αλλαγή

είναι πολύ λίγες οι φορές που νιώθω ότι τα όνειρα μου είναι σχεδόν σε απόσταση προσβάσιμη και συγχρόνως δεν είναι και ποταπά.

είναι τόσο σπάνιο πιά, που όταν το συνειδητοποιείς, αναλογιζόμενος παράλληλα και το επι της ουσίας βάρος των επιλογών σου, απλά σκέφτεσαι είτε το κενό που υπάρχει μέσα σου, είτε απλά την σκοτεινιά που έρχεται.

και δεν είναι και πολύ μεγάλη η απόσταση μεταξύ τους.

το δύσκολο τελικά, είναι πραγματικά να προσπαθείς να φτάσεις στο σημείο που η πορεία σου εφάπτεται με το ακατόρθωτο. σαν να περνάς από όλους τους τοίχους του σπιτιού σου, και την στιγμή που σκέφτεσαι ότι απλά είναι ένα ψέμα, να περνάς μέσα από τους τοίχους και της δίπλα πολυκατοικίας.

με πονάει που είναι τόσο σπάνιο αυτό πιά. και για μένα, και για τους γύρω μου. αλλά περισσότερο για μένα.

είναι πραγματικά επίπονο, να αναθέτεις την (με τρόπο ντε φάκτο δυστυχώς) διαδικασία αποκοπής των εκδοχών από το συνολικό δέντρο των επιλογών σου, στο τυχαίο, στο αβέβαιο και στο πρόσκαιρο.

έχω την αίσθηση όλο και περισσότερο, ότι φτάνω σε ένα σημείο, που όλα τα πράγματα γύρω μου, με μορφή απλών σημαδιών πολλές φορές, μου δείχνουν ότι ήρθε μάλλον η ώρα να εγκαταλείψω τους άπληστους αλγόριθμους. νιώθω τόσο τεράστιο το βάρος αυτής της απόφασης, μερικές φορές ίσα που φτάνω στο σημείο της συνειδητοποίησης αυτής.

το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όμως, το πως, αυτή η μετάβαση, από το τυχαίο στο οργανωμένο, θα με κάνει να νιώθω άνετα με τον εαυτό μου.

αλλά πραγματικά το έχω πάρει απόφαση. το θέμα εν τέλει ίσως να μην είναι η αμφιταλάντευση και το προσωρινό. ίσως ο λανθασμένα διοχετευμένος ενθουσιασμός να είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που ορίζει το πόσο λάθος θα είναι μία επιλογή. και τελικά η ζωή μου.

δυσκολεύομαι, το σκέφτομαι και πονάω, αλλά δεν γίνεται αλλιώς.

όσο κοιτάω έργα ανθρώπων αφιερωμένα στην στιγμή που παράχθηκαν ή απλά εφευρεθηκαν, και παρατηρώ ότι είναι προϊόντα υπομονης και συσσωρευμένης θέλησης, τόσο θέλω να ανοίξω το στόμα μου, να βγάλω την γλώσσα μου και να την τραβήξω τόσο δυνατά που να πάρει τα πάντα μαζί της.

αν έχει μείνει και τίποτα εκεί μέσα πιά.