πάπλωμα

ξύπνησα και βρέχει. βρέχει πολύ. δεν το κατάλαβα το βράδυ που κοιμόμουν, προφανώς δεν το κατάλαβα, αλλιώς μπορεί να σηκωνόμουν και να χαιρόμουν με την βροχή λιγάκι. κοιμήθηκα με το πάπλωμα χτες, γεγονός που αποδείχτηκε χαζομάρα, γιατί δεν είχε τόσο κρύο όσο πίστευα. πολλές πολυκατοικίες εδώ δεν έχουν καλοριφέρ (και όπως είναι φυσικό και η δικιά μου ανάμεσα τους) και τρομοκρατούμαι λίγο που το σκέφτομαι. αλλά αφού αντέχουν όλοι γιατί να μην αντέξω κι εγώ?

δυσκολεύομαι λιγάκι που είμαι μόνος μου. είναι λίγο δύσκολο που είμαι μόνος μου εδώ, αλλά λίτεραλι μόνος. δεν είναι ότι δεν μου αρέσει, ίσα ίσα, απλά είναι παράξενο και υπάρχουν στιγμές που με πιάνουν τα νοστάλγικα μου και όλα τα κλισέ και παρανοώ.

βέβαια, συνεχίζω να ακούω στο ριπίτ τον δίσκο του ο νο (και τίποτα άλλο) και όσο αφήνω το μυαλό μου να σκέφτεται μαύρους σε δισκάδικα και σε σπίτια να ακούνε μουσική και να συζητάνε για τον ρασίντ αλί, νιώθω καλύτερα.

πόσο αγαπάω αυτόν τον δίσκο.