και σήμερα πιά

μόνο αυτό.

πόσο καιρό είχα να την ακούσω.

τελικά, πραγματικά, μονό με αυτά νιώθω πραγματικά.

είναι πολύ λίγες οι φορές

που πραγματικά σκέφτομαι ότι νιώθω όμορφα για τον εαυτό μου. σήμερα ήταν ένα υπέροχο βράδυ, πήγαμε στο πάρτυ του βάϊς και ήταν τέλεια, την πέσανε στον φίλιξ (άντρες κυρίως) και γύρισα σπίτι μόλις και έχω ένα γαμημένο χαμόγελο μέχρι το ταβάνι μέχρι το γαμημένο ταβάνι και σκέφτομαι ότι το αύριο μου ίσως να είναι πιο ενδιαφέρον από το χθες μου, ίσως και πρώτη φορά στην ζωή μου, είναι απίστευτο. φτάνει να μπορούσα να τηλεμεταφέρομαι στο μιλάνο συχνότερα, κατα τ'άλλα έιμαι τόσο χαρούμενος που δεν έχω λόγια να το περιγράψω.

κατούρησα και στον δρόμο σήμερα, τόσο χαρούμενος ήμουν, και ήπια και 5 ποτά, αν είναι δυνατόν, και νιώθω ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε τόσο μα τόσο καλά πιά, νιώθω τόση χαρά, αν είναι δυνατόν.

μόλις γύρισα σπίτι, και νιώθω το κεφάλι μου να γυρίζει λιγάκι (πόσο καιρό έχω να πιώ κωστάντια? γάμησε τα) και σκέφτομαι τι να ακούσω και το μυαλό μου καταλήγει μόνο στους στρόουκς και σε τίποτα άλλο, τόσο καθυστερημένος.

με φαντάζομαι να κοιμάμαι και να βλέπω όμορφα όνειρα και να νιώθω καλά για τον εαυτό μου ενώ κοιμάμαι (αν δεν ξυπνήσω από τα ξερατά μου βέβαια, 5 ποτά είναι πολλά αν είσαι τόσο φλώρος) και σκέφτομαι ότι είμαι τόσο τυχερός μερικές φορες, δεν ξέρω τι άλλο να πω.

εντ όλ τουγκέδερ ίτ γουέντ γουέλ.

μακάρι να είχε έναν κριαρά έδω να πήγαινα να φάω κάτι τώρα πριν να κοιμηθώ. μόνο αυτό μου λείπει πραγματικά.

--
έλσγουερ
--
αυτό ήταν παράξενο

ακόμα

έχει τουλάχιστον μία βδομάδα που όσο κάθομαι στο σπίτι (και δεν μαλακίζομαι) ακούω στο ριπίτ και για ώρες αυτόν τον δίσκο. μέχρι και το εξώφυλλο, αυτό το άμορφο νιού έϊτζ πράμα μου φαίνεται πανέμορφο. και μπορώ να κάθομαι να το κοιτάω για ώρες.

είχα πολύ καιρό να νιώσω "ουδέτερα" ακούγοντας μουσική και να νιώθω ζεστά συγχρόνως. νιώθω πως είμαι σε μία κατάσταση που είναι αποκλειστικά παροντική, χωρίς να εμπλέκονται ούτε οι νοσταλγίες μου αλλά ούτε και οι (αλλοπρόσαλλες πολλές φορές) προσδοκίες μου.

ίσως να έχω ξεχάσει πως είναι αυτό το συναίσθημα. ίσως γιατί ποτέ δεν ασχολιόμουν τόσο πολύ με κάτι όσο αυτό τον καιρό που έχω πολύ διάβασμα και γενικά πολλά πράγματα που πρέπει να ασχοληθώ μαζί τους κάθε μέρα.

ακούω αυτά τα τόσο ανύπαρκτα πιάνα και τις τόσο τίποτα κιθάρες και είναι σαν να ακούω απλά την φωνή μου να μιλάει δίνοντας σημασία στη χροιά της αλλά όχι στα λόγια της.

και το αστείο είναι ότι γενικά δεν πολυγούσταρα τους άμπιεντ δίσκους του ίνο.

πόσος βλάκας αποδεικνύομαι εν τέλει, για άλλη μία φορά.

...και αυτή ήταν η μοναδική σύνδεση με το παρελθόν για σήμερα.

α! επίσης, είναι σοκαριστικό το πως μπορεί να συνδεθείς με έναν δίσκο που δεν θυμάσαι ούτε μία μελωδία μετά. ίσως αυτό το διφορούμενο να ήταν και το ζητούμενο όταν τον γράφανε, δεν ξέρω. αλλά πραγματικά, αλήθεια, τον έχω ακούσει τουλάχιστον 100 φορές αυτες τις μέρες (και δεν υπερβάλλω αυτην την φορά) και δεν θυμάμαι τίποτα, τίποτα τίποτα τίποτα από τις μελωδίες και τους ρυθμούς. μόνο αμυδρούς ήχους και χροιές.

και δεν νιώθω τίποτα. ούτε χαρούμενος, ούτε λυπημένος, ούτε άδειος, ούτε γεμάτος, ούτε να κλάψω, ούτε να γελάσω, ούτε να πεινάσω, ούτε να θέλω να βλέπω τους ουρανούς και τα βουνά. τίποτα τίποτα τίποτα.

τίποτα.

πόσο τέλειο.

ααααααααααααα!!!!!!!!!!!

αααααααααααααααααααααααααααα!!!!
αααααααααααααααααααααααααααααααααα!!!!!!
ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

κατσούπης...

...τζάστ μέϊντ ιτ χάπεν

αυτό θα το γράψω σίγουρα στα ελληνικά

για κάποιο λόγο έπεσα πάνω σε αυτό το τραγούδι (έπεσα πάνω: έκανα σερτς στο γιουτιούμπ) και τηλεμεταφέρθηκα στην βέροια το '98 να τελειώνω το φροντιστήριο και να περπατάω την μητροπόλεως και να ακούω 88.5 στο ραδιόφωνο και να έχει σκατόκρυο και να βρέχει και να είμαι 16 χρονών και για κάποιο λόγο μονίμως στεναχωρημένος. επίσης κατάλαβα ότι μου φαινόταν αρκετά μεγάλη η μητροπόλεως τότε και επίσης θυμήθηκα ότι πραγματικά άκουγα τότε σαν τρελός νίκο κομνηνό/ μέμα μπινοπούλου/ χρήστο πορτοκάλογλου. και πετρίδη.

και μετά σκέφτηκα πάλι τον εαυτό μου στην βέροια να περπατάει και να περπατάει και να περπατάει μόνος του και πραγματικά μου έπεσε λίγο βαρύ όλο αυτό.

μπορώ να πω ότι μιά ζωή με θυμάμαι να περπατάω.

ευτυχία

να σε μιξάρουν μετά τον βίνσεντ γκάλο.

πωπω.

i am afraid

i will eventually have to start writing my blog in english. which kinda sucks because my english suck. and i cant even make one decent joke in english, or even a fuckin' wordplay.

i am confused.

the biggest problem is that although in greek i have a clue of what to avoid when i try to write down my thoughts, i cant even imagine what is a cliche when writing in english.

apart from that, i find that the text above is so boring it hurts.

decisions.

(was that a cliche too, or what?)

:(

συνεχίζοντας

την προσπάθεια μου να φανώ όσο πιό ανκούλ γίνεται, θα πω ότι από τους δίσκους που έχω ακούσει πιό πολύ στην ζωή μου είναι το άντικς των ίντερπολ. και επίσης είναι παράξενο γιατί έχει τρεις μέρες που ακούω δύο πράγματα. brian eno & harold budd - the pearl (όταν είμαι σπίτι) και interpol - the specialist όταν είμαι θέλω να σηκωθώ να φύγω.

ναι, μπορώ να πω ότι μου αρέσουν πολύ οι ίντερπολ.

φαμπρίτσιο μορέτι

ή αλλιώς: η πρώτη φορά στη ζωή μου που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι λεπτος

------

το 2001 υπήρξα πολλά πράγματα, αλλά κυρίως χαζός 18χρονος. λίγοι άνθρωποι έχουν υπάρξει πιό χαζοί από εμένα στα 18 μου. ίσως και κανένας. κατέβηκα με τον φραγγογιάννη(που μπορεί να χάθηκες?) στην αθήνα, με πάπια από το βόλο, άκουγα "πρωτοποριάκο" χιπχοπ/άρενμπι(ρόντνει τζέρκινς, τίμπαλαντ, νέπτιουνς, τιελσί, ντέστινις τσάϊλντ, κελίς), κοιμόμουνα μετά τις 7 το πρωί και προσπαθούσα να ξεκινήσω τις προσπάθειες να αρχίσω να βάζω αλκόολ στο στόμα μου (κομμάτια μετά από μισό ποτό)

γενικά ήμουν ευτυχισμένος, ήμουν δεύτερο έτος, δεν ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών, είχα όλοκληρη τη ζωή μπροστά μου.

και διάβαζα ΝΜΕ. κάθε βδομάδα. με χαρά. με χαζή χαρά.

τότε κατεβάζαμε μουσική από το όντιογκάλαξι. χαμός.

θα μπορούσα να μιλήσω πολλές ώρες για την ζωή μου τότε αλλά δεν θα το κάνω. το ξέρω ότι θα περάσω καλά αν μπω σε αυτήν την διαδικασία, αλλά το θέμα είναι οτι δεν περνάς καλά αν χαίρεσαι για πράγματα που συνέβησαν παλιά και νιώθεις γεμάτος όταν τα σκέφτεσαι. είσαι καθυστερημένος (με απόλυτη κυριολεξία όμως)

σε κάθε περίπτωση (χμμμ, αυτό με τον καθυστερημένο το έχω παίξει πολλές φόρες, κουραστικός γίνομαι), όταν ακούω το ις διζ ιτ, σκέφτομαι μόνο εκείνη την περίοδο. ακριβώς εκείνες τις όμορφες ημέρες που πίστευα ότι έχω όλες τις επιλογές μπροστά μου. άκουγα το ις διζ ιτ περίπου 75 φορές την μέρα (χωρίς υπερβολή, είχα πάθει ψύχωση σοβαρή) και κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη να δοκιμάζει τα σακάκια του πατέρα μου και να ψάχνει για κουλ χαμηλά και λεπτά παπούτσια (μέχρι τότε φορούσα μόνο βανς χοντρά σκεϊτάδικα σαν γουαναμπί σκεϊτας που ήμουν) και τελικά αγόρασα κόκκινα γκαζέλ.

όταν άκουγα μπλερ ήμουν πάρα πολύ μικρότερος για να καταλάβω το στιλ και να με επηρεάσει (στο γυμνάσιο φορούσα τζιν και μάλλινη μπλούζα πάνω από φούτερ ζιβάγκο, πάντα είχε κρυο στην βέροια τότε. και σταν σμιθ). οι ρέντιοχεντ ντυνόντουσαν πάντα άθλια και απαράδεκτα και ας μην αναφερθώ καν στον μόρισι. αν είναι δυνατόν.

η μόνη στιλιστική επιρροή που είχα από μουσικούς πριν τους στρόουκς ήταν τα καρώ πουκάμισα του κομπέϊν και τα φαρδιά παντελόνια του ντι τζει σάντοου. αλλά ΚΑΙ φαρδύ παντελόνι ΚΑΙ καρώ πουκάμισο συγχρόνως? ατρόσιτι εξχιμπίσιον. τουλάχιστον.

ναι.

αλλά όταν είδα αυτήν και αυτήν την φωτογραφία τα χρειάστηκα. κατάλαβα τα πάντα. κατάλαβα ότι ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσω να γίνω τόσο κουλ σαν αυτόυς. κανένας τους δεν ήταν χοντρός. κανένας. ήταν όλοι τόσο όμορφοι και τόσο άψογοι και ήμουν τόσο μικρός και τόσο εύπλαστος για να επηρεαστώ και να αρχίσω να προσπαθώ.

το μόνο σίγουρο είναι ότι το ις διζ ιτ το ακούω ακόμα και σήμερα (για την ακρίβεια τώρα) με εξαιρετικά γαμημένη άνεση και το κωλοευχαριστιέμαι ΧΩΡΙΣ να κάνω νοσταλγικές αναφορές.

ναι, όντως, το κάνω και αυτό καμιά φορά.

και είναι ανάμεσα στους 5 δίσκους που έχω παίξει πιό πολύ στην ζωή μου. δεν είναι στους 5 σημαντικότερους ή καλύτερους ή επιδραστικότερους, αλλά και πάλι, πολύ λίγα σιντι μου χαλάσανε από την άπειρη χρήση. ντρέπομαι πιά να πω τα υπόλοιπα ίσως γιατί είμαι κομπλεξικός. αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

το θέμα ότι ο φαμπρίτσιο μορέτι είναι ο πιό όμορφος άντρας που είχα δει στην ζωή μου.

μετά απο πόσα χρόνια άραγε...

...ακούω αυτόν τον υπερδίσκαρο?

ωραίοι τύποι

ωραίο μίξ

χθές

ατ ναρίταζ

μπρόκολι

and just a few things are related to the old times

its not my words that you should follow, it is your insides

μπορώ να σκεφτώ λίγους ανθρώπους που είναι πιο προβληματικοί με το παρελθόν τους από ότι είμαι εγώ.

ίσως και κανέναν.

αλλά για κάποιο λόγο νιώθω αισιόδοξος.

αδαής αλλά αισιόδοξος.

σάμθινγκ ινσάϊντ μι

το μόνο που θυμάμαι από την ημέρα που έφυγα για να έρθω εδώ είναι κυρίως το αεροπλάνο και το παράξενο κρύο που είχε εκεί μέσα. πολύ κρύο. ταξίδευα στο κλισέ άγνωστο και δεν ήξερα που πήγαινα και πως ήμουν και ποιός ήμουν και ποιόν άφηνα και γιατί καλά-καλά έφευγα δεν ήξερα. ούτε ακόμα είμαι σίγουρος. έχω βέβαια κάποιες υποψίες, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

το θέμα είναι ότι όταν ταξίδευα σε εκείνο το σιχαμένο αεροπλάνο, έβαλα ένα τραγούδι και έπαιζε στο ριπίτ για ώρες ατελείωτες ώρες και εκεί που ήθελα να κλάψω με έκοβε το κρύο και η νύστα. μετά ξυπνούσα, δεν καταλάβαινα που ήμουν και ξανακοιμόμουν. και το τραγούδι έπαιζε.

μετά έφτασα, έκανα βόλτες μόνος μου για να καταλάβω που είμαι, και το μόνο πράγμα που με ένοιαζε ήταν να έχω το τραγούδι να παίζει. περπάταγα σαν χαμένος, με βαρούσε η ζέστη και η υγρασία και δεν ήξερα που πήγαινα.

σχεδόν σαράντα μέρες μετά, άϋπνος και (αρκετά) αγχωμένος, το έχω στο ριπίτ και με φαντάζομαι να πετάω στα σύννεφα και να με χτυπάει λίγος ήλιος στο μέτωπο. σαν να περπατάω σε ένα τεράστιο πάρκο και να βλέπω τα δέντρα και να είναι όμορφα, αλλά να μην έχει κάπου να κάτσω. και να συνεχίζω να περπατάω. και να χορεύει κάποιος τριγύρω μου μαζί με πολύ κόσμο, αλλά να χορεύουν όλοι και να κλαίνε συγχρόνως. όχι απο στεναχώρια, ούτε από χαρά όμως.

δεν μπορώ να καταλάβω.

νιώθω να μην ανήκω πουθενά. σαν να είμαι σε ένα καράβι και να παίζουν το άβενιου των σεντ ετιέν στο ριπίτ για ώρες.

για ώρες ατελείωτες μοσχά, για ώρες ατελείωτες.

είναι το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και μήνες.

τι όμορφη φωνή. μου προκαλεί ένα πραγματικά πρωτόγνωρο συναίσθημα. είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που νιώθω. νιώθω πως πέφτουν οι λέξεις μου στο πάτωμα. θα έπαιρνα όρκο ότι τις άκουσα να κάνουν κρακ.

πάπλωμα

ξύπνησα και βρέχει. βρέχει πολύ. δεν το κατάλαβα το βράδυ που κοιμόμουν, προφανώς δεν το κατάλαβα, αλλιώς μπορεί να σηκωνόμουν και να χαιρόμουν με την βροχή λιγάκι. κοιμήθηκα με το πάπλωμα χτες, γεγονός που αποδείχτηκε χαζομάρα, γιατί δεν είχε τόσο κρύο όσο πίστευα. πολλές πολυκατοικίες εδώ δεν έχουν καλοριφέρ (και όπως είναι φυσικό και η δικιά μου ανάμεσα τους) και τρομοκρατούμαι λίγο που το σκέφτομαι. αλλά αφού αντέχουν όλοι γιατί να μην αντέξω κι εγώ?

δυσκολεύομαι λιγάκι που είμαι μόνος μου. είναι λίγο δύσκολο που είμαι μόνος μου εδώ, αλλά λίτεραλι μόνος. δεν είναι ότι δεν μου αρέσει, ίσα ίσα, απλά είναι παράξενο και υπάρχουν στιγμές που με πιάνουν τα νοστάλγικα μου και όλα τα κλισέ και παρανοώ.

βέβαια, συνεχίζω να ακούω στο ριπίτ τον δίσκο του ο νο (και τίποτα άλλο) και όσο αφήνω το μυαλό μου να σκέφτεται μαύρους σε δισκάδικα και σε σπίτια να ακούνε μουσική και να συζητάνε για τον ρασίντ αλί, νιώθω καλύτερα.

πόσο αγαπάω αυτόν τον δίσκο.

γκρούβμεντ

γουέδερς χίαρ

ο νόόόόόόόό

μπορώ να υπερβάλλω, αλλά θα το πω. και πιστεύω ότι δεν το λέω υπερβολικά.

το "oh no vs. now again" είναι ανάμεσα στους τρεις καλύτερους δίσκους που άκουσα το 2009. δεν ξέρω πόσες φορές το έχω ακούσει απο χθες. απλά δεν ξέρω.

είναι τόσο καλό και τόσο άρτιο και τόσο η μουσική που χαίρομαι να ακούω. είναι ακριβώς η μουσική που θέλω να ακούω. και να παίζω. είναι από τους δίσκους που με κάνουν να θέλω να γράψω μουσική αλλά και να με κάνουν να βγω και να περπατάω για 27 ώρες ασταμάτητα, μόνο και μόνο για να τους δίνω προστιθέμενη αξία από τις βόλτες μου.

σαν να θέλω σώνει και καλά να τους κάνω κομμάτι του εγώ μου.

με το ζόρι.

είναι τόσο καλός δίσκος. ίσως και καλύτερος ακόμα.

αλλά κυρίως είναι αυτό.

πάτερν

--
διάλογος, χθες σε μαγαζί:
--
άγνωστος: έχεις φωτιά?
εγώ: μισό λεπτό
<του δίνω φωτιά>
άγνωστος: ντου γιου γουόντ σταφ ορ ένιθινγκ?
εγώ: όχι όχι, ευχαριστώ, να΄σαι καλά.

--
διάλογος, σήμερα στη μέση του δρόμου:
--
άλλος άγνωστος: έχεις ώρα?
εγώ: μισό λεπτό
<του λέω την ώρα>
άλλος άγνωστος: ντου γιου γουόντ τσόκο? ντου γιου γουόντ κόκα?
εγώ: όχι όχι, ευχαριστώ, να΄σαι καλά.

--
αύριο τι? τι με περιμένει? τι μπορεί να με περιμένει? ένα μήνα είμαι εδώ. μόλις.

λέβελ απ

χθες είδα τον μπάϊτον. θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν ήταν 500 αούγκανοι τριγύρω μου οι οποίοι απλά περνούσαν από μπροστά μου σαν να ήμουν αόρατος.

το παράξενο δεν είναι εκεί(έχω συνηθίσει να είμαι αόρατος στα κλαμπ, μια φορά είχε έρθει ένας και κρέμασε το μπουφάν του επάνω μου), το παράξενο είναι ότι ήρθε τύπος να με ρωτήσει αν θέλω ναρκωτικά (ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΕΜΕΝΑ!!!!ΧΑΧΑΧΑ!!!ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ 500 ΥΠΕΡΔΙΑΛΥΜΕΝΟΥΣ ΗΡΘΕ ΣΕ ΜΕΝΑ!!!ΧΑΧΑΧ) και εκτός του ότι κατάλαβα ότι δεν φαίνομαι και τόσο φλώρος τελικά (ή μήπως απλά είμαι τόσο φλώρος που είμαι το τάργκετ γκρουπ?), αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είχα συνηθίσει να έρχονται να μου ζητάνε λεφτά για να πάρουν ναρκωτικά.

οπότε απλά εντυπωσιάστηκα, πήγα σπίτι, άκουσα εφτακόσιες τριανταπέντε φορές αυτόν τον δίσκο και κοιμήθηκα.

και λίγες μου φαίνονται τώρα που το σκέφτομαι.

--
ξύπνησα. είχα βάλει το ραδιόφωνο για ξυπνητήρι. το τραγούδι που με ξύπνησε ήταν το μπάμπα ορίλεϊ των χου.

πολλά κλισέ μαζί.

εκείνη την στιγμή είχα όσα χρειαζόμουν. το πρωινό φως να μου σκάει στο κεφάλι και τα παιδικά μου χρόνια να περνάνε μπροστά μου τρέχοντας. όλα φάνηκαν τόσο καθαρά εκείνες τις στιγμές.

ακούς?

σάμπλς

ψύχωση. δίσκοι για σαμπλάρισμα. και μόνο για σαμπλάρισμα, και ας είναι σκατά.

αλλά δεν ξέρω.

προσπαθώ να διαβάσω όσα περισσότερα μπορώ για την χιπχοπ κουλτούρα γενικότερα, και όταν ανοίγω να διαβάσω βιβλία όπως αυτό πχ, παθαίνω αυτό που παθαίνεις μερικές φορές και θέλεις να ανοίξεις μία τρύπα στο κεφάλι σου για να μπορείς να χώνεις όλη την πληροφοριά μέσα κατευθείαν χωρίς μάσημα και χωρίς τίποτα. ίσως να είναι απλά χαζαμάρα μου, αλλά όταν διαβάζω δοκίμια για χιπ χοπ έθικς και κρέϊτ ντίγκιν κλπ κλπ, ραγίζουν τρία τέσσερα κόκκαλα στην σπονδυλική μου στήλη και ακούω την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και γρήγορα

επίσης είδα σήμερα ένα βιβλίο σε ένα βιβλιοπωλείο (πλεονασμός) που είχε ΜΟΝΟ φωτογραφίες από νεουορκέζους πρωτοράπερς και πρώιμα κρουζ του 1978,79,80,81 και καθόμουν και τις κοίταγα με ανοιχτό το στόμα μπορεί και για κάνα δυο ώρες τουλάχιστον, μπορεί να έκατσα και μισή μέρα εκεί μέσα για να κοιτάω τα παπούτσια τους και το στάϊλ τους.

δεν συναρπάζομαι με τίποτα περισσότερο από την χιπ χοπ κουλτούρα. θα ήθελα να είμαι και γκραφιτάς και εμσί και ντιτζέϊ και μπρέϊκντάνσερ. όλα.

τώρα ετοιμάζομαι να ξαναδώ το wild style, και μετά θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω και να είμαι μαύρος το 1981.

τώρα που το σκέφτομαι, και μαύρος το 2009 θα ήθελα να ήμουν. είναι μακράν το πιο κούλ πράγμα που μπορεί να υπάρχει. με διαφορά.

ωωωωωωωω

μαύρος και σκεϊτας.

πωπω.

μαύρος και σκεϊτας και ντίγκερ όμως??

δεν πρέπει να υπάρχουν, θα ήταν τόσο κουλ που θα πέθαναν απευθείας με το που εφευρέθηκαν μάλλον. και δικαίως. γιατί όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης.

σήμερα άυριο μεθαύριο

φρομ ε μπιτς

ντεντ φλάϊ

While half of my fingers are dipped in the sand

You progress in letters, but you're used to cooking broccoli

The other side of take out is mildew on rice

And an obsession with the past is like a dead fly

And just a few things are related to the "old times"

Then we did believe in magic and we did die

It's not my words that you should follow, it's your insides

παρανοώ με την αλήθεια

--

ξύπνησα νωρίς, κοιμήθηκα πολύ αργά χθες. είναι τέλειος ο καιρός, όταν έρχεται το γαμημένο το κρύο είναι οι πιο όμορφες μέρες. θυμάμαι τον εαυτό μου στο σπίτι μου στην γαλλίας στον βόλο και να κάθομαι με δυο μαξιλάρια στο πάτωμα και να ακούω τα μαζεμένα ρεμίξ του άφεξ και να χαίρομαι το πρωί. το πρωί του φθινοπώρου.

και επίσης, σκέφτομαι ότι το στρόμπερι τζαμ ίσως να είναι καλύτερο από το μεριγουέδερ.

ψέματα.

μπορεί και όχι όμως.

μπόνφις, ανσόλβντ μίστερις, τσόρς, φορ ρέβερεντ γκριν, φάϊργουορκς.

απανωτά σοκ.

ασύλληπτο ποπ συγκρότημα. το απόλυτο ποπ συγκρότημα.

πωπω, πόσο καιρό είχα να ακούσω το στρόμπερι τζαμ. τι υπερδίσκαρος είναι. έχει δυο χρόνια που βγήκε. τον είχα λιώσει όταν ήμουν φαντάρος στην βέροια, άκουγα κάθε πρωί το φάϊργουορκς, έκλαιγα, και έμπαινα στο στρατόπεδο.

άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.άνιμαλ κολέκτιβ.

οι άνιμαλ κολέκτιβ είναι το μεγαλύτερο συγκρότημα της δεκαετίας για μένα, είναι αυτό που θα ξέρω ότι μου άλλαξε τον τρόπο που σκέφτομαι τα πράγματα.

ότι συνέβη με τους μάϊνορ θρετ στα 13 μου, τον σάντοου στα 15 μου, τον άλμπερτ άιλερ στα 20 μου και τον ντίλα και τον μάντλιμπ στα 23 μου. κάπου εκεί ανάμεσα πρέπει να είναι και όλα τα υπόλοιπα υπερεπιδραστικά. όπως το no scrubs των tlc, οι nerd, οι πρωτες παραγωγές του τίμπαλαντ και του ρόντνει τζέρκινς, οι στρόουκς, οι αβαλάνσις, οι πάμπλικ ένεμι, οι κιούρ, ο τίμ μπάκλεϊ, ο γκραμ πάρσονς, ο νιλ γιάνγκ, το ντιγκ γιορ όουν χόουλ των κέμικαλς, ι άλις κολτρέϊν, οι σλέϊερ, το στρόμπερι φιλντς φορέβερ (το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει στη ζωή μου, μαζί με το γουίτσιτα λάϊνμαν του γκλεν κάμπελ),το μπίκαπ φίσ των άντεργουορλντ, το άβενιου των σεντ ετιέν,τα πρώτα τεύχη του γουάϊρ που αγόρασα στην ζωή μου, το όλ ιζ ντριμ των μέρκιουρι ρεβ, η τζόνι μίτσελ, ο στίβ ράϊχ, ο μούντογκ, οι ντε λα σολ, ο μπερτ μπάκαρα και το qloop των quadrant. και ο λούτσιο μπατίστι. και το σοφτ μπούλετιν και το σοφτγουερ σλαμπ. και ο άριελ πινκ, ο μανιτόμπα, ο φορ τετ, ο σιντ μπάρετ, το άτομ χαρτ μάδερ, οι πέϊβμεντ, το έγκε μπαμγιάσι των καν, οι νο μπάλανς, το πρινς μπλάϊμι, οι μπλακ ντάϊς, ο πρινς, ο μπομπ ντίλαν πριν το ατύχημα, η ερίκα μπαντού, οι ρουτς, το πολς μπουτικ, o μπράϊαν τζόνσον, το άντικς των ίντερπολ, το μπίτλμπαμ, οι κιθάρες του φέλα κούτι, το γκαντ όνλι νόουζ, το ιλινόιζ, το όντελεϊ και οι κρίντενς κλίργουοτερ ριβάϊβαλ.

αλλά κυρίως οι κρίντενς. το πρώτο σιντί που αγόρασα στην ζωή μου.

μπορώ να κοιτάζω αυτήν την φωτογραφία και να γράψω ένα βιβλίο λίγο μεγαλύτερο από το αναζητώντας τον χαμένο χρόνο.

επίσης

συνειδητοποίησα πόσο πιο άνετα διαβάζω, όταν ακούω steve reich ή/και arvo pärt.

όμως κάπου εδώ είναι που το μπλογκ έχει αρχίσει να γίνεται μουσικό, και σιγά σιγά χάνω όλο το κοινό μου.

τις γκόμενες δηλαδή.

και τον σίμο.

όνειρο

είδα ότι κάπου γινόταν ένα μπατλ, με όλες τις μπάντες του σύμπαντος. όλες. ανεξαιρέτως. όλες, όσες υπήρξαν ποτέ.

και ήταν οι can εκεί, και τους έδωσαν όλους από μία πίπα.

αν υπήρχε θεός, αυτός θα ήταν ο jaki liebezeit.

που ήμουν χαμένος?

τι δισκάρα είναι αυτή? ποιός είναι αυτός ο christian naujoks? είναι όμορφος άραγε? τι ωραίο δίσκο που έβγαλε τον μάρτιο? τι χαρά!

αγίου μελετίου με πατησίων

κάθε μέρα.

ένας χρόνος στην αθήνα ήταν.

()

από χοντρός στα βάσανα

χαλουσινέϊτιντ

μπρόκολο έτοιμο για φούρνο μικροκυμάτων.

και νερό.

πόσο αδύνατος θέλω να γίνω πια?

ουάν μάνθ αμπρόουντ

τις τελευταίες μέρες έχω φάει μερικά σκατά με το αντρού του μπέριαλ. χθες, πριν να κοιμηθώ, το είχα και έπαιζε στο ριπίτ για μερικές ώρες. και μου φαινότανε τέλειο που το είχα εκεί από πίσω και το άκουγα. σήμερα, με το που έφυγα από το σπίτι, το άκουσα και με ακουστικά, αλλά ήταν μέρα οπότε δεν μετράει.

κλισέ.

να ακούς μπέριαλ και να είναι νύχτα.

βασικά χέζω την ατμόσφαιρα του λονδίνου (και οποιασδήποτε ευρωπαϊκής μητρόπολης, φορ γουάτ ιτ μάτερς) αλλά είναι αλήθεια ότι θέλει νύχτα αυτός ο δίσκος. μεσημεριάτικα ακούγεται λίγο παράξενα, με την ζέστα να σε βαράει στο κεφάλι και όλα αυτά.

βέβαια αυτό είναι λίγο κακό. γιατί να πρέπει να στα σκάει κάτι σώνει και καλά, μόνο μία στιγμή της μέρας?

επίσης, οφείλω να πω ότι, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, δεν τα πάω καλά με τους βρετανούς, τα τελευταία δέκα χρόνια. αλλά και αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. αλλά δεν μπορώ να τους πάρω σοβαρά. γι'αυτό μου κάνει εντύπωση που αφιερώνω τόσο χρόνο σε αυτόν τον δίσκο.

να, και τώρα πχ, που κάθομαι και γράφω, υπό κανονικές συνθήκες θα ένιωθα ένα τρέμουλο στο λαιμό μου από την ένταση. τώρα δεν το νιώθω. αλλά και αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, μάλλον.

--

έλσγουερ

--

δεν ήταν και τόσο παράξενος αυτός ο μήνας τελικά. τα περίμενα πολύ χειρότερα τα πράγματα.

ανοχή λέγεται αυτό μάλλον.

ποιός την έχασε και την έχεσε επάνω μου όμως?

χμμ...

μέϊμπι

σκέφτομαι, με βεβαιότητα κιόλας, ότι το arrested development είναι ότι καλύτερο μπορεί να έχει παιχτεί ποτέ στην τηλεόραση, σε φασή παντού και έβερ. δεν ξέρω.

ίσως να είμαι υπερβολικός.

αλλά μπορεί και όχι.

όσο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ το πιστεύω.

λάβινγκ γιου

σήμερα άκουσα το αντρού του μπέριαλ, (αφού διάβασα αυτό) και η αλήθεια είναι ότι μου φάνηκε πολύ ωραίος δίσκος.

γκουχ γκουχ.

με δύο χρόνια καθυστέρηση.

είναι πολύ παράξενο, γιατί όποτε σκέφτομαι 2007 σκέφτομαι τα εξής γεγονότα, ακαριαία: στρατός/πέρσον πίτς. τίποτα άλλο. α! και το έργο του αλεξίου στην βενετία. αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση μάλλον, χεχε.

πρέπει να είμαι πολύ βλάκας τελικά, αλλά μάλλον φταίει ο εγκέφαλος μου, δεν είμαι σίγουρος ότι φταίω εγώ.

δικαιολογία είναι αυτό τώρα?

πόση γαμημένη χαρά?

πωπω, το ξέχασα οτι το cLOUDDEAD το ομώνυμο, ο υπερδίσκαρος, το αριστούργημα, το μουρλό πράμα, το αδιανόητο, βγήκε το 2001.

τι χαρά.

μάλλον έκλεισε το τοπ5

ντόνατς
μαντβιλένι
κλάοουντεντ
ιλινόϊς
λος άντζελες

απλά και ωραία.

τα δέκα (μάλλον)

4 los angeles
3 illinoise
1 donuts
2 madvillainy
5 person pitch
9 in the mood for love ost
6 since i left you
8 the beauty and the beat
7 discovery
10 is this it
--

χμμ. θα τα ξαναγράψω αύριο. γιατί πχ που είναι ο άριελ πίνκ? που είναι οι μπλάκ ντάϊς? που είναι τα άπαντα των άνιμαλ? που ειναι το ανάδερ ντέϊ ον ερθ του ίνο? που είναι οι γουόκμεν? που είναι ο λουόμο? που είναι ο κούσικ? οι λάϊτνινγκ μπολτ? ο φορ τέτ? ο καριμπού? πωπω σκληρό.

ντίλα

ετοιμάζα μια τεράστια λίστα με τους δίσκους από την δεκαετία που άκουγα κλπ κλπ... αλλα θα μπορούσα απλά να βάλω μόνο το ντόνατς και να τελείωνα. είναι απλά ο καλύτερος δίσκος που βγήκε μέσα στα δέκα αυτά χρόνια και είναι με σιγουριά στα 2-3 πιό επιδραστικά πράγματα που έχω ακούσει στην ζωή μου.

εεε.

μάλλον στα 1-2.

στέϊτμεντ

χθες είδα την καλύτερη συναυλία που έχω δει στην ζωή μου.-

edan. μαζί με έναν ακόμη εμσί, τον dagha.

τον δίσκο του edan που έβγαλε στην lewis, τον αγόρασα το 2006 τον μάϊο, λίγο καιρό μετά που είδα το εξώφυλλο στο γουάϊρ (αδαής). τον είχα αγοράσει από το τζίνξ και ήταν ο χάρης εκεί. εκείνη την μέρα αγόρασα και το music for a large ensemble του steve reich, και εκείνη την μέρα είδα επίσης και τον φορ τετ με τον ντράμερ, οπότε το μυαλό μου δεν ήταν και πολύ στην διαδικασία να εκτιμήσω τόσο πολύ την επική αυτή δισκάρα.

μετά την χθεσινή συναυλία όμως, μπορώ να πω με βεβαιότητα το εξής:

-χέζω τον φορ τετ
-χέζω τον ντράμερ του
-χέζω και το μιούζικ φορ ε λαρτζ ανσάμπλ

(τον χάρη δεν μπορώ να τον χέσω... για τον στιβ ράϊχ δεν είμαι σίγουρος)

δεν ήταν αλήθεια αυτή η συναυλία. μας βρήκε απροετοίμαστους. ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωης μου. το μεγαλύτερο. σβήστηκαν μέσα σε μία ωρα όλα τα λάϊβ που έχω δει. και οι άνιμαλ κολέκτιβ (φλωριές), και οι τορτόϊζ (βαρετοί), και οι μπεργκ σανς νιπλ (ούτε καν).

ήταν ο πιό γαμηστερός περφόρμερ, με το καλύτερο φλόου, με τα μεγαλύτερα αρχίδια (ΑΛΗΘΕΙΑ! ΦΑΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ! ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΚΟΙΤΟΥΣΑ, ΚΥΡΙΩΣ), με τα καλύτερα μπρέϊκς, με τα πιό εξωπραγματικά σκιλς, την μεγαλύτερη ένταση, την καλύτερη ροή. το πιό έντονο, απίστευτο, γαμηστερό λάϊβ που έχω δει ποτέ. δεν προκειταί ποτέ να δω κάτι που να το αγγίξει έστω και λίγο. ποτέ. ο ίνταν μπορεί με μία κλανιά του να σβήσει ΟΛΟΥΣ τους εμσι και χιπχοπ παραγωγούς του σύμπαντος. όλους. αλήθεια. στο λάϊβ εννοείται. επισήμως το beauty and the beat μπήκε στα 10 αγαπημένα μου ελπι της δεκαετίας. επισήμως θα πούλαγα την ψυχή μου σε οποιονδήποτε αν μπορούσα ποτέ να έχω το ένα χιλιοστό από το ταλέντο αυτού του τύπου.

λίγο προς το τέλος (κάπου ανάμεσα στα ίντερλουντς με κλασικες κιθάρες, ντόνοβαν, μπλακ σάμπαθ, μίξη και εμσίινγκ συγχρόνως και διάφορα άλλα) έπιασα τον εαυτό μου να είμαι αγκαλιασμένος με έναν τυχαίο τύπο από δίπλα μου, να κλαίω στον ώμο του και να ουρλιάζω λόγια ακατάληπτα. από την ένταση και το σοκ. ήταν η απόλυτη εμπειρία μου. ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου. μας βρήκε απροετοίμαστους. ήταν ο πιό θεος περφόρμερ, ήταν ντυμένος τέλεια, έπινε τσάϊ και νερό, λούπαρε με τα δύο πικαπ (ΧΩΡΙΣ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΑΜΠΛΕΡ. ΚΑΙ ΡΑΠΑΡΕ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ), είχε τις καλύτερες ρίμες, είχε την καλύτερη χρήση του ντιλέϊ από τότε που εφευρέθηκε το ντιλέϊ, έπαιζε κιθάρα και καζού και φορούσε περούκα σαν τον μπομπ ντίλαν και μετά έχωνε τον πιό γαμημένο θόρυβο που σε ήθελε να θέλεις να τρέξεις να κρυφτείς. αλλά δεν έτρεχες. απλά έμενες εκεί και έκλαιγες. και ούρλιαζες. συγχρόνως.

μίξαρε ψυχεδελικά 70'ς με το πιό γαμηστερά τέλειο ολντ σκουλ χιπ χοπ από τα έρλι 80'ς (αυτό θα ήθελα να ήμουν. χιπ χοπερ στην νέα υόρκη το 82΄), κουνιόταν σαν καριόλης, είχε τα πιό τέλεια ακαπέλα περάσματα (όπου με τον dagha απλά φτύνανε ορυμαγδό διαλόγων και ανεβάζανε την πίεση μου στο 346), φορούσε τα πιό τέλεια παπούτσια, το πιό τέλειο μπουφάν, και όταν τον κοιτούσες απλά ΔΕΝ ήθελες και δεν μπορούσες να πάρεις το βλέμα σου από πάνω του (είσαι τόσο όμορφη που με αναγκάζεις να μην κοιτάω συνέχεια το ταξίμετρο όπως έχει πει κάποιος). είμαι ευτυχισμένος. είμαι ευτυχισμένος.

είμαι σοκαρισμένος.

και όταν πήγαινε κάποιος να του πει συγχαρητήρια και ότι ήταν το πιό έντονο πράγμα που έχει δει στην ζωή του και ότι τον έκανε να βάλει τα κλάματα, αυτός απλά έλεγε:

"ευχαριστώ. πήγαινε και πες το και στους φίλους σου γιατί δεν μας ξέρει κανένας"

ήθελα να γράφω για άλλες 7 ώρες. και να λέω τα ίδια και τα ίδια.

είχα ξεχάσει πως είναι να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά.

και πιο πολύ απ'όλα?

το σινεμά. και την δευτέρα (μπορεί και την κυριακή) θα δω το γουατέβερ γουόρκς.

βλάκας(για πάντα)

γαμώτο, κάτι μυρίζει σε αυτήν την πολυκατοικία. είναι δυνατόν όλη η κωλόπολη να βρωμάει σκατίλα? πολύ παράξενο. και καλά ρε γαμώ τον χριστό μου, είναι δυνατόν να μυρίζει και το ασανσέρ? πωπω. τι να πει κανείς. απλά ένας μεγάλος βόθρος. παντού. αλλά και στο σπίτι μέσα? και στο δωμάτιο μου? γιατί να μυρίζει και το δωμάτιο μου?

ωχ. μήπως βρωμάω εγώ?

ναι. πάτησα σκατά όταν κατέβαινα από το ταξί.