τελευταία μέρα. από αύριο σαμοθράκη, πούτσες και όνειρα.
31.7.09
29.7.09
σάμπλερντ
-ακόμα δεν μπορώ να ακούσω σαββόπουλο. δεν μου κάθεται με τίποτα. ή μάλλον μου κάθεται. στον λαιμό όμως.
-χθες το βράδυ πήγαμε στα άνω πετράλωνα και είναι μία από τις τόσο ωραίες περιοχές να μένεις αλλά ήταν και πιό μπερδεμένη και από την φωλιά της γάτας. παράξενα πράγματα. μετά πήγαμε σε ένα σπίτι στο περιστέρι και όλη η γειτονιά εκεί ήταν σαν τη νέα ιωνία στο βόλο.
-από τη βέροια έφερα βιβλία που τα έχω και κάθονται χρόνια και δεν ασχολούμαι μαζί τους. το ταξίδι στην άκρη της νύχτας, το μίντλσεξ και την σκληρή χώρα των θαυμάτων. έφερα και τα κείμενα του γούντι άλεν, τα οποία θα τα πάρω μαζί μου στην σαμοθράκη για να διαβάζω και από δύο σελίδες στον σίμο κάθε βράδυ.
-πριν να κοιμηθώ χθες έβαλα και άκουσα το ντόνατς για να με πάρει ο ύπνος. και μπορώ να πω ευθαρσώς πιά, ότι είναι τόσο καλός δισκος που σε πονάει, είναι τόσο από το πουθενά αυτό το πράγμα που σε κάνει να απορείς. έβαλα το σιντι δίπλα στο μαξιλάρι μου όπως έκανα μικρός και το έβαλα να παίζει και ένιωθα τόση υπερένταση που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ούτε καν. και είναι άρρωστο το πόσος πολύς κόσμος νιώθει με αυτόν τον δίσκο. απίστευτο. ποιός θα το περίμενε? οι παραγωγές του ντίλα, είχαν πάντα κάτι υπερπαράξενο. θυμάμαι και τον νταμπρί σε μία συνέντευξη το 2006 να λέει για τον ντίλα και τότε μου είχε σκάσει όλο αυτό μαζί, μαζί με τον φορ τετ που έλεγε ότι "αφόυ μου έκανε ο ντίλα ρεμίξ μάλλον δεν θέλω τίποτα άλλο"(πόσο αλήθεια) και διάφοροι άλλοι. εγώ πάντως άργησα να ακούσω ντίλα, το πρώτο πράγμα που άκουσα και το παρατήρησα ήταν το ντάϊναμαιτ στο θινγκς φολ απάρτ των ρούτς, και βέβαια φάρσαϊντ. πόση αγάπη οι φάρσαϊντ, πόση αγάπη οι τράϊμπ κολντ κουέστ, πόση αγάπη το χιπ χοπ. υπάρχουν μέρες που θα ήθελα όλα τα σιντί μου να μετατρέπονταν σε χιπ χοπ σιντί.
χμμμ.
ακούστηκε σίγουρα λίγο φλώρικο αυτό.
-χθες το βράδυ πήγαμε στα άνω πετράλωνα και είναι μία από τις τόσο ωραίες περιοχές να μένεις αλλά ήταν και πιό μπερδεμένη και από την φωλιά της γάτας. παράξενα πράγματα. μετά πήγαμε σε ένα σπίτι στο περιστέρι και όλη η γειτονιά εκεί ήταν σαν τη νέα ιωνία στο βόλο.
-από τη βέροια έφερα βιβλία που τα έχω και κάθονται χρόνια και δεν ασχολούμαι μαζί τους. το ταξίδι στην άκρη της νύχτας, το μίντλσεξ και την σκληρή χώρα των θαυμάτων. έφερα και τα κείμενα του γούντι άλεν, τα οποία θα τα πάρω μαζί μου στην σαμοθράκη για να διαβάζω και από δύο σελίδες στον σίμο κάθε βράδυ.
-πριν να κοιμηθώ χθες έβαλα και άκουσα το ντόνατς για να με πάρει ο ύπνος. και μπορώ να πω ευθαρσώς πιά, ότι είναι τόσο καλός δισκος που σε πονάει, είναι τόσο από το πουθενά αυτό το πράγμα που σε κάνει να απορείς. έβαλα το σιντι δίπλα στο μαξιλάρι μου όπως έκανα μικρός και το έβαλα να παίζει και ένιωθα τόση υπερένταση που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ούτε καν. και είναι άρρωστο το πόσος πολύς κόσμος νιώθει με αυτόν τον δίσκο. απίστευτο. ποιός θα το περίμενε? οι παραγωγές του ντίλα, είχαν πάντα κάτι υπερπαράξενο. θυμάμαι και τον νταμπρί σε μία συνέντευξη το 2006 να λέει για τον ντίλα και τότε μου είχε σκάσει όλο αυτό μαζί, μαζί με τον φορ τετ που έλεγε ότι "αφόυ μου έκανε ο ντίλα ρεμίξ μάλλον δεν θέλω τίποτα άλλο"(πόσο αλήθεια) και διάφοροι άλλοι. εγώ πάντως άργησα να ακούσω ντίλα, το πρώτο πράγμα που άκουσα και το παρατήρησα ήταν το ντάϊναμαιτ στο θινγκς φολ απάρτ των ρούτς, και βέβαια φάρσαϊντ. πόση αγάπη οι φάρσαϊντ, πόση αγάπη οι τράϊμπ κολντ κουέστ, πόση αγάπη το χιπ χοπ. υπάρχουν μέρες που θα ήθελα όλα τα σιντί μου να μετατρέπονταν σε χιπ χοπ σιντί.
χμμμ.
ακούστηκε σίγουρα λίγο φλώρικο αυτό.
28.7.09
22.7.09
21.7.09
μπλου ον μπλου
σήμερα η μπλε μου μπλούζα μπήκε στο πλύσιμο και έγινε σαν να την είχα από το γυμνάσιο. αγόρασα μία ίδια πράσινη. επίσης αγόρασα ένα άσπρο πουκάμισο (ποτέ δεν είχα κάτασπρο) και μπλε παπούτσια. επίσης αγόρασα κασέτες για το αυτοκίνητο (αυθεντικές!). prince - lovesexy, the definitive simon and garfunkel, και τοκ τοκ - δε κάλαρ οφ σπρινγκ( ναι, με ελληνικούς χαρακτήρες!). αύριο θα πάω να αγοράσω bob dylan - greatest hits, και cure - paris.
είναι τέλεια η φάση με τις κασετούλες στο αμάξι τελικά. προχθές με τον ιωσηφίδη ακούγαμε λούτσιο μπατίστι (με αγγλικούς χαρακτήρες) μέχρι που ματώσανε τα αυτιά μας. και ήταν ονειρικά, σαν από όνειρο δηλαδή.
αύριο έχει θάλασσα. ακόμα δεν έχω δει ούτε μπρούνο ούτε χανγκόβερ.
γαμώ το χριστό.
είναι τέλεια η φάση με τις κασετούλες στο αμάξι τελικά. προχθές με τον ιωσηφίδη ακούγαμε λούτσιο μπατίστι (με αγγλικούς χαρακτήρες) μέχρι που ματώσανε τα αυτιά μας. και ήταν ονειρικά, σαν από όνειρο δηλαδή.
αύριο έχει θάλασσα. ακόμα δεν έχω δει ούτε μπρούνο ούτε χανγκόβερ.
γαμώ το χριστό.
ένα χρόνο μετά
τύπικαλ μι.
εν μέσω εντούρατζ (είδα τέταρτη και τώρα βλέπω πέμπτη σεζόν), παρέας με ιωσηφίδη (σαν το παλίο καλό καιρό, αλλά χωρίς σούγκαρακο) και σιχαμένης ζέστΑς, κατάλαβα πόσο καλός δίσκος είναι οι κυρίαρχοι του σύμπαντος του φανταστικού κάϊτ.
αφορμή για την (όπως πάντα και διττά ορισμένη) καθυστερημένη μου απόκριση, αποτέλεσε ένα σετ του φανταστικού που είδα σε μία ταράτσα στον λυκαβηττό το σάββατο που μας πέρασε. άρχισε ένας τύπος να μιλάει για κάτι αγγέλους και κάτι ατμομηχανές (δεν θυμάμαι και πολύ καλά τι έλεγε, μετά έμαθα ότι ήταν ο εμπειρίκος. δεν ήξερα ότι ο εμπειρίκος διάβαζε κιόλας, νόμιζα ότι μόνο πήδαγε) και μετά άρχισαν να σκάνε τόσο ωραίες μπότες και τόσο ωραίος ηχός που σε συνδυασμό με τον βράχο από εκεί πίσω που κοιτούσα με έκανε να ανατριχιάσω. ανατρίχιασα φουλ όμως στην παλιά εδεμ, άκουγα την φωνή του χατζή με τα σίνθια που ανεβοκατεβαίνανε και τα επιπλέον σνερ και ενώ χάζευα μία παρέα να χορεύει σαν ξεβιδωμένη, χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, βρίζοντας με που δεν ασχολήθηκα (ενδελεχώς και σοβαρά) με τον δίσκο από πέρσι.
καθώς κυλούσε το σετ, με τον τέλειο ήχο και το τέλειο αεράκι, καθόμουν εκεί και έβλεπα τον άρη καθώς αυτός με κοιτούσε που έχασκα με ανοιχτό το στόμα για αυτό που άκουγα. ήταν από τα πιό έντονα συναυλιακά μισάωρα μου τον τελευταίο χρόνο.
μετά πήγα για ύπνο και ξύπνησα 4 φορές όλο το βράδυ επειδή το μαξιλάρι είχε βραχεί. και όχι από τα σάλια μου (όπως γίνεται συνήθως) αλλά από τον ιδρώτα.
εν μέσω εντούρατζ (είδα τέταρτη και τώρα βλέπω πέμπτη σεζόν), παρέας με ιωσηφίδη (σαν το παλίο καλό καιρό, αλλά χωρίς σούγκαρακο) και σιχαμένης ζέστΑς, κατάλαβα πόσο καλός δίσκος είναι οι κυρίαρχοι του σύμπαντος του φανταστικού κάϊτ.
αφορμή για την (όπως πάντα και διττά ορισμένη) καθυστερημένη μου απόκριση, αποτέλεσε ένα σετ του φανταστικού που είδα σε μία ταράτσα στον λυκαβηττό το σάββατο που μας πέρασε. άρχισε ένας τύπος να μιλάει για κάτι αγγέλους και κάτι ατμομηχανές (δεν θυμάμαι και πολύ καλά τι έλεγε, μετά έμαθα ότι ήταν ο εμπειρίκος. δεν ήξερα ότι ο εμπειρίκος διάβαζε κιόλας, νόμιζα ότι μόνο πήδαγε) και μετά άρχισαν να σκάνε τόσο ωραίες μπότες και τόσο ωραίος ηχός που σε συνδυασμό με τον βράχο από εκεί πίσω που κοιτούσα με έκανε να ανατριχιάσω. ανατρίχιασα φουλ όμως στην παλιά εδεμ, άκουγα την φωνή του χατζή με τα σίνθια που ανεβοκατεβαίνανε και τα επιπλέον σνερ και ενώ χάζευα μία παρέα να χορεύει σαν ξεβιδωμένη, χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, βρίζοντας με που δεν ασχολήθηκα (ενδελεχώς και σοβαρά) με τον δίσκο από πέρσι.
καθώς κυλούσε το σετ, με τον τέλειο ήχο και το τέλειο αεράκι, καθόμουν εκεί και έβλεπα τον άρη καθώς αυτός με κοιτούσε που έχασκα με ανοιχτό το στόμα για αυτό που άκουγα. ήταν από τα πιό έντονα συναυλιακά μισάωρα μου τον τελευταίο χρόνο.
μετά πήγα για ύπνο και ξύπνησα 4 φορές όλο το βράδυ επειδή το μαξιλάρι είχε βραχεί. και όχι από τα σάλια μου (όπως γίνεται συνήθως) αλλά από τον ιδρώτα.
17.7.09
οκο ρέκορντς
αλλαγή
είναι πολύ λίγες οι φορές που νιώθω ότι τα όνειρα μου είναι σχεδόν σε απόσταση προσβάσιμη και συγχρόνως δεν είναι και ποταπά.
είναι τόσο σπάνιο πιά, που όταν το συνειδητοποιείς, αναλογιζόμενος παράλληλα και το επι της ουσίας βάρος των επιλογών σου, απλά σκέφτεσαι είτε το κενό που υπάρχει μέσα σου, είτε απλά την σκοτεινιά που έρχεται.
και δεν είναι και πολύ μεγάλη η απόσταση μεταξύ τους.
το δύσκολο τελικά, είναι πραγματικά να προσπαθείς να φτάσεις στο σημείο που η πορεία σου εφάπτεται με το ακατόρθωτο. σαν να περνάς από όλους τους τοίχους του σπιτιού σου, και την στιγμή που σκέφτεσαι ότι απλά είναι ένα ψέμα, να περνάς μέσα από τους τοίχους και της δίπλα πολυκατοικίας.
με πονάει που είναι τόσο σπάνιο αυτό πιά. και για μένα, και για τους γύρω μου. αλλά περισσότερο για μένα.
είναι πραγματικά επίπονο, να αναθέτεις την (με τρόπο ντε φάκτο δυστυχώς) διαδικασία αποκοπής των εκδοχών από το συνολικό δέντρο των επιλογών σου, στο τυχαίο, στο αβέβαιο και στο πρόσκαιρο.
έχω την αίσθηση όλο και περισσότερο, ότι φτάνω σε ένα σημείο, που όλα τα πράγματα γύρω μου, με μορφή απλών σημαδιών πολλές φορές, μου δείχνουν ότι ήρθε μάλλον η ώρα να εγκαταλείψω τους άπληστους αλγόριθμους. νιώθω τόσο τεράστιο το βάρος αυτής της απόφασης, μερικές φορές ίσα που φτάνω στο σημείο της συνειδητοποίησης αυτής.
το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όμως, το πως, αυτή η μετάβαση, από το τυχαίο στο οργανωμένο, θα με κάνει να νιώθω άνετα με τον εαυτό μου.
αλλά πραγματικά το έχω πάρει απόφαση. το θέμα εν τέλει ίσως να μην είναι η αμφιταλάντευση και το προσωρινό. ίσως ο λανθασμένα διοχετευμένος ενθουσιασμός να είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που ορίζει το πόσο λάθος θα είναι μία επιλογή. και τελικά η ζωή μου.
δυσκολεύομαι, το σκέφτομαι και πονάω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
όσο κοιτάω έργα ανθρώπων αφιερωμένα στην στιγμή που παράχθηκαν ή απλά εφευρεθηκαν, και παρατηρώ ότι είναι προϊόντα υπομονης και συσσωρευμένης θέλησης, τόσο θέλω να ανοίξω το στόμα μου, να βγάλω την γλώσσα μου και να την τραβήξω τόσο δυνατά που να πάρει τα πάντα μαζί της.
αν έχει μείνει και τίποτα εκεί μέσα πιά.
είναι τόσο σπάνιο πιά, που όταν το συνειδητοποιείς, αναλογιζόμενος παράλληλα και το επι της ουσίας βάρος των επιλογών σου, απλά σκέφτεσαι είτε το κενό που υπάρχει μέσα σου, είτε απλά την σκοτεινιά που έρχεται.
και δεν είναι και πολύ μεγάλη η απόσταση μεταξύ τους.
το δύσκολο τελικά, είναι πραγματικά να προσπαθείς να φτάσεις στο σημείο που η πορεία σου εφάπτεται με το ακατόρθωτο. σαν να περνάς από όλους τους τοίχους του σπιτιού σου, και την στιγμή που σκέφτεσαι ότι απλά είναι ένα ψέμα, να περνάς μέσα από τους τοίχους και της δίπλα πολυκατοικίας.
με πονάει που είναι τόσο σπάνιο αυτό πιά. και για μένα, και για τους γύρω μου. αλλά περισσότερο για μένα.
είναι πραγματικά επίπονο, να αναθέτεις την (με τρόπο ντε φάκτο δυστυχώς) διαδικασία αποκοπής των εκδοχών από το συνολικό δέντρο των επιλογών σου, στο τυχαίο, στο αβέβαιο και στο πρόσκαιρο.
έχω την αίσθηση όλο και περισσότερο, ότι φτάνω σε ένα σημείο, που όλα τα πράγματα γύρω μου, με μορφή απλών σημαδιών πολλές φορές, μου δείχνουν ότι ήρθε μάλλον η ώρα να εγκαταλείψω τους άπληστους αλγόριθμους. νιώθω τόσο τεράστιο το βάρος αυτής της απόφασης, μερικές φορές ίσα που φτάνω στο σημείο της συνειδητοποίησης αυτής.
το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όμως, το πως, αυτή η μετάβαση, από το τυχαίο στο οργανωμένο, θα με κάνει να νιώθω άνετα με τον εαυτό μου.
αλλά πραγματικά το έχω πάρει απόφαση. το θέμα εν τέλει ίσως να μην είναι η αμφιταλάντευση και το προσωρινό. ίσως ο λανθασμένα διοχετευμένος ενθουσιασμός να είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που ορίζει το πόσο λάθος θα είναι μία επιλογή. και τελικά η ζωή μου.
δυσκολεύομαι, το σκέφτομαι και πονάω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
όσο κοιτάω έργα ανθρώπων αφιερωμένα στην στιγμή που παράχθηκαν ή απλά εφευρεθηκαν, και παρατηρώ ότι είναι προϊόντα υπομονης και συσσωρευμένης θέλησης, τόσο θέλω να ανοίξω το στόμα μου, να βγάλω την γλώσσα μου και να την τραβήξω τόσο δυνατά που να πάρει τα πάντα μαζί της.
αν έχει μείνει και τίποτα εκεί μέσα πιά.
16.7.09
2001 αρχές
phantasmagoria in two
rainsong 55
a night like this
broken heart
since i left you
magic in the air
every time i try
dream brother
how to disappear completely
lovesong
rainsong 55
a night like this
broken heart
since i left you
magic in the air
every time i try
dream brother
how to disappear completely
lovesong
15.7.09
πρίν από τρία χρόνια
ακριβώς, ψάχναμε αυτοκίνητο και περιφερόμασταν και ιδρώναμε και τρώγαμε κομπόστες.
φέτος το καλοκαίρι δουλεύω συνέχεια, είμαι ανοργάνωτος, τρέχω χωρίς λόγο και αγχώνομαι, προσπαθώ να βάλω τα πράγματα μου σε μία σειρά, αλλά νιώθω συνέχεια πως είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο.
ιν λίμπο
εσύ τρέχεις, περισσότερο από μένα, αλλά αγχώνεσαι λιγότερο. μάλλον γιατί είσαι (όπως πάντα) ένα βήμα μπροστά από μένα.
δεν θα σε φτάσω ποτέ μάλλον.
σκέφτομαι τα χρόνια που θα έρθουν και με πιάνει τρόμος.
γιατί πρώτα πρέπει να περάσουν αυτά τα δύο (ή ένα στην καλύτερη)
και φοβάμαι ότι θα δυσκολευτώ.
και μου τελείωσε και ο μουρακάμι.
τι να διαβάσω? μήπως να συνεχίσω τον προυστ λες?
φέτος το καλοκαίρι δουλεύω συνέχεια, είμαι ανοργάνωτος, τρέχω χωρίς λόγο και αγχώνομαι, προσπαθώ να βάλω τα πράγματα μου σε μία σειρά, αλλά νιώθω συνέχεια πως είμαι σε ένα μεταβατικό στάδιο.
ιν λίμπο
εσύ τρέχεις, περισσότερο από μένα, αλλά αγχώνεσαι λιγότερο. μάλλον γιατί είσαι (όπως πάντα) ένα βήμα μπροστά από μένα.
δεν θα σε φτάσω ποτέ μάλλον.
σκέφτομαι τα χρόνια που θα έρθουν και με πιάνει τρόμος.
γιατί πρώτα πρέπει να περάσουν αυτά τα δύο (ή ένα στην καλύτερη)
και φοβάμαι ότι θα δυσκολευτώ.
και μου τελείωσε και ο μουρακάμι.
τι να διαβάσω? μήπως να συνεχίσω τον προυστ λες?
τρέξιμο
θέλω ειλικρινά να βρω έναν άνθρωπο που εθίστηκε στον μουρακάμι για να μου πει πως τον ξεπέρασε από την στιγμή και μετά που τελειώσαν τα βιβλία του.
θυμάμαι σχεδόν κάθε μέρα μία απίστευτη σκηνή από το σπούτνικ σουίτχαρτ (που είναι και ένα σορτ στόρι, δεν θυμάμαι ποιό), που κοιμάται ο πρωταγωνιστής σε ένα ελληνικό νησί, και ξυπνάει από μία μουσική, και σηκώνεται και ανεβαίνει κάτι κορφοβούνια και βγαίνει στο άπειρο. απίστευτο. πωπω.
σκέφτομαι πόσο ποταπό φαίνεται όπως το έγραψα πιό πάνω και πόσο τέλειο είναι πραγματικά που καταλαβαίνω γιατί ο μουρακάμι είναι συγγραφέας και εγώ χοντρός.
αλλά υπάρχει ελπίδα. ο χαρούκι ξεκίνησε το τρέξιμο στα 33 του. με πρόχειρους υπολογισμούς έχω ακόμα 7 χρόνια μπροστά μου γεματά παγωτά, μακντόναλντς και χημικά κρύα τσάγια.
θυμάμαι σχεδόν κάθε μέρα μία απίστευτη σκηνή από το σπούτνικ σουίτχαρτ (που είναι και ένα σορτ στόρι, δεν θυμάμαι ποιό), που κοιμάται ο πρωταγωνιστής σε ένα ελληνικό νησί, και ξυπνάει από μία μουσική, και σηκώνεται και ανεβαίνει κάτι κορφοβούνια και βγαίνει στο άπειρο. απίστευτο. πωπω.
σκέφτομαι πόσο ποταπό φαίνεται όπως το έγραψα πιό πάνω και πόσο τέλειο είναι πραγματικά που καταλαβαίνω γιατί ο μουρακάμι είναι συγγραφέας και εγώ χοντρός.
αλλά υπάρχει ελπίδα. ο χαρούκι ξεκίνησε το τρέξιμο στα 33 του. με πρόχειρους υπολογισμούς έχω ακόμα 7 χρόνια μπροστά μου γεματά παγωτά, μακντόναλντς και χημικά κρύα τσάγια.
14.7.09
ντιπ
ο κατσούπης είναι ένα παράξενο παιδί. φλερτάρει παράφορα με το ύπερ μέϊνστριμ τα τελευταία χρόνια, αλλά εγώ θα τον αγαπάω για πάντα για τους εξής λόγους:
- μου έμαθε τον γουόνγκ καρ γουάι
- παίζει ερ πιάνο καλύτερα από όλους, ειδικά στα τραγούδια της μπίλι χόλιντει
- είναι ο τέλειος τρίτος άνθρωπος στις (πραγματικά ατελείωβόλτες μου με τον σούγκαρ στο σούγκαρ-μομπίλ
- (αναφορικά με το παραπάνω, το everyday is like sunday θα μας δένει για πάντα, και τους τρεις μας. αξίζει ένα ποστ από μόνο του αυτό το συμβάν)
- είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να ακούσω μαζί του στέρεο νόβα, ή μάλλον μόνο ΕΝΑ συγκεκριμένο τραγούδι στέρεο νόβα. γενικά δεν ακούω καθόλου.
- μου γνώρισε τον θωμά
- είναι με έναν κλισέ τρόπο και υποχόνδριος και παράξενος και ιδιότροπος. εεεε, όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες.
- είναι ο λόγος που μπορώ και τρώω και ντύνομαι τα τελευταία 3 χρόνια.
- επίσης, έχει κάνει την καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου, το moon of 20 days, και είναι αστείο γιατί απλά το περνάει έτσι, στο ντούκου.
ο κατσούπης είναι από τους ανθρώπους που τον βλέπεις και λες "μα αυτός?". είναι δυνατόν?
ναι αυτός. ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ. και μετά σκάει εικόνα με κωλοδάχτυλο, για φουλ αποστόμωση.
σε αγαπάω κατσούπη. και σένα και τον μπαμπά σου και το λαντ ροβερ και την φυσαρμόνικα σου και τα μπλουζ σου και τον χέντριξ σου και την αύρα σου στον άναυρο(το μαγαζί, όχι την χίπικη άυρα) και το σπίτι σου στην θεσσαλονίκη και τις βόλτες μας.
και τα κασκόλ σου και τον αντιφοιτητισμό σου και τις ταινίες σου.
θα σε αγαπάω όμως για πάντα γιατί υπάρχουν πάρα πολλές φορές που είμαι χάλια και φουλ απαισιόδοξος και με βγάζεις από την σκατίλα μου σε ένα δευτερόλεπτο χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.
και δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα άυτα. μάλλον γιατί πάλι όλη μέρα σήμερα είχα αυτην την βουλιαγμένη σκατοδιάθεση και τώρα είμαι στην δουλειά και σε θυμήθηκα και αναθάρρησα.
- μου έμαθε τον γουόνγκ καρ γουάι
- παίζει ερ πιάνο καλύτερα από όλους, ειδικά στα τραγούδια της μπίλι χόλιντει
- είναι ο τέλειος τρίτος άνθρωπος στις (πραγματικά ατελείωβόλτες μου με τον σούγκαρ στο σούγκαρ-μομπίλ
- (αναφορικά με το παραπάνω, το everyday is like sunday θα μας δένει για πάντα, και τους τρεις μας. αξίζει ένα ποστ από μόνο του αυτό το συμβάν)
- είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να ακούσω μαζί του στέρεο νόβα, ή μάλλον μόνο ΕΝΑ συγκεκριμένο τραγούδι στέρεο νόβα. γενικά δεν ακούω καθόλου.
- μου γνώρισε τον θωμά
- είναι με έναν κλισέ τρόπο και υποχόνδριος και παράξενος και ιδιότροπος. εεεε, όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες.
- είναι ο λόγος που μπορώ και τρώω και ντύνομαι τα τελευταία 3 χρόνια.
- επίσης, έχει κάνει την καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου, το moon of 20 days, και είναι αστείο γιατί απλά το περνάει έτσι, στο ντούκου.
ο κατσούπης είναι από τους ανθρώπους που τον βλέπεις και λες "μα αυτός?". είναι δυνατόν?
ναι αυτός. ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ. και μετά σκάει εικόνα με κωλοδάχτυλο, για φουλ αποστόμωση.
σε αγαπάω κατσούπη. και σένα και τον μπαμπά σου και το λαντ ροβερ και την φυσαρμόνικα σου και τα μπλουζ σου και τον χέντριξ σου και την αύρα σου στον άναυρο(το μαγαζί, όχι την χίπικη άυρα) και το σπίτι σου στην θεσσαλονίκη και τις βόλτες μας.
και τα κασκόλ σου και τον αντιφοιτητισμό σου και τις ταινίες σου.
θα σε αγαπάω όμως για πάντα γιατί υπάρχουν πάρα πολλές φορές που είμαι χάλια και φουλ απαισιόδοξος και με βγάζεις από την σκατίλα μου σε ένα δευτερόλεπτο χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.
και δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα άυτα. μάλλον γιατί πάλι όλη μέρα σήμερα είχα αυτην την βουλιαγμένη σκατοδιάθεση και τώρα είμαι στην δουλειά και σε θυμήθηκα και αναθάρρησα.
10.7.09
άλλο ένα μπιτ
αν προσπαθήσω να το βγάλω με λόγια είναι κάπως έτσι
κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την απειρία των εκδοχών
ακούω όλα τα μπιτς του σύμπαντος, συνδυάζω όλα τα εφέ μου απευθείας, βγάζω τουλάχιστον 7 χιλιάδες συνδυασμούς μελωδιών, ρυθμών, φωνών, οργάνων ενορχηστρώσεων. ακούω όλα τα τραγούδια που θέλω να γράψω σε ένα. σαν να γίνεται στιγμιαία και νιώθω να ανατριχιάζει ο εγκέφαλος μου από την ανακάλυψη.
το παθαίνω συνέχεια. σκέφτομαι πως είμαι μάυρος, σκέφτομαι πως είμαι ο φλάϊλο, σκέφτομαι πως είμαι ο καλύτερος μελωδικός τύπος έβερ, σκέφτομαι πως έχω την πρωτοπορία του στιβ ράϊχ μαζί με την απλότητα του μούντογκ, νιιώθω πως έχω το τέλειο σαμπλ στα χέρια μου σαν το μάντλιμπ και το κόβω όπως ο ντίλα. πιστεύω πως είμαι τα πάντα συγχρόνως.
όμως.
αυτό γίνεται τόσο συχνά, που απλά αφήνω τον ενθουσιασμό να με συνεπάρει. αλλά δεν με πηγαίνει και πολύ μακριά.
μετά από δυο ώρες το κεφάλι μου έχει πονέσει απο την χαρά, και έχω πάρει τόση αγαλλίαση από την πιθανή εφαρμογή των σκέψεων μου που απλά δεν τις εφαρμόζω ποτέ.
τα έχω όλα μπροστά μου, πολύ συχνά, σχεδόν κάθε μέρα.
αλλά είμαι μέτριος.
γιατί απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
και αν δεν βρω έναν σωστό τρόπο να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου, το πιό πιθανόν είναι να μείνω για πάντα σε αυτό το επίπεδο.
αλλά ίσως να είναι και καλύτερα έτσι.
μπορεί και όχι.
κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την απειρία των εκδοχών
ακούω όλα τα μπιτς του σύμπαντος, συνδυάζω όλα τα εφέ μου απευθείας, βγάζω τουλάχιστον 7 χιλιάδες συνδυασμούς μελωδιών, ρυθμών, φωνών, οργάνων ενορχηστρώσεων. ακούω όλα τα τραγούδια που θέλω να γράψω σε ένα. σαν να γίνεται στιγμιαία και νιώθω να ανατριχιάζει ο εγκέφαλος μου από την ανακάλυψη.
το παθαίνω συνέχεια. σκέφτομαι πως είμαι μάυρος, σκέφτομαι πως είμαι ο φλάϊλο, σκέφτομαι πως είμαι ο καλύτερος μελωδικός τύπος έβερ, σκέφτομαι πως έχω την πρωτοπορία του στιβ ράϊχ μαζί με την απλότητα του μούντογκ, νιιώθω πως έχω το τέλειο σαμπλ στα χέρια μου σαν το μάντλιμπ και το κόβω όπως ο ντίλα. πιστεύω πως είμαι τα πάντα συγχρόνως.
όμως.
αυτό γίνεται τόσο συχνά, που απλά αφήνω τον ενθουσιασμό να με συνεπάρει. αλλά δεν με πηγαίνει και πολύ μακριά.
μετά από δυο ώρες το κεφάλι μου έχει πονέσει απο την χαρά, και έχω πάρει τόση αγαλλίαση από την πιθανή εφαρμογή των σκέψεων μου που απλά δεν τις εφαρμόζω ποτέ.
τα έχω όλα μπροστά μου, πολύ συχνά, σχεδόν κάθε μέρα.
αλλά είμαι μέτριος.
γιατί απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
και αν δεν βρω έναν σωστό τρόπο να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου, το πιό πιθανόν είναι να μείνω για πάντα σε αυτό το επίπεδο.
αλλά ίσως να είναι και καλύτερα έτσι.
μπορεί και όχι.
9.7.09
και οχι
ούτε τώρα θα γράψω για την τζόνι μίτσελ. δεν είμαι έτοιμος ακόμα.
όταν άκουσα το χετζίρα πρώτη φορά δεν κατάλαβα τίποτα. το μόνο που θυμάμαι, είναι σε άρθρο σε ένα ποπ + ροκ του '95 να λέει ο κ. βήτα ότι είναι ο αγαπημένος του δίσκος και ότι δεν μπορεί να πει κουβέντα για αυτόν παρα μόνο ότι "κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος εκεί μέσα"
η αλήθεια είναι ότι όσο αγαπάω την τζόνι μίτσελ δεν αγαπάω τίποτα.
όταν άκουσα το χετζίρα πρώτη φορά δεν κατάλαβα τίποτα. το μόνο που θυμάμαι, είναι σε άρθρο σε ένα ποπ + ροκ του '95 να λέει ο κ. βήτα ότι είναι ο αγαπημένος του δίσκος και ότι δεν μπορεί να πει κουβέντα για αυτόν παρα μόνο ότι "κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος εκεί μέσα"
η αλήθεια είναι ότι όσο αγαπάω την τζόνι μίτσελ δεν αγαπάω τίποτα.
σημάδι
ήμουν στο ποδήλατο στο κέντρο και έτρωγα όλη τη μπίχλα στη μάπα μου και σκεφτόμουν το δημαρχείο στην βέροια και τα πεσίματα με το στράτο, αλλά τα σκέφτηκα τόσο γρήγορα που δεν πρόλαβα να συνειδητοποιήσω ότι δεν θα τα ζήσω φέτος.
εκείνη τη στιγμή στεναχωρέθηκα.
μετά από λίγα λεπτά σκέφτηκα τα εξής δύο πράγματα. το πρώτο είναι ότι έχω συνδέσει το μπλόγκ μου με την στήλη/ημερολόγιο της κάρι μπράντσο, και το δεύτερο είναι ότι μετά από ψυχαναλυτικές τζιμειλικές συζητήσεις με έναν φίλο κατάλαβα ότι έχω σοβαρό πρόβλημα έλλειψης συγκέντρωσης, το οποίο φαίνεται και στα μουσικά μου, αλλά δυστυχώς και σε όλα τα άλλα. σε όλα όμως.
αλλά, από την άλλη πλευρά, πριν από λίγο έβλεπα ντοκυμαντέρ στην βουλή τηλεόραση που είχει και μπέρντς και κροσμπι στιλς εντ νας αλλά και γκρέιτφουλ ντεντ. πωπω. αγάπησα και πάλι. πόσο αγαπάω μπερντς? πόση αγάπη δίνουν στην ψυχή μου?
εκείνη τη στιγμή στεναχωρέθηκα.
μετά από λίγα λεπτά σκέφτηκα τα εξής δύο πράγματα. το πρώτο είναι ότι έχω συνδέσει το μπλόγκ μου με την στήλη/ημερολόγιο της κάρι μπράντσο, και το δεύτερο είναι ότι μετά από ψυχαναλυτικές τζιμειλικές συζητήσεις με έναν φίλο κατάλαβα ότι έχω σοβαρό πρόβλημα έλλειψης συγκέντρωσης, το οποίο φαίνεται και στα μουσικά μου, αλλά δυστυχώς και σε όλα τα άλλα. σε όλα όμως.
αλλά, από την άλλη πλευρά, πριν από λίγο έβλεπα ντοκυμαντέρ στην βουλή τηλεόραση που είχει και μπέρντς και κροσμπι στιλς εντ νας αλλά και γκρέιτφουλ ντεντ. πωπω. αγάπησα και πάλι. πόσο αγαπάω μπερντς? πόση αγάπη δίνουν στην ψυχή μου?
6.7.09
έκρυψα
σούφγιαν στίβενς σε αγαπάω γιατί με κάνεις να σκέφτομαι το αύριο. με κάνεις να σκέφτομαι μουσική και ότι μπορώ να γίνω καλύτερος. είμαι ερωτευμένος μαζί σου και με το πρόσωπο σου και τα χέρια σου και το ρολόι σου. όταν ήμουν φαντάρος στην κόρινθο το 2007 ήσουν ένα από τα 2 πράγματα που μου δίναν κουράγιο. έκλεινα τα μάτια κάθε στιγμή που μπορούσα και έβαζα το ιλινόις να παίξει και με το που άκουγα το πιάνο και την φωνούλα σου ένιωθα έστω και για λίγο άνθρωπος. σε άκουγα να μιλάς για δολοφόνους στο σικάγο, σε άκουγα να μιλάς για ακρίδες και έντομα, για κορίτσια με καρκίνο, για την ζωή σου που σε περιμένει και άκουγα την ζωή μου να με περιμένει. κάθε φορά που σε ακούω αυτό νιώθω, ακούω τη ζωή μου να με περιμένει και σε φαντάζομαι εκεί, να κάθεσαι και να μελετάς και να γράφεις μουσική και να ακούς στιβ ράϊχ και να μου αποδεικνύεις ότι μπορώ να το κάνω κι εγώ. σε βλέπω να τραγουδάς τις λίμνες του καναδά πάνω σε ταράτσες, να λές οτι κρυώνεις και μετά κάθομαι και κλαίω. γιατί σε αγαπάω και γιατί όταν ακούω το ιλινόις θα ξεχνάω κάθε φορά τα πάντα γύρω μου. θα σε αγαπάω για πάντα γιατί όταν πήρα την πρώτη μου άδεια όταν ήμουν φαντάρος, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω στο μετρόπολις που ήταν ανοιχτό σάββατο απόγευμα και να δω την φάτσα σου. και δάκρυσα μέσα στο μετρόπολις, σε έβλεπα και δεν το πίστευα.
ούτε ακόμα και τώρα το πιστεύω.
ακούω το ιλινόις με τόση μανία τέσσερα χρόνια μετά και σκέφτομαι όλα τα δάση του κόσμου και όλες τις πόλεις του κόσμου και όλο το σύμπαν τριγύρω μου και είμαι ευτυχισμένος. έστω και για λίγο.
ούτε ακόμα και τώρα το πιστεύω.
ακούω το ιλινόις με τόση μανία τέσσερα χρόνια μετά και σκέφτομαι όλα τα δάση του κόσμου και όλες τις πόλεις του κόσμου και όλο το σύμπαν τριγύρω μου και είμαι ευτυχισμένος. έστω και για λίγο.
4.7.09
και με αυτά και με αυτά
δεν προλάβαμε να διαβάσουμε την κοινωνία του θεάματος.
"θέλω να μείνω στην μέση αυτής της κουβέντας για πάντα"
πάντως
"θέλω να μείνω στην μέση αυτής της κουβέντας για πάντα"
πάντως
3.7.09
παραλογισμός
-είδα έναν φίλο μου να στεναχωριέται και έναν άλλο να με στεναχωρεί
-κοιμήθηκα σε διπλό κρεβάτι στο σπίτι των ονείρων μου και έκανα ικανές διαδρομές στο πήλιο για να νιώσω λίγο καλύτερα και άκουσα και αγαπημένες ιστορίες σχέσεων και ίντριγκας από αγαπημένα πρόσωπα που πάντα μου αρέσει να το συζητάμε. στις μικρότερες λεπτομέρεις κρύβεται πάντα η αγάπη και ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
-νιώθω μερικές φορές υπερβολικός στις αντιδράσεις μου αλλά από την άλλη νιώθω τόσο αποκομμένος από κάποια πράγματα που μου φαίνεται οτι αντιδράω λογικά
-και στην τελική, δεν υπάρχει τίποτα πιό λόγικο, από το να εκφράζεις την αγάπη σου για τους φίλους σου περνώντας χρόνο μαζί τους.
-νιώθω ότι έχω κουραστεί να πρέπει να δείχνω στους γύρω μου ότι έχω ανάγκη την παρέα τους. με έχει κουράσει. ίσως να μην το εκφράζω σωστά, δεν ξέρω, αλλά και πάλι, νιώθω ότι γίνομαι τόσο γκόμενα μερικές φορές.
-το αστείο είναι ότι μου αρέσει κιόλας λιγάκι.
-αλλά όχι πολύ
-μάλλον κουβαλάω πολλά κόμπλεξ από μικρός, για το πως πάντα ένιωθα ότι ήμουν στην απ'έξω. το παράξενο είναι οτι για τα ΙΔΙΑ ακριβώς άτομα που το ένιωθα μικρός, απλά το νιώθω ακόμα. αλλά ξέρεις γιατί γελάω? γιατί τους γράφω στα αρχίδια μου πιά.
-αλλά όχι κι εσύ ρε μαλάκα. όχι. μπορούσες να πας στο αμέϊζ αργότερα. μπορούσες να φύγεις νωρίτερα από εκεί που ήσουν. ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΠΑΝΤΩΣ.
-τι να πω? άντε γαμήσου μάλλον.
-κοιμήθηκα σε διπλό κρεβάτι στο σπίτι των ονείρων μου και έκανα ικανές διαδρομές στο πήλιο για να νιώσω λίγο καλύτερα και άκουσα και αγαπημένες ιστορίες σχέσεων και ίντριγκας από αγαπημένα πρόσωπα που πάντα μου αρέσει να το συζητάμε. στις μικρότερες λεπτομέρεις κρύβεται πάντα η αγάπη και ο ανεκπλήρωτος έρωτας.
-νιώθω μερικές φορές υπερβολικός στις αντιδράσεις μου αλλά από την άλλη νιώθω τόσο αποκομμένος από κάποια πράγματα που μου φαίνεται οτι αντιδράω λογικά
-και στην τελική, δεν υπάρχει τίποτα πιό λόγικο, από το να εκφράζεις την αγάπη σου για τους φίλους σου περνώντας χρόνο μαζί τους.
-νιώθω ότι έχω κουραστεί να πρέπει να δείχνω στους γύρω μου ότι έχω ανάγκη την παρέα τους. με έχει κουράσει. ίσως να μην το εκφράζω σωστά, δεν ξέρω, αλλά και πάλι, νιώθω ότι γίνομαι τόσο γκόμενα μερικές φορές.
-το αστείο είναι ότι μου αρέσει κιόλας λιγάκι.
-αλλά όχι πολύ
-μάλλον κουβαλάω πολλά κόμπλεξ από μικρός, για το πως πάντα ένιωθα ότι ήμουν στην απ'έξω. το παράξενο είναι οτι για τα ΙΔΙΑ ακριβώς άτομα που το ένιωθα μικρός, απλά το νιώθω ακόμα. αλλά ξέρεις γιατί γελάω? γιατί τους γράφω στα αρχίδια μου πιά.
-αλλά όχι κι εσύ ρε μαλάκα. όχι. μπορούσες να πας στο αμέϊζ αργότερα. μπορούσες να φύγεις νωρίτερα από εκεί που ήσουν. ΕΓΩ ΑΥΤΟ ΘΑ ΕΚΑΝΑ ΠΑΝΤΩΣ.
-τι να πω? άντε γαμήσου μάλλον.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)