βαρκελώνη

άνοιξα τα μάτια μου και σε είδα j dilla. έκλεισα μετά τα μάτια μου και άκουσα το τι έκανες. και το ξανάκουσα πολλές φορές. και δυσκολεύτηκα να το καταλάβω. αλλά το κατάλαβα. και σε ξαναγάπησα. πολλές φορές. πολλές, μαζεμένες φορές.

μετά κάθησα στην καρέκλα και κοίταξα το τράυλισμα των χεριών μου και ενώ τα παρατηρούσα ξέφυγαν και με άφησαν.

γύρισα πίσω χθες και ήταν σαν να μην έλειψα ούτε μισή μέρα. είμαι άρρωστος βέβαια, συναχωμένος, όλη μέρα σπίτι, και το μόνο πράγμα που κάνω είναι να ακούω τα τρία beat tapes του dilla (τελικά εκεί μέσα έχουν γίνει τα πάντα. τα πάντα) και να βλέπω μαζεμένο woody allen. είδα το alice και ήταν η πρώτη φορά που μου φάνηκε ποθητή η mia farrow.

το θέμα όμως δεν είναι woody allen αυτήν την φορά. παρόλο που τελευταία διαβάζω μόνο συζητήσεις μαζί του και τιποτα άλλο. σήμερα διάβαζα για το πως πήγε για φαγητό με τον μπέργκμαν.

ουτε ό ντίλα. παρόλο που θέλω να κάψω σαν οκτάχρονος ακούγοντας το πως κοβει τα σαμπλς του.

το θέμα είναι οτι αποφάσισα από εδω και στο εξής να λέω την βαρκελώνη με το όνομα της και να μην το αποφεύγω. πιστεύω ότι θα τιμωρηθώ ούτως ή άλλως για το πόσο πολύ έκραζα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά είναι πολύ αργά για να κάνω οτιδήποτε.

οπότε απλά το αποδέχομαι.

παρόλαυτά είμαι τόσο συναχωμένος και με χυμούς και βιταμίνες όλη μέρα που δεν μπορώ όυτε βόλτα να κάνω.

αν έκανα βόλτα όμως τι θα άκουγα?

το stardust του louis armstrong στο repeat.