πίντς

αποφάσισα να αντιγράψω όσο μπορώ την εισαγωγή από το pinch. είναι το κομμάτι που ανοίγει το ege bamyasi και το καλύτερο άνοιγμα σε δίσκο που έχει γίνει ποτέ. άρα πριν να φτάσω στο σημείο να το κοπιάρω, πρέπει πρώτα να αναλύσω τα συστατικά του όσο μπορώ με πιό πολλή λεπτομέρεια.

καταρχάς, το πρώτο πράγμα που μένει είναι το σφύριγμα στο πρώτο πρώτο δευτερόλεπτο. από τα έντιτ που είχαν γίνει, φαίνεται ξεκάθαρα ότι το κόψανε εκεί ακριβώς έτσι ώστε να μην προλάβεις να καταλάβεις από που σου ήρθε. άρα κρατάμε το σφύριγμα στην κιθάρα και έπειτα το μπάσο να σκάει στον δεύτερο χρόνο. δεν υπάρχει κρας στο πρώτο χτύπημα των ντράμς, παρα μόνο στα επόμενα χτυπήματα. ο ρυθμός είναι κάτι σαν loose funk, σαν να πήρε κάποιος και να άνοιξε ένα κουτί και από μέσα βγήκε το groove του dinger, του φέλα κούτι και του funky drummer του james brown, με μία δόση από elvin jones και max roach. είναι από εκείνες τις στιγμές που ακούς ντραμς και κλαις, απλά και μόνο γιατί κάποιος καλός άνθρωπος σκέφτηκε να τα γράψει και να μην τα αφήσει να χαθούν στο άπειρο. στη συνέχεια (αναφέρεται όλη η ανάλυση μόνο στα πρωτα 15 δευτερόλεπτα) έχουμε ένα αυξανόμενο βουητό από την κιθάρα πάλι, και επίσης νιώθω ότι ακούω μία δεύτερη κιθάρα να ετοιμάζεται να παίξει κάτι, και ακούγονται μονο τα κλακ κλακ πάνω στις χορδές και μερικές νότες που προφανώς και υπάρχουν εκεί για κάποιο λόγο. επίσης σκέφτομαι ότι μπορεί το σφύριγμα που ακούω στην αρχή να μην είναι κιθάρα και να είναι ένα σίνθι περασμένο από drive και φιλτρά έτσι ώστε να feedbackίζει έτσι όμορφα. αλλά δεν είμαι σίγουρος.

άρα κρατάμε, σκάσιμο με σφύριγμα, κανένα κρας που να ακούγεται πολύ παρά μόνο στα επόμενα μέτρα, ένα μπάσο σχεδόν νταμπ, που σκάει και μερικές αρμονικές (μία ή δυο φορές), ένα σκληρό βουητό και μερικά ηχάκια από μία κιθάρα που την κάνουν να μοιάζει με την προσωποίηση του ασαφούς.

όπως και όλη η εισαγωγή, είναι ο ορισμός του in your face και της συγκρατημένης ταπεινότητας. συγχρόνως.