σοκαρίστηκα λιγάκι

ας το πιάσω από την αρχή

όταν πήγαινα δευτέρα γυμνασίου, είχα έναν φίλο, ο οποίος ήταν πολύ θεός. από αυτόν πήρα τα ep των minor threat, και επίσης μου έδινε άπειρες κασέτες γραμένες από το ράδιο ουτοπία, με ελληνικό χαρντκορ πάνκ. πολλές ώρες μουσικής. για κάποιο λόγο ήταν από τα παιδιά που με είχαν επηρεάσει υπερβολικά μπορώ να πω. γιώργο σταματόπουλο τον λέγανε, ο αδερφός του άκουγε public enemy και fugazi, η καλύτερη φάση.

μαζί πηγαίναμε κατασκήνωση και μου έδινε να ακούω μουσική πολύ συχνά. αυτός μου έλεγε ότι το καλύτερο δισκάδικο στην θεσσαλονίκη ήταν το rollin under. ήταν 1995 και ήταν πάνω από την εγνατία, δεν θυμάμαι σε ποιόν δρόμο. το μόνο που θυμάμαι είναι ένα καλοκαίρι να παίρνουμε κτελ να πάμε θεσσαλονίκη και να μπαίνω μέσα στο ρολιν άντερ και να χύνω στο παντελόνι μου από χαρά και να αγοράζω το πρώτο βινύλιο της ζωής μου, γιατί είχα ακούσει ένα τραγούδι στο ουτοπία και μου είχε κάνει πολύ εντύπωση:

NEW DAY RISING - HÜSKER DÜ

μετά γύρισα σπίτι, άκουγα τον δίσκο και έκλαιγα.

το θέμα δεν είναι εκεί όμως. μπορεί στην βέροια να δούλευα στον ήχο όταν ήμουν μικρός για να χαίρομαι ότι δουλέυω σε δισκάδικο, και από κει αγόραζα τα πιό πολλά σιντί μου, αλλά σε κάθε περίπτωση, όταν έμπαινα στο ρολιν άντερ πάθαινα αμόκ. καθόμουν και διάβαζα το mail order και αναστατωνόταν το είναι μου με τις περιγραφές. όλα φαινόντουσαν τέλεια. ήθελα να τα αγοράσω όλα.

όποτε με κατέβαζε ο πατέρας μου θεσσαλονίκη σάββατα πρωί ή παρασκευές απόγευμα, εκτός του ότι τρώγαμε γύρο στον ξενοφώντα (ίσως αυτή να είναι η πιό αγαπημένη μου ανάμνηση που έχω με τον πατέρα μου, έβερ. λαμπρόπουλος, κλαουδάτος και βόλτες με τα πόδια. αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία), πήγαινα στο ρόλιν άντερ και έχασκα τους δίσκους. για ώρες ατελείωτες.

μέσα στα επόμενα χρόνια αγόρασα πολύ πράμα από εκεί. ενδεικτικά, από εκεί αγόρασα το tilt του scott walker ("είναι μαλακία", "όχι, είναι αριστούργημα"), και επίσης πήγαινα και ρώταγα για χρόνια αν έχουν το sister lovers των big star ("δεν βγαίνει πιά σε σιντι"). από εκεί αγόρασα το purple rain, από εκεί αγόρασα το since i left you. όταν κατάλαβα ότι ΑΥΤΟΙ εκεί ήταν και η lazy dog, δεν ήξερα από πού να πρωτομαζέψω την κόμπλα μου όταν έμπαινα εκεί μέσα. πωπω. με πιάνει τόση συγκίνηση. πόσες φορές ανέβαινα την ναυαρίνου για να το βρω. άπειρες άπειρες φορές.

(όταν δεν πήγαινα στο rollin under, έτρεχα μαγεμένος στο στέρεοντισκ για να ακούσω την φωνή της μέμας από κοντά. αυτό και αν είναι τεράστια ιστορία. το 1997 ήταν η χρονία που έμαθα τον beefheart, το golden hours του eno και το a man needs a maid του neil young. από την φωνή της. επίσης αγόρασα μαγεμένος το ege bamyasi και το διπλό σιντί για τα δεκάχρονα της μάταντορ, μόνο και μόνο επειδή ανέπνεε δίπλα μου και μου μιλούσε συγχρόνως. επίσης ήταν η χρονιά που κλείδωνα την πόρτα στο δωμάτιο μου μετά τις 12, και "όχι ρε μαλάκα, δεν τον παίζω με την φωνή της, αλήθεια!")

(ψέματα)

στη συνέχεια, όταν κατάλαβα ότι το mic.gr το τρέχουν κάποιοι από το rollin under, ήταν σαν να έβλεπα τα κείμενα του mail order online. (ούτως ή άλλως φράκταλ δεν είχα διαβάσει και τόσο πολύ λόγω επαρχίας). ήταν 2000, πρώτο έτος στο βόλο. το mic.gr ήταν το πιό καβλωτικό μουσικό σάϊτ. ήταν όλοι μουρλοί. διάβαζα για όλα τα ωραία πράματα. είχε τις πιό ωραίες λίστες. αγαπούσαν τα πρώτα του four tet. μου μάθανε τον sketchie. κατάλαβα ποιός είναι ο μπάμπης αργυρίου, και όποτε πήγαινα στο μαγαζί ήταν τόσο φιλικός και τόσο ελιτιστής, όσο χρειαζόταν. μετά επί ginger, είχα αφήσει ένα cdr στην πόρτα του rollin under, ελπίζοντας να μας δω στο mic, αλλά περίμενα αρκετό καιρό. είχα δει τους no balance εκεί και ζήλευα.

σήμερα, με το που γύρισα σπίτι είδα αυτό

πρέπει να έφυγε το χαμόγελο από το πρόσωπο μου μετά από 3 ώρες περίπου. και δεν είμαι σίγουρος κιόλας. πρώτη φορά χαίρομαι για τέτοια πράγματα τόσο πολύ, ώστε να μπαίνω στην διαδικασία να γράψω τέτοιο κατεβατό. πραγματικά νιώθω σοκαρισμένος. ότι να ναι. έκπληκτος.

θέλω να πω όλα τα κλισέ για τον 13χρονο παναγιώτη που ξαναπάει στην θεσσαλονίκη να αγοράσει δίσκους, αλλά δεν το κάνω γιατί θα γίνω ακόμα πιο γελοίος.

θα μείνω με το χαμόγελο.

ίσως και να τον παίξω με την φωνή της μέμας τώρα που το θυμήθηκα.
χαχα.