κλισέ.
να ακούς μπέριαλ και να είναι νύχτα.
βασικά χέζω την ατμόσφαιρα του λονδίνου (και οποιασδήποτε ευρωπαϊκής μητρόπολης, φορ γουάτ ιτ μάτερς) αλλά είναι αλήθεια ότι θέλει νύχτα αυτός ο δίσκος. μεσημεριάτικα ακούγεται λίγο παράξενα, με την ζέστα να σε βαράει στο κεφάλι και όλα αυτά.
βέβαια αυτό είναι λίγο κακό. γιατί να πρέπει να στα σκάει κάτι σώνει και καλά, μόνο μία στιγμή της μέρας?
επίσης, οφείλω να πω ότι, για κάποιον λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω, δεν τα πάω καλά με τους βρετανούς, τα τελευταία δέκα χρόνια. αλλά και αυτό είναι δικό μου πρόβλημα. αλλά δεν μπορώ να τους πάρω σοβαρά. γι'αυτό μου κάνει εντύπωση που αφιερώνω τόσο χρόνο σε αυτόν τον δίσκο.
να, και τώρα πχ, που κάθομαι και γράφω, υπό κανονικές συνθήκες θα ένιωθα ένα τρέμουλο στο λαιμό μου από την ένταση. τώρα δεν το νιώθω. αλλά και αυτό είναι δικό μου πρόβλημα, μάλλον.
--
έλσγουερ
--
δεν ήταν και τόσο παράξενος αυτός ο μήνας τελικά. τα περίμενα πολύ χειρότερα τα πράγματα.
ανοχή λέγεται αυτό μάλλον.
ποιός την έχασε και την έχεσε επάνω μου όμως?
χμμ...
χαιρομαι Παναγιωτίνο που τον εκτιμάς τον Αγγλάρα, ειλκρινά πιστευω πως είναι ο πιο πολυπαιγμένος δισκος έβερ για μένα, τον έχω σε όλα τα διαθέσιμα φορμάτ! Απίστευτη λατρεία, βρήκα τον μουσικό εαυτό μου μέσα στο όλο το πράμα που λέγεται μπέριαλ, σκέψεις, ιδέες, μπάκράουντ, ιδέες για τη μουσική ΟΛΑ!
ΑπάντησηΔιαγραφήααα!!! για πες πως είναι τα πράματα εκεί? όλα ωραία?!
ΑπάντησηΔιαγραφήκλισέ ξεκλισέ μερικοί δίσκοι είναι "απ'αυτούς". δεν ξέρω πόσες φορές το έχω ακούσει- κ σε αυτό το σημείο θέλω να ευχαριστήσω αυτόν που μου άνοιξε τα μάτια (και τ'αυτιά)
ΑπάντησηΔιαγραφήτρού.
ΑπάντησηΔιαγραφήσαντ μπατ τρου
ΑπάντησηΔιαγραφή