σάμθινγκ ινσάϊντ μι

το μόνο που θυμάμαι από την ημέρα που έφυγα για να έρθω εδώ είναι κυρίως το αεροπλάνο και το παράξενο κρύο που είχε εκεί μέσα. πολύ κρύο. ταξίδευα στο κλισέ άγνωστο και δεν ήξερα που πήγαινα και πως ήμουν και ποιός ήμουν και ποιόν άφηνα και γιατί καλά-καλά έφευγα δεν ήξερα. ούτε ακόμα είμαι σίγουρος. έχω βέβαια κάποιες υποψίες, αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.

το θέμα είναι ότι όταν ταξίδευα σε εκείνο το σιχαμένο αεροπλάνο, έβαλα ένα τραγούδι και έπαιζε στο ριπίτ για ώρες ατελείωτες ώρες και εκεί που ήθελα να κλάψω με έκοβε το κρύο και η νύστα. μετά ξυπνούσα, δεν καταλάβαινα που ήμουν και ξανακοιμόμουν. και το τραγούδι έπαιζε.

μετά έφτασα, έκανα βόλτες μόνος μου για να καταλάβω που είμαι, και το μόνο πράγμα που με ένοιαζε ήταν να έχω το τραγούδι να παίζει. περπάταγα σαν χαμένος, με βαρούσε η ζέστη και η υγρασία και δεν ήξερα που πήγαινα.

σχεδόν σαράντα μέρες μετά, άϋπνος και (αρκετά) αγχωμένος, το έχω στο ριπίτ και με φαντάζομαι να πετάω στα σύννεφα και να με χτυπάει λίγος ήλιος στο μέτωπο. σαν να περπατάω σε ένα τεράστιο πάρκο και να βλέπω τα δέντρα και να είναι όμορφα, αλλά να μην έχει κάπου να κάτσω. και να συνεχίζω να περπατάω. και να χορεύει κάποιος τριγύρω μου μαζί με πολύ κόσμο, αλλά να χορεύουν όλοι και να κλαίνε συγχρόνως. όχι απο στεναχώρια, ούτε από χαρά όμως.

δεν μπορώ να καταλάβω.

νιώθω να μην ανήκω πουθενά. σαν να είμαι σε ένα καράβι και να παίζουν το άβενιου των σεντ ετιέν στο ριπίτ για ώρες.

για ώρες ατελείωτες μοσχά, για ώρες ατελείωτες.

είναι το καλύτερο τραγούδι που έχω ακούσει εδώ και μήνες.

τι όμορφη φωνή. μου προκαλεί ένα πραγματικά πρωτόγνωρο συναίσθημα. είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που νιώθω. νιώθω πως πέφτουν οι λέξεις μου στο πάτωμα. θα έπαιρνα όρκο ότι τις άκουσα να κάνουν κρακ.