σάμπλερντ

-ακόμα δεν μπορώ να ακούσω σαββόπουλο. δεν μου κάθεται με τίποτα. ή μάλλον μου κάθεται. στον λαιμό όμως.

-χθες το βράδυ πήγαμε στα άνω πετράλωνα και είναι μία από τις τόσο ωραίες περιοχές να μένεις αλλά ήταν και πιό μπερδεμένη και από την φωλιά της γάτας. παράξενα πράγματα. μετά πήγαμε σε ένα σπίτι στο περιστέρι και όλη η γειτονιά εκεί ήταν σαν τη νέα ιωνία στο βόλο.

-από τη βέροια έφερα βιβλία που τα έχω και κάθονται χρόνια και δεν ασχολούμαι μαζί τους. το ταξίδι στην άκρη της νύχτας, το μίντλσεξ και την σκληρή χώρα των θαυμάτων. έφερα και τα κείμενα του γούντι άλεν, τα οποία θα τα πάρω μαζί μου στην σαμοθράκη για να διαβάζω και από δύο σελίδες στον σίμο κάθε βράδυ.

-πριν να κοιμηθώ χθες έβαλα και άκουσα το ντόνατς για να με πάρει ο ύπνος. και μπορώ να πω ευθαρσώς πιά, ότι είναι τόσο καλός δισκος που σε πονάει, είναι τόσο από το πουθενά αυτό το πράγμα που σε κάνει να απορείς. έβαλα το σιντι δίπλα στο μαξιλάρι μου όπως έκανα μικρός και το έβαλα να παίζει και ένιωθα τόση υπερένταση που δεν μπορούσα να κοιμηθώ, ούτε καν. και είναι άρρωστο το πόσος πολύς κόσμος νιώθει με αυτόν τον δίσκο. απίστευτο. ποιός θα το περίμενε? οι παραγωγές του ντίλα, είχαν πάντα κάτι υπερπαράξενο. θυμάμαι και τον νταμπρί σε μία συνέντευξη το 2006 να λέει για τον ντίλα και τότε μου είχε σκάσει όλο αυτό μαζί, μαζί με τον φορ τετ που έλεγε ότι "αφόυ μου έκανε ο ντίλα ρεμίξ μάλλον δεν θέλω τίποτα άλλο"(πόσο αλήθεια) και διάφοροι άλλοι. εγώ πάντως άργησα να ακούσω ντίλα, το πρώτο πράγμα που άκουσα και το παρατήρησα ήταν το ντάϊναμαιτ στο θινγκς φολ απάρτ των ρούτς, και βέβαια φάρσαϊντ. πόση αγάπη οι φάρσαϊντ, πόση αγάπη οι τράϊμπ κολντ κουέστ, πόση αγάπη το χιπ χοπ. υπάρχουν μέρες που θα ήθελα όλα τα σιντί μου να μετατρέπονταν σε χιπ χοπ σιντί.

χμμμ.

ακούστηκε σίγουρα λίγο φλώρικο αυτό.