λέβελ απ

χθες είδα τον μπάϊτον. θα ήταν πολύ καλύτερα αν δεν ήταν 500 αούγκανοι τριγύρω μου οι οποίοι απλά περνούσαν από μπροστά μου σαν να ήμουν αόρατος.

το παράξενο δεν είναι εκεί(έχω συνηθίσει να είμαι αόρατος στα κλαμπ, μια φορά είχε έρθει ένας και κρέμασε το μπουφάν του επάνω μου), το παράξενο είναι ότι ήρθε τύπος να με ρωτήσει αν θέλω ναρκωτικά (ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙ ΕΜΕΝΑ!!!!ΧΑΧΑΧΑ!!!ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ 500 ΥΠΕΡΔΙΑΛΥΜΕΝΟΥΣ ΗΡΘΕ ΣΕ ΜΕΝΑ!!!ΧΑΧΑΧ) και εκτός του ότι κατάλαβα ότι δεν φαίνομαι και τόσο φλώρος τελικά (ή μήπως απλά είμαι τόσο φλώρος που είμαι το τάργκετ γκρουπ?), αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι είχα συνηθίσει να έρχονται να μου ζητάνε λεφτά για να πάρουν ναρκωτικά.

οπότε απλά εντυπωσιάστηκα, πήγα σπίτι, άκουσα εφτακόσιες τριανταπέντε φορές αυτόν τον δίσκο και κοιμήθηκα.

και λίγες μου φαίνονται τώρα που το σκέφτομαι.

--
ξύπνησα. είχα βάλει το ραδιόφωνο για ξυπνητήρι. το τραγούδι που με ξύπνησε ήταν το μπάμπα ορίλεϊ των χου.

πολλά κλισέ μαζί.

εκείνη την στιγμή είχα όσα χρειαζόμουν. το πρωινό φως να μου σκάει στο κεφάλι και τα παιδικά μου χρόνια να περνάνε μπροστά μου τρέχοντας. όλα φάνηκαν τόσο καθαρά εκείνες τις στιγμές.

ακούς?