ακόμα

έχει τουλάχιστον μία βδομάδα που όσο κάθομαι στο σπίτι (και δεν μαλακίζομαι) ακούω στο ριπίτ και για ώρες αυτόν τον δίσκο. μέχρι και το εξώφυλλο, αυτό το άμορφο νιού έϊτζ πράμα μου φαίνεται πανέμορφο. και μπορώ να κάθομαι να το κοιτάω για ώρες.

είχα πολύ καιρό να νιώσω "ουδέτερα" ακούγοντας μουσική και να νιώθω ζεστά συγχρόνως. νιώθω πως είμαι σε μία κατάσταση που είναι αποκλειστικά παροντική, χωρίς να εμπλέκονται ούτε οι νοσταλγίες μου αλλά ούτε και οι (αλλοπρόσαλλες πολλές φορές) προσδοκίες μου.

ίσως να έχω ξεχάσει πως είναι αυτό το συναίσθημα. ίσως γιατί ποτέ δεν ασχολιόμουν τόσο πολύ με κάτι όσο αυτό τον καιρό που έχω πολύ διάβασμα και γενικά πολλά πράγματα που πρέπει να ασχοληθώ μαζί τους κάθε μέρα.

ακούω αυτά τα τόσο ανύπαρκτα πιάνα και τις τόσο τίποτα κιθάρες και είναι σαν να ακούω απλά την φωνή μου να μιλάει δίνοντας σημασία στη χροιά της αλλά όχι στα λόγια της.

και το αστείο είναι ότι γενικά δεν πολυγούσταρα τους άμπιεντ δίσκους του ίνο.

πόσος βλάκας αποδεικνύομαι εν τέλει, για άλλη μία φορά.

...και αυτή ήταν η μοναδική σύνδεση με το παρελθόν για σήμερα.

α! επίσης, είναι σοκαριστικό το πως μπορεί να συνδεθείς με έναν δίσκο που δεν θυμάσαι ούτε μία μελωδία μετά. ίσως αυτό το διφορούμενο να ήταν και το ζητούμενο όταν τον γράφανε, δεν ξέρω. αλλά πραγματικά, αλήθεια, τον έχω ακούσει τουλάχιστον 100 φορές αυτες τις μέρες (και δεν υπερβάλλω αυτην την φορά) και δεν θυμάμαι τίποτα, τίποτα τίποτα τίποτα από τις μελωδίες και τους ρυθμούς. μόνο αμυδρούς ήχους και χροιές.

και δεν νιώθω τίποτα. ούτε χαρούμενος, ούτε λυπημένος, ούτε άδειος, ούτε γεμάτος, ούτε να κλάψω, ούτε να γελάσω, ούτε να πεινάσω, ούτε να θέλω να βλέπω τους ουρανούς και τα βουνά. τίποτα τίποτα τίποτα.

τίποτα.

πόσο τέλειο.