άλλο ένα μπιτ

αν προσπαθήσω να το βγάλω με λόγια είναι κάπως έτσι

κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την απειρία των εκδοχών

ακούω όλα τα μπιτς του σύμπαντος, συνδυάζω όλα τα εφέ μου απευθείας, βγάζω τουλάχιστον 7 χιλιάδες συνδυασμούς μελωδιών, ρυθμών, φωνών, οργάνων ενορχηστρώσεων. ακούω όλα τα τραγούδια που θέλω να γράψω σε ένα. σαν να γίνεται στιγμιαία και νιώθω να ανατριχιάζει ο εγκέφαλος μου από την ανακάλυψη.

το παθαίνω συνέχεια. σκέφτομαι πως είμαι μάυρος, σκέφτομαι πως είμαι ο φλάϊλο, σκέφτομαι πως είμαι ο καλύτερος μελωδικός τύπος έβερ, σκέφτομαι πως έχω την πρωτοπορία του στιβ ράϊχ μαζί με την απλότητα του μούντογκ, νιιώθω πως έχω το τέλειο σαμπλ στα χέρια μου σαν το μάντλιμπ και το κόβω όπως ο ντίλα. πιστεύω πως είμαι τα πάντα συγχρόνως.

όμως.

αυτό γίνεται τόσο συχνά, που απλά αφήνω τον ενθουσιασμό να με συνεπάρει. αλλά δεν με πηγαίνει και πολύ μακριά.

μετά από δυο ώρες το κεφάλι μου έχει πονέσει απο την χαρά, και έχω πάρει τόση αγαλλίαση από την πιθανή εφαρμογή των σκέψεων μου που απλά δεν τις εφαρμόζω ποτέ.

τα έχω όλα μπροστά μου, πολύ συχνά, σχεδόν κάθε μέρα.

αλλά είμαι μέτριος.

γιατί απλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.

και αν δεν βρω έναν σωστό τρόπο να βάζω σε σειρά τις σκέψεις μου, το πιό πιθανόν είναι να μείνω για πάντα σε αυτό το επίπεδο.

αλλά ίσως να είναι και καλύτερα έτσι.

μπορεί και όχι.