βροχή55

θυμάσαι γιώργο γαρεφαλάκη που ήμασταν σπίτι μου και ακούγαμε σιγκουρ ρός (το ny batteri) και μετά φύγαμε με τον ζαχαρή, πήγαμε πήλιο και όταν γυρίσαμε το βράδυ είχαμε αφήσει το στερεοφωνικό στο 5ο τραγούδι, στο 5.55?

το θυμάμαι εγώ πάντως και μου λείπουν εκείνες οι μέρες. δεν μπορείς να φανταστείς πόση αγάπη σου έχω.

--
επι της ουσίας όμως
--

σήμερα το πρωί ξύπνησα λίγο πιο αργά απ'ότι έπρεπε. το λογικό είναι να έρχομαι στο γραφείο νωρίτερα. μαλακία μου.

μπήκα στο μετρό, διάβαζα το βιβλίο μου, και πριν να βγω έξω έβαλα να ακούω το καινούριο φορ τετ. με το που βγήκα, έβρεχε άρρωστα, μανιασμένα, και ήμουν κουκουλωμένος μέσα στο μπουφάν και άκουγα φορ τετ. έσκασε τέλεια, με τις φωνές και τα ντράμς και όλα. όνειρο. και το σάββατο που τον είδα να ντιτζεϊζει ήταν εξίσου γαμηστερός και πορωτικός.

όταν ήμουν τρίτο έτος (ίσως και τέταρτο), είχα γερμανικά κάποια πρωινά, προς μεσημέρι. είχαμε κανονίσει με τον ζαχαρή να βρεθούμε στην αρχιτεκτονική, αλλά δεν είχε το αυτοκίνητο. αποφάσισα να περπατήσω, από το πρωί κιόλας.

αλλά με το που τελείωσα το μάθημα, η βροχή ήταν τόσο κολασμένη που τρόμαξα. αλλά είχε κάτι όμορφο. έβαλα το rounds στο ντίσκμαν και περπάτησα για πάνω απο μιά ώρα (από την ανάληψη στο πεδίο του άρεως). η βροχή ήταν αρρωστημένα πολύ, αλλά είχα τόση αγάπη για τον φορ τετ τότε που δεν με ένοιαζε τίποτα.

θυμήθηκα σήμερα όλα εκείνα τα βράδια που έτρωγα στο audiomulch προσπαθώντας να αντριγράψω (ξερά) τον ήχο του. θυμάμαι τις συνεντεύξεις του που διάβαζα μία μία για ώρες ατελείωτες και έψαχνα όλους τους δίσκους που πρότεινε. θυμάμαι το κόλλημα μου με την alice coltrane που ξεκίνησε από αυτόν, θυμάμαι τον ντουμ, θυμάμαι τον ντίλα, θυμάμαι τον κούσικ, τον μανιτόμπα... τα θυμάμαι όλα.

πέρασαν πολλά πολλά χρόνια για να βγάλω τον φορ τετ από πάνω μου, και ίσως να μην το έχω καταφέρει ακόμα. έχω ζηλέψει πολύ λίγους ανθρώπους όσο έχω ζηλέψει αυτόν. ο καινούριος του δίσκος με ανατριχιάζει σε κάποιες στιγμές, αλλά ποτέ δεν θα συγκριθεί με το rounds.

θυμάμαι δύσκολες στιγμές στην ζωή μου, στις 5 η ώρα το πρωί, να φεύγω από το σπίτι, και να περπατάω μέχρι τον άναυρο με τα πόδια και να ακούω το rounds στο repeat. να σκάει το hands και να κλαίω σαν να μην υπάρχει άυριο.

είναι στα 10 επιδραστικότερα πράγματα που έχουν περάσει από πάνω μου, και με κάποια παράξενη αλληλουχία γεγονότων, ο φορ τετ ευθύνεται και για το ότι είμαι εδώ που είμαι τώρα (γεωγραφικά)

τον καριόλη. το rounds το έβγαλε όταν ήταν 23.

ας μην τα σκεφτόμαστε αυτά καλύτερα.

--
πάνο, σχώρα με που αργώ, δεν πιστεύω να περίμενες κάτι άλλο με τόσο πολύ ίνπουτ, ε?? :)