό πετυχημένο σχόλιο της διατύπωσης του Λένιν για την ικανότητα μιας κοινωνίας να αντικαθιστά τις «πανάρχαιες σάπιες προκαταλήψεις» με ολοκαίνουριες προκαταλήψεις, ακόμα πιό αχρείες και πιό ηλίθιες."*

και όπως έχει πει ο περεκ, "θεωρώ αυτό το παράδειγμα ενδεικτικό, αλλά δεν ξέρω ακριβώς ως προς τι".

μάλλον η πιό όμορφη φράση που έχω διαβάσει στη ζωή μου. (του περεκ)


(* από το "ο προυστ και τα σημεία" του ζιλ ντελέζ, εκδόσεις ραππα, μετάφραση καίτη χατζηδήμου, ιουλιέτα ράλλη και θεώρηση της μετάφρασης από τον π.α ζαννα.)