φαμπρίτσιο μορέτι

ή αλλιώς: η πρώτη φορά στη ζωή μου που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι λεπτος

------

το 2001 υπήρξα πολλά πράγματα, αλλά κυρίως χαζός 18χρονος. λίγοι άνθρωποι έχουν υπάρξει πιό χαζοί από εμένα στα 18 μου. ίσως και κανένας. κατέβηκα με τον φραγγογιάννη(που μπορεί να χάθηκες?) στην αθήνα, με πάπια από το βόλο, άκουγα "πρωτοποριάκο" χιπχοπ/άρενμπι(ρόντνει τζέρκινς, τίμπαλαντ, νέπτιουνς, τιελσί, ντέστινις τσάϊλντ, κελίς), κοιμόμουνα μετά τις 7 το πρωί και προσπαθούσα να ξεκινήσω τις προσπάθειες να αρχίσω να βάζω αλκόολ στο στόμα μου (κομμάτια μετά από μισό ποτό)

γενικά ήμουν ευτυχισμένος, ήμουν δεύτερο έτος, δεν ήμουν παιδί χωρισμένων γονιών, είχα όλοκληρη τη ζωή μπροστά μου.

και διάβαζα ΝΜΕ. κάθε βδομάδα. με χαρά. με χαζή χαρά.

τότε κατεβάζαμε μουσική από το όντιογκάλαξι. χαμός.

θα μπορούσα να μιλήσω πολλές ώρες για την ζωή μου τότε αλλά δεν θα το κάνω. το ξέρω ότι θα περάσω καλά αν μπω σε αυτήν την διαδικασία, αλλά το θέμα είναι οτι δεν περνάς καλά αν χαίρεσαι για πράγματα που συνέβησαν παλιά και νιώθεις γεμάτος όταν τα σκέφτεσαι. είσαι καθυστερημένος (με απόλυτη κυριολεξία όμως)

σε κάθε περίπτωση (χμμμ, αυτό με τον καθυστερημένο το έχω παίξει πολλές φόρες, κουραστικός γίνομαι), όταν ακούω το ις διζ ιτ, σκέφτομαι μόνο εκείνη την περίοδο. ακριβώς εκείνες τις όμορφες ημέρες που πίστευα ότι έχω όλες τις επιλογές μπροστά μου. άκουγα το ις διζ ιτ περίπου 75 φορές την μέρα (χωρίς υπερβολή, είχα πάθει ψύχωση σοβαρή) και κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη να δοκιμάζει τα σακάκια του πατέρα μου και να ψάχνει για κουλ χαμηλά και λεπτά παπούτσια (μέχρι τότε φορούσα μόνο βανς χοντρά σκεϊτάδικα σαν γουαναμπί σκεϊτας που ήμουν) και τελικά αγόρασα κόκκινα γκαζέλ.

όταν άκουγα μπλερ ήμουν πάρα πολύ μικρότερος για να καταλάβω το στιλ και να με επηρεάσει (στο γυμνάσιο φορούσα τζιν και μάλλινη μπλούζα πάνω από φούτερ ζιβάγκο, πάντα είχε κρυο στην βέροια τότε. και σταν σμιθ). οι ρέντιοχεντ ντυνόντουσαν πάντα άθλια και απαράδεκτα και ας μην αναφερθώ καν στον μόρισι. αν είναι δυνατόν.

η μόνη στιλιστική επιρροή που είχα από μουσικούς πριν τους στρόουκς ήταν τα καρώ πουκάμισα του κομπέϊν και τα φαρδιά παντελόνια του ντι τζει σάντοου. αλλά ΚΑΙ φαρδύ παντελόνι ΚΑΙ καρώ πουκάμισο συγχρόνως? ατρόσιτι εξχιμπίσιον. τουλάχιστον.

ναι.

αλλά όταν είδα αυτήν και αυτήν την φωτογραφία τα χρειάστηκα. κατάλαβα τα πάντα. κατάλαβα ότι ΠΟΤΕ δεν θα μπορέσω να γίνω τόσο κουλ σαν αυτόυς. κανένας τους δεν ήταν χοντρός. κανένας. ήταν όλοι τόσο όμορφοι και τόσο άψογοι και ήμουν τόσο μικρός και τόσο εύπλαστος για να επηρεαστώ και να αρχίσω να προσπαθώ.

το μόνο σίγουρο είναι ότι το ις διζ ιτ το ακούω ακόμα και σήμερα (για την ακρίβεια τώρα) με εξαιρετικά γαμημένη άνεση και το κωλοευχαριστιέμαι ΧΩΡΙΣ να κάνω νοσταλγικές αναφορές.

ναι, όντως, το κάνω και αυτό καμιά φορά.

και είναι ανάμεσα στους 5 δίσκους που έχω παίξει πιό πολύ στην ζωή μου. δεν είναι στους 5 σημαντικότερους ή καλύτερους ή επιδραστικότερους, αλλά και πάλι, πολύ λίγα σιντι μου χαλάσανε από την άπειρη χρήση. ντρέπομαι πιά να πω τα υπόλοιπα ίσως γιατί είμαι κομπλεξικός. αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

το θέμα ότι ο φαμπρίτσιο μορέτι είναι ο πιό όμορφος άντρας που είχα δει στην ζωή μου.