ένα χρόνο μετά

τύπικαλ μι.

εν μέσω εντούρατζ (είδα τέταρτη και τώρα βλέπω πέμπτη σεζόν), παρέας με ιωσηφίδη (σαν το παλίο καλό καιρό, αλλά χωρίς σούγκαρακο) και σιχαμένης ζέστΑς, κατάλαβα πόσο καλός δίσκος είναι οι κυρίαρχοι του σύμπαντος του φανταστικού κάϊτ.

αφορμή για την (όπως πάντα και διττά ορισμένη) καθυστερημένη μου απόκριση, αποτέλεσε ένα σετ του φανταστικού που είδα σε μία ταράτσα στον λυκαβηττό το σάββατο που μας πέρασε. άρχισε ένας τύπος να μιλάει για κάτι αγγέλους και κάτι ατμομηχανές (δεν θυμάμαι και πολύ καλά τι έλεγε, μετά έμαθα ότι ήταν ο εμπειρίκος. δεν ήξερα ότι ο εμπειρίκος διάβαζε κιόλας, νόμιζα ότι μόνο πήδαγε) και μετά άρχισαν να σκάνε τόσο ωραίες μπότες και τόσο ωραίος ηχός που σε συνδυασμό με τον βράχο από εκεί πίσω που κοιτούσα με έκανε να ανατριχιάσω. ανατρίχιασα φουλ όμως στην παλιά εδεμ, άκουγα την φωνή του χατζή με τα σίνθια που ανεβοκατεβαίνανε και τα επιπλέον σνερ και ενώ χάζευα μία παρέα να χορεύει σαν ξεβιδωμένη, χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, βρίζοντας με που δεν ασχολήθηκα (ενδελεχώς και σοβαρά) με τον δίσκο από πέρσι.

καθώς κυλούσε το σετ, με τον τέλειο ήχο και το τέλειο αεράκι, καθόμουν εκεί και έβλεπα τον άρη καθώς αυτός με κοιτούσε που έχασκα με ανοιχτό το στόμα για αυτό που άκουγα. ήταν από τα πιό έντονα συναυλιακά μισάωρα μου τον τελευταίο χρόνο.

μετά πήγα για ύπνο και ξύπνησα 4 φορές όλο το βράδυ επειδή το μαξιλάρι είχε βραχεί. και όχι από τα σάλια μου (όπως γίνεται συνήθως) αλλά από τον ιδρώτα.