στέϊτμεντ

χθες είδα την καλύτερη συναυλία που έχω δει στην ζωή μου.-

edan. μαζί με έναν ακόμη εμσί, τον dagha.

τον δίσκο του edan που έβγαλε στην lewis, τον αγόρασα το 2006 τον μάϊο, λίγο καιρό μετά που είδα το εξώφυλλο στο γουάϊρ (αδαής). τον είχα αγοράσει από το τζίνξ και ήταν ο χάρης εκεί. εκείνη την μέρα αγόρασα και το music for a large ensemble του steve reich, και εκείνη την μέρα είδα επίσης και τον φορ τετ με τον ντράμερ, οπότε το μυαλό μου δεν ήταν και πολύ στην διαδικασία να εκτιμήσω τόσο πολύ την επική αυτή δισκάρα.

μετά την χθεσινή συναυλία όμως, μπορώ να πω με βεβαιότητα το εξής:

-χέζω τον φορ τετ
-χέζω τον ντράμερ του
-χέζω και το μιούζικ φορ ε λαρτζ ανσάμπλ

(τον χάρη δεν μπορώ να τον χέσω... για τον στιβ ράϊχ δεν είμαι σίγουρος)

δεν ήταν αλήθεια αυτή η συναυλία. μας βρήκε απροετοίμαστους. ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωης μου. το μεγαλύτερο. σβήστηκαν μέσα σε μία ωρα όλα τα λάϊβ που έχω δει. και οι άνιμαλ κολέκτιβ (φλωριές), και οι τορτόϊζ (βαρετοί), και οι μπεργκ σανς νιπλ (ούτε καν).

ήταν ο πιό γαμηστερός περφόρμερ, με το καλύτερο φλόου, με τα μεγαλύτερα αρχίδια (ΑΛΗΘΕΙΑ! ΦΑΙΝΟΝΤΟΥΣΑΝ ΣΤΟ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙ! ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ ΚΟΙΤΟΥΣΑ, ΚΥΡΙΩΣ), με τα καλύτερα μπρέϊκς, με τα πιό εξωπραγματικά σκιλς, την μεγαλύτερη ένταση, την καλύτερη ροή. το πιό έντονο, απίστευτο, γαμηστερό λάϊβ που έχω δει ποτέ. δεν προκειταί ποτέ να δω κάτι που να το αγγίξει έστω και λίγο. ποτέ. ο ίνταν μπορεί με μία κλανιά του να σβήσει ΟΛΟΥΣ τους εμσι και χιπχοπ παραγωγούς του σύμπαντος. όλους. αλήθεια. στο λάϊβ εννοείται. επισήμως το beauty and the beat μπήκε στα 10 αγαπημένα μου ελπι της δεκαετίας. επισήμως θα πούλαγα την ψυχή μου σε οποιονδήποτε αν μπορούσα ποτέ να έχω το ένα χιλιοστό από το ταλέντο αυτού του τύπου.

λίγο προς το τέλος (κάπου ανάμεσα στα ίντερλουντς με κλασικες κιθάρες, ντόνοβαν, μπλακ σάμπαθ, μίξη και εμσίινγκ συγχρόνως και διάφορα άλλα) έπιασα τον εαυτό μου να είμαι αγκαλιασμένος με έναν τυχαίο τύπο από δίπλα μου, να κλαίω στον ώμο του και να ουρλιάζω λόγια ακατάληπτα. από την ένταση και το σοκ. ήταν η απόλυτη εμπειρία μου. ήταν το μεγαλύτερο σοκ της ζωής μου. μας βρήκε απροετοίμαστους. ήταν ο πιό θεος περφόρμερ, ήταν ντυμένος τέλεια, έπινε τσάϊ και νερό, λούπαρε με τα δύο πικαπ (ΧΩΡΙΣ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΣΑΜΠΛΕΡ. ΚΑΙ ΡΑΠΑΡΕ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ), είχε τις καλύτερες ρίμες, είχε την καλύτερη χρήση του ντιλέϊ από τότε που εφευρέθηκε το ντιλέϊ, έπαιζε κιθάρα και καζού και φορούσε περούκα σαν τον μπομπ ντίλαν και μετά έχωνε τον πιό γαμημένο θόρυβο που σε ήθελε να θέλεις να τρέξεις να κρυφτείς. αλλά δεν έτρεχες. απλά έμενες εκεί και έκλαιγες. και ούρλιαζες. συγχρόνως.

μίξαρε ψυχεδελικά 70'ς με το πιό γαμηστερά τέλειο ολντ σκουλ χιπ χοπ από τα έρλι 80'ς (αυτό θα ήθελα να ήμουν. χιπ χοπερ στην νέα υόρκη το 82΄), κουνιόταν σαν καριόλης, είχε τα πιό τέλεια ακαπέλα περάσματα (όπου με τον dagha απλά φτύνανε ορυμαγδό διαλόγων και ανεβάζανε την πίεση μου στο 346), φορούσε τα πιό τέλεια παπούτσια, το πιό τέλειο μπουφάν, και όταν τον κοιτούσες απλά ΔΕΝ ήθελες και δεν μπορούσες να πάρεις το βλέμα σου από πάνω του (είσαι τόσο όμορφη που με αναγκάζεις να μην κοιτάω συνέχεια το ταξίμετρο όπως έχει πει κάποιος). είμαι ευτυχισμένος. είμαι ευτυχισμένος.

είμαι σοκαρισμένος.

και όταν πήγαινε κάποιος να του πει συγχαρητήρια και ότι ήταν το πιό έντονο πράγμα που έχει δει στην ζωή του και ότι τον έκανε να βάλει τα κλάματα, αυτός απλά έλεγε:

"ευχαριστώ. πήγαινε και πες το και στους φίλους σου γιατί δεν μας ξέρει κανένας"

ήθελα να γράφω για άλλες 7 ώρες. και να λέω τα ίδια και τα ίδια.

είχα ξεχάσει πως είναι να ερωτεύεσαι για πρώτη φορά.