ποιός είναι ο καλύτερος μπιτ μέϊκερ άραγε?

δεν ξέρω.

σήμερα άκουσα πάντως prefuse 73. δεν είχε τύχει να ακούσω ποτέ ποτέ ποτέ.

μέσα

ήταν ωραία ταινία το let the right one in, παρόλο που δεν το έχω και πολύ με τα βαμπιροειδή. δεν το έχω καθόλου για την ακρίβεια. θυμάμαι όταν είχαμε δει το underworld στο βόλο και είχαμε διαλυθεί στο γέλιο με τον θηβαίο και τον ζαχαρή.

αλλά το χθεσινό είχε μία outworldish quality που λένε, όμορφα παιδάκια να παίζουνε, ωραία ρούχα και ώρες ώρες ήταν κάτι ανάμεσα σε καουρισμάκι και ρόϊ άντερσον. δεν θες και πολλά περισσότερα. ειδικά μετά από κάτι υπερβαρετίλες που είδα τον τελευταίο μήνα.

σε κάθε περίπτωση, τα πολλά τα σκατά τα έφαγα όταν είδα την ταπετσαρία δίπλα στο κρεβάτι που κοιμότανε το ξανθό αγοράκι.

φακ.

σκέφτηκα να φύγω μετά από αυτό, αλλά ήλπιζα ότι θα έχει και άλλα όμορφα props να μας δείξει.

και έκατσα μέχρι το τέλος.

μετά γύρισα σπίτι, είδα την χάνα και τις αδερφές της και κοιμήθηκα σαν άνθρωπος.

γόνατα

ενώ γράφω για τις απίθανες στιγμές που έζησα στην πάτρα (χαλάζι, περπάτημα, φαγητό) θυμήθηκα ένα τραγούδι που έγραψα ενώ έκανα πρόβες το 2007.

παραήταν λυπητερό όμως...

είχε μόνο λουπαρισμένα μπάσα.

αυτό θα προτιμούσα να μην το είχα δει

με έπιασε στεναχώρια.

σε στάση λεωφορείου, διαφήμιση της Η&Μ με τον βίνσεντ γκάλο.

άουτς.

απίθανες στιγμές στην πάρτα

δεν είχα πάει ποτέ στην πάτρα. μάλλον είχα πάει σίγουρα μικρός με τους γονείς μου αλλά από τότε που χωρίσανε έχουμε σταματήσει να τα συζητάμε. μάλλον αυτόι σταμάτησαν, αλλά δεν έχει και τόσο σημασία.

αν στάματαει μία από τις δύο πλευρές, συνήθως σταματάει και η άλλη. και τις περισσότερες φορές κατευθείαν.

σε κάθε περίπτωση, πήγα στον κηφισό την τρίτη και έφυγα τρέχοντας για να προλάβω να κάνω τσεκ. ήταν πρώτη φορά που πηγαίνω στον κηφισό και δεν πηγαίνω στην βέροια. ή έστω, στην κόρινθο. έφτασα στις 14.40 και το λεωφορείο το γρήγορο έφευγε στις 15.00. περίμενα στην ουρά και πρόλαβα (λίτεραλι) την τελευταία θέση.

το ταξίδι ήταν όμορφο, αν εξαιρέσει κανείς ότι ήμουν όντως στην τελευταία θέση, στην μέση του εξώστη δηλαδή. έχω την αίσθηση ότι είναι η τελευταία (και χειρότερη) θέση γιατί σε περίπτωση ατυχήματος εκτοξεύεσαι κατευθείαν στο διάστημα, νο στρινγκς ατάτσντ. στην περίπτωση μου, έτσι όπως ήμουν στριμωγμένος, στην πιθανότητα ατυχήματος θα έπρεπε να κρατηθώ από τα κλαδιά που εφάπτονταν στις δύο πλευρές μου.

άκουσα το μύκονος των φλιτ φόξις εφτά οκτώ φορές, μετά προσπάθησα να ακούσω και τον δίσκο, αλλά εκνευρίστηκα με το πρώτο κομμάτι που τραγουδάνε σώνει και καλά σαν να γεννήθηκαν το 1860 και το παράτησα.
διάβασα τον μουρακάμι μου μέχρι να με πάρει ο ύπνος.

κανόνικα δεν έπρεπε να κοιμηθώ γιατί όλος ο κόσμος μου έλεγε ότι η διαδρομή είναι απίθανη απίθανη. αλλά εμένα μου θύμιζε την διαδρομή για την κόρινθο και δεν ήθελα να κοιτάω. αλλά και να ήθελα να κοιτάξω, όταν κάθεσαι στην μέση από 5 θέσεις, το πιό πιθανό είναι να βλέπεις τις μασχάλες και τις καράφλες δίπλα σου. δεν ήμουν έτοιμος για αυτό.

ξύπνησα και ξαναδιάβασα μουρακάμι και έβαλα να ακούσω ολόκληρο τον δίσκο του ντουμ τον καινούριο και έφαγα λίγα σκατά κατά την ακρόαση. τόσο δισκάρα είναι. μάλλον δεν ξέρω αν είναι δισκάρα. έχει σίγουρα 4-5 τραγούδια που σε διαλάνε τα μυαλά, αλλά κυρίως ακούς την φωνούλα του παντού.

είμαι ερωτευμένος με την φωνή του ντουμ. αλλά σίγουρα δεν είμαι ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος.

προσπαθώντας να βάλω κάπου τα χέρια μου να κάθονται και να μην κολλάνε πάνω στα πόδια μου η ώρα πέρασε (αρκετά γρήγορα) και εν τέλει έφτασα στην πάτρα.

με περίμενε ο περικλής, που τον είχα δει άλλη μια φορά στο γκούρου και με πήρε με το αυτοκίνητο του για να πάμε να φάμε, και μετά στο θέατρο που θα έπαιζα με τους νάϊτ ον ερθ.

φάγαμε σε ένα εστιατόριο δίπλα σε μία παιδική χαρά και εγώ πήρα κοτόπουλο με μουστάρδα και ο περικλής σνίτσελ κοτόπουλο. φάγαμε και μία σίζαρς και πιστεύω ότι υπερχορτάσαμε.

πήγαμε κατευθείαν στο λιθογραφείο και έκανα τσεκ στα γρήγορα. εκεί γνώρισα και τον κωστή τόκιο μασκ και τον φανταζόμουν από ότι είχα διαβάσει πολύ κακό τύπο. κακό με την παραδοσιακή έννοια του κακού.

τελικά ήταν ένας σούπερ κουλ τύπος, αλλά μεταλλάς βέβαια, και μετά τον ντράμερ δεν έχω να κάνω και με μεταλλάδες πιά, οπότε όλες αυτές τις μέρες ήμουν στο όριο της συγκίνησης. τύπικαλ μι.

μου έκανε εντύπωση το πόσο πρόσχαρο παιδί ήταν ο τόκιο. ειλικρινά.

ο μουρακάμι έλεγε ότι όταν δουλέυει τον βολεύει να παρατάει το γράψιμο ακριβώς την στιγμή που νιώθει ότι έχει όρεξη να γράψει πολύ ακόμα. έτσι -λέει- όταν το ξαναπιάσει, κυλάνε όλα πολύ όμορφα και ρολάρουν τέλεια.

θα το δοκιμάσω.

τώρα κιόλας.

δε τάϊμ ιζ νάου

ναι.

ναι.

πάω να πάρω το ποδήλατο από τα κτελ. μου το έστειλε ο άρτιεμ προχθές.

ίσως και να (ξανά)αλλάξει η ζωή μου λιγάκι.

ίσως και όχι.

αλλά μία η πάτρα, μία αυτό.

χμμμ.

ποια λέξη σας χαρακτηρίζει κύριε μελίδη?

χμμμ...

μάλλον είναι τρείς:

αντερατσίβερ

υπερκινητικός

δουλικός

κλιν

μου αρέσει να κοιμάμαι σε ξένα σπίτια γιατί όπως όλος ο κόσμος έτσι και εγώ, τρελαίνομαι με το να ξυπνάω το πρωί και να μην ξέρω που είμαι και που βρίσκομαι.

με το κορίτσι έχουμε να δούμε τουλάχιστον δέκα ταινίες γούντι άλεν που δεν έχω δει.

τοκ αμπάουτ χάπι τάϊμς!

τέτοιες μέρες...

...πρίν από ένα χρόνο ήμουν στην ξάνθη φαντάρος και το πιό πιθανόν τέτοια ώρα ήταν να προσπαθούσα να κοιμηθώ δυό ωρίτσες με το ζόρι.

στο σπίτι που έμενα χαλούσανε τα υδραυλικά κάθε δυο μέρες.

έκανα βόλτες με το αμάξι και άκουγα μόνο 2 πράγματα.

μπράδερ σπορτ και φέλα κούτι.

μπορούσα να ακούω φέλα κούτι για ώρες ατελείωτες, για ώρες επι ωρών που δεν τελείωναν ποτέ, να ακούω τον αυτισμό και το παράξενο γκρουβ.

ο ιωσηφίδης μου λέει κάθε φορά ότι το πιό σημαντικό είναι να έχεις στόχους.

αν έχεις όμως και δεν τα καταφέρνεις?

χμμμ, "ιωσηφίδης" και "δεν τα καταφέρνω" δεν μπορούν να υπάρξουν στην ίδια πρόταση, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

τώρα όλα βγάζουν νόημα

σήμερα κατάλαβα γιατί λατρεύω τον μουρακάμι. στα βιβλία του δεν συμβαίνει τίποτα. και να συμβαίνει, νιώθεις πως δεν συμβαίνει.

σήμερα είχε ήλιο και ταξίδευα στο κτελ για πάτρα και για μερικές στιγμές ίσως και να τον ένιωσα μέσα μου.

και ήμουν χαρούμενος.

υπάρχουν στιγμές που η απειρία των εκδοχών συμπυκνώνεται και γίνεται ορατή και στην ουσία ορίζεται ορθά.

εκείνη την στιγμή ήμουν χαρούμενος.

πάω να τελειώσω τον μουρακάμι και να κοιμηθώ. θέλω εκεί που ξαπλώνω να έρθει κάποιος με ένα τεράστιο σφυρί, και να μην τον δω καν ενώ έρχεται, και μετά να κοιμηθώ βαθιά και όταν ξυπνήσω να έχω ήδη γίνει άνθρωπος.

θέλω να μου συμβεί κι εμένα, αλλά για μία φορά να το νιώσω ότι συνέβη.

διδακτισμός(νοτ)

μία κουβέντα για το diversity με τον ιωσηφίδη διέλυσε όποιους ενδοιασμούς μπορεί να κουβαλούσα.

πόσο απλά μπορεί να το είπε?

με το να είσαι diverse σε ότι κάνεις (σε αντίθεση με το να τερματίζεις μόνο ένα aspect) έχεις το εξής σούπερ κέρδος: αναπτύσσεις ξεχωριστές τεχνικές για κάθε ένα πράγμα που ασχολείσαι, και έτσι όταν έρθει η ώρα να επιστρέψεις στην αρχή, οι προσμίξεις μόνο σε ενδιαφέροντα αποτελέσματα μπορούν να σε οδηγήσουν.

χμμμ.


μπορεί να μου το είπε και πιό λόγια, απλά δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να το αποτυπώσω ορθά. επίσης, ας μην ξεχνάμε ότι ο ιωσηφιδάκος είναι επιστήμονας. εγώ, όχι.

στο ίδιο όμως πάτερν σκέψης, μπορώ να προκαλέσω μεγαλύτερη αντίφαση στον εαυτό μου, δηλώνοντας ότι τις 3 τελευταίες μέρες ακούω στο αέναο ριπίτ το mykonos των fleet foxes. και αυτό από μόνο του έρχεται να αναιρέσει ότι μπορεί να σκέφτομαι περί innovation, πρω(κ)τοπορίας κλπ κλπ. όπως σωστά λέει και ο φίλος καρπαθάκης, στο τέλος αυτό που θα σου μένει είναι μόνο ένα ωραίο τραγούδι. όπως ακριβώς μας δίδαξε το soft bulletin, το another green world και το person pitch.

χμμμ.


δεν είμαι όμως σίγουρος ότι το πέρσον πιτς έχει τραγούδια. μάλλον έχει dub φωνητικά μάντρα.

άρα?

έχω την αίσθηση (όπως και χιλιάδες άλλοι πριν από μένα) ότι το φορμάτ του τραγουδιού σαν τραγουδιού πρέπει να πάψει να μας απασχολεί. γιατί να πρέπει να ορίζουμε κάτι σαν τόόόσο groundbreaking αν είναι αβανγκαρντίστικο αλλά και μελωδικούλι? ως πότε θα ψάχνουμε την τέλεια experimental pop, σνομπάροντας τους όσους δεν μπορούν να γράψουν όυτε μισό ρεφρέν για να σώσουν την ζωή τους?

το αστείο είναι ότι ο ιωσηφίδης, με τόσο γαμημένο scientific innovation στις πλάτες του, πάντα θα προτιμά τους saint etienne από τον ornette coleman(κορέκτ μι ιφ άϊμ ρονγκ).

σε κάθε περίπτωση,αυτό δεν λέει πολλά από μόνο του?

αλλά νιώθω ότι είναι προτιμότερο το να δυσκολεύομαι να ακούσω prurient παρά να περάσω τρεις μέρες χαράς με fleet foxes.

στην τελική, με ότι κι αν ασχολείσαι, καλύτερα να προσπαθείς να πας μία μικρή κουραδίτσα μίσο μέτρο πιο εκεί, παρά να φας την ζωή σου προσπαθώντας να σηκώσεις έναν τεράστιο βράχο.

ο βράχος είναι εκεί από πάντα.

και δυστυχώς δεν είναι καν δικός σου.

η κουραδίτσα σου όμως?

ανάσα

τελείωσα το σιντί για τα γενέθλια του ωρίωνα, με τους τυπικούς για μένα χρόνους απόκρισης, με ότι αυτό συνεπάγεται.

κατα τ'άλλα, βλέπω τα πράγματα να μπαίνουν σε μία σειρά, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είναι η σωστή. και το πιό πιθανό είναι να μην το μάθω ποτέ.

οι νύχτες μου στην αθήνα αποκτάνε λίγο νόημα σιγά σιγά, αλλά ίσως να έχει να κάνει και το ότι είναι ο γουέϊκ-ορ-μπέλε εδώ αυτές τις μέρες. στην πραγματικότητα και μόνο το κόνσεπτ "μπέλε στην αθήνα" είναι αρκετό από μόνο του να με καθησυχάσει και να με κάνει να ξυπνάω και με κάνα χαμόγελο που και που.

και άλλες φορές τυχαίνει να ξυπνάω χαμογελαστός αλλά η λέξη κλειδί στην φράση είναι το τυχαίνει.


αλλά και πάλι, νιώθω σαν κάτι να κυλάει προς τα κάπου, και να με παίρνει μαζί του, και είμαι σαν να αφήνομαι και να το κοιτάω. και αυτό είναι από τα όμορφα συναισθήματα.

μερικά απογεύματα αισθάνομαι σαν να αφαιρέσαν ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. σαν να το πήρε κάποιος και να το κουβαλάει αντί για μένα.

το κακό είναι ότι νιώθω πως μία από αυτές τις μέρες θα μου το επιστρέψει.

και δεν έχω μάθει να λέω όχι.

άνετα

ο φανταστικός κάϊτ πήρε ένα μέτριο τραγούδι μου and he gave it the fantastikoi hxoi treatment.

ή μήπως δε κάϊτ τρίτμεντ?

σε κάθε περίπτωση, το μόνο σίγουρο είναι ότι το ρεμίξ είναι περίπου εφτά χιλιάδες φορές καλύτερο από το κανονικό.

τουλάχιστον.

γιοκότα

σκατά.

έφερα από το βόλο ένα ντιβιντί με ότι αρχεία είχα κατεβάσει τον σεπτέμβριο στο πισί που είχα στο γραφείο (του καθηγητή μου) και μόλις έβαλα και άκουσα το image 1983-1998 του susumu yokota.

και διακτινίστηκα πάλι, στο γεμάτο γαμημένη υγρασία σπίτι μου με τον ιδιοκτήτη-καρκίνο.

όταν άκουγα αυτόν το δίσκο τότε, είχα βουτήξει για τα καλά μέσα του. ολόκληρος. εκείνες τις μέρες άκουγα μόνο βινύλια, είχα βάλει το μικρό πικαπ μου δίπλα στο κρεβάτι, και κάθε βράδυ άκουγα έναν ολόκληρο δίσκο και μετά κοιμόμουν. άκουγα elo, dorothy ashby, united states of america, unpoke, flying lotus, steve harley και κυρίως το image. πόσες πολλές φορές το image...

τόσο όμορφος δίσκος. τον συγκρίνω με τους black dice που ακούω αυτές τις μέρες, και παρόλο που μπορώ να βρω κοινά σημεία αν πιεστώ λιγάκι , είναι πραγματικά το άλλο άκρο. τα μισά τραγούδια είναι σαν να πήρες από τις πολυκάναλες ηχογραφήσεις του άριελ πινκ μόνο ένα ή δύο το πολύ όργανα και να τα πέταξες έτσι. και τα άλλα μισά είναι κάτι σαν τέκνο. το λες τέκνο αλλά δεν είναι.

όλο τον σεπτέμβριο μου, απλά προσπαθούσα να αντιγράψω αυτόν τον δίσκο.

όπως επίσης προσπαθούσα να ξεκινήσω και διδακτορικό.

αλλά δεν τα κατάφερα.

το μόνο που μου έμεινε είναι οι μέρες που πήγαινα με τον άρτιεμ και βάφαμε (δηλαδή έβαφε και εγώ τον κοιτούσα χαρούμενος), τα βράδια με τον σίμο και τον μπέλε και η ζέστη που έτρωγα στο γαμόσπιτο.

ο χειρότερος σεπτέμβριος έβερ. σκατά.

και είχα πολλές καλές προοπτικές μετά τον στρατό.

οι προοπτικές όμως τι γνώμη είχαν?

χμμμ...

σε κάθε περίπτωση.

αυτές τις μέρες

-συνειδητοποίησα πόσο πολύ αγαπάω τον ζαχαράκο. δεν το είχα καταλάβει ποτέ τόσο πολύ. έχουμε το ίδιο χιούμορ, και καταλαβαινόμαστε χωρίς καν να μιλήσουμε. (και αυτή ήταν η γκέϊ δήλωση της ημέρας)

-το ρέπο των μπλακ ντάϊς είναι σαν το trout mask replica. στο πιό χιπ χοπ.(και μάλλον καλύτερο)

-δεν μπορώ να διαβάσω κανένα βιβλίο του οποίου ο συγγραφέας να μην είναι γιαπωνέζος, και το πρώτο του όνομα να μην είναι χαρούκι και το τελευταίο μουρακάμι. νιώθω σαν 11χρονος εθισμένος σε γλυφιτζούρια κόκα κόλα.

-νιώθω ότι θα ξαναεγκαταστήσω το pure data και θα ξαναρχίσω το κάψιμο.

-όταν ήμουν στον βόλο πέρασα τόσο τέλεια που δεν περιγράφεται με λέξεις. ήμουν με τους φίλους μου και τους κοιτούσα στα μάτια έναν-έναν και μετά περπατούσαμε. είδαμε το watchmen και μετά χορεύαμε για αρκετές ώρες και ένιωθα λιγότερο κάθυστερ από άλλες φορές.

-διάβασα την διπλωματική μου.

-είδα τον στράτο, ξανακοιμήθηκα σπίτι του, αλλά πάλι δεν χάρηκα το ξύπνημα. και είδα και έναν άθλιο εφιάλτη.

-όσο εθισμένος και αν είμαι, ο μουρακάμι είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας έβερ, και το ξέρω ότι είναι τόσο ανκουλ να το λεω.

-κατάλαβα ότι σημασία δεν έχει να είσαι κουλ, αλλά λεπτός.

γουάτ δε φακ?!?!?!

απόσπασμα της διπλωματικής μου:

πολλαπλάσια θανατηφόρα δηλητήρια

φεύγω

μετά από καιρό στην αθήνα μαζεμένο φεύγω. τώρα θα έπρεπε να ετοιμάζω τα ρούχα μου και τα όργανα μου.

αύριο δίνω εξετάσεις για το ΤΕΕ και την κυριακή παίζω στην θεσσαλονίκη στο ζένιτ. στο ενδιάμεσο θα μετακομίσω τα πράγματα που μου μείνανε στο βόλο και πρέπει να τα πάω στη βέροια.

θα δω τον στράτο που μου έλειψε λιγάκι.

θα κοιμηθώ στο κρεβάτι του σίμου στο βόλο και θα μου βάζει να ακούω ελληνοφρένεια πριν πέσουμε για ύπνο. και μόνο ελληνοφρένεια.

θα πάρω την μελόντικα μαζί μου για την συναυλία.

ακούω από προχθές το βράδυ μόνο νταμπ.

αυτό με κάνει επισήμως τον πιό αναξιόπιστο άνθρωπο που ξέρω.

επίσης, δεν ξέρω αν θα κάνει κρύο πολύ ή λίγο για να πάρω πολλά ρούχα μαζί μου. εννοώ χοντρά, αλλά θέλω να αποφεύγω αυτήν την λέξη.

επίσης πρέπει να κάνω μπάνιο πριν φύγω.

και να πάρω τον μουρακάμι μαζί μου.

αναθεώρησα...

...όσα είχα στο μυαλό μου για το dub με τον δίσκο του king tubby που ακούω αυτές τις μέρες. έχω κλάσει, οφίσιαλι. πόση χαρά.

και έχω προσπαθήσει 27 χιλιάδες φορές να ακούσω νταμπ στην ζωή μου, πάντα αποτυχημένα. πόσο λι πέρι έχω φάει στη μάπα χωρίς λόγο, γάμησε τα.

από δω και πέρα όμως?

πωπω. άπειρες εκδοχές και πάλι.

νταμπ γκον κρέϊζι

πόσο γαμάει ο κινγκ τάμπι τελικά?

ολντ τάϊμς 6

θυμάμαι να ακούω τον κινγκ τάμπι πρίν από 3 ώρες και να μήν μου αρέσει.

ακόμα το ακούω.

ολντ τάϊμς 5

θυμάμαι το καλοκαίρι του 2003 όσο ακόμα έμενα στο παλιό μου σπίτι στο βόλο, είχα βάλει air condition γιατί δεν άντεχα τη ζέστη. ήρθαν, το εγκατέστησαν, και μετά θα πήγαινα για μπάλα. έφαγα 3 κομπόστες ανανά.

με το που ξεκίνησα να τρέχω σαν ηλίθιος (αυτός είναι ο ορισμός μου για μιά καλή επίδοση στο 5 επί 5) βγήκα έξω μετά από 3 λέπτα και ξέρασα όλους τους ανανάδες.

πόσο βλάκας μπορεί να φάνηκα εκέινη την μέρα?

ολντ τάϊμς 4

είχα έναν φαντάρο στην ξάνθη που πήγαινε στο κψμ και έλεγε "θα με δώσεις δυό μπισκότες?"

και το έλεγε σοβαρά.

ολντ τάϊμς 3

το καλοκαίρι του 2003 θυμάμαι που πήγαινα σπίτι του θηβαίου και του πήγαινα δώρο ένα μπουκάλι ούρσους για δώρο και ακούγαμε όλο το the man who των travis και μετά βγαίναμε βόλτα στην παραλία και ο θηβαίος έκανε τον κερτ κομπέϊν δίπλα στην θάλασσα. γυρνούσα για ύπνο κάθε μέρα το πρωί. μία φορά πήγε να πηδήξει σε μία βάρκα που ήταν μέσα στη θάλασσα. τελικά τα κατάφερε.

ολντ τάϊμς 2

θυμάμαι να έχω υπηρεσία στην βέροια και να κάθομαι όλο το βράδυ και να διαβάζω για το smile και για το πως τρελάθηκε ο brian wilson. μέτα πήγα να πέσω για ύπνο ακούγοντας το heroes and villains και φοβόμουν. είχα τρομάξει. νόμιζα οτι θα πάθω κι εγώ κακό.

ολντ τάϊμς 1

θυμάμαι τον στράτο στο σπίτι μου στο βόλο να πηγαίνουμε στην ιωνία για ταινία, να περπατάμε μέχρι τον άναυρο, να βγάζουμε φωτογραφία στην παλιά ηλεκτρική και εγώ να ακούω το another day on earth του brian eno

χολντ δεμ ιν

ακούω ακόμα king tubby. δεν το βλέπω να βελτιώνεται και πολύ.

μέσα στη βδομάδα ρε

μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι αυτό που με ενοχλούσε περισσότερο, από τα λίγα πράγματα που μπορεί αλήθεια να με ενοχλούσαν, ή μάλλον να με ενοχλούνε, δεν βλέπω νόημα για τον παρατατικό εδώ, και δεν βλέπω και κανέναν να πέθανε ούτως ή άλλως. σε κάθε περίπτωση, δεν αντέχω με τίποτα το να με στήνουν κάπου, αυτό το έρχομαι σε λιγάκι. "έλα, έρχεσαι" "ναι, τώρα ξεκινάω" "έλα κατέβηκα, έρχεσαι, έχει κρύο?" "ναι ρε, τώρα ξεκινάω, κάτι μου έτυχε πριν"

και κανένας πότε δεν ήρθε προφανώς στην ώρα του. όποιος είπε έρχομαι τώρα, άργησε τουλάχιστον ένα μισάωρο. στην καλύτερη. και σε πόλεις που το μισάωρο είναι χρόνος αξιοποιήσιμος, όχι σαν εδώ στην αθήνα που το μισάωρο είναι το ένα λεπτό που είχα στην βέροια.

χμμμ.

μόλις (ξανά)έγινα γελοίος και προβλέψιμος.


δεν είναι εκεί το θέμα όμως, αλήθεια. ίσως και να είναι, αλλά μάλλον φαντάζει μικρό. το θέμα είναι ότι, όπως περιέγραψα αυτήν την αναμονή πιο πάνω, ΕΤΣΙ ακριβώς είναι η ζωή μου από τον αύγουστο που απολύθηκα. απίστευτο. κάθε μέρα περιμένω κάτι, κάθε μέρα τυχαίνει να πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι "γαμώτο, δεν θα έπρεπε να με είχε πάρει τηλέφωνο?"

η αυτοπεποίθηση μου έχει αγγίξει νούμερα όλ τάϊμ λόου αλλά παρ'όλα αυτά πήρα την μεγάλη απόφαση χθες να μην με ξανααπασχολήσει.

χμμμ, δεν ξέρω τι έγραψα παραπάνω, φαίνονται πολλά πάντως, και μάλλον βαρετά. και το αστείο είναι ότι απλά θα μπορούσα να βάλει να παίζει το waiting room των fugazi και να τα πει όλα για μένα

i am a patient boy, i wait and i wait and i wait and i wait.


---
έλσγουερ
---


καταπιέζομαι να ακούσω king tubby εδώ και ώρες, και αλήθεια, ΠΟΣΟ ΣΚΑΤΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ?

εύχομαι να είναι και αυτή μία κουβέντα που θα αναιρέσω μέχρι αύριο.

λάλο σίφριν

ακόμα ακούω το baduizm. από προχθές. είναι τόσο δισκάρα όσο θυμόμουν. και ναι, η τηλεμεταφορά σχεδόν εφευρέθηκε.

σε κάθε περίπτωση, προχθές πήγα με τον κατσουπάκο στον βάρσο στην κηφισιά(ολντ σκουλ ζαχαροπλαστείο) και έφαγα το μόνο σικάγο που συγκρίνεται με το σικάγο στην μινέρβα στο βόλο. η μόνη διαφορά είναι ότι στον βόλο βλέπεις θάλασσα (και κώλους να περνάνε) και συνήθως έχεις τον ζαχαράκο σε κατάσταση παροξυσμού. συνήθως για άλλα θέματα.
στον βάρσο όμως κρατήσανε το μαγαζί όπως ακριβώς ήταν, και δεν έχεις 15χρονους μεταλάδες να καπνίζουν πάνω σου με μίσος. Επίσης, σκέφτομαι ότι όντως μένω στην αθήνα. από την στιγμή που άρχισα να πηγαίνω που και πού στο μαρούσι και στην κηφισιά για βόλτα και όχι μάλλον για υποχρέωση, μάλλον έχω μετακομίσει και επισήμως πιά.

ξεκίνησα να βλέπω τα dirty harry(με 15 χρόνια καθυστέρηση) αφού είδα το gran torino. νιώθω μία σούπερ οικεία ζεστασιά όταν βλέπω 70'ς ταινίες, και το ξέρω ότι είναι κλισέ, αλλά το μοντάζ είναι τόσο γλυκό, τόσο απαλό, η μουσική δεν σου ξυρίζει τα αυτιά, τα πλάνα είναι τεράστια και το χιούμορ καθυστερημένο.

ότι πρέπει δηλαδή.

διαβάζω το ντανς, ντανς, ντανς του μουρακάμι και μετά πρέπει να μου μένουν μόνο 2 για να τα έχω διαβάσει όλα.

νο λάϊφ ατ όλ.

μπουμ κλακ

μόλις γύρισα σπίτι.

πήγα και είδα το σλάμντογκ μίλιονερ.

πριν να ξεκινήσει η ταινία, κάποιος ωραίος τύπος στο σινεμά έπαιζε το on & on της erykah badu. και μπορεί και να ένιωσα ότι θα έκανε κρακ το κεφάλι από υπερβολική ευφορία.

κατευθείαν θυμήθηκα το 2002 και το εργαστήριο σημάτων που είχαμε κάθε τετάρτη απόγευμα και, πως το παράτησα γρήγορα γρήγορα. ήταν εαρινό εξάμηνο, έκανα βόλτες με το νικολάκη και το ζαχαράκο, πήγαινα στην κινηματογραφική κάθε βδομάδα, φορούσα φαρδιά παντελόνια και καρό πουκάμισα, ή στενά παντελόνια και άσπρες μπλούζες του μπέϊζμπολ.

ερχόταν μερικές φορές ο πατέρας μου στο βόλο με το άσπρο ξάνθια και πηγαίναμε βόλτες στο πήλιο. είχα δύο πισί στο σπίτι και στο ένα είχα μόνο λίνουξ. κονσόλα. πόσα χρόνια μπορεί να περάσανε? έπαιζα μπάσο που και που και έκανα βόλτες στον άναυρο κάθε μέρα.

το θέμα είναι όμως το ΠΟΣΟ μπορεί να γαμάει τελικά η ερίκα μπαντού και το πόσο είναι ότι καλύτερο παίζει σε γυναικεία φωνούλα και ΠΟΣΟ γαμημένη δισκάρα μπορεί να είναι τελικά αυτό το μπάντουιζμ. και είναι αστείο, πραγματικά αστείο, γιατί το 1997 που είχε βγει, εγώ άκουγα οκ κομπιούτερ. ναι, τόσο βλάκας.

το αγόρασα το 2002 το μπάντουιζμ. εκείνη την περίοδο άκουγα μόνο λορίν χιλ, ρεντ σνάπερ και άπειρο-άπειρο χιπ χοπ. είχα περάσει την περίοδο που άκουγα μόνο κλασμένες άρενμπι παραγωγές (ναι, όντως, κάποτε οι ντέστινις τσάϊλντ ήταν πρωτοπορία. τότε που το νο σκραμπς των τι-ελ-σι ήταν το καλύτερο τραγούδι που είχα ακούσει στη ζωή μου και τότε που είχα βάλει τον πατέρα μου να ζητήσει αυτόγραφο από τον μαξ μάρτιν όταν τον πέτυχε σε ένα μπαρ στην στοκχόλμη. οοοοοκ. αυτό τώρα ΠΩΣ μπορεί να το θυμήθηκα?) και έμπαινα στην περίοδο που έπρεπε να ξαναρχίσω να παίζω μουσική. αλλά όλοι με σνομπάρανε.

σε κάθε περίπτωση, εκείνες τις μέρες πηγαίναμε συνέχεια βόλτες με τον νικολάκη και το μηχανάκι, και μπορώ να συγκρατήσω τον αέρα που με φύσαγε στο κεφάλι. νιώθω πως τον έχω πάνω μου.

γαμώ τον χριστό μου.

γαμώ τον χριστό μου.

δεν αντέχω άλλο τη νοσταλγία που μου βαράει το κεφάλι όποτε της έρθει.

δεν μπορώ κάθε φορά να είμαι σκλάβος στο μισό μπιτ που ακούσω, το οποίο αντί να με βάλει στη διαδικασία να κάτσω να το αντιγράψω, με κάνει να θυμάμαι πότε το άκουσα και με ποιόν το άκουσα. και μετά να σκεφτώ το σπίτι του ιωσηφίδη που έβλεπε το ρολόϊ και τους γερανούς.

ως πότε ότι κι αν σκέφτομαι θα με οδηγεί με συγκεκριμένα βήματα στο σπίτι του ιωσηφίδη?

αξιολύπητος.

λογικά θα έχει κατέβει το μπάντουιζμ, πάω να ακούσω το on & on , το rimshot και το apple tree, να νοσταλγήσω λίγο ακόμα (μάϊ ας...) και να πάω μετά να ξαπλώσω και να διαβάσω μουρακάμι.

συνοχή

fela kuti other track με φωνη και κλαπς
mal tisk anx track με φωνες και όλα
old tango with no beat και φωνή
φλώρικο sample apo jingles και beat ds και φωνουλα

βρες εκεινο το στάνταρ φανκ σολ σαμπλ που ειχες στο chocolate grinder cd


γράφεις φωνές επειγόντως στο buddy holly
γράφεις φωνές επειγόντως στο dorothy

δοκιμασε φωνές και σε διάφορα άλλα.
πχ στο rock


dave clark other?

κάποια τρακς εχουν πολυ ριβερμπ και θέλουν στρώσιμο.

βρες τίτλους. ίσως τους μισούς από τους άλλους.

μήπως ξέχασες κάτι? ξαναπέρνα τις κάρτες.

πάρε από τον άλλο φάκελο όποια ταιριάζουν.

πχ. shoes, old με steve stills, και γκερλ? ίσως και άλλα.

--
έλσγουερ
--

εγκέφαλος πουρές. φορέβερ.

και ένας και δύο και τρεις

ξεκίνησα να γράφω ένα τεράστιο κατεβατό για τις προβολές στο μεταξουργείο, και πόσο μου έλειψαν, και θα έλεγα ότι εκεί είδα τις 2-3 καλύτερες ταινίες που έχω δει έβερ, και μία από αυτές ήταν το γιγι του έντουαρτ ζανγκ.

εκεί που θα κατέληγα θα ήταν ότι ο κλιντ ίστγουντ μου φαίνεται ότι κάνει σινεμά σαν ασιάτης πιά, απλά και λιτά, γιατί είδα το γκραν τορίνο χθες και μου τα έσκασε μιά χαρά, γιατί το είχα ανάγκη μάλλον.

θα έγραφα πολλά ακόμα για τις προβολές και για τον ζαχαρή αλλά πρέπει σε μία ώρα να είμαι στην πλατεία κυψέλης γιατί έχω πρόβα με τον μπριτ (ντράμερ των μόντρεκ). σήμερα θα παίξουμε το πρώτο λάϊβ μας μαζί και ζω συγκινητικές στιγμές.

αν προσθέσεις σε αυτό και τα μπιφτέκια που έφαγα χθες στο χαλάνδρι(νο παν ιντέντιντ), μπορείς άνετα να μιλήσεις για ένα απρόσμενα γεμάτο διήμερο.

άϊ μαστ ραν δοου.

σε κάθε περίπτωση, δέκα η ώρα το βράδυ παίζουμε στο γκούρου, στα πλαίσια των συναυλιών που κάνει κάθε κυριακή ο σίτι 99.5, και μακάρι να είναι κάλα.

χμμμμ.

χέζομαι πάνω μου με τα καρναβάλια, δεν νιώθω καθόλου άνετα. αλλά μάλλον πρέπει να ξεπεράσω τις φοβίες μου για σήμερα το βράδυ.