ντιπ

ο κατσούπης είναι ένα παράξενο παιδί. φλερτάρει παράφορα με το ύπερ μέϊνστριμ τα τελευταία χρόνια, αλλά εγώ θα τον αγαπάω για πάντα για τους εξής λόγους:

- μου έμαθε τον γουόνγκ καρ γουάι
- παίζει ερ πιάνο καλύτερα από όλους, ειδικά στα τραγούδια της μπίλι χόλιντει
- είναι ο τέλειος τρίτος άνθρωπος στις (πραγματικά ατελείωβόλτες μου με τον σούγκαρ στο σούγκαρ-μομπίλ
- (αναφορικά με το παραπάνω, το everyday is like sunday θα μας δένει για πάντα, και τους τρεις μας. αξίζει ένα ποστ από μόνο του αυτό το συμβάν)
- είναι ο μόνος άνθρωπος που μπορώ να ακούσω μαζί του στέρεο νόβα, ή μάλλον μόνο ΕΝΑ συγκεκριμένο τραγούδι στέρεο νόβα. γενικά δεν ακούω καθόλου.
- μου γνώρισε τον θωμά
- είναι με έναν κλισέ τρόπο και υποχόνδριος και παράξενος και ιδιότροπος. εεεε, όπως όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες.
- είναι ο λόγος που μπορώ και τρώω και ντύνομαι τα τελευταία 3 χρόνια.
- επίσης, έχει κάνει την καλύτερη ταινία που έχω δει στην ζωή μου, το moon of 20 days, και είναι αστείο γιατί απλά το περνάει έτσι, στο ντούκου.

ο κατσούπης είναι από τους ανθρώπους που τον βλέπεις και λες "μα αυτός?". είναι δυνατόν?

ναι αυτός. ΝΑΙ ΑΥΤΟΣ. και μετά σκάει εικόνα με κωλοδάχτυλο, για φουλ αποστόμωση.

σε αγαπάω κατσούπη. και σένα και τον μπαμπά σου και το λαντ ροβερ και την φυσαρμόνικα σου και τα μπλουζ σου και τον χέντριξ σου και την αύρα σου στον άναυρο(το μαγαζί, όχι την χίπικη άυρα) και το σπίτι σου στην θεσσαλονίκη και τις βόλτες μας.

και τα κασκόλ σου και τον αντιφοιτητισμό σου και τις ταινίες σου.

θα σε αγαπάω όμως για πάντα γιατί υπάρχουν πάρα πολλές φορές που είμαι χάλια και φουλ απαισιόδοξος και με βγάζεις από την σκατίλα μου σε ένα δευτερόλεπτο χωρίς καν να το καταλαβαίνεις.

και δεν ξέρω γιατί τα γράφω όλα άυτα. μάλλον γιατί πάλι όλη μέρα σήμερα είχα αυτην την βουλιαγμένη σκατοδιάθεση και τώρα είμαι στην δουλειά και σε θυμήθηκα και αναθάρρησα.