αποτρόπαιες διαπιστώσεις

σκέφτομαι, με οριακό τρόμο το εξής:

ενώ κάνω πρόβες, παρατηρώ τον εαυτό μου να πείθει τον εαυτό του ότι θα προτιμούσε να κάνει κάτι άλλο, όπως πχ να διάβαζε βιβλία (όπως αυτό) ή και άλλα πράγματα ακόμη, που έχουν να κάνουν με μόρφωση.

οπότε, συνεχίζοντας να είμαι τρομαγμένος, αναλογίζομαι:

τι γίνεται αν δεν πάσχω από μία ακόμα περίπτωση (φερμένου στα μέτρα μου εννοείται) escapism, αλλά ίσως τελικά όντως να έχω βαρεθεί την μουσική? εννοώ, είναι πολύ λογικό να περνάς περιόδους που βαριέσαι να ασχοληθείς, αλλά τι γίνεται αν πραγματικά χάνεις την ευχαρίστηση?

είναι πολύ παράξενο.

τελικά, τείνω να πάρω την απόφαση ότι επισήμως δεν ευχαριστιέμαι τίποτα άλλο πιό πολύ από το να ακούω διάφορους δίσκους και να τους σαμπλάρω. φτάνει να μην σκέφτομαι ότι υπάρχει κάποιος λόγος που το κάνω αυτό. δηλαδή να το κάνω μόνο και μόνο για την διασκέδαση μου.

επίσης, έχω καταλάβει ότι όταν παίζω μουσική δεν πεινάω. και το αστείο είναι ότι το σκέφτομαι εδώ και χρόνια αυτό, αλλά δεν με βλέπω να παίζω μουσική όλη μέρα, σαν ένα έμμεσο τρόπο να λύσω και άλλα προβλήματα μου.

λαμβάνοντας σαν δεδομένο ότι αυτός που χρησιμοποιεί την τέχνη για να επιλύσει διάφορα προβλήματα του μπορεί να οριστεί σαν καλλιτέχνης, τότε με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι εγώ δεν είμαι.

αλλά αυτό δεν είναι και κάτι καινούριο. απλά είναι ωραίο να το βλέπω γραμμένο. και εκτός αυτού με κάνει να θέλω να ξαναδώ το bullets over broadway.

χμμμ.

μόλις είδα σε ένα λεξικό ότι jest σημαίνει αστείο. οπότε το infinite jest ακούγεται πολύ ωραίος σαν τίτλος.

και το πιό πιθανόν είναι να το σκέφτομαι για πάντα σαν τίτλο. θα μου πήγαινε πάρα πολύ να μιλάω μόνο για τα βιβλία που αγόρασα, ξεκίνησα να προσπαθώ αλλά τελικά δεν διάβασα.

ίσως αυτό είναι το μόνο μου ταλέντο.